Literatura grozy, która robi dokładnie to co powinna - wprowadza grozę nie przez silenie się na wzbudzenie strachu (bo to zadanie tytanicznej trudne i raczej skazane na porażkę),a przez wzmaganie u czytelnika poczucia niepokoju. Tytułowe "Piaseczniki" to naprawdę wyśmienite opowiadanie, w ciekawy, a jednocześnie naprawdę "niepokojący" sposób podchodzące do zagadnienia zabawy w Boga.

Literatura grozy, która robi dokładnie to co powinna - wprowadza grozę nie przez silenie się na wzbudzenie strachu (bo to zadanie tytanicznej trudne i raczej skazane na porażkę),a przez wzmaganie u czytelnika poczucia niepokoju. Tytułowe "Piaseczniki" to naprawdę wyśmienite opowiadanie, w ciekawy, a jednocześnie naprawdę "niepokojący" sposób podchodzące do zagadnienia...

Ten zbiór opowiadań to fascynująca podróż przez mroczne i przemyślane wizje przyszłości. Martin, z wyjątkową umiejętnością, przedstawia złożone światy i postacie, skłaniając do refleksji nad naturą ludzkości, moralnością i konsekwencjami technologicznego postępu. Od kosmicznych przygód po filozoficzne zagadnienia dotyczące wiary i upadku cywilizacji, każda historia wnosi unikatowy wkład do gatunku science fiction i horroru. Szczególnie zapadły mi w pamięć 'W domu robaka' i 'Kamienne miasto' – oba opowiadania zaskoczyły mnie swoją głębią i niebanalnym podejściem do tematu, a 'Piaseczniki' utwierdziły mnie w przekonaniu, że Martin jest mistrzem krótkiej formy, potrafiącym doskonale połączyć elementy grozy z refleksją nad ludzką naturą.

Ten zbiór opowiadań to fascynująca podróż przez mroczne i przemyślane wizje przyszłości. Martin, z wyjątkową umiejętnością, przedstawia złożone światy i postacie, skłaniając do refleksji nad naturą ludzkości, moralnością i konsekwencjami technologicznego postępu. Od kosmicznych przygód po filozoficzne zagadnienia dotyczące wiary i upadku cywilizacji, każda historia wnosi...

Generalnie krótkie formy mnie nie przekonują ale opowiadanie Piaseczniki (Tylko ocena tego opowiadania) jest świetne. Co prawda gdyby zrobić z tego film to wyszedłby horror klasy B :) ale i tak ocena 8 :)

Generalnie krótkie formy mnie nie przekonują ale opowiadanie Piaseczniki (Tylko ocena tego opowiadania) jest świetne. Co prawda gdyby zrobić z tego film to wyszedłby horror klasy B :) ale i tak ocena 8 :)

UWAGA! To nie jest recenzja zbioru sześciu opowiadań, gdzie 'Piaseczniki' to jedna z części. To jest recenzja samego opowiadania 'Piaseczniki'. Umieściłbym ją w bardziej odpowiednim miejscu, ale nie mogę znaleźć osobnego wydania z tym tekstem.

Skusiło mnie oczywiście nazwisko autora. W wiecznym oczekiwaniu na 'Wichry zimy' można się przekonywać, że George R.R. Martin to słusznie uznana postać. A 'Pieśń Lodu i Ognia' to nie jedyne jego ważne dzieła. Może wiedzą już o tym fani serialu 'Nightflyers' (na podstawie 'Wędrowców'),może kiedyś sam nim zostanę. Na razie skupiam się na nagrodzonym Nagrodą Hugo opowiadaniem.

Jest to opowieść o mrocznych skutkach zabawy w boga. Może bym je nawet ocenił wyżej, gdybym nie znał dwóch podobnych polskich dzieł na ten temat. Czymś podobnym był jeden z epizodów 'Dzienników gwiazdowych' Lema, a także 'Relacja z pierwszej ręki' ze zbioru 'Dokąd jedzie ten tramwaj?' Zajdla. Spory o oryginalność nie mają sensu, bo wątpię, by Martin te dwa znakomite polskie dzieła znał. Przyjmijmy, że każdy z autorów osobno wpadł na ten pomysł.

Na tle naszych klasyków Martin i tak się wyróżnia, bo analityczno- filozoficzną głębię przemieszał z rasowym potworzastym horrorkiem budzącym z kolei skojarzenia z twórczością Lovecrafta. Tym razem pozbawione przypadkowości, bo akurat jego Martin musiał znać.

Ad rem. Bogaty i kapryśny Simon lubi kupować egzotyczne zwierzęta. W przypływie znudzenia zaopatrza się w dziwnym sklepie w grupę insektopodobnych tytułowych stworzeń, dla których- zdaniem sprzedawczyni- może stać się bogiem. No więc alegoryczny klimat zostaje ustawiony już na samym początku, a zabawa nie polega na znajdowaniu sensu całości, ale na zastanawianiu się nad szczegółami i próbą- czy uzasadnioną?- dopasowania ich do historii ludzkości jeden do jednego.

