Książką, o której chcę napisać jest   "Sydonia :  słowo się rzekło"  autorstwa Elżbiety Cherezińskiej. To fascynująca podróż  do 17 wieku,  na tereny   Pomorza , które wówczas było częścią Prus Królewskich. 
Elżbieta Cherezińska w swojej powieści opisuje losy Sydoni  von Borck,  kobiety  niezależnej  i samodzielnej. W tamtych  czasach było to sprzeczne z normami społecznymi i wywoływało  opór całego otoczenia. Sydonia po śmierci rodziców został zdana na łaskę brata, z którym praktycznie do końca życia walczyła o majątek.   Kobieta wówczas  była uzależniona od mężczyzny, najpierw ojca, brata potem męża.  Nie mogła się uczyć czy prowadzić żadnej działalności.  
 

Książką, o której chcę napisać jest   "Sydonia :  słowo się rzekło"  autorstwa Elżbiety Cherezińskiej. To fascynująca podróż  do 17 wieku,  na tereny   Pomorza , które wówczas było częścią Prus Królewskich. 
Elżbieta Cherezińska w swojej powieści opisuje losy Sydoni  von Borck,  kobiety  niezależnej  i samodzielnej. W tamtych  czasach było to sprzeczne z normami społecznymi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

  Karin Bojs: „ Moja europejska rodzina „
Ta książka to dla mnie
najważniejsza książka ostatniego lata. Ona jest odkrywcza i sprawiła, że na
wiele spraw patrzę trochę inaczej albo po prostu wszystko stało się jaśniejsze. Bojs
to dziennikarka skandynawska, która wiele lat pracuje, czy może pracowała w
prasie naukowej. Ona wykorzystując wszelkie dostępne nauki nie tylko medyczne,
ale też historyczne i archeologiczne badając swoje pochodzenie zdając sobie
sprawę z tego jak sama wygląda, czyli że jest blondynką o błękitnych oczach.            I
ja już po lekturze książki wiem, że błękitny kolor oczu to anomalia, która
powstała w pewnym momencie dziejów, a pierwsze ludzkie oczy były ciemne.           Jej
książka to podróż w czasie w ogóle naszych dziejów. Ona sama to jakiś punkt
wyjścia i może kulminacja i żeby do tej kulminacji doszło to musiało upłynąć
wiele czasu i myślę, że czasami to, że się stało w historii tak a nie inaczej i
to, co z tego wynikło to rezultat przypadku. Ja bardzo lubię określenie chichot
historii i myślę, że w naszych losach indywidualnych czy też szerzej np. w
dziejach danego narodu ten chichot czasami ma znaczenie.             Ja
jeszcze ze szkoły pamiętam, że wiek drzewa bada się na podstawie słojów drzewa.
Jest też metoda węglowa. Bojs pisze o czymś, co jest niezwykłe mianowicie o
wykorzystaniu badań genetycznych w archeologii. Według mnie to niezwykłe i może
to jest przyszłość i takich możliwości nie mieli dawni archeologowie.             Fascynujące
jest jak można dojść od Neandertalczyka do kobiety żyjącej obecnie w
Skandynawii. I to jest chyba takie zawężenie poszukiwań od ogółu do szczegółu.
I jednocześnie to wszystko prawda. Z tej książki też wiem, że nawet kod
genetyczny można badać zarówno po matce jak i po ojcu.             Lektura
tej książki to śledzenie wszelkich zjawisk, jakie miały miejsce na naszej ziemi
i są charakterystyczne. Nie wiem choćby od takiej informacji, że na początku
zasiedlona była Afryka i stamtąd ludzie rozprzestrzenili się po całej ziemi. Dowiedziałam
się, że pierwsi rolnicy pojawili się w Syrii i jeszcze zanim zaczęła się tam
wojna właśnie tam były prowadzone badania archeologiczne, które to
potwierdziły. Bojs pisze też, które zwierzęta były najpierw udomawiane. Myślę,
że psy wcześniej niż koty.             Jeszcze
podoba mi się wątek polski. Chciałam tu powiedzieć, że Bojs pisząc książkę, a
może zbierając materiały do niej podróżuje po całym świecie. I tak, co do
Polski to Bojs jedzie do Krakowa i rozmawia przynajmniej z jednym naukowcem –
archeologiem o kulturze naczyń sznurowych. Nazwa tej kultury pochodzi od
charakterystycznego elementów zdobienia naczyń właśnie takim sznurem. To
istotna kultura dla Bojs gdyż jej przedstawiciele dotarli do Skandynawii i tak
się też zakorzenili.            Chcę
tu zaznaczyć, że to niemożliwe abyśmy wyglądali tak jak nasi przodkowie
zwłaszcza wtedy jak się cofniemy głębiej w przeszłość przecież w życiu żaden
nie tylko Neandertalczyk, ale nawet rolnik z Syrii czy mieszkaniec Afryki nie
wygląda taj jak ta autorka tej książki, a ona właśnie taką wycieczkę w czasie i
przestrzeni odbyła.  Oczywiście siłą rzeczy
wykształciło się coś takiego, co nazywamy obecnie Narodami i wiążą się z tym
określeniem jakieś cechy przynależne jakiejś nacji tylko to jest względne. Tu
chcę napisać jak było z lingqą franca. Tu trzeba się cofnąć do Karolingów i
Karola Wielkiego. To chyba X wiek i właśnie dopiero wtedy a może już
wykształciły się takie narody jak francuski, niemiecki i włoski z jednego pnia,
co powoduje, że do dziś te języki mają wiele wspólnego ze sobą. I jeszcze coś już
pisałam, że wędrówka ludzi, jeżeli już możemy mówić o homo sapiens zaczęła się
od Afryki i cały nasz glob nie był zasiedlany jednoczenie.  Myślę, że tu duże znaczenie miała też zmiana
klimatu i choćby cofanie się lodowca. To jest szczególnie ważne w przypadku Skandynawii,
bo dopiero w pewnym momencie dziejów w ogóle można było dojść czy przejść nie
mówiąc o osiedleniu.Teraz mi się jeszcze coś
przypomniało tylko ja nie wiem skąd to wiem, ale jest tak, że ludzie
zamieszkujący dany obszar – może kraj to za dużo powiedziane, ale jakiś rejon
jak się ich bada to wykazują jakąś cechę czy element kodu genetycznego
charakterystyczny dla nich. Wynika to często z faktu, że zwłaszcza historycznie,
ale myślę, że jest tak do dziś naprawdę ludzie zawierali związki małżeńskie w
okolicy nie często poszukując swoich małżonków gdzieś dalej poza tym rejonem i
stąd ta cecha. I to nawet nie musi oznaczać, że są ze sobą spokrewnieni chodź
faktycznie taka możliwość istnieje ze względu na miejsce, w którym żyją. I tak
jest nie tylko na wsi, gdzie myślę najbardziej to widać, ale może być też w
dużym mieście, choćby w Warszawie gdzie też ludzie najczęściej szukają swojej
połówki na miejscu. Z tym, że im bardziej zamknięta społeczność i jej mała
mobilność to widać bardziej. Książka naprawdę
niezwykła – polecam.

