Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone do środy 27. czerwca.

Konkurs zakończony!
Wyniki zostaną ogłoszone do środy 27. czerwca.

Warszawa - miasto, które nigdy nie śpi. - widnieje błyszczący, różowy slogan na ogromnym billboardzie. "Drugi Nowy Jork", myślę, spoglądając z zażenowaniem na górującą nad miastem reklamę, której głównym celem jest promowanie miasta. Może inaczej odbierałabym ten przekaz, gdyby w tle nie stała roznegliżowana dziewczyna, uśmiechająca się z ekranu. Z rozmyślań wyrywa mnie dźwięk komórki. "Olka, gdzie jesteś? Przyjeżdżaj, no, zaraz!" - krzyczy z drugiego końca miasta Jacek. Rozłączam się ze złością i przechodzę do kasy kupić bilet na pociąg. Jolka - bo takie imię widnieje na plakietce - z burzą kręconych włosów ubrana w niebieską koszulę, w którą z trudem się dopina, żuje gumę i niekulturalnie mnie ignoruje. Mam ochotę krzyczeć! Powstrzymuję się jednak. Wiem, że nie warto robić sceny... Gdy w końcu kupuję bilet przechodzę na Dworzec Centralny i czekam...

Widzę setki spieszących się ludzi. Pewnie chcą wracać do domu, zupełnie jak ja. Z trudem spoglądam na kilku bezdomnych, którzy gromadzą się na dworcu. Nie czuję do nich obrzydzenia ani odrazy. Mimo wszystko, ignoruję ich. Tak jest mi łatwiej... Nie muszę okazywać uczuć, swoje człowieczeństwa. Właśnie - człowieczeństwo...? Gdzież zanikła jego istota, jeśli wciąż się spieszę. Nie mam czasu dla rodziny. Regularnie do dwóch lat nie przyjeżdżam do domu na święta. Wciąż wymyślam wymówki, by nie gościć mamy ani taty. Z młodszą siostrą kontaktuję się wyłącznie przez facebooka albo SMSy. Co się ze mną - do jasnej cholery - stało...?

Stoję i czekam. Wiem, że w moim życiu nastąpił przełom. Na dworcu jest w miarę czysto i nawet nie śmierdzi tak strasznie. Dlaczego tak trudno było mi zrozumieć, że może właśnie Warszawa zakłóca moje relacje z innymi?

Pociąg powolnie wtacza się na peron. Otwierają się drzwi. Na peron wysiadają różni pasażerowie: czarni, biali, dzieci, młodzież, dorośli i starcy. Czekam, aż wszyscy opuszczą pociąg i dopiero wtedy siadam. Zajmuję miejsce przy oknie i wyciągam telefon komórkowy. "Chyba czas napisać do małej Hanny", myślę i zaczynam pisać SMSa:

Hej, Haniu ;) Jak tam u Cb? Stesnilas sie troche za starsza siostra? Jesli chcesz, mozesz do mnie kiedys przyjechac :)

Jedno kliknięcie i wiadomość jest już wysłana. Patrzę przez okno. Widzę piękno miasta, które mnie to sprowadziło: Pałac Kultury i Nauki, Uniwersytet Warszawski, BUW, Stare Miasto, Zamek Królewski, Krakowskie Przedmieście zimą. Oczami wyobraźni widzę Łazienki, Pałac w Wilanowie, a także wiele muzeów. Tak, to wszystko było obiecujące... Wiązałam z tym wielkie nadzieje. Marzyłam, że tu zamieszam. I... Zamieszkałam. Daleko od centrum i gwaru. O tym nie piszą w żadnych gazetach ani nie reklamują tego żadne przedsiębiorstwa. To bezduszność, grzeszność, szarość, a przede wszystkim... rzeczywistość.

Mam dwadzieścia siedem lat. Już nie jestem studentką. Warszawa zmieniła moje życie. Obróciła je o dziewięćdziesiąt stopni... Wiem, że nigdy już nie będę taka jak dawniej. To miasto, które uczy jak żyć i jak przetrwać. To miasto, w którym nie ma czasu na to, by się zatrzymać i podumać. To miasto "zepsute" i zniszczone przez nowoczesność. I jeszcze jedno: samotność w wielkich miastach nie jest dla nikogo problemem. Z czasem się przyzwyczajamy i... nie chcemy tego zmieniać.

Warszawa - miasto, które nigdy nie śpi. - widnieje błyszczący, różowy slogan na ogromnym billboardzie. "Drugi Nowy Jork", myślę, spoglądając z zażenowaniem na górującą nad miastem reklamę, której głównym celem jest promowanie miasta. Może inaczej odbierałabym ten przekaz, gdyby w tle nie stała roznegliżowana dziewczyna, uśmiechająca się z ekranu. Z rozmyślań wyrywa mnie...

Nerwowo spoglądam na zegarek. Właściwie powinnam skorzystać z możliwości krótkiej drzemki, w końcu wstałam o nieludzko wczesnej godzinie, by zdążyć na pociąg, jednak wydarzenia jakie mają nastąpić nie pozwalają mi zmrużyć oka. Wreszcie, Warszawa Centralna! Na dzwięk tych słów automatycznie mam przed oczami sympatyczne obrazy z czarno białych filmów. Z sentymentalnego nastroju wyrywa mnie sam dworzec. Ogromny, chłodny, nieprzystępny... Czuję, jak opuszczają mnie resztki pewności siebie... Bezradnie rozglądam się dookoła. Znam numer autobusu ale nie mam pojęcia, gdzie go szukać. Podróżni pędzą we wszystkie strony i sprawiają wrażenie spóźnionych, nie mam odwagi prosić ich o pomoc...

