Dom nad rozlewiskiem

Źle się zestarzała ta książka oj źle. Na początek dostajemy bohaterkę, której nie da się polubić. Jest oceniająca, rzuca się na każdego faceta, który okaże jej zainteresowanie, narzuca swoje opinie. Strasznie męczące było powtarzanie, że jej mąż skoro jest poukładany to jest sztywny itp. Wszechobecny alkohol i popijanie wódeczki do każdego posiłku i ukazywanie tego jako coś swojskiego, w kraju, w którym problemy alkoholowe wielu ludzi są codziennością, naprawdę nie jest koniecznie. Generalnie mam wrażenie, że ta książka to głównie tłuste jedzenie, alkohol i ocenianie innych osób. A do tego sformułowania jak lamer, ciocia itp. brzmią naprawdę tragicznie. Do tego wszystkiego zmarnowany potencjał Mazur i natury. Uwielbiam książki, które mają miejsce w małych miasteczkach i wsiach ale tu ewidentnie zabrakło tej magii i ciepła, które znajduje się w tego typu pozycjach.

Źle się zestarzała ta książka oj źle. Na początek dostajemy bohaterkę, której nie da się polubić. Jest oceniająca, rzuca się na każdego faceta, który okaże jej zainteresowanie, narzuca swoje opinie. Strasznie męczące było powtarzanie, że jej mąż skoro jest poukładany to jest sztywny itp. Wszechobecny alkohol i popijanie wódeczki do każdego posiłku i ukazywanie tego jako coś...

Ciepła opowieść na chłodne wieczory. Czyta się lekko, szybko i przyjemnie.

Ciepła opowieść na chłodne wieczory. Czyta się lekko, szybko i przyjemnie.

Początkowo nie polubiłam Małgorzaty. Jej brak kręgosłupa moralnego wytrącał mnie z rytmu, ale chciałam doczekać do czasu Rozlewiska. Mazury mnie zaczarowały. Opisy bardzo udane, szczególnie bliskie dla tych, którzy mają w sobie wiejskie wspomnienia. Czytałam oczarowana, do czasu. Książka dla mnie skończyła się na wspólnej wyprawie do Krakowa. Ilość pochłanianego tam alkoholu, nawet orzechówki przez główną bohaterkę, działały na mnie drażniąco. Dodatkowo Janusz od początku nie przypadł mi do gustu. Cały wątek z nim związany nie podobał mi się. Myślę, że opis ich „związku” źle się zestarzał. Tak samo jak podejście do picia i jednak moim zdaniem kult pozostania przy mężczyźnie alkoholiku. Pomysł samoakceptacji bardzo by mi się spodobał, gdyby nie to, że swoją akceptację Małgorzata zasłaniała wyśmiewając osoby chude (koniec książki w odniesieniu do kobiet),niskie (wielokrotnie, szczególnie w stosunku do mężczyzn) lub raczej sztywne (Ada i często Konrad) uważając to za coś gorszego. Za to odejmuję aż 4 gwiazdki.

Początkowo nie polubiłam Małgorzaty. Jej brak kręgosłupa moralnego wytrącał mnie z rytmu, ale chciałam doczekać do czasu Rozlewiska. Mazury mnie zaczarowały. Opisy bardzo udane, szczególnie bliskie dla tych, którzy mają w sobie wiejskie wspomnienia. Czytałam oczarowana, do czasu. Książka dla mnie skończyła się na wspólnej wyprawie do Krakowa. Ilość pochłanianego tam...

Eh.. liczyłam na sielską opowieść o Polskiej wsi, na sielankę i odskocznie od miejskiej codzienności. Niestety ta książka przypomniała mi dlaczego nie cierpie obyczajówek. Historia z początku zapowiada się dobrze. Atutem tej pozycji są rzeczy takie jak:
- początkowy opis korporacji ukazujący hołubienie pracy ponad wszystko i poswiecanie tak wiele energii na osiaganie sztucznie okreslonych absurdalnych celow i osiagniec, co nadal jest bardzo aktualne,
-opisy mazur, krajobrazów i rytuałow tamtejszej ludnosci pozwolily mi na powrot do wspomnien z dziecinstwa i zatopienie sie w nostalgii.
I byloby naprawde dobrze gdyby nie sprawa kryminalna wepchnieta od tak w srodek fabuly oraz wszechobecny alkohol, picie przy kazdej okazji.
I tak, myslę że większość Polaków ma swiadomość, jak wygląda u nas podejście do alkoholu, tym bardziej w małych miejscowościach i wsiach. Nastomiast miałam wrażenie, że temat ten jest wrecz normalizowany i upiekszany. Dodatkowo nie pomógł w zmienieniu tej opinii ostateczny wątek romantyczny. Myślę, że dla wielu osób gloryfikowanie takich tematów, przedstawianie ich w ten sposob może być bardzo szkodliwy. Wiele madrosci zawartych w ksiażce po prostu sie przestarzało. Może kiedyś była ona szokujaca i postepowa. Nadal milo bylo obserwować perypetrie rodzinne i sile glównej bohaterki do zmiany swojego życia w późnym wieku. Bardzo możliwe, że siegnę po kolejne tomy choć niestety z pewnym niesmakiem.

