Widzę ją. Przechodzi wzdłuż okna swej sypialni i potem znika mi z oczu. Po chwili znów się pojawia, przeciąga powoli i niemalże niezauważalnie łapie mój wzrok. Obydwoje natychmiast odwracamy oczy w innym kierunku, a ja wychodzę z sypialni.
To się dzieje od dawna.
Na początku myślałem, że nie cierpię mojej sąsiadki. Słuchała głośno muzyki z wieży stereo ustawionej tuż pod oknem, siadała na parapecie z kubkiem kawy wystawiając nogi na zewnątrz, przez co musiałem opuszczać pokój z widokiem na jej mieszkanie, bo czułem się obserwowany. A potem zauważyłem, że ja też ją obserwuję. Zacząłem wychwytywać jej nastroje, kiedy była w ekstazie radości, tańcząc wokół łóżka do zagłuszającej mój telewizor muzyki, kiedy była smutna, półleżąc na podokienniku z otwartą książką i błądzącym wzrokiem.
Zauważyłem, że moje emocje, gdy widzę jej zaciekły uśmiech ambicji czy melancholijne zagryzanie ust, różnią się od tych które widnieją jako synonim nienawiści.
Zakochiwałem się w niej od dłuższego czasu, nie można tego ukryć, choć próbuję robić to przed wszystkimi, łącznie z samym sobą. Dzieli nas mur.
Mur materialny także, oczywiście – mieszkamy w dwóch różnych budynkach, ale o wiele gorszy jest ten mentalny.
Nigdy nie byłem dobry w kontaktach towarzyskich, z płcią przeciwną szczególnie. Ta dziewczyna z przeciwka wydaje się tak idealna, tak nierzeczywista, że to staje się o wiele trudniejsze. Wolę żyć łatwą iluzją, niż rzeczywistością, na którą trzeba zapracować.

Widzę go. Zawsze rano stoi przed oknem z filiżanką parującej kawy i obserwuje. Obserwuje ulicę, przechodniów, ale także i mnie. Jestem tego świadoma, myślę że on dobrze o tym wie. Dlaczego nic z tym nie zrobi? Czasem staję naprzeciwko niego i bezczelnie się gapię, bez skutków.
Uwielbiam ludzi. Kocham ich różne charaktery, ale nie umiem poczynić pierwszego kroku. Chętnie przejmuję pałeczkę, umiem scalać znajomości, ale boję się odrzucenia, tak potwornie się tego boję, że nie jestem w stanie zacząć pierwsza rozmowy. To mój najgorszy mur, którego nie jestem w stanie zburzyć.
Sporadycznie łowię jego spojrzenie i mam wrażenie, że rozumie mnie jak nikt inny. Wyobrażam sobie wieczorami nasze długie i nierealne dyskusje, widzę jak pociesza mnie w swych ramionach, które znajdują się kilkanaście metrów dalej.
Przeraża mnie fakt, że on może być zupełnie inny. Może nie żywi do mnie żadnych uczuć, a może nawet negatywne. Nie mogłabym przeżyć odtrącenia kogoś, kogo wyidealizowałam do wszelkich granic. Wolę żyć łatwą iluzją, niż rzeczywistością, która może zranić.

Widzę ją. Przechodzi wzdłuż okna swej sypialni i potem znika mi z oczu. Po chwili znów się pojawia, przeciąga powoli i niemalże niezauważalnie łapie mój wzrok. Obydwoje natychmiast odwracamy oczy w innym kierunku, a ja wychodzę z sypialni.
To się dzieje od dawna.
Na początku myślałem, że nie cierpię mojej sąsiadki. Słuchała głośno muzyki z wieży stereo ustawionej tuż pod...

