Księżniczki Maria i Anna były bliźniaczkami. Choć wyglądały tak samo, to za Marią szaleli wszyscy nadworni młodzieńcy. Zawsze uśmiechnięta i skora do pomocy była zupełnym przeciwieństwem humorzastej Anny.
Pewnego razu ich ojciec wyprawił ogromne przyjęcie, na którym pojawili się wszyscy najważniejsi ludzie w Krainie. Był nawet książę Marek, który oczarowany Marią, nie odstępował jej na krok. Zajęta tańcem, nie zauważała nienawistnego wzroku Anny.
Po pewnym czasie zakochany po uszy Marek oświadczył się jej.
Na wesele przybyły tysiące gości. Każdy miał powód do świętowania oprócz druhny panny młodej. Właśnie wtedy w jej głowie zrodził się plan.
Napisała list pożegnalny, który podpisała swoim imieniem. Położyła kartkę na szafce, a zwłoki otrutej siostry przykryła kołdrą w swojej sypialni. Nikt nie zauważy różnicy. Pomyślą, że to Anna nie żyje. Tymczasem ta po prostu zajmie miejsce swojej siostry.
Po tym, jak pokojówka znalazła martwą dziewczynę w łóżku, do zamku wdał się olbrzymi zamęt. Nikt jednak nie płakał nad dziewczyną. Jedynie Anna opłakiwała samą siebie. Wiedziała, że Maria tak właśnie by zareagowała na wieść o jej śmierci.
Pogrzeb odbył się dwa dni później. Po uroczystości wszyscy wrócili do swoich zajęć i nikt nie myślał o wiecznie niezadowolonej córce króla Karola.
Tymczasem Anna udająca Marię powróciła do swojego królestwa. Marek okazał się wspaniałym i czułym mężem. Cieszyła się, że w końcu należy do niej. Męczyło ją jedynie to, że zwracał się do niej imieniem Maria. Uznała to jednak tylko za drobną niedogodność.
Gdy mierząc nowe suknie myślała, że wszystko poszło po jej myśli, do komnaty wpadł on. W dłoni trzymał flakonik po truciźnie. Że też głupia nie wrzuciła go do rzeki. Próbowała mu wszystko wytłumaczyć, lecz Marek wydał wyrok.
Żołnierze zaciągnęli ją przed zamaskowane oblicze kata.
Klęcząc na twardych deskach, mocno zacisnęła powieki.
„Mario, wybacz mi” wyszeptała.
Nawet nie poczuła, gdy ostrze zetknęło się z jej delikatną skórą.

Księżniczki Maria i Anna były bliźniaczkami. Choć wyglądały tak samo, to za Marią szaleli wszyscy nadworni młodzieńcy. Zawsze uśmiechnięta i skora do pomocy była zupełnym przeciwieństwem humorzastej Anny.
Pewnego razu ich ojciec wyprawił ogromne przyjęcie, na którym pojawili się wszyscy najważniejsi ludzie w Krainie. Był nawet książę Marek, który oczarowany Marią, nie...

Dawno, bardzo dawno temu rozpościerały się tutaj przepastne bagna. Na ich skraju przycupnęła niewielka osada z jedną karczmą. Mieszkał tam karczmarz Biezpraw, bardzo łasy na złoto. Pewnej nocy zastukał do drzwi oberży jakiś nędznie wyglądający złotowłosy młodzieniec. Karczmarz już się zamachnął na niego miotłą, by odgonić nieproszonego gościa, ale gdy ten się skulił, brzęknęło złoto. Miły to dźwięk odmienił zamiary gospodarza. Kłaniając się w pas, zaprosił go do środka. Utrudzony chłopak wkrótce zasnął. Mizerny i niepozorny, ale bogaty. Biezpraw nie mógł spać, wizja bogactwa mąciła mu w głowie. „Nikt przecież chłopaka nie widział, mógł przepaść na bagnach”- dumał-„Pozbędę się trupa, a złoto będzie moje.”
Jak pomyślał, tak zrobił. Zaskoczona ofiara nawet nie jęknęła, gdy ugodził ją sztyletem, a tajemnicę zbrodni skryła grząska kipiel. Minął jakiś czas. Biezprawowi dobrze się wiodło. Nikt się nie pojawił, nikt nie szukał gościa. Aż pewnego dnia do karczmy weszła uboga kobieta.
„Dobrzy ludzie, z was nie czy nikt widział chłopca złotowłosego? Jestem jego matką i od wielu dni szukam jakiegoś śladu. To moja jedyna podpora na starość, serce złote, a przepadł bez wieści”.
Nikt nic nie wiedział. Zrozpaczona spojrzała na Biezprawa.
„Jak widzisz, u nas go nie było”- burknął-”może już gdzieś na bagnach jako utopiec straszy”.
Starowinka jakby zapadła się w sobie, nadzieja zgasła w jej oczach. Opuściła izbę i powędrowała dalej.
Gdy już szynk opustoszał, jakaś postać stanęła przed Biezprawem. Była to niewiasta cudnej urody. ' „Poznajesz mnie, panie? To ja, matka chłopca któregoś zabił. Za tę zbrodnię jest tylko jedna kara -śmierć. Bagno pochłonie także ciebie”.
Z rosnącym przerażeniem morderca ujrzał, jak karczma powoli pogrąża się w błotnistym gruncie. Z mgły wypełzły dwa szkaradne utopce i uczepiły się jego nóg i rąk, ciągnąc go w mulistą maź. Gdy bagno go wsysało, w uszach dźwięczały mu słowa nieznajomej: ”Pomnij, że żadna przewina nie pozostanie bez kary”.