Trafiam na postój taksówek. Nie stać mnie na taką podróż ale łudzę się nadzieją, że ktoś mi tutaj pomoże. Ku mojemu zdziwieniu chęć pomocy przejawia już pierwszy taksówkarz, do którego podchodzę. Bardzo dokładnie opisuje gdzie powinnam się udać, mocno przy tym gestykulując. Kto by pomyślał, warszawski taksówkarz... Wiedząc dokładnie, co mam robić dalej, pozwalam sobie na chwilę postoju. Spoglądam na Pałac Kultury i Nauki, zdecydowanie bardziej imponujący, niz go sobie wyobrażałam.

Do Armii Ludowej dojeżdżam dokładnie tak, jak opisał taksówkarz. Mam jeszcze sporo czasu, w wielkim mieście pewnie nikt nie ma czasu by przybywać na dwie godziny przed umówionym spotkaniem. Wybieram małą knajpkę z widokiem na cel mojej podróży. Zamawiam śniadanie i dziękuję Bogu za wzmiankę w zaproszeniu o obiedzie, takich cen mój budżet nie wytrzymałby nawet przez jeden dzień...

Sięgam po kanapkę i spoglądam na budynek. Wysoki, majestatyczny, nowoczesny... W przeszklonych przestrzeniach odbija się słońce a ja odstawiam kawę na bok, kofeiny zdecydowanie mi dzisiaj nie trzeba.
Wchodzę do środka i od razu napotykam na badawczy wzrok ochroniarzy. Melduję się i uzbrojona w identyfikator mijam ich z poczuciem, jakbym nagle stała się kimś ważnym. Na miejscu jest już kilka innych osób, współtowarzysze dzisiejszej męki.

Szybkie powitanie, każdy otrzymuje swój grafik i dalej ma już sam zatroszczyć się o siebie. Proszę Państwa, jesteśmy w Warszawie, tutaj nikt nikogo nie będzie prowadził za rączkę. Spoglądam na grafik i wreszcie zaczynam sobie uświadamiać, na co się porywam. Zdjęcie, konferencja, rozmowa, prezentacja, rozmowa, nie mam pojęcia, czego boję się najbardziej...

To nasza chwila, dziś zapadnie decyzja o naszej przyszłości, nasze być albo nie być w wielkim mieście. Kandydatom puszczają emocje, pierwsi zaczynają skakać sobie do gardła już podczas konferencji. Otem rozmowy indywidualne z tymi, którzy całkiem niedawno pomyślnie przeszli podobne piekło. Dumnie prężą pierś z pracowniczym identyfikatorem, jakby chcieli powiedzieć – ja tu rządzę, ty póki co możesz o czymś podobnym tylko pomarzyć. Zadają szereg kretyńskich pytań zapisanych na karteczkach. Czy wierzy Pani, że biznes może być uczciwy? Jasne, też pytanie, a może Pan mi teraz powie, czy wierzy w latające świnie? No i stało się, wpadłam, wspominając, że tak właściwie bardziej interesuje mnie oddział w Krakowie. Mężczyzna jakby właśnie się przebudził. Kraków? Przecież tam nic nie ma. W myśli pewnie dodaje – ty nieopierzony kurczaku, o niczym nie masz pojęcia...

Najmilsza część dnia to rozmowa z Irlandką, która ma sprawdzić moje umiejętności językowe. Już jestem prawie pewna, że nie chcę tej pracy, więc właściwie wszystko mi jedno co o mnie pomyśli. Rozmawiamy o Warszawie, Irlandii i ufoludkach. Przyznaje, że w mieście się nie zakochała i bardzo cieszy się na powrót do domu a ja zastanawiam się w myślach, czy istnieje oddział w Dublinie.

Wreszcie koniec. Większość z nas wygląda tak, jakby trzymali nas tu bez snu przynajmniej kilka dni. Nikt nie dzieli się wrażeniami, większość nerwowo spogląda na zegarek i szybko znika za drzwiami.
Mam jeszcze dość czasu (znowu) by zobaczyć Stare Miasto. Mam wrażenie, że znalazłam się zupełnie gdzie indziej, z dala od tej ogromnej, niedostępnej Warszawy. Wszystko tutaj takie stylowe i malownicze ale też ... małe, jakbym zwiedzała jedynie atrapę. Wybieram jedną z przytulnych kawiarenek i zamawiam kawę po irlandzku. Za zdrowie sympatycznej rozmówczyni, oby wkrótce było jej dane wrócić do bardziej ludzkiego miasta...

Nerwowo spoglądam na zegarek. Właściwie powinnam skorzystać z możliwości krótkiej drzemki, w końcu wstałam o nieludzko wczesnej godzinie, by zdążyć na pociąg, jednak wydarzenia jakie mają nastąpić nie pozwalają mi zmrużyć oka. Wreszcie, Warszawa Centralna! Na dzwięk tych słów automatycznie mam przed oczami sympatyczne obrazy z czarno białych filmów. Z sentymentalnego...