- Zabrali ją! Zabrali moją Tesię do obozu w Treblince! – głos rozpaczy rozniósł się po okolicy. Młody mężczyzna leżał na ziemi i z bezradności walił pięściami o ziemię. Na jego oczach cała żydowska rodzina Sztukarów została zapakowana do ciężarówki i wywieziona w dobrze znanym mu kierunku. Wśród nich była jego narzeczona – Tesia. Planowali ślub jak tylko skończy się wojna. Teraz wiedział, że jest to niemożliwe, przecież nawet nie wie, czy zobaczy ją kiedykolwiek żywą.
Po kilku dniach pojechał pociągiem do Treblinki. Jego oczom ukazał się mur. Mur oddzielający go od dziewczyny. Jedyne co mu po niej pozostało to naszyjnik z połową jabłuszka. Taki sam podarował Tesi, kiedy się jej oświadczał.
Po drugiej stronie muru z czerwonych cegieł stała dziewczyna w pasiaku. Była ładna, nawet bardzo. Miałą kasztanowe włosy i czarne oczy. Na jej szyi wisiała połowa jabłuszka. Ile razy było jej smutno i źle, całowała ozdobę. Wyobrażała sobie wówczas, że całuje swojego chłopaka nad rzeką, jak to miało miejsce wiele razy w ich rodzinnym miasteczku. Również wtedy, kiedy było jej szczególnie ciężko patrzyła w niebo i wspominała szczęśliwe chwilę, jakie spędziła w swoim krótkim życiu. Było ich wiele, ale dzięki nim nie traciła nadziei, że lada chwila skończy się ten wojenny horror, wyjdzie z tego więzienia i wyjdzie za mąż za Joachima, tak jak to sobie zaplanowali.
Mijały kolejne miesiące. Joachim niemal codziennie podchodził pod mur, za którym żyła Tesia. Tak bardzo chciał ją zobaczyć, przytulić. Pewnego razu dowiedział się o likwidacji obozu. Uradowany pojechał do Treblinki. Całą podróż wyobrażał sobie, jak będzie wyglądało ich spotkanie. Już czuł zapach jej ciała, już czuł jej dotyk…
Na miejscu czekało go rozczarowanie – okazało się, że jego ukochana kilka dni wcześniej zmarła na tyfus. Jej koleżanka przekazała Joachimowi wisiorek z połówką jabłka, do którego przyczepiona była karteczka z następującą treścią: „Zawsze byłam Ci wierna. Ten mur utwierdził mnie tylko w przekonaniu, że byłeś moim największym darem i szczęściem. Tyle cierpień tu zaznałam, ale to myślenie dało mi energię do pokonywania wszelkiego zła, jakie tu panowało. Codziennie czułam Twoją obecność i o Tobie myślałam. Do zobaczenia w Niebie, bo piekło jest tu, na ziemi. Kocham Cię i proszę, nie buduj murów oddzielających Cię od innych. Twoja Tesia”.
Joachim usiadł na ziemi i spojrzał przed siebie – ceglany mur rozbierali robotnicy.
- Dlaczego dopiero teraz – pomyślał ze smutkiem.

- Zabrali ją! Zabrali moją Tesię do obozu w Treblince! – głos rozpaczy rozniósł się po okolicy. Młody mężczyzna leżał na ziemi i z bezradności walił pięściami o ziemię. Na jego oczach cała żydowska rodzina Sztukarów została zapakowana do ciężarówki i wywieziona w dobrze znanym mu kierunku. Wśród nich była jego narzeczona – Tesia. Planowali ślub jak tylko skończy się wojna....

Serie z automatów zlewały się z szybko oddawanymi wystrzałami z pistoletów i rewolwerów. Zupełnie jakby chciały nadążyć za królującym wymiarem śmierci 7,62 milimetra. Pierwsze trzaski i plaśnięcia niby z rzemieni konnych jeźdźców stały się chaotycznym hałasem strzelaniny, która trwała za murem. Kamienna granica tłumiła kanonadę tylko w jakiejś mierze. Odruchowo przycisnął dłonie do uszu. Zupełnie jakby w pobliżu eksplodował pocisk artyleryjski. "Cholerne wesele. Znowu świętują wesele" - zadarł wysoko głowę. Słońce za plecami stało w południowej porze smażąc pustynne pustkowie. Cyklopi mur przed nim zdawał się lśnić niby w słonecznej pianie. Patrzył na wysoko spiętrzone głazy, dopóki nie ucichła kanonada. Zduszona strzelaniną muzyka zaczęła swobodnie głosić radość i nastrój biesiadników. "Bawią się w cieniu przy źródle - pomyślał. Mijał czwarty rok, a wody czy ropy nie znaleziono po jego stronie jak wzrokiem sięgnąć. Zaś za murem tętniło życie. Nie jego życie. Układ był jasny: wy jesteście u siebie, a my u siebie. Był przekonany, że układ jest dwustronnym oszustwem: "Złodzieje!" Zupełnie jakby za głosem jego myśli znów zaczęto oddawać salwy na wiwat. "O, niewierna bando! Psy! Nędzny motłochu!"" - przekleństwa kołatały w głowie jak szalone. Niespiesznym krokiem ruszył na płaskowyż. Po kwadransie marszu minął łagodnie nachylone zbocze. Stalowoszara hala sklecona z marnej blachy falistej odcinała się od bezkresu jaśniejących piasków. Nawet lotnisko nie rzucało się w oczy. Ciężarówka z wyrzutnią lśniła jak w oczekiwaniu na paradę. Sześcioosiowy olbrzym zabuczał basowo. Obroty zwiększyły się i żelazne cielsko zaczęło miarowo porykiwać. Z tej odległości mur nie wydawał się być wcale taki wysoki. Przesiadł się na miejsce obok. Skorygował podstawowe wartości, które wyświetliły się na monochromatycznym monitorze. Przełączył na "potwierdź" i wcisnął guzik. Po dwóch sekundach wozem wstrząsnęło. Zaniósł się śmiechem w niezmąconej radości wyrzucając ramiona w górę.

