Rok magicznego myślenia

Lubię takie tematy, ale Didon przy ,,Nie ma" Szczygła albo ,,Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Wichy wypada blado. Doceniam za szczerość, emocjonalność, dzielenie się intymnymi przeżyciami, ale literacko jestem rozczarowana. I absolutnie nie zaliczyłabym jej do 100 książek, które koniecznie trzeba przeczytać w życiu...

Lubię takie tematy, ale Didon przy ,,Nie ma" Szczygła albo ,,Rzeczy, których nie wyrzuciłem" Wichy wypada blado. Doceniam za szczerość, emocjonalność, dzielenie się intymnymi przeżyciami, ale literacko jestem rozczarowana. I absolutnie nie zaliczyłabym jej do 100 książek, które koniecznie trzeba przeczytać w życiu...

Pokaż mimo to

Historia opowiedziana w książce porusza serca nie tylko dlatego, że jest prawdziwa. Uważam, że osoby, które przezywają żałobę znajdą w niej coś szczególnego. Tak jest w moim przypadku. Całkiem przypadkowo sięgnęłam po tę pozycje akurat w tym momencie życia, gdzie opisane przez autorkę stany psychiczne są mi wyjątkowo bliskie. Lektora pomogła mi dostrzec, że nie jestem odosobniona w swoich spostrzeżeniach. Rok magicznego myślenia to książka mądra, ale niełatwa w odbiorze. Zmusza do refleksji i wprowadza w melancholijny nastrój.

Historia opowiedziana w książce porusza serca nie tylko dlatego, że jest prawdziwa. Uważam, że osoby, które przezywają żałobę znajdą w niej coś szczególnego. Tak jest w moim przypadku. Całkiem przypadkowo sięgnęłam po tę pozycje akurat w tym momencie życia, gdzie opisane przez autorkę stany psychiczne są mi wyjątkowo bliskie. Lektora pomogła mi dostrzec, że nie jestem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna i przejmująca książkę o podróży przez ciężkie doświadczenie jakim jest żałoba. Jestem pewna, że większość czytelników, którzy stracili bliską mu osobę odnajdzie cząstkę siebie w tej lekturze. Nie mniej jednak, jest to dość specyficzna książka. Bardzo osobista, pełna chaotycznych wspomnień mieszkających się filozoficznymi przemyśleniami i toną cytatów, często rodem z Paolo Coelho. Mimo żałoby i utraty bliskiej osoby, nie trafia do mnie do końca ta książka. Czytało mi się ją trudno. Jednak rozumiem jej formę i wymowę, z racji na stan emocjonalny pisarki.

Piękna i przejmująca książkę o podróży przez ciężkie doświadczenie jakim jest żałoba. Jestem pewna, że większość czytelników, którzy stracili bliską mu osobę odnajdzie cząstkę siebie w tej lekturze. Nie mniej jednak, jest to dość specyficzna książka. Bardzo osobista, pełna chaotycznych wspomnień mieszkających się filozoficznymi przemyśleniami i toną cytatów, często rodem z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo, bardzo osobista. Sprawy uniwersalne - niedowierzanie, bezradność, pytanie "dlaczego" - i reakcja pisarki na utratę.

Bardzo, bardzo osobista. Sprawy uniwersalne - niedowierzanie, bezradność, pytanie "dlaczego" - i reakcja pisarki na utratę.

Pokaż mimo to

Myląca okładka. Gdybym wcześniej nie wiedziała, kim jest Joan Didion, pomyślałabym, że to coś w rodzaju poradnika. Jestem przekonana, że wiele osób się na to nabiera. Didion pisze pięknym językiem. Precyzyjnie opowiada o żałobie, o szpitalach, o tym, jak pracuje umysł w obliczu tragedii, o stracie, której wbrew pozorom nie da się przepracować. Przynajmniej nie do końca, nie tak, jak to sobie często wyobrażamy. Jest w tym szczera, bardzo przy ziemi. Niełatwa i ciężka emocjonalnie.

Myląca okładka. Gdybym wcześniej nie wiedziała, kim jest Joan Didion, pomyślałabym, że to coś w rodzaju poradnika. Jestem przekonana, że wiele osób się na to nabiera. Didion pisze pięknym językiem. Precyzyjnie opowiada o żałobie, o szpitalach, o tym, jak pracuje umysł w obliczu tragedii, o stracie, której wbrew pozorom nie da się przepracować. Przynajmniej nie do końca, nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skłania do refleksji, rzeczywiście.
I pokazuje, że czas przyzwyczaja do bólu.