Krakowskie Przedmieście. Już dawno, bardzo dawno po wszystkim, a na ławeczce przy autobusowym przystanku siedzi zabiedzony obrońca krzyża. Trzyma karton, na którym mazakiem napisał: „Nie pozwolimy wydrzeć sobie krzyża”. Nie jest agresywny, raczej przygnębiony, a jeszcze pewniej – osamotniony. Siedzi i pali papierosa. Ludzie przemykają obok i większość nie zwraca na niego uwagi. Są jednak tacy, którym los cierpiącego z jakiegokolwiek powodu nie jest obojętny. Chociaż z napisu wynika, iż ten człowiek nie cierpi tylko walczy o sprawę!
Dwaj Hiszpanie, bo narodowość rozpoznałem po języku i aparycji, na moment przystanęli przy siedzącym. Chwilę rozmawiali. Widać było, że zwiedzają Warszawę, w każdym razie nie spieszyli się. Jeden z nich wyjął z kieszeni drobne monety i położył je przy butach siedzącego, po czym zaczęli się oddalać.
A w siedzącego nagle wstąpiła energia! Pozbierał monety i ruszył za Hiszpanami. Dogonił ich i próbował oddać pieniądze. Podenerwowany, podniesionym głosem, ale wyłącznie po polsku, próbował wytłumaczyć, że nie jest żebrakiem, że to pomyłka i wsparcia od nich nie potrzebuje. Zdziwieni młodzieńcy prawdopodobnie nieopatrznie zrozumieli, że „pan żebrak” się obraził, bo datek był zbyt skromny.
Sytuacja skomplikowała się na tyle, iż z jednej strony człowiek próbował oddać monety przytrzymując za rękaw kurtki jednego z Hiszpanów, z drugiej zaś, młodzi ludzie chcieli uwolnić się od jego natarczywości. Urażona ambicja Polaka sprawiła, że ostentacyjnie rzucił Hiszpanom pod nogi podarowane monety i oddalił się w kierunku swojej ławeczki.
Obserwując zajście miałem poczucie kuriozalności całego zdarzenia, a jednocześnie, spodobała mi się postawa mojego rodaka, choć minutę wcześniej nie pomyślałbym o utożsamianiu się z nim. A jeden z odchodzących Hiszpanów głośno aklamował:
- Mira, mira Jose, Varsovia es muy interesante!

Krakowskie Przedmieście. Już dawno, bardzo dawno po wszystkim, a na ławeczce przy autobusowym przystanku siedzi zabiedzony obrońca krzyża. Trzyma karton, na którym mazakiem napisał: „Nie pozwolimy wydrzeć sobie krzyża”. Nie jest agresywny, raczej przygnębiony, a jeszcze pewniej – osamotniony. Siedzi i pali papierosa. Ludzie przemykają obok i większość nie zwraca na niego...

Anka była w Warszawie od dwóch tygodni i miała mieszane uczucia. To fascynujące miasto inspirowało ale i odbierało siły. Oferowało różnorodność ale to właśnie tutaj można się też było poczuć najbardziej samotnym. Odkryła, że w Warszawie wszystko liczy się przynajmniej podwójnie. Choćby czas. Na wszystko czeka się dłużej i czas biegnie szybciej. No i wszędzie daleko. Ale dla Anki Warszawa, którą właśnie odkrywała to nie tylko zakorkowane ulice i zatłoczone centra handlowe, ale także miejsca do których uciekała.
Okoliczności w jej życiu nie były zbyt optymistyczne. Ciągle nie miała pracy, a babcia, u której wynajęła pokój w zamian za opiekę okazała się chorą na Alzhaimera więc Anka musiała mieć takie magiczne miejsca.
Każdy dzień zaczynał się śniadaniem dla ciągle niezadowolonej staruszki a potem już wysyłanie kolejnych cv i wyruszanie w miasto. Nawet jeśli nie na rozmowę czy test kwalifikacyjny to choćby po to, by pobuszować po stolicy. Takie było jej założenie. Dopóki nie znajdzie pracy, to odwiedzi miejsca, w które zawsze chciała pójść. Jeździła więc po Warszawie czasem w konkretnym celu a czasem zupełnie bez. Choć to jeżdżenie kosztowało sporo, bo Warszawa jest niestety bardzo droga.
W Złotych tarasach odkryła pyszną gorącą czekoladę zaglądając do kolejnych butików ale już czekając przy Marszałkowskiej na autobus czuła, że za chwilę zostanie wciągnięta w jakąś dziwną spiralę, która rządziła tym miastem. Uciekała więc kompletnie oszołomiona na Stare Miasto, które urzekało swoim spokojem albo do Królewskich Łazienek, by złapać oddech a potem powrót do babci i już koło Belwederu myśl w jakim stanie ją zastanę?
Albo wsiadała w centrum i jechała przed siebie aż do ostatniego przystanku. Aleje Jerozolimskie wydawały się nigdy nie kończyć i choć końcowy przystanek był w Ursusie wysiadła we Włochach bo zupełnie tam inaczej niż w centrum Warszawy. Tam mogłaby mieszkać, przyznała. Albo na Powiśle, bo chciała w końcu pójść do Czułego Barbarzyńcy. Przedzierała się więc w korkach, a gdy wysiadła na Nowym Świecie długo szukała magicznej kawiarnio-księgarni. Potem odkryła, że autobus spod kawiarni jedzie prawie do samego Mokotowa, gdzie mieszkała. Ale pomimo bolących nóg, myślała naprawdę tu jestem.
Jeździła od Śródmieścia przez Pragę Północ i Południe, raz była nawet w dzielnicy Wawer ale tam zupełnie jej się nie podobało. Gdy wysiadła na przystanku w lesie westchnęła tylko – gdzie ja przyjechałam? I jeszcze te pytania a dlaczego chce pani pracować w Warszawie? A dlaczego nie?- miała ochotę odpowiadać. Chwilami odczuwała wyższość Warszawiaków albo tych, którzy przyjechali do Warszawy dawno temu. Jakby na ich osobach skończył się limit tych, których Warszawa mogła pomieścić.
Podobał jej się Mokotów, gdzie mieszkała. Spacerowała od Puławskiej, gdzie odkryła Moją starą szafę aż do Belwederskiej, Gdy nie miała za dużo czasu wybierała się w okolice Chełmskiej do Wytwórni Filmów aż do Wydawnictwa Agora. I wzdychała bo zawsze chciała pracować w gazecie. Warszawa dawała taką szansę. Anka próbowała nawet nawiązać współpracę ale bez skutku. Ale i ona była niecierpliwa. Tak samo jak to miasto.
Najbardziej samotna czuła się w samym centrum, gdzie najwięcej ludzi zapędzonych i zamyślonych w swoich sprawach. Czasem z utęsknieniem patrzyła jak z parkingu spod Pałacu Kultury i Nauki odjeżdża bus do miejscowości, z której przyjechała. A ona miała zostać tutaj i walczyć dla siebie o lepszą przyszłość. Walczyła więc z żywiołami wielkiego miasta, jego pośpiechem, hałasem i gigantyczną samotnością.
Gdy jednak opieka nad babcią okazała się wyczerpującą a praca trafiała się pod Warszawą i to za marne wynagrodzenie do Anki zaczęło docierać, że to nie jest miejsce dla niej. Chciała umówić się z kolegą ale mógł dojechać z Pruszkowa w ciągu półtorej godziny. Realnie mogli się spotkać o dwudziestej pierwszej. Warszawa. Gdy kiedyś wróciła ze szpitala czerniakowskiego, bo nerwy odmówiły jej posłuszeństwa i oświadczyła tam kolejnych godzin a po powrocie babcia przywitała ją z krzykiem poddała się. Spróbowała tu być i żyć ale Warszawa ją przerosła. Po dwóch miesiącach wróciła do siebie. Czasem łapie się na tym, że brakuje jej tego trudnego ale fascynującego miasta.

