Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

2269

Dyskusji

1072719

Czytelników

Inne

Kategoria

Należysz

[zakończony] - Zostań recenzentem tygodnia. 24- 30 stycznia

utworzył 24.01.2011 o 17:35

Lista wypowiedzi [60]

Sortuj:

475

Karol

24.01.2011 17:35

Zapraszam wszystkich chętnych do zgłaszania swoich recenzji, które mają wziąć udział w tym konkursie. Można dodawać recenzje napisane w danym tygodniu. Obok każdej dodanej przez Was opinii znajduje się "link do opinii" - należy go tu wkleić.

marquez

24.01.2011 17:41

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/74958/wilczy-miot/opinia/1537535#opinia15375...

1083

435

bibliofilka

24.01.2011 17:50

Dwanaście krzeseł

Hipolit Matwiejewicz jest pracownikiem Urzędu Stanu Cywilnego, w dziale rejestracji zgonów i ślubów, w miasteczku N. Życie jego płynie monotonnie, codziennie wypija kubek gorącego mleka, które podaje mu teściowa - Kławdia Iwanowa, wychodzi do pracy, idzie taką samą drogą, następnie po wypełnieniu swoich obowiązków wraca do domu, spotyka nawet tych samych ludzi. I tak codziennie. Codziennie, aż do dnia, w którym Kławdia Iwanowa wyznaje mu, na łożu śmierci, że przed laty (w obawie przed konfiskatą) ukryła w krzesłach klejnoty rodzinne. I w ten sposób nudne życie urzędnika radykalnie się zmienia. Wyrusza on w podróż na poszukiwanie owych dwunastu krzeseł... Poznaje przypadkowego człowieka, któremu musi zdradzić swoją tajemnicę. To właśnie Ostap Bender. Stał się on symbolem hochsztaplera, rozpoznawalnym do dziś na całym obszarze poradzieckim, a jego okrzyk bojowy „Lody ruszyły” – wszedł na długie lata do potocznego języka rosyjskiego. Przeżyją oni wiele perypetii, zanim trafią na ślad krzeseł...

Doskonała i iskrząca dowcipem opowieść, wyśmiewająca paradoksy porewolucyjnej Rosji, władzę radziecką i biurokrację, marazm obywateli i łatwość manipulowania, zakłamanie i obłudę w każdej postaci. Czyta się ją jednym tchem. Dzieło „Dwanaście krzeseł", dwukrotnie przekładane na polski jeszcze przed wojną – bawi, irytuje i wreszcie zmusza do namysłu. W pierwszym przybliżeniu jest to pyszny „romans łotrzykowski”. W którymś momencie przychodzi refleksja: ostra drwina z całej Rosji i jej mieszkańców. I być może największa zasługa „Dwunastu krzeseł”, że pokazuje werwę końca lat dwudziestych: oto Związek Sowiecki na kwadrans przed nadejściem lodowca.

Warto również zauważyć dziesiątki drugoplanowych postaci: ślusarz-inteligent Wiktor Michajłowicz Polesow, neurotyczny satyryk Absalon Iznurenkow, ba, nawet papuga wdowy w portkach z czerwonych piór i moja ulubiona Helutka Szczukina, której wystarczyło zaledwie 300 słów, aby się porozumieć – po jednej lekturze zostają z nami na zawsze. I wreszcie Moskwa – kipiąca życiem, urzeczona „amerykańskim stylem”, pełna spalin, klaksonów, automobilów, gazeciarzy, inżynierów, obwarzanków i kobiecych kapelusików. Było nie było, rok wydania książki to ostatni rok NEP-u.

I na koniec muszę przytoczyć parę cytatów:
"Apetyt rośnie w miarę stania w kolejce"

"Nawet na cmentarzu nie bój się martwych, tylko żywych"

"Nie młodniej tak szybko, bo umrzesz na szkarlatynę"

"Powiedz mi co czytasz, a ja ci powiem, komu gwizdnąłeś tę książkę"

"Płomienna kobieta (...) marzenie poety. Prowincjonalna bezpośredniość. W dużych miastach takiego podzwrotnikowego temperamentu już dawno się nie spotyka, ale na peryferiach, w terenie jeszcze można czasem znaleźć."