Dawno, bardzo dawno temu rozpościerały się tutaj przepastne bagna. Na ich skraju przycupnęła niewielka osada z jedną karczmą. Mieszkał tam karczmarz Biezpraw, bardzo łasy na złoto. Pewnej nocy zastukał do drzwi oberży jakiś nędznie wyglądający złotowłosy młodzieniec. Karczmarz już się zamachnął na niego miotłą, by odgonić nieproszonego gościa, ale gdy ten się skulił, ...

Żył kiedyś pan potężny a bogaty. Z powodu swej figury wielu niedźwiedziem go zwało, jednakże z powodu siły, nie sadła, jakie te zwierzęta przybierają na zimę. Panował on ze swego zamku nad wieloma wsiami. Rządy te godne były królów, gdyż podwładnych swych nie głębił i w razie potrzeby pomoc im dawał. Uczty wystawne organizował i spraszał ludność, trakty od zbójów strzegł, w czasach krótkich nieurodzajów żywność biednym rozdawał. Jeno mówiono tylko po cichu o jednej jego wadzie, jako że od młodości miał słabość do dziewek i w kandydatkach na noc w alkowie nie przebierał. I choć się ustatkował i dzieciom z małżeńskiego związku ojcował, to jeszcze niejedna chłopska córka syna pana rodziła i chowała jak swego. Możni i biedni przymykali wszakże na to oko, gdyż jak rzekłem, dobry był to władca i innych występków na sumieniu nie miał.
Lata mijały, ziemia żyźnie obradzała, a lasy były pełne zwierzyny. Pańscy synowie zmężnieli, córki wypiękniały i nadszedł czas, by myśleć o ich przyszłych małżonkach. I jak dla synów żony prędko się znalazły, tak dla panien mężów znaleźć nie mógł, gdyż stawiał wszystkim wysokie warunki, których nawet najszlachetniejsi spełnić nie mogli.
Wreszcie znalazł się dla jednej odpowiedni młodzieniec, o którego czynach, pomimo młodego wieku, szeroko było słychać w świecie. Jednakże do ziem jego długa droga była, toteż ojciec postanowił strzec swej córki osobiście podczas drogi. Podróż mijała powoli, więc miał wiele czasu, by podziwiać urodę swej latorośli. I naszła go znów niepohamowana żądza, której znieść nie mógł i pewnej nocy własną córkę posiadł w leśnej dziczy za obozem. I oto skończyła się cierpliwość boska – kazirodczy występek już nie mógł pozostać nieukarany. A zdarzyło się, że niedaleko znajdował się barłóg niedźwiedzi. Nie minęło wiele czasu, zanim jego właściciel zwęszył ludzi. Dopadł ich i rozdzielił - dziewczynę puścił wolno, lecz pana powlókł ze sobą. Co z nim jeszcze robił – tego nikt nie wie, lecz pewne jest, że pan żywy nie powrócił.

Żył kiedyś pan potężny a bogaty. Z powodu swej figury wielu niedźwiedziem go zwało, jednakże z powodu siły, nie sadła, jakie te zwierzęta przybierają na zimę. Panował on ze swego zamku nad wieloma wsiami. Rządy te godne były królów, gdyż podwładnych swych nie głębił i w razie potrzeby pomoc im dawał. Uczty wystawne organizował i spraszał ludność, trakty od zbójów strzegł, w...