Anka była w Warszawie od dwóch tygodni i miała mieszane uczucia. To fascynujące miasto inspirowało ale i odbierało siły. Oferowało różnorodność ale to właśnie tutaj można się też było poczuć najbardziej samotnym. Odkryła, że w Warszawie wszystko liczy się przynajmniej podwójnie. Choćby czas. Na wszystko czeka się dłużej i czas biegnie szybciej. No i wszędzie daleko. Ale dla...

Był zwykły styczniowy wieczór ,mróz ,śnieg . Mimo tego Warszawa była piękna ,kochała to miasto. Urodziła się tu i tu chciała umierać ,wśród lamp ,które oświetlały jej drogę ,wśród ludzi ,którzy mimo kim była uśmiechali się do niej i wśród magii ,która otaczała to miasto.
Siedziała na ławcę podziwiając miasto i wspominając dawne czasy ,gdy nagle podszedł do niej Mark
- Mogę Cię o coś prosić Judy? -zapytał
- Oczywiście! -odparła
- Opowiedz mi jak żyłaś nim wylądowałaś na ulicy.
Przez chwilę Judy siedziała nic nie mówiąc. Długo prosił ją o tą opowieść. Wzieła głęboki odech i zaczeła odpowiadać:
- Byłam młodą i piękną kobietą o blond ,długich włosach i pięknych turkusowych oczach.
- Byłaś? Zawszę będziesz piękna -uśmiechnął się Mark
- Nie przerywaj mi! -krzykła i kontynowała dalej- Byłam osobą ,która dbała o wszystkich wokół niej nie zajmując się swoimi własnymi sprawami. Wszystko układało się idealnie gdy 11 lipca 1999 Bóg zabrał mi naukkochańszą osobę jaką miałam w swoim życiu mamę ,która zachorowała na raka mózgu. Nawet o tym mi nie powiedziała! -zacisnęła powieki by nie spłynęła jej łza- Długo nie umiałam się odsząsnąć z faktu ,że jej już nie będzie. Płakałam dzień w dzień. Mięsiąc później komornik wbij mi gwóźdź do trumny zabierając mi wszystko co miałam i wyrzucając na ulicę. Długo nie wiedziała co zrobić ,nikt mi nie pomógł nawet przyjaciele ,którym nie raz pomogłam - popatrzyła na Marka i powiedziała- Lecz zobaczywszy urok wieczornej atmosfery Waraszawy nie potrzebowałam niczego. Chciałam żyć w Warszawie ,chciałam żyć z Warszawą. A teraz chce żyć z Tobą.
Mark uśmiechnął się do niej i pocałował.

KONIEC.

Był zwykły styczniowy wieczór ,mróz ,śnieg . Mimo tego Warszawa była piękna ,kochała to miasto. Urodziła się tu i tu chciała umierać ,wśród lamp ,które oświetlały jej drogę ,wśród ludzi ,którzy mimo kim była uśmiechali się do niej i wśród magii ,która otaczała to miasto.
Siedziała na ławcę podziwiając miasto i wspominając dawne czasy ,gdy nagle podszedł do niej Mark
- Mogę...

