Paris for One

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką, jeżeli pierwsza historia ciamajdy i kelnera całkiem dobrze się czytała to cała reszta to jeden wielki chaos. Po opisie książki nie spodziewałam się tak wielu historii, które ostatecznie bardzo mnie zmęczyły.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką, jeżeli pierwsza historia ciamajdy i kelnera całkiem dobrze się czytała to cała reszta to jeden wielki chaos. Po opisie książki nie spodziewałam się tak wielu historii, które ostatecznie bardzo mnie zmęczyły.

Pokaż mimo to

Skomponowana marketingowo - pierwsza część to spójna, rozpoczęta i zakończona historia (świetna!) i tu książka powinna się skończyć, ale byłaby za cienka, więc dodano do niej kilka opowiadań. Generalnie nie lubię opowiadań, bo ledwo zacznę czytać, już mi się tekst skończył. Moim zdaniem takie rozwiązanie jest bardzo kiepskim pomysłem.

Skomponowana marketingowo - pierwsza część to spójna, rozpoczęta i zakończona historia (świetna!) i tu książka powinna się skończyć, ale byłaby za cienka, więc dodano do niej kilka opowiadań. Generalnie nie lubię opowiadań, bo ledwo zacznę czytać, już mi się tekst skończył. Moim zdaniem takie rozwiązanie jest bardzo kiepskim pomysłem.

Pokaż mimo to

Nastawiłam się na długą i wciagającą powieść, podczas której bohaterowie spędzają czas w Paryżu. Okazało się, że to dłuższe opowiadanie, które zajmuje około połowę książki. Historia - lekka, przyjemna, pozytywna, jednak gdy się skończyła - byłam ogromnie zdziwiona, że już do niej autorka nie wróci. Kolejną część książki zajmują opowiadania - szczerze oceniając, dość słabe, poza jednym wyjątkiem, tj. historią pewnego obrazu. Jest ona nawet lepsza, niż główna opowiadanka w książce.

Nastawiłam się na długą i wciagającą powieść, podczas której bohaterowie spędzają czas w Paryżu. Okazało się, że to dłuższe opowiadanie, które zajmuje około połowę książki. Historia - lekka, przyjemna, pozytywna, jednak gdy się skończyła - byłam ogromnie zdziwiona, że już do niej autorka nie wróci. Kolejną część książki zajmują opowiadania - szczerze oceniając, dość słabe,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odpoczęłam przy lekkich, zabawnych opowiadaniach mówiących o relacjach damsko - męskich, a w tle sławny Paryż. Dla mnie nr 1, to opowiadanie "Pończochy".:)

Odpoczęłam przy lekkich, zabawnych opowiadaniach mówiących o relacjach damsko - męskich, a w tle sławny Paryż. Dla mnie nr 1, to opowiadanie "Pończochy".:)

Pokaż mimo to

Nie, nie i jeszcze raz nie.

Dawno nie byłam niczym tak zawiedziona. Czytając książkę, cały czas czekałam aż wydarzy się coś ciekawego... aż w końcu książka skończyła się w "połowie książki" i kompletnie nic się nie wydarzyło.

Myślę, że uczciwie byłoby wspomnieć, że ta pozycja to zbiór opowiadań. Nic na to nie wskazywało i byłam ogromnie zaskoczona, gdy główna historia skończyła się w połowie.

Zabrałam się za resztę opowiadań, ale były tak nudne, że... nie dotrwałam do końca tej pozycji.

Całe szczęście, że znam już inne powieści tej autorki. Gdyby zaczęła od "Dwóch dni w Paryżu" na pewno unikałabym jej książek jak ognia.

Na prawdę... nie warto.

Nie, nie i jeszcze raz nie.

Dawno nie byłam niczym tak zawiedziona. Czytając książkę, cały czas czekałam aż wydarzy się coś ciekawego... aż w końcu książka skończyła się w "połowie książki" i kompletnie nic się nie wydarzyło.

