Dziękujemy za wszystkie teksty. Wybór był naprawdę trudny (i to nie kłamstwo ;) ) Nagrody otrzymują:

Sieku
Zekus
iwona
Umafuchi
Miss_Joker

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami poprzez PW.

Dziękujemy za wszystkie teksty. Wybór był naprawdę trudny (i to nie kłamstwo ;) ) Nagrody otrzymują:

Sieku
Zekus
iwona
Umafuchi
Miss_Joker

Serdecznie gratulujemy. Skontaktujemy się z Wami poprzez PW.

Konkurs zakończony! Dziękujemy za wszystkie teksty. Laureatów ogłosimy we wtorek.

Konkurs zakończony! Dziękujemy za wszystkie teksty. Laureatów ogłosimy we wtorek.

Czym jest kłamstwo?
Tak naprawdę każdy może definiować je na swój sposób.
Kłamstwo kojarzy nam się z czymś złym, szkodliwym.
Lecz czy drobne kłamstwo albo przemilczenie jakiegoś faktu, aby komuś polepszyć humor lub oszczędzić niepotrzebnych zmartwień jest złe?
Moim zdaniem nie.
Zastanówmy się przez chwilę co by było gdyby wszyscy mówili tylko prawdę.
Wyobraźmy sobie sytuację, kiedy żona wraca do domu zadowolona, wręcz zachwycona, ponieważ kupiła piękną sukienkę za naprawdę okazyjną cenę. Pokazuje ją mężowi, ten przyznaje, że sukienka jest ładna. Kobieta postanawia pokazać mu się w nowej kreacji. Podchodzi do niego i pyta się co sądzi o jej wyglądzie. Mężczyzna odpowiada: „Sukienka jest naprawdę ładna, za to ty wyglądasz w niej okropnie”.
Czy nie lepiej by było gdyby mąż przemilczał swoje przemyślenia?

To samo dotyczy historyjek o Świętym Mikołaju oraz Gwiazdorze. Powoli zbliża się czas świąt, wszystkie małe dzieci z niecierpliwością czekają na prezenty. Niektóre za wszelką cenę chcą przyłapać Świętego Mikołaja podczas ich rozdawania. W taki właśnie sposób powstaje magia Świąt. Wątpię w to że, ktoś dorosły kiedykolwiek żałował, iż rodzice okłamali go mówiąc, że Święty Mikołaj istnieje.
Pamiętam, że jako dziecko co roku o północy w Wigilię próbowałam porozmawiać z moim psem. Co prawda nigdy nie uzyskałam żadnej odpowiedzi, lecz wciąż po cichu mam nadzieje, że opowieści o zwierzętach mówiących ludzkim głosem w Wigilię nie okażą się kłamstwem.

Uważam więc, że nie każde kłamstwo powoduje wyrzuty sumienia.
Lecz powinniśmy znać granicę między niewinnym oszustwem a prawdziwym kłamstwem, które może spowodować wiele kłopotów w naszym życiu i życiu bliskich nam osób.

Czym jest kłamstwo?
Tak naprawdę każdy może definiować je na swój sposób.
Kłamstwo kojarzy nam się z czymś złym, szkodliwym.
Lecz czy drobne kłamstwo albo przemilczenie jakiegoś faktu, aby komuś polepszyć humor lub oszczędzić niepotrzebnych zmartwień jest złe?
Moim zdaniem nie.
Zastanówmy się przez chwilę co by było gdyby wszyscy mówili tylko prawdę.
Wyobraźmy sobie...