Już od tygodnia chodziłem tędy do pracy – odkąd mój samochód szlag trafił, a ja nie miałem czasu, by chociaż rozejrzeć się za nowym. Jak zwykle skręciłem w boczną uliczkę, chcąc skrócić swoją trasę, gdy zderzyłem się z zmierzającą w przeciwną stronę kobietą. Przewróciła się, a torebka wypadła jej z ręki. Chcąc nie chcąc pomogłem jej wstać i zebrać się do kupy.
- Dziękuję panu bardzo. A raczej przepraszam; byłam tak rozkojarzona, że dopiero zderzenie wyrwało mnie z transu.
- To raczej ja przepraszam. Nie znoszę tego molochu i chodzę praktycznie z zamkniętymi oczami, by nie patrzeć na te szare blokowiska i wszechobecne reklamy – powiedziałem zniecierpliwiony.
- Uważa pan, że Warszawa to tylko zakorkowane ulice i zatłoczone centra handlowe? Zaraz pan zobaczy!
PUF! Gdy się rozejrzałem, znajdowaliśmy się przed Pałacem Łazienkowskim.
- Co pani…? Co się tu dzieje?!
- Cicho, proszę nie panikować. Mam taką małą moc, której używam, by pomagać ludziom. Pan też najwyraźniej potrzebuje mojej pomocy – w pokochaniu Warszawy. Proszę się rozejrzeć.
Byłem zdziwiony ciszą, która panowała przed Pałacem Na Wodzie. Przypomniały mi się szkolne wycieczki, gdy z mojej małej wiejskiej szkoły przyjeżdżaliśmy do Warszawy. Łazienki, Zoo, Zamek Królewski były głównymi atrakcjami. Aż mi się łezka w oku zakręciła…
- Może pani pokazać mi inne miejsca? Takie, które sobie zażyczę?
- Ależ proszę bardzo, jestem tu do pana dyspozycji.
Byłem tak podekscytowany, że wypaliłem:
- Proszę mnie przenieść w takie miejsce, gdzie ludzie świetnie się bawią, gdzie pozytywne emocje grają główną rolę!
PUF! I już po chwili byłem na Stadionie Narodowym. Nie udało mi się wylosować biletów, ale teraz tu byłem, i to w czasie meczu. Biało-czerwone flagi i szaliki zasłaniały trybuny, z których słychać było gorący doping. Ej, przecież to mecz Polska – Grecja, który odbył się już jakiś czas temu! Z trudem przekrzyczałem tłum i porozumiałem się z moją tajemniczą towarzyszką.
- Nie mogę przestać się dziwić! Jak to możliwe, że oglądamy mecz, który przeszedł już do historii?
- Mam swoje sposoby… Może odwiedzimy jeszcze jedno miejsce? Wie pan, czas mnie goni.
- Dobrze, rozumiem. To teraz chciałbym odwiedzić miejsce, w którym mogę się zrelaksować.
PUF! Znajdowaliśmy się w przytulnej kawiarence. Na regałach stały książki, a aromat kawy pieścił mój nos. Usiadłem przy stoliku i miałem już powiedzieć coś do mojej przewodniczki po czasie i przestrzeni, ale fotel był tak miękki i oczy mi się kleiły…

***

- Panie! To nie hotel! Co pan sobie myśli?
Obudziłem się cały zdrętwiały; bolał mnie kark i przez chwilę nie wiedziałem, co się dzieje.
- Zamawia pan coś czy nie? Bo jak nie to do widzenia! Inni czekają na stolik!
Nie chcąc narazić się kelnerowi w tej podupadłej dziurze mającej czelność nazywać się restauracją, wyszedłem na zewnątrz. A niech to, przerwał mi taki piękny sen! Ale co tam, przynajmniej nie będę się faszerował ich ciężkostrawnymi potrawami – skoczę do supermarketu po coś gotowego.
Kolejka do kasy ciągnęła się niemiłosiernie, a gdy w końcu przyszła moja pora, sięgnąłem do kieszeni. Gdzie mój portfel?! Uśmiechając się nerwowo do kasjerki i niezbyt przyjaźnie nastawionych ludzi w kolejce obszukałem wszystkie miejsca, w których mógł się schować portfel. Na próżno. Wróciłem do domu z pustymi rękoma i zabrałem się za dokańczanie wczorajszego obiadu.
Gdy wyrywałem się ze wsi do miasta nie przeczuwałem, że tak będzie wyglądało moje życie w stolicy.

Już od tygodnia chodziłem tędy do pracy – odkąd mój samochód szlag trafił, a ja nie miałem czasu, by chociaż rozejrzeć się za nowym. Jak zwykle skręciłem w boczną uliczkę, chcąc skrócić swoją trasę, gdy zderzyłem się z zmierzającą w przeciwną stronę kobietą. Przewróciła się, a torebka wypadła jej z ręki. Chcąc nie chcąc pomogłem jej wstać i zebrać się do kupy.
- Dziękuję...

Akcja dzieje się na wewnętrznym dziedzińcu jednego z tych warszawskich blokowisk, które cieszą się złą sławą. Widzimy trzepak, niedaleko kontener na śmieci, na ścianach obraźliwie i wulgarne napisy. Z klatki schodowej wychodzi dwóch chłopaków w dresach, szesnasto –może siedemnastoletnich.

Chudy
Jak tam? Skołowałeś coś hajsu?