Serie z automatów zlewały się z szybko oddawanymi wystrzałami z pistoletów i rewolwerów. Zupełnie jakby chciały nadążyć za królującym wymiarem śmierci 7,62 milimetra. Pierwsze trzaski i plaśnięcia niby z rzemieni konnych jeźdźców stały się chaotycznym hałasem strzelaniny, która trwała za murem. Kamienna granica tłumiła kanonadę tylko w jakiejś mierze. Odruchowo przycisnął...

- Dlaczego jesteś taka zaborcza Dalea? Przecież już z nim nie jesteś. – powiedziała Adela stojąc przy oknie i rzucając okruchy brudnym gołębiom.
- Niby dlaczego miałabym pozwolić mu zostać z tą wywłoką, kiedy wiem, że nie jest dla niego wystarczająco dobra? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Dalea.
- Pozwól mu żyć tak jak mu się podoba. Daniel ma swój rozum, a może tak podpowiada mu serce?
- Gdybyś teraz widziała jak świetnie wyglądam w tej kiecce, umarła byś.
- Dalea stań na parapecie, żebym widziała całą, inaczej nie pomogę Ci w wyborze dodatków.
- Ooo… wysoko! Nie radzę Ci tego próbować. I jak? Umówiła się na dwudziestą, a jeszcze nie dobrałam butów.
- Koleś zemdleje z wrażenia. Ale uroda to nie wszystko, droga koleżanko. Powinnaś się ustatkować. A szukanie męża w klubach nie jest dobrym pomysłem. Nie szanujesz się.
- Tak, tak. Idealna Adela. Z życia trzeba czerpać garściami, jest za krótkie na bycie grzeczną dziewczynką.
Dalea szykowała się na kolejny podbój na mieście, kiedy jej koleżanka z naprzeciwka kładła się spać.
Kilka godzin później Adelę budzi blask latarki w oknie.
- Jest 4 nad ranem, dlaczego znów mi to robisz Dalea? Nie możesz opowiedzieć mi o tych obleśnych rzeczach jutro?
- Gdybyś tam była wiedziałabyś, że nie mogę. Nie masz życia uczuciowego, więc powinnaś być mi wdzięczna, że dostarczam Ci wrażeń.
- Miałabym, gdybyś nie sprzątnęła mi Daniela sprzed nosa! Poleciał na Twoje tanie gierki i ładne nogi, a Ty go wykorzystałaś.– rzuciła Adela trzaskając oknem.
- To nie tak. Zraniłby Cię i przyleciałabyś z płaczem. Nie był taki fajny i kiepsko całował. Ale Łukasz to co innego. Może Cię z nim poznam…
- Nie chcę przechodzonego towaru. Idę spać! Wprzeciwieństwie do Ciebie niektórzy pracują.
- Dobra, nudziaro. Pamiętaj, że masz jutro spotkanie u tego seksownego terapeuty. – Dalea pożegnała się pokazując środkowy palec.
Po męczącej nocy Adela popijała latte w poczekalni doktora Lewandowskiego.
- Punktualna jak zawsze. Co tym razem zbroiłaś…to znaczy co Dalea narozrabiała w nocy? Nie wyglądasz dobrze, spałaś?
- Ona nie rozumie, że są ważniejsze rzeczy na świecie niż imprezy i romanse. Znalazłam świetną pracę, a ona już drugiego dnia przespała się z moim szefem! Pan nie rozumie, teraz ja muszę zmagać się z tymi spojrzeniami. Myślałam, że się zmieni, że będziemy przyjaciółkami.
- Rozumiem. Czujesz, że odpowiedzialność za wybryki Dalei spadają na Twoje barki. Moja propozycja jest wciąż aktualna. Mam dla Ciebie miejsce w mojej klinice. Od jutra może jej już nie być, ale musisz chcieć wyrzucić ją z głowy.