Ja nie kłamię !!! Czasem, tylko mijam się z prawdą, bądź trochę ją ubarwiam, ale robię to w szczytnym celu, czasem tylko osiągając drobne korzyści bądź satysfakcję. Oszukuję moje dzieci, ale tylko dla ich zdrowia – przelewam sok z aronii do butelki po coca-coli , rozcieńczam wodą gazowaną i wmawiam im że to cola. Nie mam wyrzutów sumienia, a wręcz cieszą mnie te małe zwycięstwa. Mężowi oszczędzam stresu i skoków ciśnienia tętniczego, obniżając ceny nabytych ciuchów czy kosmetyków - po co ma biedak denerwować się, że kilkanaście godzin jego ciężkiej harówki poszło na sweterek, które i tak pewnie nie załażę, a mieć muszę. Kiedy spotykam dawno niewidzianą koleżkę, której przybyło 10 kg i zestarzała się niekorzystnie, mówię „dobrze wyglądasz, macierzyństwo ci służy”, a w duchu moja próżność podskakuje , wykrzykując „yes, yes, yes...” Czasem też lubię dać upust swoim fantazjom i podczas upojnych chwil z mężem zdarza mi się myśleć o przystojnym sąsiedzie, bądź dawnej miłości, ale to przecież nie jest zdrada. Potrafię udawać ból głowy, kiedy mam dobrą książkę i zależy mi na samotnej chwili spokoju. Przykłady możną mnożyć , a teraz kiedy czytam moje własne przemyślenia dochodzę do wniosku, że jestem zakłamaną, wredną i puszczalską babą.

Ja nie kłamię !!! Czasem, tylko mijam się z prawdą, bądź trochę ją ubarwiam, ale robię to w szczytnym celu, czasem tylko osiągając drobne korzyści bądź satysfakcję. Oszukuję moje dzieci, ale tylko dla ich zdrowia – przelewam sok z aronii do butelki po coca-coli , rozcieńczam wodą gazowaną i wmawiam im że to cola. Nie mam wyrzutów sumienia, a wręcz cieszą mnie te małe...

Telefon ze szpitala dostałam w środku nocy. Dokładnie o drugiej dwadzieścia sześć.
-Alan i Tośka mieli wypadek. Przyjeżdżaj szybko. –po drugiej stronie usłyszałam zapłakaną mamę.
Okazało się, że Tośka zmarła na miejscu, jednak Alan, mój brat, był właśnie operowany. Z niecierpliwością czekaliśmy na wieści od chirurga. W międzyczasie policjant opisał nam przebieg zdarzeń. Ciężarówka wyprzedzała na zakręcie. Alan, chcąc uniknąć zderzenia, zjechał z drogi wprost na olbrzymie drzewo. Prawa strona jego fiata była doszczętnie zmiażdżona łącznie z jego narzeczoną.
Nie wiedziałam, co robić. Miałam nadzieję, że Alan przeżyje, jednak zdawałam sobie sprawę, że jest w ciężkim stanie. Po czterech godzinach oczekiwania, chirurg pojawił się w poczekalni.
-Czy panie są z rodziny Alana Kowalskiego? –gdy skinęłyśmy, kontynuował rozmowę.- Niestety, jego narządy wewnętrzne są doszczętnie zniszczone. Żyje, jednak nie jest w stanie funkcjonować bez sprzętu podtrzymującego życie.
Mama się rozpłakała. Ja byłam zbyt zszokowana, by móc okazywać targające mną emocje.
Nazajutrz odzyskał przytomność.
-Co z Tosią? –spytał słabym głosem.
-Żyje, ma się dobrze. Zatrzymali ją na obserwacji, sam wiesz jak to jest. Nawet była u ciebie, ale ty spałeś.- zmusiłam się do jak naturalniejszego uśmiechu. Miałam nadzieję, że nie wyczyta z moich oczu tego obrzydliwego kłamstwa. Zawsze wiedział, kiedy wciskałam mu kit, jednak prawdopodobnie obezwładniający strach przesłonił inne targające moim umysłem emocje.
Dlaczego to zrobiłam? Miałam świadomość, że nie dożyje kolejnego ranka. Nie mogłam pozwolić mu odejść obarczonym winą za śmierć ukochanej. Obwiniałby się, a przecież to ten pijany kierowca był przyczyną nieszczęścia! Zrobiłam to z miłości do mojego starszego brata. Nie mogłam pozwolić, by cierpiał jeszcze bardziej.
Odszedł kilka godzin później z poczuciem, że gdzieś tam za ścianą jest Tosia. Cała i zdrowa.