Myślę, że uczciwie byłoby wspomnieć, że ta pozycja to zbiór opowiadań. Nic na to nie wskazywało i byłam ogromnie zaskoczona, gdy główna historia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Określić tą książkę mianem "harlequina" byłoby zdecydowanie zbyt dużym komplementem dla tej książki, a obrazą dla "harlequinów".
Chyba źle zrobiłam, bo była to pierwsza książka tej autorki, z którą miałam styczność i po tej lekturze z pewnością będę jej dzieła omijać z daleka. Naprawdę nie rozumiem jak to się dzieje, że taka grafomania i nieciekawe pozycje są wydawane.

Określić tą książkę mianem "harlequina" byłoby zdecydowanie zbyt dużym komplementem dla tej książki, a obrazą dla "harlequinów".
Chyba źle zrobiłam, bo była to pierwsza książka tej autorki, z którą miałam styczność i po tej lekturze z pewnością będę jej dzieła omijać z daleka. Naprawdę nie rozumiem jak to się dzieje, że taka grafomania i nieciekawe pozycje są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po opisie z tylu książki nie spodziewałam się że to zbiór opowiadań. Jakie było moje zdziwienie, gdy po 150 stronach okazało się, że to koniec historii. Reszta opowiadań była raczej krótka. Szybkie, przyjemne, ale mimo wszystko pozostał posmak rozczarowania

Po opisie z tylu książki nie spodziewałam się że to zbiór opowiadań. Jakie było moje zdziwienie, gdy po 150 stronach okazało się, że to koniec historii. Reszta opowiadań była raczej krótka. Szybkie, przyjemne, ale mimo wszystko pozostał posmak rozczarowania

Pokaż mimo to

Zaczęcie roku od książki Jojo Moyes to zdecydowanie najlepszy książkowy pomysł na jaki wpadłam. Autorkę lubię o czym często mówię i piszę. Na dodatek jej książka “Światło w środku nocy” była w top 3 najlepszych książek roku 2020. “Dwa dni w Paryżu” miało swoją premierę pięć lat temu, ale w Polsce została wydana dopiero kilka miesięcy temu.
Nie wiem czemu umknął mi fakt, że “Dwa dni w Paryżu” to zbiór opowiadań. W sumie, kiedy podczas pisania recenzji czytam opis okładki, to jest jedno zdanie, które wskazuje, że znajduje się tu więcej niż jedna powieść. Trochę jednak czuję się oszukana przez wydawnictwo, bo główna część opisu jasno wskazuje, że będziemy mieć styczność tylko z jedną historią, a o pozostałych nawet nie jest wspomniane. Wprowadza to trochę w błąd i finalnie, gdy zamawiamy książkę online dostajemy cos innego niż myśleliśmy.
Przejdźmy w końcu do samych opowiadań, których jest dwanaście. W większości mają one od kilku do trzydziestu stron maksymalnie. Są jednak dwa, które mają od 100 do 150 stron i są to historie, które przypadły mi najbardziej. Mają one najwięcej sensu oraz odczuwałam więzi z bohaterami, czułam ich emocje. Każde z tych opowiadań byłoby genialnym pomysłem na osobną książkę. Pozostałe dziesięć historii było… bez sensu? Czułam mocną irytację, gdy je czytałam. Nie mogłam zrozumieć motywów bohaterów, np. pocałunek z bandytą podczas napadu na sklep jubilerski. No sami przyznajcie, że brzmi to dennie i mało prawdopodobnie. Te opowiadania były mdłe i takie nijakie. Bardzo mnie denerwuje, gdy zaczynam czytać historię, interesować się zdarzeniami, a tu następuje koniec, bez wyraźnego zakończenia. Jakby to były pomysły na nowe książki, ale gdzieś w połowie autorka je porzuciła.
Uwielbiam twórczość Jojo Moyes. Jednak ta książka jest słaba i trochę żałuję, że ją kupiłam. Nie wiem, co miało znaczyć powstanie tej książki. Dla mnie to ogromne rozczarowanie, a byłam pewna, że pokocham tak jak pozostałe, co zaznaczyłam już we wstępie. Jednak na początku 2021 zaliczyłam już pierwszy falstart w postaci zawodu na książce ulubionej autorki.
“Ma ochotę pławić się w nadziei, która przychodzi razem z kimś nowym, z kimś, kto widzi w tobie tylko to, co najlepsze, a nie to co najgorsze” ~ Jojo Moyes, Dwa dni w Paryżu, Kraków 2020, s. 76.