„Miliardy lat temu nastał Początek. Bóg-Stwórca, potężny i miłosierny Hamga rozpoczął tworzenie Wszechświata. Gdy stworzył już wszystkie ciała niebieskie - słońca i planety, zszedł na jedną z nich by odpocząć. To co zobaczył bardzo go zatroskało. Niebo było ponure, oceany niedostępne i żaden dźwięk nie dochodził do jego boskich uszu. Wszedł tedy Hamga do praoceanu obmyć swe zmęczone ciało. Tak z piany morskiej i potu Hamgi narodził się Saah, Pan Żywiołów. Ruszył następnie Hamga w puszcze nieprzebrane i zaczął nawoływać żywe stworzenia. Z mgły leśnej i głosu Hamgi narodziła się Sitma - Córa Lasów.
Jednak gdy Hamga strudzony wędrówką zasnął, zjawił się wielkolud piekieł Kur’gar i zabił piękną boginię, która odtąd poczęła władać Krainą Śmierci. Rozpacz Hamgi była ogromna. Gdy jedna z jego łez, wylanych po stracie córki, spadła na mały, samotny, polny kwiat narodziła się z niego Gahalara – Bogini Życia. Ożywiły się od razu stepy i knieje, rozkołysały przyjaźnie morza i oceany wypełnione wodnymi stworzeniami, a ptactwo poszybowało w niebiosa. Hamga zadowolony z dzieła ruszył z powrotem do swego królestwa.
W niedługim czasie po tym, przeciw Saahowi zbuntowały się Demony Głębin. Dzielny Saah pokonał je wszystkie, jednak doznał tak wielu ran, że z krwi jego narodził się Atualpa – Bóg Wojny. Gdy Bogini Śmierci Sitma zobaczyła jak łatwo demony zstępują na rajską krainę, poczęła Beggha – Pana Słońca i Księżyca, Nocy i Dnia, by strzegł przejścia między światem żywych i umarłych.
Na tak przygotowaną glebę padł łaskawy gest Hamgi – narodził się Człowiek. Każdy z bogów dał mu cząstkę swej duszy i pierwsze czego Człowiek dokonał, to zemsta – zwabił i podstępnie zabił wielkoluda Kur’gara. Bogowie zrozumieli, że przelali na rodzaj ludzki swoje instynkty i skrywane namiętności. Po wsze czasy krew i wojny opanowały ziemię. Człowiek stał się odtąd narzędziem bogów, którzy czuwają, by żadna przewina nie pozostawała bez kary.”

Pater Cornelius Opowieści ludów najdawniejszych

„Miliardy lat temu nastał Początek. Bóg-Stwórca, potężny i miłosierny Hamga rozpoczął tworzenie Wszechświata. Gdy stworzył już wszystkie ciała niebieskie - słońca i planety, zszedł na jedną z nich by odpocząć. To co zobaczył bardzo go zatroskało. Niebo było ponure, oceany niedostępne i żaden dźwięk nie dochodził do jego boskich uszu. Wszedł tedy Hamga do praoceanu obmyć swe...

Od żaru falowały trawy. Leżałem w tych trawach i wdychałem zapach przywiędłego krwawnika. Obserwowałem upartą wędrówkę mrówki. Troszkę na prawo od mojej głowy biegła ścieżka, mrówcza autostrada.
Obserwowałem owady od małego. Chodziłem z ojcem na wyprawy. Łąki i lasy, pastwiska i kanały. Podpatrywaliśmy tam małe stworzonka. Chitynowe pancerzyki, ruchliwe czułki, włochate odnóża. Cichy chrzęst niezdarnych ciał. Złociste ważki nad rozmigotaną wodą. Mój ojciec znał się na owadach.
Nienawidzę owadów. Boję się ich. Przeraźliwie. Panicznie. To mój największy problem. Na widok muchy robi mi się niedobrze.
Musiałem obserwować te paskudztwa całe życie. Ojciec uważał, że powinienem zwalczyć swoją fobię. Stąd te ciągłe wyprawy badawcze. Zmuszał mnie do brania w dłonie żuków. „Spójrz, jakie piękne wzory"¬ zachwycał się jakimś włochatym paskudztwem. I kładł go na mojej dłoni. Żebym mógł się przyjrzeć.
A tydzień temu przyniósł jakąś larwę. „Dzisiaj zrobisz sekcję" - oznajmił. Zaprowadził mnie do swojej pracowni, obwieszonej gablotami. Duża, jasna i zakurzona pracownia.
“Przygotuj mikroskop" - polecił. A potem dał mi larwę. Kiedy poczułem jak to dotyka mojej skóry - zwymiotowałem. „Bez
histerii" - powiedział ojciec i przygotował stanowisko. „Tnij" - zażądał, kiedy doszedłem do siebie. Naciąłem.
Jak tylko przestałem rzygać zabiłem mojego ojca.