Telefon ze szpitala dostałam w środku nocy. Dokładnie o drugiej dwadzieścia sześć.
-Alan i Tośka mieli wypadek. Przyjeżdżaj szybko. –po drugiej stronie usłyszałam zapłakaną mamę.
Okazało się, że Tośka zmarła na miejscu, jednak Alan, mój brat, był właśnie operowany. Z niecierpliwością czekaliśmy na wieści od chirurga. W międzyczasie policjant opisał nam przebieg zdarzeń....

poza konkursem :

A. Waligórski, Szczerość

Bardziej od węży, glist oraz kretów
Nie znoszę różnych szczerych facetów.
A szczery facet, to facet taki
Co ma na dłoni serce i flaki,
I przy spotkaniu powiada krótko:
- Wiesz, twoja żona żyje z Kociutką!
Wszystko to szczera prawda i racja
Lecz po cóżeż mi ta informacja?
Zmartwienie z tego tytułu tycie,
Żyje z Kociutką... Co to za życie?
Reasumując sprawę pokrótce
Musiał bym teraz dać w pysk Kociutce,
A on poczyta mnie za idiotę,
Bo wie, że ja wiem już sześć lat o tem...
Więc gdyby można, to wszystkich szczerych
Wziąłbym i wysłałbym na galery.
Wolę już kłamstwa, choćby najprostrze:
- Wiesz, tak wyglądasz, że ci zazdroszczę!
- Twój wiersz ostatni był doskonały!
- Trochę ci jakby włosy zgęstniały!
- Ach, twoja żona, to jak z ołtarza...
Chętnie uściskałbym tego łgarza,
Ale już odszedł, a - na mą mękę -
Wraca ten szczery, szczerząc paszczękę,
Lecz to szczerości jego ostatnie,
Bo się dziś na mnie paskudnie natnie...
- Jak się masz stary, czyś ty nie chory?
Masz pod oczami ogromne wory!
...odszedł, wydając z siebie jęk głuchy...
Precz ze szczerymi! Wiwat kłamczuchy!

nie mogłam się oprzeć :)

poza konkursem :

A. Waligórski, Szczerość

Bardziej od węży, glist oraz kretów
Nie znoszę różnych szczerych facetów.
A szczery facet, to facet taki
Co ma na dłoni serce i flaki,
I przy spotkaniu powiada krótko:
- Wiesz, twoja żona żyje z Kociutką!
Wszystko to szczera prawda i racja
Lecz po cóżeż mi ta informacja?
Zmartwienie z tego tytułu tycie,
Żyje z Kociutką... Co to za...

Ups znowu to zrobiłam.Skłamałam.Powiedziałam przyjaciółce,że wcale nie kupiłam sobie nowej książki.Po prostu gdybym nie skłamała,ona od razu chciałaby ją pożyczyć.Nie chodzi o to, że nie chcę jej pożyczyć. Po prostu ona i tak ma słaby wzrok,a czytanie tylko by go jeszcze pogorszyło!
Skłamałam jeszcze w innej sprawie.Oznajmiłam mamie,że muszę uczyć się na sprawdzian i nie mam czasu wyjść z psem.Nie zrobiłam tego z lenistwa.Co to to nie!Po prostu mama za dużo czasu spędza na pracy przed komputerem i dobrze jej zrobi taki spacer z psem.Zapewniłam jej relaks na świeżym powietrzu.
Skłamałam też siostrze.Powiedziałam,że zjadłam już wszystkie cukierki,a tak naprawdę mam jeszcze całą paczkę.To nie tak,że nie chcę się z nią dzielić.Boże broń!Robię to dla jej dobra,gdyż i tak ma już sporą nadwagę.
Okłamałam brata, mówiąc,iż nie wiem,gdzie jest jego gra komputerowa. Nie myślcie sobie,że zrobiłam to tylko po to,by mieć przez to lepszy dostęp do komputera.To nie tak!To w trosce o brata,gdyż ta gra źle wpływała na jego psychikę!
Skłamałam też kuzynce.Chciała sobie kupić torebkę identyczną jak moja. Powiedziałam,że kompletnie do niej nie pasuje, więc nie kupiła. Możecie sobie pomyśleć,iż kłamstwo to wynikało z faktu,że nie chcę,by miała coś takiego jak ja,ale jesteście w błędzie!Kuzynka po prostu wydaje za dużo pieniędzy na torebki,a dzięki mnie je zaoszczędziła.
Jak widać wszystkie moje małe kłamstewka są usprawiedliwione.A wyrzuty sumienia?Nie mam na nie czasu.Muszę wymyślić,co powiedzieć mojemu chłopakowi,by nie iść z nim na rolki.Nie chodzi wcale o to,że w tym samym czasie leci odcinek mojego ulubionego serialu.Nie,nie w tym rzecz.Po prostu na dworze jest zimno i nie chcę,by się przeziębił,a beze mnie nie pójdzie.Może zmyślę,że boli mnie brzuch? Hm, a nie mówiłam mu tego ostatnim razem?A może niezapowiedziana wizyta cioci? Kurczę, chyba mówiłam tak gdy chciał,bym przyszła pograć z nim w jakąś nudną grę. Hmm w końcu coś wymyślę.Bo czego się nie robi dla dobra najbliższych?