To skłania do myślenia, jest świetnie napisane, ma mroczny horrorowy klimat i aż czuć zgrzyt spadającego na kark nieodpowiedzialnego i krótkowzrocznego Simona topora. Nie da się mu kibicować, ale w bogactwie znaczeń nie ma to znaczenia. Jest czas i na gęstą akcję i na metafizyczne refleksje i na czysto ludzkie wątpliwości.

Na minus parę niedokładności logicznych. Jedna z postaci jest ubrana w ochronny kombinezon, a chwilę potem jej ciało atakują piaseczniki. Gdzie Martin zgubił tenże kombinezon. Poza tym Simon, było nie było doświadczony hodowca dziwnych stworów, chwilami zachowuje się jak amator. Zwłaszcza na początku mnie to drażniło, bo późniejsze jego zachowania już można tłumaczyć obcym wpływem.

Na plus cwany zabieg Martina z umiejscowieniem akcji na obcej planecie. Niewielkie ma to dla fabuły znaczenie, za to pozwala autorowi przestać się przejmować uwarunkowaniami ziemskimi. I nawet wzbogaca przekaz, o ile dobrze interpretuje nazewnictwo... No ale nie będę wam psuł zabawy :)

Trochę żałuje, że opowiadanie nie jest dłuższe albo że nie doczekało się sequela. Ciekawie byłoby zobaczyć kierunek, w jakim rozwinął się ten świat. Ale i tak jestem usatysfakcjonowany.

8/10.

Wersję audio czyta pani o nicku Magia. Trochę się dzięki Wojtkowi vel. Majselbaumowi odobraziłem na nagrania amatorskie. Solidna robota, bez błędów technicznych i porządnie nagrana. Dialogi dość monotonnie interpretowane, ale to nie psuje odbioru.

UWAGA! To nie jest recenzja zbioru sześciu opowiadań, gdzie 'Piaseczniki' to jedna z części. To jest recenzja samego opowiadania 'Piaseczniki'. Umieściłbym ją w bardziej odpowiednim miejscu, ale nie mogę znaleźć osobnego wydania z tym tekstem.

Skusiło mnie oczywiście nazwisko autora. W wiecznym oczekiwaniu na 'Wichry zimy' można się przekonywać, że George R.R. Martin to...

Ta powieść na prawdę mnie wciągnęła, ciekawy motyw i morał, rosnące napięcie, polecam

Ta powieść na prawdę mnie wciągnęła, ciekawy motyw i morał, rosnące napięcie, polecam

Świetna książka :D chodź okładka nie zachęcała

Świetna książka :D chodź okładka nie zachęcała

Daje 9 punktów za same Piaseczniki. Któż z fanów SF ich nie czytał? Legendarna pozycja tej literatury. Nawet dla osób, które za SF nie przepadają.

Daje 9 punktów za same Piaseczniki. Któż z fanów SF ich nie czytał? Legendarna pozycja tej literatury. Nawet dla osób, które za SF nie przepadają.

Ocena za samo opowiadanie "Piaseczniki". Trzeba przeczytać.

Ocena za samo opowiadanie "Piaseczniki". Trzeba przeczytać.

Jedyna znana mi pozycja George’a R.R. Martina, który niestety znany jest obecnie jako pisarz fantasy, a więc gatunku, który omijam szerokim łukiem zarówno na kartach książek, jak i w filmie. Co ciekawe zapamiętałem wówczas tytuł, a nie twórcę. Ale widocznie nie byłem jedyny, skoro wydawca zdecydował się na danie całemu zbiorowi takiego a nie innego tytułu (np. „opowiadania zebrane” czy „fantastyczne”).
Tytułowe opowiadanie, przeczytane jeszcze w nastoletnim wieku w Fantastyce w latach osiemdziesiątych minionego stulecia, robi cała publikację (w zasadzie miałoby dziesiątkę. Reszta stanowi w zasadzie tło, raz lepsze, a raz gorsze, co uzasadnia ogólną ocenę, będąca średnią z całości. Na szczęście „Piaseczniki” dowodzą wielkiej wyobraźni i pomysłowości autora. Nic dziwnego, że George R.R. Martin otrzymał za nie Nagrodę Hugo za najlepszą nowelę fantastyczną w 1979 roku i rok później za to samo Nagrodę Nebula.
Zatem zdecydowanie warto, dla samej pozycji tytułowej.

Jedyna znana mi pozycja George’a R.R. Martina, który niestety znany jest obecnie jako pisarz fantasy, a więc gatunku, który omijam szerokim łukiem zarówno na kartach książek, jak i w filmie. Co ciekawe zapamiętałem wówczas tytuł, a nie twórcę. Ale widocznie nie byłem jedyny, skoro wydawca zdecydował się na danie całemu zbiorowi takiego a nie innego tytułu (np. „opowiadania...

Piaseczniki pamiętam z Fantastyki. Wywarły wrażenie!

Piaseczniki pamiętam z Fantastyki. Wywarły wrażenie!