Ciekawy pomysł na osadzenie fabuły w czasach przypominających starosłowiańskie. Dosyć przewidywalne, ale czyta się dobrze.

Ciekawy pomysł na osadzenie fabuły w czasach przypominających starosłowiańskie. Dosyć przewidywalne, ale czyta się dobrze.

Draconis jest potomkiem boga Żmija, którego przeszłość domaga się dokonania zemsty.
Draco nie cofnie się przed niczym, teraz gdy jest silny, pewny siebie i ma doskonałą okazję.
Gród jego wroga, Popiołowłosego, jest zagrożony, postanawia więc fortelem wkupić się w łaski władcy, a potem go zniszczyć.
Tylko czy na pewno dobrze to przemyślał? Czy nikt nie przejrzy jego gry?

Przyciągnęły mnie do niej elementy mitologii słowiańskiej, którą bardzo lubię.
Cała powieść osadzone jest w czasach sprzed panowania Piastów i klimat jest dość dobrze oddany.
Jako niewymagająca fantastyka sprawdza się świetnie.
Dobrze się ją czyta, losy Draco i pozostałych bohaterów przyciągają, kilka zwrotów akcji utrzymuje uwagę czytelnika.
Na plus jest też brak zbędnych opisów, które do tej historii zupełnie by nie pasowały.
Jest dość przewidywalna, ale w tym przypadku mi to nie przeszkadzało.
Na pewno sięgnę po kolejną część.

Draconis jest potomkiem boga Żmija, którego przeszłość domaga się dokonania zemsty.
Draco nie cofnie się przed niczym, teraz gdy jest silny, pewny siebie i ma doskonałą okazję.
Gród jego wroga, Popiołowłosego, jest zagrożony, postanawia więc fortelem wkupić się w łaski władcy, a potem go zniszczyć.
Tylko czy na pewno dobrze to przemyślał? Czy nikt nie przejrzy jego...

Wysłuchałam z wielka przyjemnością

Wysłuchałam z wielka przyjemnością

Główny bohater przypomina mi herosa z mitologi greckiej. I tutaj mamy pół-boga czyniącego nadludzkie wyczyny, ale jednoczesne napędzanego bardzo ludzką żądzą zemsty i skazanego na niekonieczne szczęśliwe zakończenie. Nie wiem, czy taki był zamysł autora, ale jako, że powieść osadzona jest w mitologi słowiańskiej, pasuje to zacne. Ogólne jednak postacie są wyraziste, ale nieskomplikowanie. Nikt nie zaskoczy głębią, ani drugim dniem, ale akcja jest całkiem fajna.

Główny bohater przypomina mi herosa z mitologi greckiej. I tutaj mamy pół-boga czyniącego nadludzkie wyczyny, ale jednoczesne napędzanego bardzo ludzką żądzą zemsty i skazanego na niekonieczne szczęśliwe zakończenie. Nie wiem, czy taki był zamysł autora, ale jako, że powieść osadzona jest w mitologi słowiańskiej, pasuje to zacne. Ogólne jednak postacie są wyraziste, ale...

Nie może się równać z cyklem "Dago" Nienackiego. Jest to jednak jedyna powieść (jaką przeczytałem) bardzo podobnie, do "Dago", oddająca klimat czasów jednoczenia plemion słowiańskich. Elementy fantastyki dodają niewątpliwego smaczku. Fabuła skonstruowana porządnie, jednak nierówno przedstawiona przez autora- m.in. w końcówce książki zdarzenia przelatują jak w kalejdoskopie. Wydaję mi się, że inspiracją dla autora stanowił ww. cykl Nienackiego, gdzie mieliśmy "Dago" (potomka olbrzyma) chorującego na żądzę władzy, tu; "Draconisa" (potomka żmija) chorującego na żądzę zemsty. Bardzo przyjemna lektura.

Nie może się równać z cyklem "Dago" Nienackiego. Jest to jednak jedyna powieść (jaką przeczytałem) bardzo podobnie, do "Dago", oddająca klimat czasów jednoczenia plemion słowiańskich. Elementy fantastyki dodają niewątpliwego smaczku. Fabuła skonstruowana porządnie, jednak nierówno przedstawiona przez autora- m.in. w końcówce książki zdarzenia przelatują jak w kalejdoskopie....

Pomysł ciekawy, ale jeszcze autorowi brakuje warsztatu. Aż czasem zgrzyta jak piasek w zębach. Może następne będą lepiej napisane. Bo potencjał jest.

Pomysł ciekawy, ale jeszcze autorowi brakuje warsztatu. Aż czasem zgrzyta jak piasek w zębach. Może następne będą lepiej napisane. Bo potencjał jest.

W połowie myślałem, że nie przebrnę, bo świat irytował infantylmośvią i niezrozumiałymi wyborami głównego bohatera. Za drugim podejściem nastawiłem się jak do lekkiego czytadła po ciężkim dniu i się sprawdziło. Mimo wad polecam i na pewno sięgnę po drugie tom, bo chętnie się odprężę, a i ciekaw jestem, bo ponoć lepszy od pierwszego.

