Ujmę to praktycznie i fatalistycznie.
Człowiek na każdym etapie życia buduje sobie strefę bezpieczeństwa. Obudowuje się w rzeczywistość jak w balon. Poświęca temu tyle czasu i środków, że w końcu sam zaczyna wierzyć, że już nic lepszego w życiu go nie spotka. Dochodzi do przekonania, że lepiej kiedy jest, jak jest, przecież zawsze mogło być gorzej. Dlatego nie dąży do zmian, gdyż są one obciążone zbyt wielkim ryzykiem, że coś pójdzie nie po jego myśli.
Nie można jednak powiedzieć, że Człowiek jest jednocześnie w tej swojej trwodze bierny. Jednym z lęków przed nieznanym jest strach przed pozostaniem w tyle, za plecami kolegów, rodziny, współpracowników. Otoczenie wymusza na Nim zaangażowanie w nowe sprawy, bo przecież odstawać od grupy nie wypada.
Zatem nie tylko czuje niechęć do tego, co nie znane, ale również nie chce się stać tym elementem nieznanym, obcym – dla innych.
O ile świat byłby ciekawszy, gdyby przebić ten balonik...

Ujmę to praktycznie i fatalistycznie.
Człowiek na każdym etapie życia buduje sobie strefę bezpieczeństwa. Obudowuje się w rzeczywistość jak w balon. Poświęca temu tyle czasu i środków, że w końcu sam zaczyna wierzyć, że już nic lepszego w życiu go nie spotka. Dochodzi do przekonania, że lepiej kiedy jest, jak jest, przecież zawsze mogło być gorzej. Dlatego nie dąży do...

Niechęć do tego, co nieznane, to pozorne przywiązanie do tego, co znane; intelektualne i mentalne lenistwo, stereotypowe postrzeganie świata, takie czytanie księgi natury w czarno-białej wersji komiksowej.
Ale to pierwsza warstwa nietoleracji dla obcości, odmienności. Głębiej ta stereotypowa struktura wyraża naszą podwójność i przerażenie doppelgangerem. Boimy się nie tego, co obce, ale to, co w nas samych jest dla nas nieakceptowane - i wyrażamy to wobec kogoś innego. Wcielenia obcego - jakie by nie były - są dla nas wcieleniem kozła ofiarnego - wyładowujemy w ten sposób frustrację za to, że sami siebie w części nie akceptujemy.

Niechęć do tego, co nieznane, to pozorne przywiązanie do tego, co znane; intelektualne i mentalne lenistwo, stereotypowe postrzeganie świata, takie czytanie księgi natury w czarno-białej wersji komiksowej.
Ale to pierwsza warstwa nietoleracji dla obcości, odmienności. Głębiej ta stereotypowa struktura wyraża naszą podwójność i przerażenie doppelgangerem. Boimy się nie...

Według mnie niechęć do nieznanego bierze się z tego że nie wiemy co nas tam może spotkać. Mogą się przytrafić dobre albo złe rzeczy i nikt nie jest tego pewien. Lub po prostu się im nie chce spróbować tego co nieznane.

Według mnie niechęć do nieznanego bierze się z tego że nie wiemy co nas tam może spotkać. Mogą się przytrafić dobre albo złe rzeczy i nikt nie jest tego pewien. Lub po prostu się im nie chce spróbować tego co nieznane.