Ups znowu to zrobiłam.Skłamałam.Powiedziałam przyjaciółce,że wcale nie kupiłam sobie nowej książki.Po prostu gdybym nie skłamała,ona od razu chciałaby ją pożyczyć.Nie chodzi o to, że nie chcę jej pożyczyć. Po prostu ona i tak ma słaby wzrok,a czytanie tylko by go jeszcze pogorszyło!
Skłamałam jeszcze w innej sprawie.Oznajmiłam mamie,że muszę uczyć się na sprawdzian i nie...

Ciągle kłamiemy, bez tego już nie wyobrażam sobie życia. Mówię, że w pracy było ciężko tylko po to, żeby dostać wymarzony masaż stóp. On kłamie, że miał urwanie głowy, więc zamówmy pizzę, a pudełko wyrzuci jutro – przecież jest zmęczony. Wyrzutów sumienia brak, bo wiemy, że ta osoba wie, że kłamiemy. Przymyka oko, sama kłamie, więc w jakiś sposób ją to usprawiedliwia. I nas. Słodycze jem wyłącznie w pracy, a w domu narzekam, że mimo diety nie chudnę – wszystkiemu winne są geny! Kłamstwo goni kłamstwo, ale po jakimś czasie już nawet przestaje być sobą. To rutyna, zwyczaj, delikatnie mijanie się z prawdą na szosie szybkiego ruchu. Do przodu, do przodu, nawet nie ma czasu znowu się trochę pokłamać w rozmowie o powyższym. Czytałeś Salingera? Pewnie, wszystkie jego książki, wszyściusieńkie powieści! Ach, z tej całej jedną którą napisał? No, no, ale przecież… no tak, są jakieś zaczęte, nieskończone, opowiedzianki. Na pewno o to ci chodziło. Uwielbiamy wzajemnie się usprawiedliwiać, nie chcemy się gniewać, nie nie. Lepiej skłamać zadowoleniem, że taki ten nasz rozmówca oczytany. Smutne, ale chyba ludzkie.

Ciągle kłamiemy, bez tego już nie wyobrażam sobie życia. Mówię, że w pracy było ciężko tylko po to, żeby dostać wymarzony masaż stóp. On kłamie, że miał urwanie głowy, więc zamówmy pizzę, a pudełko wyrzuci jutro – przecież jest zmęczony. Wyrzutów sumienia brak, bo wiemy, że ta osoba wie, że kłamiemy. Przymyka oko, sama kłamie, więc w jakiś sposób ją to usprawiedliwia. I...

Nie! A skąd! Nie, nie! Co to, to nie ja! Jak bym tak mogła postąpić?

A mogłabym...

Tak, zdarza mi się! Choć staram się być prawdomówna, od czasu do czasu kłamię.

Kłamię, bo tak wygodniej, bo w pewnych sytuacjach jestem egoistką, bo nie chce mi się tłumaczyć wszystkiego po raz enty, bo potrzebuję spokoju, bo nie chcę ponownie wszystkiego roztrząsać.

Z drugiej strony staram się nie okłamywać moich bliskich. Naprawdę, wierzcie bądź nie, ich okłamać jest niesamowicie trudno, bo bardzo dobrze mnie znają.