Warto przeczytać, zdecydowanie warto.

Skłania do refleksji, rzeczywiście.
I pokazuje, że czas przyzwyczaja do bólu.

Warto przeczytać, zdecydowanie warto.

Pokaż mimo to

Czytało się szybko i to jest zaleta.
Nawet się nie nudziłam i to jest kolejna zaleta.

Ale jaki był cel napisania tej książki?
Chociaż cel może bym jeszcze umiała znaleźć. Terapeutyczny na przykład.
Ale jaki był cel wydawania jej drukiem? Skąd u ludzi taka potrzeba ekshibicjonizmu? Chwilami miałam wrażenie, że wchodzę ludziom z butami w ich prywatne sprawy.

Książkę dostałm w ramach fejsbukowego łańcuszka, więc przeczytałam. Sama z siebie raczej bym po nią nie sięgnęła.

Czytało się szybko i to jest zaleta.
Nawet się nie nudziłam i to jest kolejna zaleta.

Ale jaki był cel napisania tej książki?
Chociaż cel może bym jeszcze umiała znaleźć. Terapeutyczny na przykład.
Ale jaki był cel wydawania jej drukiem? Skąd u ludzi taka potrzeba ekshibicjonizmu? Chwilami miałam wrażenie, że wchodzę ludziom z butami w ich prywatne sprawy.

Książkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zdecydowanie spoza normalnego kręgu moich zainteresowań. Nie mniej jednak warta przeczytania. Bardzo przeszkadzał mi chaos w treści. Bardzo łatwo było się zgubić i zanim podejmowany wątek był w zadowalającym dla mnie stopniu rozwinięty - zmieniał się. Z drugiej strony jest to zrozumiałe, w końcu to spis przemyśleń, a myśli mają to do siebie, że ulatują w różne strony.
Jest w niej kilka przemyśleń, które warto zapamiętać, jednakże zaliczenie tej książki do "jednej ze 100, które trzeba przeczytać" jest opisem nad wyrost.

Książka zdecydowanie spoza normalnego kręgu moich zainteresowań. Nie mniej jednak warta przeczytania. Bardzo przeszkadzał mi chaos w treści. Bardzo łatwo było się zgubić i zanim podejmowany wątek był w zadowalającym dla mnie stopniu rozwinięty - zmieniał się. Z drugiej strony jest to zrozumiałe, w końcu to spis przemyśleń, a myśli mają to do siebie, że ulatują w różne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawiam się skąd taka niska ocena tej książki?
Podczas jej czytania byłam momentami zaskoczona, że ktoś obcy ma odczucia tak bardzo zbliżone do moich. W chwilach bezgranicznego smutku dobrze wiedzieć, że nie jest się w tej rozpaczy odosobnionym. Dla mnie ta książka stanowi poniekąd odkrycie. Gdzieś tam żyje ktoś, kto odczuwa ból w sposób tak bardzo podobny do mojego.
Tak sobie jednak myślę, że gdybym przeczytała tę książkę kilka lat temu, to zupełnie by ona do mnie nie trafiła. Być może aby ją docenić trzeba przejść samemu przez podobne piekło?

Zastanawiam się skąd taka niska ocena tej książki?
Podczas jej czytania byłam momentami zaskoczona, że ktoś obcy ma odczucia tak bardzo zbliżone do moich. W chwilach bezgranicznego smutku dobrze wiedzieć, że nie jest się w tej rozpaczy odosobnionym. Dla mnie ta książka stanowi poniekąd odkrycie. Gdzieś tam żyje ktoś, kto odczuwa ból w sposób tak bardzo podobny do mojego. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie opisy na okładce oraz informacje o licznych nagrodach. Zaniechałam jednak czytania po przeczytaniu około 20 stron. Każdy z nas przeżywa odejścia bliskich, trzeba się z tym uporać. Nie widzę sensu, żeby tkwić dodatkowo jeszcze w czyimś bólu.

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciły mnie opisy na okładce oraz informacje o licznych nagrodach. Zaniechałam jednak czytania po przeczytaniu około 20 stron. Każdy z nas przeżywa odejścia bliskich, trzeba się z tym uporać. Nie widzę sensu, żeby tkwić dodatkowo jeszcze w czyimś bólu.

Pokaż mimo to