Siwy
Ee! Ty się tak nie zagalopywuj, co? Skąd ci niby mam wziąść hajs…

Chudy
No nie wiem. Ale kurde chcę mi się jarać!

Siwy
Mi też, kuźwa! Coś się zaraz wykombinuje.
Słyszałeś tą awanturę spod siódemki?

Chudy
Taaa! Kuźwa, ale stary Wierzchowiak naginał na swoją żonkę. Ponoć jej nieźle mordę obił. Znowu..

Siwy
A bo to się jej należało! Puszcza się na lewo i prawo, i tyle…

Chudy
Może… ale piątkę bachorów trzeba jakoś wyżywić, a on tylko, co zasiłek weźmie to zaraz na alko przetraci.

Siwy
Ech… Daj se spokój! Mało to mamy własnych problemów.

Chudy
Słyszałem właśnie, że ci psy ojca wsadzili.
Za co?

Siwy
A bo kuźwa, popił z koleżkami i wyzywał jakąś kobitkę koło monopolowego. A potem zajumał jej torebkę.

Chudy
Ja pierdzielę. No to dowalił. Teraz do go na bank posadzą. Przecież to recydywa.

Siwy
I bardzo dobrze. Nienawidzę śmiecia. Jak nie umie pić, to czego się za butelkę bierze.
Zresztą jakby tego było mało, to moja siora jest w ciąży. Kapujesz? Dziewiąta gęba do wykarmienia…

Chudy
Teraz to mnie wkręcasz. Zocha w ciąży?

Siwy
Nie Zośka, a Daga!

Chudy
Ooo! Ja pierdzielę! Z kim?!

Siwy
A bo to ci powie.

Chudy
Pewnie sama nie wie…

Siwy
Wie, i to dobrze. Tylko boi się, że jak dorwę tego gnojka, to go rozwalę.

Chudy
No racja. Zadzwoniło by się po chłopaków. I ogień!

Siwy
Taaa. Ale ta się uprała, że nie powie, i już. Uderzyć jej nie uderzę, wiesz przecież, kobitek nie bijam –tym bardziej własnej siory. Zresztą skończmy już, jak u ciebie?

Chudy
Daj spokój, do dupy. Rano miałem cynk na świetny towar, ale kasy ni ma, to i tego nie będzie.

Siwy
Trza było mówić tak od razu! Dzwonię po Kyla i lecimy w teren. Skroimy jakiegoś frajera.

Chudy
Spoko, dawaj.

Siwy dzwoni po Kyla –jest to ich rówieśnik, łysy, dość muskularny. Rozmawiają po cichu.Po chwili kończy rozmowę.

Siwy
Dobra, idziemy. Kylo dołączy do nas później.

Warszawa – nocą. Podejrzany obszar blokowisk, wszędzie mnóstwo pijaków, gdzieniegdzie przemykuje „zwykły” przechodzień.

Kylo
Siemano ziomy! To ile w ogóle potrzebujemy?

Siwy
Tak jak zwykle. Trzy – cztery stówki.

Kylo
No to lajt. Idziemy!

Idą chwilę, nagle zza rogu wychodzi mężczyzna –lat około 40. Na ich widok zaczyna gorączkowo się obracać, a po kilku sekundach uciekać. Siwy, Chudy i Kylo śmieją się głośno – i zaczynają go gonić. Po chwili łapią przestraszonego i lepkiego od potu mężczyznę.

Siwy
I tak nam byś nie uciekł! Dawaj kasę albo ci mordę obijemy!

Mężczyzna
Nie mam nic! Przysięgam!

Pada seria kilku kopniaków w brzuch i nogi. Mężczyzna upada. Dostaję porządnego kopniaka w głowę. Zalewa się krwią. Po chwili, resztkami sił podnosi się z ziemi.

Mężczyzna
Naprawdę nic nie mam!

Kolejne uderzenia. Mężczyzna upada, już się nie podnosi, tylko cicho jęczy z bólu. Kylo go obszukuje, w prawej kieszeni kurtki znajduje portfel – niestety wysypuje się z niego tylko kilka monet.

Mężczyzna
cichutko
Mówiłem, że nic nie mam…

To zdanie rozwściecza Kyla, który w napadzie szału wyjmuje z kieszeni nóż i wbija go w brzuch mężczyzny. Tryska krew. Siwy odciąga Kyla – ten nie próbuje się jednak już awanturować, znieruchomiały patrzy na mężczyznę, którego próbuje ratować Chudy. Niestety, na próżno.

Chudy
Boże, co myśmy zrobili?! On nie żyje!!!








______________________________________________________________

Tekst nie ma na celu nikogo obrazić, jest to jedynie fikcja literacka.
Wszelkie błędy językowe, wulgaryzmy użyte w tym tekście są celowe, zaś podobieństwo do faktów i osób – całkowicie przypadkowe!

Akcja dzieje się na wewnętrznym dziedzińcu jednego z tych warszawskich blokowisk, które cieszą się złą sławą. Widzimy trzepak, niedaleko kontener na śmieci, na ścianach obraźliwie i wulgarne napisy. Z klatki schodowej wychodzi dwóch chłopaków w dresach, szesnasto –może siedemnastoletnich.

Chudy
Jak tam? Skołowałeś coś hajsu?

Siwy
Ee! Ty się tak nie zagalopywuj, co? Skąd...