- Dlaczego jesteś taka zaborcza Dalea? Przecież już z nim nie jesteś. – powiedziała Adela stojąc przy oknie i rzucając okruchy brudnym gołębiom.
- Niby dlaczego miałabym pozwolić mu zostać z tą wywłoką, kiedy wiem, że nie jest dla niego wystarczająco dobra? - odpowiedziała pytaniem na pytanie Dalea.
- Pozwól mu żyć tak jak mu się podoba. Daniel ma swój rozum, a może tak...

Epidemia która wybuchła zrujnowała na początku życie jednostki wojskowej, później okolicznego miasteczka, następnie rozrosła się na cały region. Potem poszło szybko - niewidzialna zaraza ogarnęła cały kraj, kontynent, świat. Efekt domina.

Paweł przebudził się słysząc harmider przed swoim blokiem. Stwierdził, że to tradycja – skoro ma wolne to trzeba go obudzić. Wyjrzał przez okno, skąd dobiegał hałas. To co zobaczył go zszokowało. Widział jak ludzie biegają w różnych kierunkach, samochody pozostawiane na ulicy bez właścicieli. Wszyscy byli spanikowani. Założył coś na siebie, chwycił kurtkę, szybko ją na siebie zarzucił, zabrał klucze z biurka, ruszył w kierunku drzwi wejściowych, po czym cofnął się po telefon. Zbiegając po schodach, wybrał numer do swojej narzeczonej -Elizy. Eliza nie odbierała – pierwszy sygnał, drugi, trzeci, czwa...- jest! Usłyszał jej głos. W jej części miasta było spokojnie, powiedział, że zaraz do niej przyjedzie, niech jest spokojna, bo już jedzie. Chciał wsiąść do auta, posłuchać radia, dowiedzieć się co się stało. Ale widząc panikę na ulicach, stwierdził, że pobiegnie do domu ukochanej. Był wysportowany, a odcinek 3 kilometrów, to przecież nic trudnego, dla kogoś kto uprawia sport. Zaczął biec próbując dowiedzieć się co się stało,ale nikt nic nie wiedział, coś o jakieś chorobie, że ludzie zabijają przez nią innych. Skupił się jednak na dotarciu do Elizy, biegł, biegł i biegł, ale zablokowali mu drogę żołnierze – KWARANTANNA– osiedle Pawła zostało odcięte od reszty miasta.

Eliza czekała na Pawła, oglądając telewizyjne wiadomości. Dowiedziała się, że cześć miasta została zarażona wirusem nieznanym, groźnym wirusem, a władzę robią wszystko co w ich mocy aby temu zaradzić. Martwiła się. Według uczonych, wirus wzmaga agresję u ludzi, człowiek traci rozum, a rodzi w nim się instynkt zabijania. Jej wrodzony instynkt – kobieca intuicja, mówił jej, że coś jest nie tak. W tym samym momencie zadzwonił, telefon – PAWEŁ <3- mówił wyświetlacz. Odebrała komórkę drżącą dłonią. Narzeczony do niej nie przyjdzie, został zarażony, musi zostać w strefie zero, tam czekać na rozwój sytuacji – Kocham Cię- powiedział, po czym się rozłączył. Ukochana wyszła na balkon – zobaczyła wojsko jadące w stronę okolicy Pawła. Zobaczyła mur utworzony z czołgów, samochodów wojskowych, uzbrojonych żołnierzy. Stojąc i patrząc w tamtą stronę, czuła, że ten mur prędko nie runie, ale wiedziała, że zrobi wszystko by go przejść i żyć razem z ukochanym.