Mrówki pomagają mi teraz bardzo. Niedługo zostaną mi kości do spalenia w centralnym piecu. Mrówki pozbawiły już ojca oczu, mózgu i kto wie, czego tam jeszcze.
Trochę na prawo od mojej głowy jest autostrada mrówek. Noszą mojego tatusia, a nad nimi unosi się rozgrzane powietrze.
Mrówek jest coraz więcej. Skąd ich aż tyle?! Dlaczego włażą na mnie?! Mrówki!.. Ojciec zawsze powtarzał, że świetnie rozumie owady... A one jego... Mrówki?! Tato!... Nie rób mi tego!...
***
Z raportu policyjnego:
„Dnia 13 lipca w posiadłości M. Znaleziono szkielety dwóch mężczyzn. Wstępne oględziny nie pozwalają ustalić tożsamości. Przypuszcza się, iż są to…"

Od żaru falowały trawy. Leżałem w tych trawach i wdychałem zapach przywiędłego krwawnika. Obserwowałem upartą wędrówkę mrówki. Troszkę na prawo od mojej głowy biegła ścieżka, mrówcza autostrada.
Obserwowałem owady od małego. Chodziłem z ojcem na wyprawy. Łąki i lasy, pastwiska i kanały. Podpatrywaliśmy tam małe stworzonka. Chitynowe pancerzyki, ruchliwe czułki, włochate...

Nad jeziorem o nazwie "Sens Życia" widniał zakaz.Dotyczył on,aby społeczność młodego pokolenia nie wchodziła na teren jeziora,ponieważ ten kto wpadnie do właśnie tego jeziora będzie cierpiał.Nie wszyscy wierzyli tym pogłoskom.John i Mary postanowili sprawdzić to na własne oczy i tego samego dnia postanowili sprawdzić to osobiście.

-M:Wiesz John cieszę się,że własnie tutaj zasmakujemy naszej miłości.
-J:Ja też Mary jestem zadowolony tym co nas czeka tutaj.
-M:Czym jesteś zdenerwowany?
-J:To jezioro sprawia,że nie czuję się pewnie.
-M:Sama odczuwam lęk,ale zbliżamy się do celu naszej podróży.
-J:Mary już jesteśmy na miejscu,a teraz mam ochotę Cię pocałować.
-M:Och John,nie w tym momencie.
-J:Oj,czemu moja królewna się boi swojego księcia pocałować?
-M:John co się się stanie jeśli to prawda i stanie się coś co byśmy chcieli uniknąć to co my zrobimy?
-J:Moja kochana nie ma co panikować na zapas wiesz,że Cię kocham,a więc nic Tobie nie grozi.
-M:Jeśli zależy Ci na pocałunku to najpierw mnie złap,a dostaniesz dwa całusy,a teraz masz na zachętę małego.
-J:Nie mam niestety innego wyjścia, dziękuję za słodkiego całusa,a teraz czas bieg po pocałunki.Zegar ruszył.Książę czeka na dotrzymanie słowa przez swoją księżniczkę.
Mary i John wyruszyli w bój o pocałunki, ale niestety John miał pecha nie zauważył kamienia,który był w obrębie jeziora,a niestety wysokość jeziora nie była taka mała.John próbował wstać, ale coś go trzymało kurczowo za nogę.Mary obejrzała się za Johnem: "John,John, gdzie jesteś, odezwij się".
John nie słyszał głosu,lecz ona go szukała, ale niestety nadaremno. Minęły 2 godziny i Mary ujrzała światełko w tunelu-Johna. Podeszła do niego i zaczęła krzyczeć;"Dlaczego właśnie musiał ucierpieć jej John"? O własnych siłach wzięła na ręce ciało Johna i niedaleko jeziora znalazła miejsce na wykonanie grobu.Na grobie Johna pojawił się napis:" DLA MNIE JOHN BĘDZIESZ ŻYŁ WIECZNIE".
Prawdziwa miłość trwa, gdyż ona nigdy nie umiera.