Zaczęcie roku od książki Jojo Moyes to zdecydowanie najlepszy książkowy pomysł na jaki wpadłam. Autorkę lubię o czym często mówię i piszę. Na dodatek jej książka “Światło w środku nocy” była w top 3 najlepszych książek roku 2020. “Dwa dni w Paryżu” miało swoją premierę pięć lat temu, ale w Polsce została wydana dopiero kilka miesięcy temu.
Nie wiem czemu umknął mi fakt, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dwa dni w Paryżu" jest to zdecydowanie jedna z tych książek, które ciężko mi ocenić. Gdyby zakończyła się na 144 stronie, z pewnością napisałabym, że czytało mi się ją z zapartym tchem, a historię głównej bohaterki przeżywałam całą sobą. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to do zbyt "wyidealizowanej" fabuły, braku zaskoczeń, zwrotów akcji. Mimo to, opowieść dała się połknąć w jeden wieczór. Później jednak czar pryska. Zamiast kontynuacji przepięknej historii otrzymujemy zlepek krótkich opowiadań, z których niektórych z nich nawet nie ma sensu komentować. Warto jednak wyróżnić opowiadanie "Miodowy miesiąc w Paryżu", które było, oprócz głównej opowieści, jedynym nawiązaniem do Francji. Miłym zaskoczeniem okazało się tutaj przywołanie bohaterów jednej z lepszych, moim zdaniem, książek Moyes - "Dziewczyny, którą kochałeś" i zwrócenie uwagi na to, że w każdym, nawet idealnym związku zdarzają się gorsze momenty. Miło było powrócić pamięcią do historii czytanej jakiś już czas temu, jednakże nie odczuwam, iż było to konieczne.

"Dwa dni w Paryżu" jest to zdecydowanie jedna z tych książek, które ciężko mi ocenić. Gdyby zakończyła się na 144 stronie, z pewnością napisałabym, że czytało mi się ją z zapartym tchem, a historię głównej bohaterki przeżywałam całą sobą. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to do zbyt "wyidealizowanej" fabuły, braku zaskoczeń, zwrotów akcji. Mimo to, opowieść dała się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Och.. Mam niesmak i niedosyt po tej książce, po takich zapowiedziach..
Jest to zbiór opowiadań gdzie zaledwie dwa opowiadania tycza się akcji w Paryżu, pierwsze opowiadanie jest piękne, magiczne i mocno przyjemne, aż czekam na jej kontynuacje, krótkie opowiadania to w większości niestety ale zapychacze, mocno prawidziwe i współczesne które zapamiętam to " Buty z krokodylej skóry " Cholernie prawdziwe2 w świecie korpo! , za to "bozonarodzeniowa lista sprawunkow" Mnie rozmieszyla ale jest to mocno prawidziwe bo często zagryzamy zęby i przez to my jesteśmy nieszczęśliwi..

Och.. Mam niesmak i niedosyt po tej książce, po takich zapowiedziach..
Jest to zbiór opowiadań gdzie zaledwie dwa opowiadania tycza się akcji w Paryżu, pierwsze opowiadanie jest piękne, magiczne i mocno przyjemne, aż czekam na jej kontynuacje, krótkie opowiadania to w większości niestety ale zapychacze, mocno prawidziwe i współczesne które zapamiętam to " Buty z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to