Epidemia która wybuchła zrujnowała na początku życie jednostki wojskowej, później okolicznego miasteczka, następnie rozrosła się na cały region. Potem poszło szybko - niewidzialna zaraza ogarnęła cały kraj, kontynent, świat. Efekt domina.

Paweł przebudził się słysząc harmider przed swoim blokiem. Stwierdził, że to tradycja – skoro ma wolne to trzeba go obudzić. Wyjrzał...

Zobaczyłam ich w kościele. Pierwszy strumień spojrzenia posłał potencjalny mąż. Był to moment szczególny- ksiądz właśnie wspomniał o małżeńskich problemach. Spojrzenie było krótkie. Przez czwartą zaledwie część mgnienia jego oczy spoczywały na żonie, świdrowały. Potem skuliły się jedynie, niczym przestraszony pies. Były smutne. Ksiądz wciąż wałkował kazanie. Już nie pamiętam, o czym było. Pamiętam opowiadania. Krótkie historie, które przywoływał co jakiś czas. Kobieta drgnęła lekko, jakby okno uchyliło się, dając wolną drogę zimnemu, wieczornemu wichrowi. Okno jednak było zamknięte, a witrażowy anioł spoglądał spokojnie na wiernych. Ona zaś swoje spojrzenie skierowała ku jednej tylko osobie. Ta osoba zaś zauważyła coś szczególnie interesującego w guziku marynarki. Spoglądałam na nich dwojga. Siedzieli przede mną. Ksiądz opowiadał o samotnym ojcu. Pracował on, włączając guziki, które opuszczały i podnosiły most. Most zaś przepuszczał samochody lub pociągi. Pewnego dnia nie wiedząc, co zrobić z jedynym synem, zabrał go do pracy. Dziecko bawiło się na dworze. Ojciec pracował. Nacisnął guzik, mający przepuścić pociąg. Usłyszał wtedy krzyk dziecka. Było uwięzione. Opuszczony most przygwoździł jego małą nóżkę do torów, nie dając szans ucieczki przed pędzącym pociągiem. Ojciec miał wybór: uratować dziecko i zabić setki ludzi w pociągu, lub uratować ludzi, a dziecku pozwolić umrzeć. Patrzył, zalany łzami jak jego dziecko traci tak kruche, ledwie na dobre rozpoczęte życie. Ksiądz porównał tę historię do śmierci Jezusa na krzyżu. Bóg poświęcił swoje dziecko dla wszystkich ludzi na Ziemi. Patrzyłam na małżeństwo. Zastanawiałam się czy istnieje mniejsze zło, czy da się je zważyć i wycenić. Msza się skończyła, a małżeństwo wróciło do domu. Historia napisała się sama.

Na początku było pięknie. Ślub, podróż poślubna, kilka awansów, zakup domu, ogródek. Żyli szczęśliwie, a ich trawnik był równo skoszony. Coś się jednak zmieniło, a zmiany te wywołał czas. Podobno czas to pieniądz, ale być może nie jest aż tyle warty. Na pewno nie w ich przypadku. Łzy, jako niewyczerpywane źródło energii, wciąż budowały coś na kształt muru. Pomagała w tym cholera, której można przypisać każdą możliwą cechę, w zależności od tego, jaka jest nam obecnie nie na rękę. Czyż nie jest to najdoskonalsze urządzenie stworzone przez człowieka? Żona wychodzi z pokoju. Znika. Gasi za sobą światło. On wychodzi za nią. Jadą do kościoła. Pozostawiają za sobą nieskoszony trawnik.

Zobaczyłam ich w kościele. Pierwszy strumień spojrzenia posłał potencjalny mąż. Był to moment szczególny- ksiądz właśnie wspomniał o małżeńskich problemach. Spojrzenie było krótkie. Przez czwartą zaledwie część mgnienia jego oczy spoczywały na żonie, świdrowały. Potem skuliły się jedynie, niczym przestraszony pies. Były smutne. Ksiądz wciąż wałkował kazanie. Już nie...

