Rok magicznego myślenia

Niezwykle intymna relacja roku żałoby po ukochanym mężu. Pokazuje czym może być dla siebie zgrane, 40 - letnie małżeństwo. Miłość to za mało powiedziane. Szczególnie cenne dla tych, którzy takiej żałoby lub takiego małżeństwa nie przeżyli.

Niezwykle intymna relacja roku żałoby po ukochanym mężu. Pokazuje czym może być dla siebie zgrane, 40 - letnie małżeństwo. Miłość to za mało powiedziane. Szczególnie cenne dla tych, którzy takiej żałoby lub takiego małżeństwa nie przeżyli.

"Rok magicznego myślenia" Joan Didion
,,Rok magicznego myślenia,, opowiada historię kobiety, która nagle i niespodziewanie traci męża; jednocześnie trwa przy ciężko chorej córce. Mimo tych wszystkich trudnych, wręcz bardzo trudnych doświadczeń,(utrata najbliższej osoby i nieustanny niepokój o życie i zdrowie córki), postanawia się nie załamywać. Opisuje nam jak przeżywa żałobę,jak radzi sobie z chorobą i niepewnością o los córki, który towarzyszy jej każdego dnia. To swoista biografia, biografia życia w żałobie, autorka nie owija niczego w bawełnę, nazwa rzeczy po imieniu, nie osłania swoich uczuć ani bólu. Autorka Joan Didion poświęca wiele czasu, miesięcy na rozważania o nieuchronności śmierci, straty bliskich, ironią losu, nieprzewidywalnością przyszłości i tym, że nie da się uchronić najbliższych przed tragediami. Musiała odwlekać w czasie przepracowanie żałoby po stracie męża, bo musiała być silna, aby opiekować się córką, musiała zdecydować kiedy powiedzieć jej o śmierci taty.
Trudny temat, emocje które towarzyszą nam w życiu, nie ma osoby która nie straciła, kogoś bliskiego,kto odszedł nagle i niespodziewanie lub po długiej chorobie albo cichutko we własnym czasie. Każda strata boli, to nieuniknione uczucia, które każdy musi przepracować na swój sposób.
Joan Didion pisze, że można być szczęśliwym mimo traumatycznych, bolesnych przeżyć; trochę uczy nas jak tego dokonać,jak być szczęśliwym na przekór przeciwnościom losu.
Książka bardzo spokojna, niektórzy wręcz mówią, że jest nudna; dla mnie taka nie była. To mądra lektura, która potrafi tchnąć optymizmem. Takie światełko w tunelu, promyczek nadziei.
Polecam

"Rok magicznego myślenia" Joan Didion
,,Rok magicznego myślenia,, opowiada historię kobiety, która nagle i niespodziewanie traci męża; jednocześnie trwa przy ciężko chorej córce. Mimo tych wszystkich trudnych, wręcz bardzo trudnych doświadczeń,(utrata najbliższej osoby i nieustanny niepokój o życie i zdrowie córki), postanawia się nie załamywać. Opisuje nam jak przeżywa...

"Siadasz do kolacji i życie, jakie znasz, się kończy. Kwestia żalu nad sobą." Lektura trudna, ale mi była potrzebna (w procesie żałoby po rodzicach sięgnęłam m.in. po "Wspomnienia z utraty" Agaty Tuszyńskiej, "Nie ma" Mariusza Szczygła i "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Marcina Wichy).
Ostatni akapit jest jednym z lepszych zakończeń, jakie zdarzyło mi się czytać. "Niczyje oko nie patrzy na wróbla, ale on tak mi powiedział."

"Siadasz do kolacji i życie, jakie znasz, się kończy. Kwestia żalu nad sobą." Lektura trudna, ale mi była potrzebna (w procesie żałoby po rodzicach sięgnęłam m.in. po "Wspomnienia z utraty" Agaty Tuszyńskiej, "Nie ma" Mariusza Szczygła i "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Marcina Wichy).
Ostatni akapit jest jednym z lepszych zakończeń, jakie zdarzyło mi się czytać. "Niczyje...

Książka trudna, bo i temat trudny. Śmierć i żałoba, jak również choroba najbliższej osoby. Każdy na swój sposób przeżywa żałobę. Joan Didion o tym napisała, zmuszając tym samym czytelnika do przemyśleń - o śmierci, sensie życia, najbliższych i nas samych. Trudna książka. Nie na jednorazowe czytanie, ale na pracę z tekstem. Pracę nad życiem i śmiercią w ogóle.