Ludzie nie chcą tego, czego nie znają i czego nie rozumieją. Coś, czego nie znamy, może przynieść nam zmiany. Boimy się zmian. Coś, czego nie rozumiemy może sprawić, że się ośmieszymy. A przecież ośmieszenia też się boimy! Wniosek jest taki, że wszystkiemu winien jest strach. W strachu i w stresie robi się różne rzeczy. Niektórzy reagują agresją – stąd te ataki na obcokrajowców. Inni reagują kpinami – stąd wiele kawałów i stereotypów. Jeszcze inni wykazują kompletną ignorancję – to już lepsze niż agresja.
Często zapominamy, że człowiek to po prostu człowiek, bez względu na pochodzenie, płeć, orientację seksualną. Tak samo płacze Kanadyjczyk, tak samo lesbijka, tak samo mulat. Różnimy się od siebie pod wieloma względami, ale tak samo potrzebujemy jedzenia, picia, innych ludzi. I nie jest tak, że istnieją tylko różnice, przecież mamy też cechy wspólne, chociażby podobne gusta muzyczne! Jakoś o pozytywach się nie wspomina, a szkoda.
Czasem ludzie powinni przełamać lęki, włączyć myślenie, przełamać lenistwo i niechęć, nieco się wysilić: poszperać w Internecie, poczytać, nawet zaszaleć i pogadać z kimś, do kogo zupełnie nie jesteśmy podobni! Nagle okaże się, że wcale nie jest tak, jak myśleliśmy, a Nadia jest tak samo miła jak Kaśka z klasy. Oczywiście, może być też odwrotnie, ale jak nie spróbujemy, to się nie dowiemy. Warto poszerzać swoje horyzonty poprzez nowe doświadczenia. Strach paraliżuje, ale może też motywować. W wielu przypadkach to od nas zależy, jaki będzie jego wpływ na nasze życie.
„To, co znane, przestaje być koszmarem.”

1558znaków

Ludzie nie chcą tego, czego nie znają i czego nie rozumieją. Coś, czego nie znamy, może przynieść nam zmiany. Boimy się zmian. Coś, czego nie rozumiemy może sprawić, że się ośmieszymy. A przecież ośmieszenia też się boimy! Wniosek jest taki, że wszystkiemu winien jest strach. W strachu i w stresie robi się różne rzeczy. Niektórzy reagują agresją – stąd te ataki na...

Mimo ciągłych nowości XXIw. ludzie wciąż nie chcą poznawać. Żyją z utartymi schematami, z pokolenia na pokolenie i nie czują potrzeby poznania czegoś nowego. Wszystko kręci się wokół tego co modne, a moda przecież wraca, wszystko już było. Bardzo mało ludzi chce poznać nowe teorie, założenia czy ponowne odkrycia, znanych już rzeczy bo jest im wygodnie. Żyć cały czas tak samo, bez komplikacji i konieczności uczenia się na nowo. Jesteśmy leniwi, a poznawanie wiąże się z pracą, w taki czy inny sposób. Poza tym jeśli ktoś poukłada sobie życie, wprawiając w ruch owe utarte schematy nie chce, żeby coś lub ktoś to zniszczył, bo wtedy wszystko staje mu na głowie. Najłatwiej jest mieć te same poglądy i przekonania, żyć stereotypami i PRZESZŁOŚCIĄ, niż diametralnie zmieniać swoje życie, dla czegoś NIEZNANEGO.

Mimo ciągłych nowości XXIw. ludzie wciąż nie chcą poznawać. Żyją z utartymi schematami, z pokolenia na pokolenie i nie czują potrzeby poznania czegoś nowego. Wszystko kręci się wokół tego co modne, a moda przecież wraca, wszystko już było. Bardzo mało ludzi chce poznać nowe teorie, założenia czy ponowne odkrycia, znanych już rzeczy bo jest im wygodnie. Żyć cały czas tak...