Czuł pod dłonią ciepło słonecznych promieni, rozgrzewających kamień od drugiej strony. Stał w zimnym cieniu rzucanym przez mur, dotykał szorstkiej powierzchni w tym samym miejscu co zawsze, czuł tą samą twardą i nieczułą na ludzką krzywdę, martwą nieustępliwość. Był głodny i spragniony, był zmęczony i śpiący, wiedział, że nie może tu zostać, że to niebezpieczne, ale wiedział też, że musi tu być. Tylko ten mur rozjaśniał jego zapuszczającą się coraz bardziej w mrok duszę. Tylko ta nikła wiara sprawiała, że odwlekał postępujące coraz bardziej i ogarniające całe jego „ja” zezwierzęcenie. Wiara w to, że ktoś, gdzieś może mieć lepiej, że nie musi walczyć o wszystkie przysługujące człowiekowi dobra i prawa oraz należną mu godność i wolność. Mógł zrezygnować z jedzenia czy bezpiecznego schronienia, ale nie mógłby porzucić, tego tlącego się po drugiej stronie muru płomyka, rozpalającego w jego sercu nadzieję, podtrzymującego ostatni bastion silnej woli.
Czuła pod dłonią delikatny chłód, walczący z żarem zalegającym powierzchnie muru, przynoszącym delikatne ukojenie ciału i będącej na skraju załamania duszy. Zimny podmuch wiatru, przeciskającego się między płytami, chłodził jej twarz. Studził rozpalone od ciężkiej pracy oraz wysuszających na wiór słonecznych promieni ciało. To właśnie ten przyjemny wietrzyk rozbudził w niej marzenia, zasiał w jej sercu ziarno nadziei. Ziarno owocujące pragnieniem odpoczynku, znalezienia ulgi, zaznania przyjemności i radości. Ziarno, z którego mogłoby wyrosnąć drzewo, o silnych konarach, w cieniu których mogłaby zaznać wolności. Wolności jaką daję możliwość decydowania o własnym losie, podejmowania własnych decyzji i popełniania błędów, na których można się uczyć. Mogłaby by być sobą.
Mur swym bezczelnym ogromem stawał w szranki z największymi spośród gór, swoją arogancką wysokością pozbawiał prymu chmury, będące niegdyś tutaj jedyną osłoną przed palącym słońcem. Potęga muru nie pozostawiała wątpliwości, był on ostateczną granicą, nie do przejścia, mówiącą stop wszystkim śmiałkom, rządnym odkryć tajemnice kryjące się po drugiej stronie. Był on bezlitosną i bezwzględną barierą, niepozwalającą zaznać lepszego życia w świecie po drugiej stronie, bez skrupułów znoszącą krzywdy mieszkańców obu światów. Oddzielającą świat cywilizacji i postępu, od świata barbarzyńców i dzikich zwierząt. Dostatek i dobrobyt od głodu i ubóstwa. Oddzielającą jednak świat zniewolenia i poddaństwa od świata wolnego i samodzielnego.

Czuł pod dłonią ciepło słonecznych promieni, rozgrzewających kamień od drugiej strony. Stał w zimnym cieniu rzucanym przez mur, dotykał szorstkiej powierzchni w tym samym miejscu co zawsze, czuł tą samą twardą i nieczułą na ludzką krzywdę, martwą nieustępliwość. Był głodny i spragniony, był zmęczony i śpiący, wiedział, że nie może tu zostać, że to niebezpieczne, ale...

Wichura rozdmuchała skrawki krwawych wspomnień trzymanych w kuli z kawałkiem różowego orzecha w środku. Mdła pomarańcz słońca przebiła się przez brudne białe pierzyny dymu wlatując przez mały otwór do piwniczki. Leżał i spał, albo się modlił albo nie żył. Kruczoczarne włosy skoszone, oczy cynamonowe zgaszone, usta różowe sine. Wybuch i strzał, wojna i pokój. Odgrodzony od rzeczywistości firanką zapomnienia liczy do dziesięciu i skacze w głąb czerwonozłotej lawy. Czemu stoi za murem, czemu nie może go przejść. Czym jest mur. To tylko dwa tysiące krwawych cegieł. Rozbić je tak jak oni nas w czterdziestym pierwszym. Tak jak zrobią to w czterdziestym szóstym. Tak jak robią to ciągle. Muru nie ma. Wymyślił go Prometeusz nowej ery albo coś pomylił. Stłamszony zamknięty w garści urojenia zapomina jak to było.
Co było przed murem? Mur był zawsze, dzielił i godził, cieszył i ranił. Nie ma słów – nie istnieją wartości, nie ma świata. Gdyby był świat nie byłoby muru – proste. Zburz ten mur jak oni to zrobią za czterdzieści pięć lat, na co czekasz? Przeskocz go, wyłam, wykop, zmieć, rozbij, okalecz. Jesteś tego wart bo walczyłeś, bo straciłeś swój alabaster i szafir. Czy to ma sens? Jasne że nie ma – gdyby cokolwiek miało sens to nie urodziłby się. Jawa we śnie nie pomoże, nie łudź się. Ulice spłynąwszy burgundem zawsze zostaną brudne.
Mur nie ma, przecież pokonał go miliony lat temu. Makowy smak poranka, słoneczny zapach południa gra w nim jak najoryginalniejsza muzyka. Usta ma rozciągnięte oczy błyszczą włosy falują na bezwietrznym wietrze. Kawa jest kawą, cukier jest cukrem.
Mur runął. Mur nie istniał.