Ostatnia klientka przed momentem wyszła z jego gabinetu cicho zamykając za sobą przeszklone drzwi. Jakub Strusin usiadł w fotelu i położył nogi na biurku. Z westchnieniem ulgi spojrzał na zegarek. Dochodziła trzecia, długi i męczący dzień w pracy zaraz się skończy. Jeszcze tylko chwila wytchnienia i można włączyć się w popołudniowy szczyt uliczny i w wielokilometrowym korku powoli dotrzeć do domu. Jakub spojrzał w okno, z którego w tych nielicznych chwilach spokoju w pracy mógł kontemplować panoramę stolicy. Jako psycholog i terapeuta rodzinny z niewielkim stażem pracy zajmował jeden z mniejszych gabinetów w Ośrodku, na dokładkę na VI piętrze a winda ostatnio też potrzebowała terapii. Tych niedogodności nie mógł zrekompensować ani widok z okna (cóż to za widok bez Pałacu Kultury i Nauki) ani symboliczna według niego wypłata, starczająca jedynie na życie bez szaleństw. Ostatnio nie było czasu ani funduszy na wyjazdy w góry, które kochał, a jedyną rozrywkę stanowiły wypady do klubu z kumplami, ewentualnie jakiś mecz w telewizji. O tak, tylko w telewizji, bo piłkę ostatnio Jakub miał okazję kopnąć jeszcze na studiach, a teraz chyba nawet nie bardzo by mu na to pozwolił jego coraz pokaźniejszy piwny brzuszek. Właśnie sięgał po marynarkę gdy do gabinetu weszła z impetem młoda kobieta wyrywając psychologa z zadumy. Nie zamknąwszy za sobą drzwi od razu przeszła do rzeczy.
- On ma poważny problem! Musi pan mu pomóc! Musi pan pomóc mnie bo już tego dłużej nie zniosę. Przekonałam go, że musimy tu przyjść i to natychmiast! Do końca Euro jeszcze ponad 2 tygodnie a …
- Dzień dobry, może pani usiądzie – Kubawskazał dłonią jedno krzesło na wprost biurka, przerywając tyradę zdenerwowanej kobiety. Wyglądała na bardzo zadbaną, nieco młodszą od niego – na oko jakieś 28 lat, i zamożną. Cóż, odłożył marynarkę na oparcie swojego fotela i pomyślał, że przynajmniej korki się trochę rozładują. – Proszę zacząć jeszcze raz.
W tym momęcie do gabinetu wszedł mężczyzna w jego wieku, co dziwne, miał na sobie identyczny garnitur jak jego własny. Usiadł jak cień obok swojej żony, nie odezwawszy się ani słowem. Spuścił wzrok i nerwowo zaczął wpatrywać się we wskazówki zegara, stojącego na blacie.

- Tak, oto mój mąż, Marek. Odkąd zaczęły się mistrzostwa jest kompletnie nieobecny. Ożywia się jedynie w porach meczu i …w nocy. No Mareczku powiedz, panu że musi ci pomóc.
Wspomniany pan marek nie poruszył się, nie odezwał, w ogóle nic nie wskazywało na to, że usłyszał co mówiła żona.

- Proszę kontynuować, może pani powiedzieć coś bliżej, pani…?
- Regina,Regina Minorczykiewicz. - No wiec, to ma coś wspólnego z piką. Jestem tego pewna. Zaczęło się od tego, że na urodziny dostał od brata bilety na mecz otwarcia. Ja oczywiście nie poszłam no bo, nie oszukujmy się, jestem szanującą się osobą i z motłochem się nie będę mieszała. Ale jemu to widać nie przeszkadzało. Mówił, jedna okazja, tam będzie nawet prezydent – próbował mnie przekonywać. Ale ja wiem, że to wszystko tanie chwyty. Pojechał na mecz z bratem i kolegami z firmy. Ja zostałam sama, samiuteńka w naszym apartamencie na Złotej. Sama samiuteńka!!!- Pani Regina zaczęła szlochać. Wyciągnęła z maleńkiej torebki chusteczkę, wytarła oczy i nos i podjęła przerwana opowieść. - Bo wie pan, my mieszkamy tuż koło Pałacu, a tu na Placu Defilad urządzono strefę kibica. A ja tak boję cię tych kibiców!! Oni mają twarze pomalowane na biało- czerwono jak jakieś barwy wojenne, krzyczą, wrzeszczą powiedziałabym nawet! Och a najgorsze jest to, że do późna śpiewają sprośne piosenki niby zagrzewają do walki swoją drużynę. O! I mają jeszcze takie trąbki! Wielki jak trąby Jerychońskie – wuwuzele się nazywają. Toż one dopiero robią hałasu. Chciałam popołudniu serial obejrzeć a tu się nie dało… no po prostu wszystko drżało. A ja ze strachu również! A jego nie było!! I jeszcze wrócił odmieniony.

- Odmieniony? W jakim sensie? – Spytał zaciekawiony psycholog - na czym polegała transformacja męża klientki.