W połowie myślałem, że nie przebrnę, bo świat irytował infantylmośvią i niezrozumiałymi wyborami głównego bohatera. Za drugim podejściem nastawiłem się jak do lekkiego czytadła po ciężkim dniu i się sprawdziło. Mimo wad polecam i na pewno sięgnę po drugie tom, bo chętnie się odprężę, a i ciekaw jestem, bo ponoć lepszy od pierwszego.

książkę nabyłam w relatywnie dziwnych okolicznościach, bowiem na poczcie polskiej czekając na pokwitowanie paczek z roboty, więc ostatnie czego się tam spodziewałam, to zobaczyć znajome nazwisko.
"Wróżda", bo taki jest tytuł książki, to 100% fantastyka, więc nie znajdziecie tam żadnych sensownych informacji zwiazanych z przedsiębranym okresem "historycznym", do którego mogłaby się odwołowyłać. Nie zmniejsza to jednak w żadnym wypadku jej walorów, wręcz przeciwnie, zwiększa je, gdyż średnio się można do czegoś zwyczajowo przyczepić. W tym razie należy odrzucić wszelkie myśli o tym, że można ją określić powieścią historyczną i po prostu zacząć cieszyć się treścią.
Głównym bohaterem książki jest Dago, potomek bóstwa Żmija, także już na początku mamy pewne mrugnięcie okiem do fanów mitologii słowiańskiej, gdyż Żmij jest uważany za jedno ze wcieleń Welesa, względnie Trzygława. W każdym razie chtonicznego Boga Słowian. Dzielnego woja trawi choroba wróżdy. Zemsty na osobie, która wyrżnęła jego rodzinę celem przejęcia władzy. Knuje w tym celu intrygę mającą na celu obalenie uzurpatora, którego zwą Popiołowłosy.
Jak można zauważyć już po samym zarysie fabuły, to choć w bardzo luźny i nieoczywisty sposób nawiązuje ona do Polskich legend dynastycznych.
Mimo, że jak już wspomniałam, książki nie można bezpośrednio odnieść do sprecyzowanych czasów historycznych, to nie znaczy, że nie posiada ona takowych walorów. Język jest lekko stylizowany, a na jej końcu możemy znaleźć słowniczek słów użytych w treści, których już na co dzień nie używamy w języku polskim, bowiem język jest lekko stylizowany.
Czy Dago uleczy się z trawiącej go choroby, czy wcześniej postrada własne życie, bądź ktoś obali tyrana przed nim i nie zostanie uleczony?

Książka to po prostu zgrabna fantastyka, której czytanie sprawia przyjemność. Gwarantuję, że może nawet wywołać dreszczyk emocji i wciągnie was w poczynania Żmija, którego, mimo (czasem) wątpliwych wyborów moralnych, nie da się nie lubić. Pozycja nie jest wymagająca, co nie znaczy że jest prostacka. Jeśli chcecie spędzić po prostu kilka miłych wieczorów, zagwarantuje wam ona odpowiednią rozrywkę.

książkę nabyłam w relatywnie dziwnych okolicznościach, bowiem na poczcie polskiej czekając na pokwitowanie paczek z roboty, więc ostatnie czego się tam spodziewałam, to zobaczyć znajome nazwisko.
"Wróżda", bo taki jest tytuł książki, to 100% fantastyka, więc nie znajdziecie tam żadnych sensownych informacji zwiazanych z przedsiębranym okresem "historycznym", do którego...

Skończyłam tę dwutomówkę i słuchajcie - co za epicka powieść! Po pierwsze - czapki z głów za to przepiękne wysmakowane wydanie. Do książek były dodane mapki i karty. Same książki też wręcz onieśmielają artyzmem wydania - piękna oprawa, bogactwo rysunków po każdym rozdziale (oprawa graficzna jest autorstwa Martyny Janik).
Po drugie - przepiękny język Marcina Sindery. Bogactwo umiejętnie wplatanych staropolskich zwrotów, wyrażeń i słów mile łechtała moje niemałe oczekiwania.
I wreszcie po trzecie - fabuła jest oszałamiająca! Dostałam moc wczesnosłowiańskich historii, mitów, guseł, wojen i politycznych zawirowań dopiero co kształtującego się Państwa Polskiego. To jest absolutna perełka gatunku. Każdy, kto kocha takie klimaty, nie powinien przejść obojętnie obok tej powieści.
Marcin Sindera @marcinsindera , jak na początkującego pisarza, wykazał się olbrzymią znajomością historii i zwyczajów plemion słowiańskich, popisał się wirtuozerią słowa i stworzył fabułę zapierająca dech w piersiach

Więcej moich recenzji na:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Skończyłam tę dwutomówkę i słuchajcie - co za epicka powieść! Po pierwsze - czapki z głów za to przepiękne wysmakowane wydanie. Do książek były dodane mapki i karty. Same książki też wręcz onieśmielają artyzmem wydania - piękna oprawa, bogactwo rysunków po każdym rozdziale (oprawa graficzna jest autorstwa Martyny Janik).
Po drugie - przepiękny język Marcina Sindery....

Książka zawiera trochę błędów. Fabuła jest przewidywalna, a główny bohater trudny do polubienia. Zakończenie jest bardzo proste i bez jakiegokolwiek zaskoczenia.

Książka zawiera trochę błędów. Fabuła jest przewidywalna, a główny bohater trudny do polubienia. Zakończenie jest bardzo proste i bez jakiegokolwiek zaskoczenia.