Książka trudna, bo i temat trudny. Śmierć i żałoba, jak również choroba najbliższej osoby. Każdy na swój sposób przeżywa żałobę. Joan Didion o tym napisała, zmuszając tym samym czytelnika do przemyśleń - o śmierci, sensie życia, najbliższych i nas samych. Trudna książka. Nie na jednorazowe czytanie, ale na pracę z tekstem. Pracę nad życiem i śmiercią w ogóle.

https://slowemmalowane.blogspot.com/2022/04/joan-didion-rok-magicznego-myslenia.html

https://slowemmalowane.blogspot.com/2022/04/joan-didion-rok-magicznego-myslenia.html

Trudno jest pisać o cierpieniu i przeżyciach emocjonalnych bez patosu, natomiast Joan Didion to się udaje. Nie karmi nasz ckliwymi, nabrzmiałymi od emocji opisami, a mimo to wyobrażamy sobie co przeżywa bohaterka. Najczęściej opisywane są zwykłe codzienne czynności i chwile, jednak to właśnie one oddziałują na nas najsilniej. Czujemy, że śmierć i nieszczęśliwy wypadek może spotkać nas i naszych bliskich w każdej chwili, tak jak spotkało to Joan Didion. Jest w tej powieści coś przenikliwego i trzymającego w emocjonalnym napięciu, coś sprawiającego, że czytanie kolejnych rozdziałów przychodzi nam z trudem.

Trudno jest pisać o cierpieniu i przeżyciach emocjonalnych bez patosu, natomiast Joan Didion to się udaje. Nie karmi nasz ckliwymi, nabrzmiałymi od emocji opisami, a mimo to wyobrażamy sobie co przeżywa bohaterka. Najczęściej opisywane są zwykłe codzienne czynności i chwile, jednak to właśnie one oddziałują na nas najsilniej. Czujemy, że śmierć i nieszczęśliwy wypadek może...

Lektura obowiązkowa dla każdego śmiertelnego. I tego, który pośród śmiertelnych żyje. Pięknie, precyzyjnie i mądrze o tym, co nieuchronne: niemającej końca nieobecności, pustce, doświadczeniu całkowitej bezsensowności.

Lektura obowiązkowa dla każdego śmiertelnego. I tego, który pośród śmiertelnych żyje. Pięknie, precyzyjnie i mądrze o tym, co nieuchronne: niemającej końca nieobecności, pustce, doświadczeniu całkowitej bezsensowności.

Dojrzała. Właśnie to określenie jako pierwsze przychodzi mi do głowy gdy słyszę "Rok magicznego myślenia". To niezwykle szczery zapis próby poradzenia sobie z niespodziewaną śmiercią męża oraz walką o życie ukochanej córki. Autorka podchodzi do straty na dwa sposoby intelektualny i emocjonalny. Na trapiące ją pytania o śmierć czy sens odpowiedzi szuka w pismach, artykułach czy podręcznikach psychologicznych. Jednak to intelektualne podejście nie zaciera emocji. Tak naprawdę to z każdej strony książki czuć ból, cierpienie, lęk przed tym co dalej, zwątpienie, zagubienie, ale mnóstwo jest tu też miłości.

Temat książki jest trudny i osobisty dlatego uważam, że każdy czytelnik, filtrując ją przez własne doświadczenia odbierze ją inaczej. We mnie nie wzbudziła emocji, ale to chyba dlatego, że ja nie doświadczyłam tak poważnej straty. Nie płakałam, nie przeżywałam, za to z ciekawością śledziłam zmagania autorki. Bardzo mi odpowiadał ten porosty, niewymuszony styl pisania. Od pierwszych stron widać, że Didion świetnie posługuje się słowem.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Joan Didion, ale chcę więcej! Szczególnie ciekawi mnie książka "Niebieskie noce", kontynuacja "Roku magicznego myślenia" a to wszystko po filmie "Joan Didion: wszystko w rozpadzie", który jest dla mnie komplementarny z książką. Warto go obejrzeć, chyba nawet warto go obejrzeć przed lekturą książki.

Nie będę oceniała tej książki, napiszę tylko, że to było dla mnie niezwykłe i dobre doświadczenie literackie.

Dojrzała. Właśnie to określenie jako pierwsze przychodzi mi do głowy gdy słyszę "Rok magicznego myślenia". To niezwykle szczery zapis próby poradzenia sobie z niespodziewaną śmiercią męża oraz walką o życie ukochanej córki. Autorka podchodzi do straty na dwa sposoby intelektualny i emocjonalny. Na trapiące ją pytania o śmierć czy sens odpowiedzi szuka w pismach, artykułach...

Pierwsze 50 stron bardzo mnie wzruszyły, aż poleciały mi łzy! W połowie trochę to wszystko się rozjeżdża, żeby potem na ostatnich 30 stronach znowu czarować i wzruszać...

Pierwsze 50 stron bardzo mnie wzruszyły, aż poleciały mi łzy! W połowie trochę to wszystko się rozjeżdża, żeby potem na ostatnich 30 stronach znowu czarować i wzruszać...

1/3 książki (patrząc od końca) jest 'uniwersalna' i faktycznie dotyczy straty i żałoby. Jednak 2/3 to wątek biograficzny, mało interesujący, zdecydowanie niepotrzebny, zwł. w takich proporcjach.

1/3 książki (patrząc od końca) jest 'uniwersalna' i faktycznie dotyczy straty i żałoby. Jednak 2/3 to wątek biograficzny, mało interesujący, zdecydowanie niepotrzebny, zwł. w takich proporcjach.