1976 znaków

Nad jeziorem o nazwie "Sens Życia" widniał zakaz.Dotyczył on,aby społeczność młodego pokolenia nie wchodziła na teren jeziora,ponieważ ten kto wpadnie do właśnie tego jeziora będzie cierpiał.Nie wszyscy wierzyli tym pogłoskom.John i Mary postanowili sprawdzić to na własne oczy i tego samego dnia postanowili sprawdzić to osobiście.

-M:Wiesz John cieszę się,że własnie tutaj...

Jako miłośnik i "znawca" legend Arturiańskich wykorzystam jedną z opowieści.

Lancelot z Jeziora - najznamienitszy i najsławniejszy Rycerz Okrągłego Stołu.
Syn króla Bana z Benoicu. W dzieciństwie został porwany przez czarodziejkę Vivianę, która go wychowywała. W wieku osiemnastu lat trafił na dwór Króla Artura.

Jego odwzajemniona miłość do żony króla Artura, królowej Ginewry, stała się powodem upadku króla. Ta miłość, zakazana , zamknęła też Lancelotowi możliwość zdobycia Świętego Graala oraz doprowadziła później do wygnania rycerza. Mimo to Lancelot pozostał na tyle prawy, iż zdołał cudownie uleczyć rycerza zwanego Urrey, którego mógł uzdrowić tylko największy rycerz świata.
Lancelot był ojcem Galahada, zdobywcy Graala, którego począł na skutek intrygi czarodziejki Brisen. Omotała go ona tak aby wziął Elaine za Ginewrę. Jego syn był w pewnym sensie ucieleśnieniem najlepszych cech jego charakteru i jedynym rycerzem, któremu udało się Lancelota pokonać.

Gdy Agravain i Mordred podstępem wydali jego związek z Ginewrą, Lancelot uciekł, a żona Artura została skazana na spalenie. Lancelot wraz z towarzyszami uratował ją przed śmiercią lecz zabił przy tym kilku Rycerzy Okrągłego Stołu. Jednak król Artur zwrócił się przeciwko niemu i obległ go w zamku. Po pewnym czasie Lancelot wyrzekł się miłości do Ginewry i udał się na banicję. Stare podania głoszą, że tam dowiedział się, że Ginewra złożyła śluby zakonne i Rycerz został pustelnikiem. Niestety umarł krótko po śmierci ukochanej i został pochowany w swoim zamku Joyous Gard.

Jako miłośnik i "znawca" legend Arturiańskich wykorzystam jedną z opowieści.

Lancelot z Jeziora - najznamienitszy i najsławniejszy Rycerz Okrągłego Stołu.
Syn króla Bana z Benoicu. W dzieciństwie został porwany przez czarodziejkę Vivianę, która go wychowywała. W wieku osiemnastu lat trafił na dwór Króla Artura.

Jego odwzajemniona miłość do żony króla Artura, królowej...

Mścigniew zawsze zazdrościł swojemu bratu Dobrowojowi tego jak był on lubiany w ich wiosce – Jeziornach. Każdy mieszkaniec, darzył młodszego z braci wielkim szacunkiem i sympatią. Natomiast starszy, zdaniem miejscowych, był bardzo porywczy, nigdy nie pomagał w odróżnieniu od brata. Mścigniew wymyślił plan straszny, by w końcu to on był w mieścinie bardziej szanowany niż młodszy brat. Kiedy Dobrowoj chciał wyruszyć na polowanie, Mścigniew, który w łowach nigdy nie uczestniczył, oświadczył bratu, że pójdzie z nim. Młodszy z rodzeństwa, ucieszył się, myślał, że jego ukochany brat się zmienił. Bracia ruszyli na polowanie z samego świtu. Dobrowoj niósł łuk i kołczan ze strzałami, Mścigniew zabrał włócznie. Po nieudanych próbach łowieckich, starszy z braci zaproponował postój nad stawem. Dobrowoj zgodził się na propozycje brata. Kiedy nachylił się nad wodą żeby się napić, Mścigniew pchnął w plecy brata włócznie i wrzucił wraz z dzidą w plecach do stawu. Bratobójca wrócił do wioski biegiem i wszystkim mieszkańców Jeziorn oznajmił, że jego ukochanego młodszego brata porwał i zabił utopiec, a on próbował go uratować, lecz nic nie mógł już zrobić. Upadł na ziemię i rozpłakał się. Tubylcy uwierzyli Mścigniewowi w jego opowieść i zaczeli rozpaczać nad losem tak wspaniałego człowieka jakim był Dobrowoj. Mineło kilka lat. Starszy z braci nie żałował swojej decyzji, plan się udał. Dzięki temu, że mieszkańcy uwierzyli w jego opowieść, zdobył u nich uznanie i współczucie, to czego Mścigniew oczekiwał. Pewnego dnia wyruszył do stawu gdzie zabił swojego brata, aby się wykąpać. Gdy się mył, nagle usłyszał chlupnięcie, troszkę się wystraszył, ale gdy nic nie zauważył, uznał że była to ryba. Gdy wynurzył się z wody przeraził się – stał nad nim jego brat. Z Dobrowoja kapała woda a z piersi sterczała włócznia. Spojrzał na brata i powiedział: ,,Kochałem cię, a Ty zabiłeś i okłamałeś wszystkich, kara cię nie ominie bracie”. Kiedy skończył mówić, jego brata porwały pod wodę utopce.