Wichura rozdmuchała skrawki krwawych wspomnień trzymanych w kuli z kawałkiem różowego orzecha w środku. Mdła pomarańcz słońca przebiła się przez brudne białe pierzyny dymu wlatując przez mały otwór do piwniczki. Leżał i spał, albo się modlił albo nie żył. Kruczoczarne włosy skoszone, oczy cynamonowe zgaszone, usta różowe sine. Wybuch i strzał, wojna i pokój. Odgrodzony od...

Buty

Ależ te buty cisną. Pięty palą żywym ogniem. Jeszcze kilka godzin. Ojciec dał jej 20 złotych. Dziś kupi nowe trampki. Nowiutkie, nie po siostrze! Ta perspektywa jakby zmniejszyła na chwilę dojmujący ból odcisków. Buty będą czerwone, marzyła dalej Zośka. Trzask drzwi otrzeźwił ją nieco i dopiero wtedy zauważyła, że stoi na schodach z wiadrem mleka głupio się uśmiechając. Zmieszała się na widok Marty, córki sąsiadów przyglądającej jej się uważnie z ganku swojego domu. Marta zawsze wyglądała idealnie, nosiła świetnie dobrane, markowe ubrania. Drogie. Piękne. Sama jej obecność odbierała Zośce pewność siebie i ujmowała wzrostu. Czuła się zmięta, szara i nieważna. Przez to nie lubiła Marty, choć właściwie nie miała powodu i doskonale o tym wiedziała. To sprawiało, że czuła się jeszcze gorzej. Przecież dziewczyna nigdy nie sprawiła jej przykrości choćby krzywym spojrzeniem. Ot – po prostu nie znały się dobrze. Mówiły sobie cześć, czasem nawet z uśmiechem, ale jakoś nigdy nie zamieniły ze sobą słowa. Zośka często zastanawiała się, co tamta o niej myśli. Wyczuwała jakąś niepewność i zaciekawienie w jej zachowaniu.

I teraz ta Marta patrzy na nią. Jej wyprostowane długie włosy dumnie układają się na czarnej kurteczce. Na nogach Marta ma zgrabne tenisówki, zapewne markowe i w odpowiednim rozmiarze. Marta mówi „cześć” i zbiega po schodach do samochodu, w którym czeka już jej ojciec. I nawet tego zadbanego ojca jej Zośka zazdrości i wstydzi się tego. Owszem, kocha swojego ojca, jego zgrubiałe dłonie o czarnych paznokciach, ale wolałaby nie pokazywać go znajomym. Czuła, że ten ukochany człowiek skompromitowałby ją samą swoją obecnością. On nawet nie pachnie ładnie…

Marta wnosi więc wiadro po schodach, próbując ignorować ból. Jeszcze kilka godzin…

Popołudnie jest piękne. Jaka to przyjemność siedzieć w nowych butach na przystanku. Wszyscy widzą jakie są czerwone i luźne. W popołudniowym słońcu wyglądają świetnie.
I wtedy kontemplację przerywa znajomy głos.
- Cześć. Nie wiesz, o której dokładnie jest autobus?
To Marta, uśmiechnięta i elegancka.
- O osiemnastej.
- Dzięki.
I tyle. Zośce zdawało się, że dziewczyna chciała coś jeszcze powiedzieć, ale zagryzła usta i tylko się uśmiechnęła.

Marta siedzi obok. Pachnie piżmem i jaśminem. Patrzy przed siebie zamyślona. Na kolanach trzyma papierową torbę z logo drogiego sklepu obuwniczego.