Podstawą ludzkiej egzystencji jest strach. Wszystko do czego dążymy i co udało nam się już osiągnąć, zabudowaliśmy na fundamencie ze strachu i obaw. Chociażby coś tak oczywistego jak dom, budynek mieszkalny. Była to zwykła ochrona przed grasującymi zwierzętami. Gdyby nie nasz strach przed nimi, to czy budowalibyśmy dziś tak wysokie drapacze chmur?
A miłość? Czy nie jest to po prostu strach przed samotnością ubrany w piękne słowa?
Wyznawane przez nas wartości religijne, Bóg, przed którym składamy hołd i cześć. Czy nie jest to wymysł ludzkości spowodowany strachem przed śmiercią i odpowiedzialnością za losy świata? Tak liczne w dziejach wojny. Czy nie były spowodowane strachem przed dominacją ze strony innych i koniecznością posłuszeństwa?
Wszystko co znamy to objawy strachu.
Ogromny wpływ na nas mają środki masowego przekazu czy wychowanie. Powtarzane w serwisach informacyjnych wiadomości o zamachach, przestępstwach, zabójstwach czy kradzieżach. Czy nie utrwalają w nas pewnych stereotypów, które każą nam myśleć, iż każdy ciemnoskóry to złodziej i bandyta, a wyznawca Islamu to zamachowiec. Przedstawiają one najgorsze objawy bezduszności człowieka, której powoli zaczynamy doszukiwać się w swoim najbliższym otoczeniu. Już od dziecka wpajano nam strach przed tym co obce i nieznane. Przez lata utrwalany poprzez opowieści o cyganach, którzy porywają niegrzeczne dzieci, lub o wiedźmach, które czekają na nieposłusznych chłopców. Czy nie utrwalają w nas obaw przed tym co nieznane już od samego początku?
Nie potrafimy wyzbyć się zakorzenionego w nas strachu. Każdy człowiek jest dla nas rzekomo czystą kartką, którą poprzez poznanie powoli zapełniamy określonym tekstem. Ale czy przez wszystkie wpajane nam teorie nie stawiamy na tej kartce czarnej kreski, już przed podaniem komuś ręki?

Podstawą ludzkiej egzystencji jest strach. Wszystko do czego dążymy i co udało nam się już osiągnąć, zabudowaliśmy na fundamencie ze strachu i obaw. Chociażby coś tak oczywistego jak dom, budynek mieszkalny. Była to zwykła ochrona przed grasującymi zwierzętami. Gdyby nie nasz strach przed nimi, to czy budowalibyśmy dziś tak wysokie drapacze chmur?
A miłość? Czy nie jest to...

Nic co ludzkie nie jest mi obce, a mimo to człowiek człowiekowi wilkiem...
Zdało by się sądzić, że ludzie nie potrafią żyć sami sobie, bo przecież muszą otaczać się innymi ludźmi, ale tak jak zwierzęta poniekąd, otaczamy się swoim "gatunkiem" w bardziej ścisłym znaczeniu tego słowa. Jeśli lubię to czy tamto to przyznaję, że lubię tego kto lubi tosamo co ja. Jeśli zdołałem stworzyć swóje stado z ludzi potrafiących nawzajem się sobą opiekować, żaden "wilk" nie ma prawa wstępu...
My ludzie boimy się ludzi.

Nic co ludzkie nie jest mi obce, a mimo to człowiek człowiekowi wilkiem...
Zdało by się sądzić, że ludzie nie potrafią żyć sami sobie, bo przecież muszą otaczać się innymi ludźmi, ale tak jak zwierzęta poniekąd, otaczamy się swoim "gatunkiem" w bardziej ścisłym znaczeniu tego słowa. Jeśli lubię to czy tamto to przyznaję, że lubię tego kto lubi tosamo co ja. Jeśli zdołałem...

Niechęć do tego co nie znane bierze się z niemożności poznania konsekwencji.

Niechęć do tego co nie znane bierze się z niemożności poznania konsekwencji.