Mścigniew zawsze zazdrościł swojemu bratu Dobrowojowi tego jak był on lubiany w ich wiosce – Jeziornach. Każdy mieszkaniec, darzył młodszego z braci wielkim szacunkiem i sympatią. Natomiast starszy, zdaniem miejscowych, był bardzo porywczy, nigdy nie pomagał w odróżnieniu od brata. Mścigniew wymyślił plan straszny, by w końcu to on był w mieścinie bardziej szanowany niż...

Tuzin wieków temu, kiedy w całej Europie, którą nazywano "Jasną ziemią", rządził stary król Racimir XI, czarownice wręcz walczyły o każde napotkane zioło, o każde dobre miejsce na jakiejkolwiek górze przy pełni księżyca i o każdą złotowłosą dziewice. Ludźmiła nigdy nie wierzyła w jasnoziemskie zabobony, wręcz sprzeczała się ze starszyzną na temat uroków i klątw. Choć była młoda, umiała owinąć sobie wokół palca niejednego chłopca. Miała długie złote włosy i jasnoniebieskie oczy przypominające wzburzone Morze Bałtyckie. To dlatego większość ludzi ze wsi omijała ją szerokim łukiem. Wieśniacy bali się, że wszelka styczność z piękną dziewicą będzie groziła klątwą rzuconą na rodzinę. Ludźmiła czuła się jak wyrzutek, który za karę musi siedzieć poza wsią, w której każdy zna każdego. Jednak złotowłosa dziewczyna znalazła sposób na nudę, wyszywała na płótnie żywe obrazy. Mimo że dziewczyna wiele razy chwaliła się sąsiadkom, które uciekały kiedy na nie popatrzyła, to i tak nikt nie pochwalił jej zdolności. Po nieudanej próbie zawarcia kontaktu, niebieskooka zniszczyła wszystkie dzieła i wyprowadziła się ze wsi na dobre. Jednak nie poszła daleko, schroniła się w pobliskim lesie wśród kujących jeżyn i parzących pokrzyw. Kiedy zapadła noc, a sowy rozpoczęły próby do leśnego chóru, Ludźmiła przeskoczyła przez wartką rzekę. Wkradła się do domu sąsiada i schowała za starymi dębowymi drzwiami. Czekała zawinięta w czarną tkaninę, żeby wystraszyć domowników. Usłyszała kroki, zatarła ręce i wyskoczyła przed kimś niczym jurna sarna krzycząc i rozpościerając swe materiałowe skrzydła. Rozbudzona kobieta w minucie złapała pogrzebacz i raz za razem chciała uderzyć straszydło, nieudolnie. Ludźmiła złapała szybko nóż i zadźgała nim sąsiadkę. Ni woda, ni oleje nie zmyły śladu krwi z rąk dziewczyny, a czarownice wciąż na nią czyhały.

Tuzin wieków temu, kiedy w całej Europie, którą nazywano "Jasną ziemią", rządził stary król Racimir XI, czarownice wręcz walczyły o każde napotkane zioło, o każde dobre miejsce na jakiejkolwiek górze przy pełni księżyca i o każdą złotowłosą dziewice. Ludźmiła nigdy nie wierzyła w jasnoziemskie zabobony, wręcz sprzeczała się ze starszyzną na temat uroków i klątw. Choć była...

Dotyk[bookLink]179606|Dotyk[/bookLink]

Dotyk[bookLink]179606|Dotyk[/bookLink]

 [bookCover]179606|Dotyk[/bookCover]