Słońce przesunęło się niżej i buty Zośki nieco poszarzały.

Buty

Ależ te buty cisną. Pięty palą żywym ogniem. Jeszcze kilka godzin. Ojciec dał jej 20 złotych. Dziś kupi nowe trampki. Nowiutkie, nie po siostrze! Ta perspektywa jakby zmniejszyła na chwilę dojmujący ból odcisków. Buty będą czerwone, marzyła dalej Zośka. Trzask drzwi otrzeźwił ją nieco i dopiero wtedy zauważyła, że stoi na schodach z wiadrem mleka głupio się...

Gorzka Czekolada

Malwina nie lubiła świąt- żadnych i od zawsze. W radio rozbrzmiewały nastrojowe piosenki, multum konkursów, w których nagrodą był wyjazd do SPA lub egzotyczna wycieczka- dla dwojga oczywiście. Ona była przecież sama. Wmawiała sobie, że tak powinno być. „Wszystko jest ok, nikt nie marudzi, nic nie każe. Nie muszę się przed nikim tłumaczyć. Wychodzę, jadę”- mówiła wszystkim dookoła.
Chciała zaplanować sobie Sylwestra wśród innych singli. Przecież takich jest mnóstwo. Weszła na forum, wpisała „wyjazd dla singla”. Wyskoczyło od razu ze dwadzieścia stron z bardzo atrakcyjnymi propozycjami. Niestety ceny były podwójne. Nie wiedzieć czemu organizatorzy myśleli, że jedna osoba zje tyle samo co para, że tyle samo w siebie wleje napojów przeróżnej maści, i że skoro nie wydaje pieniędzy na swoją „drugą połówkę”- to zapewne na nich śpi.
Jedynymi życzeniami jakie padały przy świątecznym stole to te, by wreszcie „znalazła sobie chłopa”. Odpowiadała- Nie szukam, jak ma być to mnie znajdzie nawet pod ziemią. Ja się za nikim uganiać nie będę. Ale pojechałabyś sobie…zrobiła… byłoby ci łatwiej…- mówili.
Wtedy jeszcze bardziej czuła wstręt. Być z kimś dla zasady, bo ma samochód- nie pozbawiony logiki, ale mimo wszystko straszny argument.
Była sama, ale nie samotna. Mimo ukończonych trzydziestu lat wciąż lubiła poznawać nowe miejsca i ludzi, odkrywać w sobie pokłady możliwości, szukać nowych ścieżek. Lubiła przebywać wśród ludzi takich jak ona- wciąż zachłyśniętych życiem. Kiedy wracała do domu czuła się jak kosmitka. Przeżyte wspaniałe chwile zasnuwały się cieniem, a wyrzuty sumienia dopadały na każdym kroku. „W tym wieku ludzie nie podróżują, siedzą w domu i gotują obiadki, odrabiają lekcje z dziećmi”.
Wydawało jej się, ze nie ma prawa być szczęśliwa, a tak się właśnie czuła w nowych miejscach, z nieznajomymi ludźmi. Nikt jej nie oceniał, nie mówił, że ma lepiej czy gorzej.
Miała wrażenie, że żyje w dwóch światach. Jeden- z podobnymi do niej ludźmi, którzy odkrywali świat i żyli chwilą.
Tylko, że nie mogła zupełnie oddzielić się od tego drugiego świata, z odpowiedzialnymi rodzicami, rodzeństwem i koleżankami z najbliższego otoczenia.
Nie wiedziała czy to ona, czy inni tworzą taki mur? Zawsze tu będzie się czuła obco i inaczej. A tam…? Chciała tam, gdzie jest normalnie. Dla niej normalnie.
Inność ma smak gorzkiej czekolady, który lubią tylko nieliczni.

Gorzka Czekolada

Malwina nie lubiła świąt- żadnych i od zawsze. W radio rozbrzmiewały nastrojowe piosenki, multum konkursów, w których nagrodą był wyjazd do SPA lub egzotyczna wycieczka- dla dwojga oczywiście. Ona była przecież sama. Wmawiała sobie, że tak powinno być. „Wszystko jest ok, nikt nie marudzi, nic nie każe. Nie muszę się przed nikim tłumaczyć. Wychodzę, jadę”-...