Poza tym, gdy kłamię nie umiem utrzymać kontaktu wzrokowego. Moje spojrzenie wtedy tak mi ciąży, że muszę opuścić wzrok. Widocznie, nie wytrzymuję ciężaru nieprawdziwych słów.

Kłamię, a może tylko mijam się z prawdą?

Nie zamierzam się w żaden sposób usprawiedliwiać. Jednym słowem mówiąc - w pewnych sytuacjach kłamię dla własnej wygody, z egoizmu w najczystszej postaci.

Kto z Was tego nie robi, niech pierwszy rzuci kamieniem! ;)

Nie! A skąd! Nie, nie! Co to, to nie ja! Jak bym tak mogła postąpić?

A mogłabym...

Tak, zdarza mi się! Choć staram się być prawdomówna, od czasu do czasu kłamię.

Kłamię, bo tak wygodniej, bo w pewnych sytuacjach jestem egoistką, bo nie chce mi się tłumaczyć wszystkiego po raz enty, bo potrzebuję spokoju, bo nie chcę ponownie wszystkiego roztrząsać.

Z drugiej strony...

Będąc szaloną nastolatką nakłamałam się za wszystkie czasy, a że kłamstwa moje nie były jakiejś ogromnej wagi, tak więc i wyrzutów sumienia nie miałam, cieszyłam się jedynie, że kolejny raz mi się udało i ta trochę inna prawda nie wyszła na jaw. Od długiego czasu nie mam potrzeby nadawać barwnej otoczki codziennym sprawom, lawirować później między kłamstwem a prawdą i zastanawiać się, czy powiedziałam to czy tamto. Małe kłamstewka zdarzają mi się jedynie w sprawie kolejnych zakupionych przeze mnie książek i rzekłabym, że słowo "kłamstewka" też tu nie pasuje, gdyż ewentualnie nie mówię głośno, iż mam kolejny nabytek. I w związku z jednym z zakupów mam wesołe wspomnienia, budzące uśmiech na twarzy. Ponad rok temu zamówiłam do paczkomatu kilka pozycji w jednej paczce. Dokładnie drugiego listopada, będąc na cmentarzu dostałam sms-a, iż są do odebrania. Niewiele myśląc, ciesząc się już na zapas, widząc, jak wącham strony, udałam się w kierunku stacji benzynowej, odebrać moją małą radość. Z cmentarza miałam dobre ponad cztery km, a auto mąż wziął do pracy. Szłam i szłam, by na miejscu okazało się, iż pomyliłam stacje! Kolejne trzy km miałam przed sobą, poszłam więc i będąc prawie u celu usłyszałam telefon. Mąż z pytaniem, gdzie jestem. Czy nie mogłam powiedzieć prawdy? Mogłam! Z domu mnie przecież nie wyrzuci! Skąd, nie powiedziałam! Na cmentarzu jestem. Przyjedzie po mnie!! Gorączkowa, szybka analiza, mówię, że w sumie to już w drodze do Tesco (drugi koniec miasta), w jakim celu, pyta, to ja, że tabletki do zmywarki kupić, jakbym nie mieszkała w centrum miasta, a na jakimś odludziu i bez tabletek żyć tego dnia nie mogła! Oczywiście przyjedzie po mnie, tak więc prawie biegłam do CPN-u, szybko odebrałam paczkę, książki upchnęłam pod znicze (zrobiła się ich cała ogromna torba) i dobiegłam do Tesco, by zadzwonić do męża, że się spóźnia, a ja czekam. I tak z mego kłamstewka miałam tyle, że się nabiegałam i kupiłam tabletki do zmywarki, zupełnie mi w tamtym czasie zbędne.

Będąc szaloną nastolatką nakłamałam się za wszystkie czasy, a że kłamstwa moje nie były jakiejś ogromnej wagi, tak więc i wyrzutów sumienia nie miałam, cieszyłam się jedynie, że kolejny raz mi się udało i ta trochę inna prawda nie wyszła na jaw. Od długiego czasu nie mam potrzeby nadawać barwnej otoczki codziennym sprawom, lawirować później między kłamstwem a prawdą i...