Harfista na wietrze

Dobra kontynuacja i zwieńczenie całkiem niezłej trylogii.

Dobra kontynuacja i zwieńczenie całkiem niezłej trylogii.

Zmęczyłem cały ten słaby cykl i nie zamierzam już nigdy do niego wracać.
W finałowym tomie trylogii książę Morgon i księżniczka Raederle, najnudniejsza i najbardziej mdła para bohaterów w historii literatury fantasy, łączą siły w niezrozumiałej batalii o losy królestwa Najwyższego ze zmiennokształtnymi i czarodziejem Ghis...ohmem. Łączenie sił nie przychodzi łatwo, dialogi pomiędzy parą ukochanych przypominają skrypt z przekomarzań nastolatków („Pojadę”, „Nie pojedziesz”, „A właśnie że pojadę”, „Nie!”, „Tak!” itd.),bohaterów ciągle rozdzierają jakieś niezbyt klarowne wewnętrzne konflikty i właściwie nikt nie chce robić tego, co do niego należy. Większą część książki nie dzieje się nic, a kiedy coś się dzieje, ma to znienacka tak epicki rozmach, że ciężko się odnaleźć w akcji – eksplozje magicznej energii kruszą mury, zabijają tysiące ludzi, podpalają miasta, trzęsą ziemią i powodują zapadanie gór. To, co wyczynia ze swoimi mocami Morgon, nie trzyma się już kompletnie żadnych barier - wciąż zmienia postaci, sonduje inne umysły lub pozwala się sondować, łączy się z żywymi organizmami, wnika w ziemię i kamienie, generalnie zgłębia strukturę wszechświata, gdziekolwiek się nie pojawi. A pojawia się wszędzie, korzystając raz z czegoś w rodzaju teleportacji, raz płynąc rzeką jako łosoś, a raz zmieniając we wiatr czy mgłę. Wraz z nim ponownie odwiedzamy kolejne krainy i ich władców, nowością są tym razem asystujący mu starożytni czarodzieje, którzy postanowili wyjść z ukrycia, żeby jeszcze bardziej skomplikować fabułę.
W każdym innym przypadku krzywiłbym się z niesmakiem na łopatologiczne dialogowe podsumowania, o co tak właściwie chodziło, ale w trylogii „Mistrza zagadek” okazało się to absolutnie niezbędne.
Paradoksalnie, jest to chyba najlepsza część serii, a pani McKillip na co drugiej stronie pokazuje, że posiada nielichy talent. Opisy są świetne, a pod koniec książki naprawdę ma się wrażenie, że dzieją się rzeczy absolutnego kalibru, kiedy autorka puszcza wodze fantazji i porywa skonsternowanego czytelnika w długo wyczekiwaną akcję. Morgon zgłębiający prawo ziemi to długie akapity, które zachwycają pisarskim kunsztem. Pozostaje żal, że słabe jest wszystko pozostałe – bohaterowie, dialogi, tempo, intryga, świat przedstawiony…

Zmęczyłem cały ten słaby cykl i nie zamierzam już nigdy do niego wracać.
W finałowym tomie trylogii książę Morgon i księżniczka Raederle, najnudniejsza i najbardziej mdła para bohaterów w historii literatury fantasy, łączą siły w niezrozumiałej batalii o losy królestwa Najwyższego ze zmiennokształtnymi i czarodziejem Ghis...ohmem. Łączenie sił nie przychodzi łatwo, dialogi...

Konia z rzędem temu, kto zrozumiał o co w ogóle w tej trylogii chodzi. Wszystko, co napisałem pozytywnego o poprzednich tomach, nie ma zastosowania w "Harfiście na wietrze". Drętwe dialogi pełne sztucznego patosu, nijakie postaci, zagmatwana fabuła, ogólna nuda, główny bohater, którego nie da się lubić, akcja pędząca do przodu w taki sposób, że przypomina bardziej pokaz slajdów niż spójną historię. Do tego beznadziejne zakończenie. Podczas lektury przyłapywałem się na tym, że zaczynałem błądzić gdzieś myślami, nie wiedząc o czym czytam. Ta trylogia to czysty dramat i tragedia. Omijać szerokim łukiem i nie tykać kijem. Jeśli ktoś ma ochotę na dobre fantasy to polecam "Pana lodowego ogrodu". Jedyne co trylogia Patricii McKillip ma fajnego to...okładki książek. I nic więcej.

Konia z rzędem temu, kto zrozumiał o co w ogóle w tej trylogii chodzi. Wszystko, co napisałem pozytywnego o poprzednich tomach, nie ma zastosowania w "Harfiście na wietrze". Drętwe dialogi pełne sztucznego patosu, nijakie postaci, zagmatwana fabuła, ogólna nuda, główny bohater, którego nie da się lubić, akcja pędząca do przodu w taki sposób, że przypomina bardziej pokaz...

Ostatni tom z cyklu Mistrz Zagadek.Morgon wyrusza z Raedrle do Lungold tam gdzie była szkoła czarodziejów.W tle mistrz Ohm ,Najwyższy oraz potężni Panowie Ziemi jedni gonią drudzy uciekają.Autorka potrafi bardzo sprawnie opisywac pojedynki mocy-magi ale zwykle starcia żołnierzy już mniej.Przyjemna fantasy ale bez fajerwerków.

