Sześćdziesiąt opowiadań

Kto normalny rozpoczyna zbiór sześćdziesięciu opowiadań arcydziełem?

Buzzati to niewątpliwie autor z wyższej półki. Jego wyobraźnia jest nieograniczona; światy, jakie buduje – zniewalające. Tworzy fantastyczne fabuły i nie zawsze potrzebuje do tego fantastycznych rekwizytów. Nastrój jest często baśniowy; rzeczywistość pozornie zwyczajna nagle zyskuje dodatkowy wymiar, zdradza swą inność jakimś obcym elementem, nową regułą.

Poraża wręcz mnogość poetyk, po które sięga autor. Przy tej różnorodności nie sposób uniknąć pokrewieństwa, choćby ze słynnymi rodakami – jakiś tekst przywiedzie na myśl Calvina, inny Moravię. Tych powinowactw jest więcej i niemal wszystkie w dobrym smaku. Na szczęście jego orężem znacznie częściej jest metafora niż symbol. Metafora pobłogosławiona jest darem wieloznaczności i u Buzzatiego często wiedzie węszącego czytelnika na manowce.

Włoskiego pisarza pasjonuje zagadka ludzkiej duchowości, co rusz ją bada, szturcha, prowokuje. Próbuje wywołać niepokój aksjologiczny poprzez natarczywe i pomysłowe kontestowanie wartości, którym zwykle hołdujemy, niezupełnie skrycie, ale i nie do końca oficjalnie, honorując rozmaite niepisane, lecz haniebne pakty, utrwalając semantyczny rozdźwięk między znakiem a desygnatem.

Sięga do samego sedna człowieka, do jego egzystencjalnego jądra; stawia go w obliczu tajemnic, które go przerastają, które muszą pozostać nierozwiązane, ale wcale nie mniej przez to nurtujące, wręcz bardziej: odwodzą od rutynowych zajęć, które zwykliśmy uważać za treść życia. Tymczasem Buzzati sugeruje, że treścią życia są właśnie te niepojęte tajemnice, skarby czekające za rogiem, do którego nie zdołamy się doczołgać, ale do którego musimy się czołgać: być może poprzez pył, w którym się czołgamy, zdołamy w końcu dojrzeć jakiś cień, jakieś odbicie, jakiś zarys albo tylko złudzenie czegoś większego od nas samych.

Niestety, opowiadania są nierówne; to znaczy styl i smak pozostają na niezmiennie wysokim poziomie, ale niektóre spośród historii na nieszczęście zawierają morał i wówczas Buzzati czuje potrzebę wyrażenia go wprost, dopowiedzenia tam, gdzie czytelnik powinien mieć przestrzeń na własną intelektualną przygodę. Świetnym przykładem jest opowiadanie „Spotkanie z Einsteinem”, które powinno się było zakończyć na przedostatniej stronie.

Bo mniej więcej w dwóch trzecich tomu opowiadania tracą impet, od kwestii egzystencjalnych dryfują ku sprawom bardziej przyziemnym, za czym idzie zamiana środków wyrazu na mniej wyrafinowane; momentami niebezpiecznie ociera się Buzzati o publicystykę, z okazjonalnymi wypadami na terytorium groteski. Choć elementy fantastyczne nie znikają całkowicie, dominuje ton jakiejś złośliwej prozaiczności, z coraz surowszymi wyrokami ferowanymi przez autora. I mimo że kilka tekstów z ostatniej części wyłamuje się z tej formuły, prawdopodobnie lepiej by było, gdyby ten zbiór nosił adekwatny tytuł „Czterdzieści opowiadań”.

Kto normalny rozpoczyna zbiór sześćdziesięciu opowiadań arcydziełem?

Buzzati to niewątpliwie autor z wyższej półki. Jego wyobraźnia jest nieograniczona; światy, jakie buduje – zniewalające. Tworzy fantastyczne fabuły i nie zawsze potrzebuje do tego fantastycznych rekwizytów. Nastrój jest często baśniowy; rzeczywistość pozornie zwyczajna nagle zyskuje dodatkowy wymiar,...

Wydana po 17 latach od wyboru polskiego w tomie: "Polowanie na smoka z falkonetem" całość. Wreszcie. Choć nadal nie znamy w języku polskim innych opowiadań autora (chociażby zbioru kolejnych 50 opowiadań wydanych po włosku w 1966). Całość wytrzymuje próbę czasu. Zdecydowanie polecam osobom, które szukają nowych wyzwań czytelniczych.

Wydana po 17 latach od wyboru polskiego w tomie: "Polowanie na smoka z falkonetem" całość. Wreszcie. Choć nadal nie znamy w języku polskim innych opowiadań autora (chociażby zbioru kolejnych 50 opowiadań wydanych po włosku w 1966). Całość wytrzymuje próbę czasu. Zdecydowanie polecam osobom, które szukają nowych wyzwań czytelniczych.

Krótko charakteryzując jego pisarstwo: świat jest podły, a ludzie to świnie. Opowiadania są smutne, przygnębiające, właśnie depresyjne. Kończą się albo źle, albo happy endem nader wątpliwym. Ale zmuszają do myślenia, są świetnie napisane, choć bez językowych fajerwerków – nie ma przerostu formy nad treścią.

WIĘCEJ:
http://seczytam.blogspot.com/2016/07/dino-buzzati-o-smoku-i-psie.html

Krótko charakteryzując jego pisarstwo: świat jest podły, a ludzie to świnie. Opowiadania są smutne, przygnębiające, właśnie depresyjne. Kończą się albo źle, albo happy endem nader wątpliwym. Ale zmuszają do myślenia, są świetnie napisane, choć bez językowych fajerwerków – nie ma przerostu formy nad...

To absolutnie najbardziej pełne, soczyste, pięknie i klimatyczne opowiadania jakie czytałam. Może 2-3 książki mogą z tą konkurować w tej kategorii. Każda historia była niesamowita od początku do końca. To sześćdziesiąt historii zbudowanych od początku do końca, każda z pomysłem, każda równie zaskakująca NIE-SA-MO-WI-TE. Przepraszam za gwałt typograficzny ale nie wiem jako to wyrazić, żeby było widać natychmiast!

Minęło już trochę czasu odkąd przeczytałam tę książkę i mogę powiedzieć, że część opowiadań wraca do mnie jak dawno obejrzane filmy i sceny z nich,których nie sposób zapomnieć.
Muszę powiedzieć, że to naprawdę jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w życiu i żałuję, że pożarłam ją w błyskawicznym tempie, zanim spędzić 60 cudownych wieczorów.

To absolutnie najbardziej pełne, soczyste, pięknie i klimatyczne opowiadania jakie czytałam. Może 2-3 książki mogą z tą konkurować w tej kategorii. Każda historia była niesamowita od początku do końca. To sześćdziesiąt historii zbudowanych od początku do końca, każda z pomysłem, każda równie zaskakująca NIE-SA-MO-WI-TE. Przepraszam za gwałt typograficzny ale nie wiem jako...

Czytam już ponad rok - opowiadania bardzo piękne i prawdziwe ale niesamowicie smutne i przygnębiające. Po 3-4 muszę sobie robić przerwę na regenerację psychiki.

Czytam już ponad rok - opowiadania bardzo piękne i prawdziwe ale niesamowicie smutne i przygnębiające. Po 3-4 muszę sobie robić przerwę na regenerację psychiki.

Piękna, wciągająca, ale za smutna...

Piękna, wciągająca, ale za smutna...