Eh.. liczyłam na sielską opowieść o Polskiej wsi, na sielankę i odskocznie od miejskiej codzienności. Niestety ta książka przypomniała mi dlaczego nie cierpie obyczajówek. Historia z początku zapowiada się dobrze. Atutem tej pozycji są rzeczy takie jak:
- początkowy opis korporacji ukazujący hołubienie pracy ponad wszystko i poswiecanie tak wiele energii na osiaganie...

Jest mi wręcz smutno, że ta książka się skończyła. Za każdym razem po odłożeniu jej wracałam z miłą chęcią. Nie ma może jakieś wartkiej akcji, ale czyta się ją bardzo przyjemnie. Czułam się jakbym wyjechała na wakacje na wieś i podglądała sąsiadów, rozmawiała ze znajomymi. Początek był dla mnie mało zachęcający, ale warto przebrnąć, bo książka jest naprawdę ciepła. W sam raz na rozluźnienie, odpoczynek od codziennego życia.

Jest mi wręcz smutno, że ta książka się skończyła. Za każdym razem po odłożeniu jej wracałam z miłą chęcią. Nie ma może jakieś wartkiej akcji, ale czyta się ją bardzo przyjemnie. Czułam się jakbym wyjechała na wakacje na wieś i podglądała sąsiadów, rozmawiała ze znajomymi. Początek był dla mnie mało zachęcający, ale warto przebrnąć, bo książka jest naprawdę ciepła. W sam...

Szmira, chała, grafomania, takie epitety często można znaleźć w opiniach na temat powieści Małgorzaty Kalicińskiej pt. „Dom nad rozlewiskiem”. Książki, która kilkanaście lat temu narobiła sporo zamieszania na rynku księgarskim, długo okupowała listy bestsellerów, doczekała się dwóch kontynuacji, na jej motywach powstał serial telewizyjny (ale tak słaby, że nie chciało mi się go oglądać). Jasne, wielka literatura to nie jest, ale ja, przyznaję to bez wstydu, lubię tę książkę. Takie fajne czytadło. Wyidealizowany, sielski świat, pełen miłych, sympatycznych ludzi, domowego ciepła i najprostszych życiowych prawd. Książka o ludziach dojrzałych, którzy na nowo poszukują swojego miejsca w życiu i znajdują je w prostym życiu na wsi. Nużą mnie w tej powieści wątki romansowe, których nie brakuje, ale ciepełko, które z niej emanuje jakoś mi to rekompensuje. No ale to literatura adresowana raczej do pań, więc nie ma co marudzić.

znienacka.com.pl

Szmira, chała, grafomania, takie epitety często można znaleźć w opiniach na temat powieści Małgorzaty Kalicińskiej pt. „Dom nad rozlewiskiem”. Książki, która kilkanaście lat temu narobiła sporo zamieszania na rynku księgarskim, długo okupowała listy bestsellerów, doczekała się dwóch kontynuacji, na jej motywach powstał serial telewizyjny (ale tak słaby, że nie chciało mi...

Mam mieszane uczucia, ładny obrazek, ale poczynania bohaterki jakieś takie mało prawdopodobne i takie, że przestaje się ją lubić, serial był bardziej sielski i miły dla oka, scenarzysta uładził zgrzyty.

Mam mieszane uczucia, ładny obrazek, ale poczynania bohaterki jakieś takie mało prawdopodobne i takie, że przestaje się ją lubić, serial był bardziej sielski i miły dla oka, scenarzysta uładził zgrzyty.

Dobra na zimowe wieczory. Łatwa i przyjemna. Taka pozytywna energia z niej bije.

Dobra na zimowe wieczory. Łatwa i przyjemna. Taka pozytywna energia z niej bije.

Obyczajówka, jakich wiele, ale przyjemnie spędziłam z nią czas.

Obyczajówka, jakich wiele, ale przyjemnie spędziłam z nią czas.

To książka z gatunku "guilty pleasures". Człowiek się z nią nie obnosi, ale lubi sobie czasem w kąciku poczytać. Mnie się podobała.

To książka z gatunku "guilty pleasures". Człowiek się z nią nie obnosi, ale lubi sobie czasem w kąciku poczytać. Mnie się podobała.