Ostatni tom z cyklu Mistrz Zagadek.Morgon wyrusza z Raedrle do Lungold tam gdzie była szkoła czarodziejów.W tle mistrz Ohm ,Najwyższy oraz potężni Panowie Ziemi jedni gonią drudzy uciekają.Autorka potrafi bardzo sprawnie opisywac pojedynki mocy-magi ale zwykle starcia żołnierzy już mniej.Przyjemna fantasy ale bez fajerwerków.

Ostatni tom trylogii. Rozwiązanie wszystkich nurtujących nas pytań, które padły w poprzednich dwóch tomach. Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Losy Mistrza Zagadek, Księżniczki i innych osób które poznaliśmy wreszcie splatają się w jedną całość.

Ostatni tom trylogii. Rozwiązanie wszystkich nurtujących nas pytań, które padły w poprzednich dwóch tomach. Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Losy Mistrza Zagadek, Księżniczki i innych osób które poznaliśmy wreszcie splatają się w jedną całość.

No i kolejny wielki cykl fantasy za mną... Trzeba powiedzieć sobie na początku już jedno - p. McKillip w finalnej części opowieści o Morgonie z Hed i Raederle z An, naprawdę się postarała. Książka prezentuje wysoki poziom, a ponadto trzyma w napięciu. O najwyższej klasie cyklu McKillip świadczy to, że po jego skończeniu czułem specyficzną "pustkę", a jego bohaterowie kołatali mi się po głowie jeszcze przez jakiś czas. Po za tym musiałem zrobić sobie obowiązkową przerwę od fantasy, gdyż na następną książkę chcąc czy nie chcąc, spoglądałbym przez pryzmat Hed. Są to w moim przypadku najlepsze rekomendacje, jakie mogę złożyć.

Mam wrażenie, że Harfista... łączy najlepsze cechy z dwóch poprzednich części. Z jednej strony jest wartka akcja z dwójki, z drugiej klimat jedynki, choć może w trochę mniejszym natężeniu. Co więcej, tej pierwszej naprawdę tu nie brakuje, zaskakiwać może również skala wydarzeń. Zwłaszcza sam finał jest napisany z wielkim rozmachem, o jaki subtelnie piszącą Autorkę przedtem bym nie posądzał. Oczywiście nie ma tu taniego efekciarstwa, zakończenie doskonale pasuje do całokształtu opowieści, jednak p. McKillip udowodniła, że kobiece fantasy może również solidnie "wdepnąć", nie zatracając przy tym oczywiście swojego charakteru. Cóż można powiedzieć? Klasa.

Podobał mi się również wątek relacji Morgona i Raederle. Po zakończeniu historii widać, iż był już od początku przemyślany, a sama jego końcówka jest taka, jaka być powinna. Brawa.

Polecam całą trylogię wszystkim miłośnikom fantasy. Trzeba znać i koniec.

No i kolejny wielki cykl fantasy za mną... Trzeba powiedzieć sobie na początku już jedno - p. McKillip w finalnej części opowieści o Morgonie z Hed i Raederle z An, naprawdę się postarała. Książka prezentuje wysoki poziom, a ponadto trzyma w napięciu. O najwyższej klasie cyklu McKillip świadczy to, że po jego skończeniu czułem specyficzną "pustkę", a jego bohaterowie...

Jedna z moich ulubionych pozycji. Wspaniały klimat. Często wracam do całej trylogii.

Jedna z moich ulubionych pozycji. Wspaniały klimat. Często wracam do całej trylogii.

Przygoda się zakończyła.

Myślę, o tej książce w kategoriach "Władcy Pierścienia" i muszę przyznać, że bardzo chętnie zobaczyłabym jej ekranizację. Są stwory/potwory. Jest magia / iluzja, jest coś dla kobiet - wątek romantyczny, dla mężczyzn bitwa. Walka dobra ze złem, sięgająca swymi korzeniami początków wszystkiego. Zwarta fabuła. Naprawdę bardzo dobry cykl.

Przygoda się zakończyła.

Myślę, o tej książce w kategoriach "Władcy Pierścienia" i muszę przyznać, że bardzo chętnie zobaczyłabym jej ekranizację. Są stwory/potwory. Jest magia / iluzja, jest coś dla kobiet - wątek romantyczny, dla mężczyzn bitwa. Walka dobra ze złem, sięgająca swymi korzeniami początków wszystkiego. Zwarta fabuła. Naprawdę bardzo dobry cykl.

Ach! To była bajkowa podróż po wspaniale wykreowanym świecie. Brakowało mi tak dobrej fantastyki. Polecam całą serię! :)

Ach! To była bajkowa podróż po wspaniale wykreowanym świecie. Brakowało mi tak dobrej fantastyki. Polecam całą serię! :)

Najlepsza część trylogii, chociaż jak dla mnie trochę zbyt poetycko-baśniowa. Ciekawe i spójne rozwiązanie zagadek jest dużym plusem ostatniej części trylogii.

Najlepsza część trylogii, chociaż jak dla mnie trochę zbyt poetycko-baśniowa. Ciekawe i spójne rozwiązanie zagadek jest dużym plusem ostatniej części trylogii.