W naszej globalnej rzeczywistości strach przed nieznanym jest naprawdę irracjonalny. Przecież dziewczyna z dredami może się okazać najfajniejszą przyjaciółką pod słońcem. Nie będę powtarzać wszystkiego co już tu padło o naszym lenistwie, zacofaniu, tchórzostwie, naszej niewiedzy, niechęci do zmian... Jaki człowiek jest każdy widzi i wie. Warto jednak pamiętać o tym co możemy stracić wykluczając "innych" z naszego towarzystwa.
Zupełnie inaczej sprawa wygląda jednak w małych zamkniętych społecznościach, których na świecie(nie wiem na szczęście czy niestety), jest coraz mniej. Dla nich obcy to zagrożenie dla wszystkiego na czym się opierają, zagrożenie dla tożsamości i tradycji. Niby od postępu uciec się nie da, ale czasem koszt jest bardzo wysoki...
Mały przykład: w południowej Azji znajduje się mała wioska wielorybników. Do niedawna ich praca polegała na codziennym porannym wypływaniu w morze w celu wypatrywania wielorybów. Od wielu pokoleń całe ich życie i działanie było skoncentrowane na tym zajęciu. Gdy któraś z łodzi dostrzegała zdobycz przywoływała resztę i razem wyruszały na polowanie. Wioska była mała, uboga i zdecydowanie śmierdziało tam rybą, ale ludzie nie byli z tego powodu nieszczęśliwi. Jednak po pewnym czasie pojawili się obcy: podróżnicy, turyści, dziennikarze... O wiosce zrobiło się głośno i ktoś bogaty postanowił się nad tym biednymi wielorybnikami "ulitować". W wiosce stanęła więc wielka luneta. Jej mieszkańcy nie muszą już co ranka wypływać w morze- wystarczy jeden człowiek przy lunecie. Wydawałoby się, że życie wielorybników stało się piękniejsze i prostsze. Zyskali tyle wolnego czasu na... właśnie na co? Sensem życia tych ludzi było przecież szukanie wielorybów. Nie wiem jak potoczą się dalej ich losy. Czy było warto? To już każdy musi ocenić sam.

W naszej globalnej rzeczywistości strach przed nieznanym jest naprawdę irracjonalny. Przecież dziewczyna z dredami może się okazać najfajniejszą przyjaciółką pod słońcem. Nie będę powtarzać wszystkiego co już tu padło o naszym lenistwie, zacofaniu, tchórzostwie, naszej niewiedzy, niechęci do zmian... Jaki człowiek jest każdy widzi i wie. Warto jednak pamiętać o tym co...

Niechęć do nieznanego


-Nikt mnie nigdy nie zaakceptuje w twoim otoczeniu.To jest cały problem,jego sedno.Ty mnie tolerujesz ale nie zniesiesz wzroku innych ludzi gdy będziemy szli ulicą.-powiedział najspokojniej na świecie jakby mówił o liście zakupów.
Był to jednak koniec całej naszej historii. I ja wiedziałam że ma racje.Ludzie nie potrafią znieść inności w żadnej z jej form.Przecież tacy odmieńcy zaburzają ich rytm, jest to dla nich nienaturalne,niezgodne z porządkiem rzeczy który ustalili już ich dziadkowie.Każda odmienność wiąże się z koniecznymi zmianami w naszym mózgu a my jesteśmy po prostu zbyt leniwi by pojąć cokolwiek co wykracza poza nasze codzienne myślenie.Ludzie boją tego co nie znają bo nie są w stanie nad tym się zastanowić.Łatwiej jest posługiwać się stereotypami.Zdać się na nie całkowicie.Murzyn pewnie rozwali ci auto,żyd obrobi cię z pieniędzy,muzułmanin pewnie chcę wysadzić nas wszystkich w powietrze a dziewczyna z dredami, i to jest pewne jak to że tu stoję, nie myje się i śpi na dworcu. Ludzie nie lubią inności i uważają ją za gorszą ponieważ sami myślą że postępują najlepiej więc wychodzi z tego prosty wniosek że wszyscy odbiegający od ich norm są nie do zaakceptowania.

Niechęć do nieznanego


-Nikt mnie nigdy nie zaakceptuje w twoim otoczeniu.To jest cały problem,jego sedno.Ty mnie tolerujesz ale nie zniesiesz wzroku innych ludzi gdy będziemy szli ulicą.-powiedział najspokojniej na świecie jakby mówił o liście zakupów.
Był to jednak koniec całej naszej historii. I ja wiedziałam że ma racje.Ludzie nie potrafią znieść inności w żadnej z jej...