- Tak jak mówiłam po meczu Polska –Grecja wrócił do domu dawno po jego zakończeniu z wymalowaną twarzą i mamrocząc pod nosem „ mamy szansę, mamy szansę” jak jakiś szaman indiański. No dzikus jakiś powiadam! Mówię, „Mareczku idźże to zmyj, doprowadź się do porządku. Poszedł pod prysznic owszem ale nagle z łazienki potworne krzyki słyszę „ Polska biało czerwoni” i takie tam. Myślę sobie: pójdzie spać, prześpi się spokojnie, przejdzie mu. Gdzie tam. Całą noc oka nie mogłam zmrużyć, sińce pod oczami mam do dziś, o widzi pan? A Marek owszem spał, ale co chwile albo krzyczał „jeszcze jeden, jeszcze jeden” i to swoje „Polska biało- czerwoni” albo po prostu wierzgał nogami jakby piłkę kopał.
Po meczu Polska- Rosja jakby demon walki w niego wstąpił. Nie dość, że w środku tygodnia nie poszedł do firmy tylko pojechał do Wrocławia, opuścił stolicę proszę pana, którą tak kocha. 12 czerwca przypada nasza rocznica ślubu, mieliśmy iść na kolację do takiej cudnej restauracji na Żoliborzu!!! A on po prostu wyjechał! On panie doktorze, jest poważnym człowiekiem, szanowanym dyrektorem firmy maklerskiej jemu takie zachowanie nie przystoi!
- Pani Regino. Spokojnie. Moim zdaniem nie ma potrzeby demonizować tego Euro. Niedługo się skończy i będzie po kłopocie.
- Niedługo? Do finału jeszcze ponad dwa tygodnie!!Sprawdzałam.
- Powinno być już mniej emocji, Polska przecież nie wyszła z grupy. Naprawdę, potrzeba tylko trochę zrozumienia i cierpliwości.
- Zrozumienia? Kiedy ja właśnie tego nie rozumiem. Myślę sobie, tak samo jak pan zresztą, że przegrali z Czechami – i koszmar się skończy. Może wrzeszczcie Marek pościąga te flagi z naszego samochodu, bo wygląda jak choinka. A on? Owszem już nie krzyczy, nie śpiewa tak głośno, w zasadzie prawie się nie odzywa. Zresztą pewnie nie miałby nic ciekawego do powiedzenia, bo ostatnio jakby wpadł w trans tylko piłka i piłka. Teraz tylko liczy minuty do następnego meczu. Całe dnie przelicza coś w jakiś tabelach, mamrocze pod nosem i jest taki przygaszony, przybity. Ale z Euro nie zrezygnował. Ledwo co udało mi się odciągnąć go od walizki, którą pakował do Kijowa. Ma wylecieć już jutro. Ale nie mogę do tego dopuścić. Rozumie pan?

- Tak, tak… - Terapeuta spojrzał na mężczyznę siedzącego po prawej stronie zdenerwowanej kobiety. Na pozór był zupełnie spokojny. Patrzył tylko na leniwie przesuwające się wskazówki zegara i miało się wrażenie, że tykał nie zegar a on. Terapełta wyobraził sobie go jako bombę z opóźnionym zapłonem. Brrrr… Tak trzeba się tym zająć.
-Dobrze. Pomogę wam. Ale obiecuje pani, że zrobi wszystko by pomóc mężowi?
- Oczywiście dość mam już tego szaleństwa. – Kobieta spojrzała z nadzieją w oczach, jej mąż dalej gapił się na wskazówki. Psycholog miał już plan. W myślach nazwał go „nawracanie niewiernych”.
-Zgoda podejmę się leczenia, ale uprzedzam, że będzie ciężko i niekoniecznie miło.
- Och zgadzam się na wszystko, a pieniądze nie grają roli. – Ożywiła się pani Regina, miętosząc w dłoniach chusteczkę.
- Zaraz po wyjściu z mojego gabinetu, udacie się państwo do najbliższego biura podróży i zabukujecie bilet dla pani do Kijowa – uniósł dłoń, aby uspokoić klientkę, która już otwierała usta by mu przerwać - drugi komplet biletów zarezerwujecie do Tarnopola gdzie spędzicie cudowny weekend na „wyspie miłości”. Myślę, że oboje jesteście skłonni pójść na ustępstwa. W razie wątpliwości zapraszam jeszcze jutro rano, do mojego gabinetu. Zgadza się pani?
-Tak…- rzekła nie do końca przekonana.

Po wymianie grzecznościowych zwrotów i podziękowań, kobieta rzuciła tylko krótkie: No chodź Mareczku i wyszła z gabinetu nie poczekawszy na męża.
Marek Minorczykiewicz podniósł się z niespodziewaną gwałtownością z zajmowanego miejsca i wyciągnął dłoń przed siebie.
-Wiedziałem, że żadne argumenty nie są konieczne, by przekonać moją żonę by leciała ze mną. Tylko tak mogłem pokonać jej szaleństwo. Dziękuję. Odezwiemy się po powrocie.

Jakub Strusin popatrzył za wychodzącym z gabinetu, po czy obrócił krzesło stronę okna. Całe szczęście, że Euro kończy się za parę tygodni, bo gdyby tak potrwalo dłużej to pewnie on sam wymagałby terapii. Sięgnął do szuflady biurka, z której wyciągnął biało czerwony szalik, schował go do aktówki i wyszedł na spokojniejsze już ulice Warszawy.

Ostatnia klientka przed momentem wyszła z jego gabinetu cicho zamykając za sobą przeszklone drzwi. Jakub Strusin usiadł w fotelu i położył nogi na biurku. Z westchnieniem ulgi spojrzał na zegarek. Dochodziła trzecia, długi i męczący dzień w pracy zaraz się skończy. Jeszcze tylko chwila wytchnienia i można włączyć się w popołudniowy szczyt uliczny i w wielokilometrowym korku...