  Karin Bojs: „ Moja europejska rodzina „
Ta książka to dla mnie
najważniejsza książka ostatniego lata. Ona jest odkrywcza i sprawiła, że na
wiele spraw patrzę trochę inaczej albo po prostu wszystko stało się jaśniejsze. Bojs
to dziennikarka skandynawska, która wiele lat pracuje, czy może pracowała w
prasie naukowej. Ona wykorzystując wszelkie dostępne nauki nie tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Największe wrażenie zrobił na mnie „Neuromancer” Williama Gibsona, ponieważ jest uważany za jedno z pierwszych dzieł, które definiuje gatunek cyberpunk. Autor w nowy sposób opowiada o przyszłości, sztucznej inteligencji i cyberprzestrzeni. Tworzy mroczne, futurystyczne środowisko, które zyskało popularność jako charakterystyczny element cyberpunku. Opisuje świat, gdzie granice między rzeczywistością, a wirtualnym światem są coraz bardziej rozmyte. Styl pisarski Autora jest dynamiczny i pełen metafor. Dodaje to tekstowi oryginalności i energii. Powieść, po raz pierwszy została wydana w 1984 roku na pierwszy rzut oka wydawała się bardzo daleko od rzeczywistości. Jednak wiele z Jego pomysłów stało się rzeczywistością. Wutor przewidział rozwój cyberprzestrzeni, sztucznej inteligencji i internetu. Ponadto postacie są złożone i pełne tajemnic, to sprawia, że Czytelnicy mogą się z nimi identyfikować, a lektura jest bardzo przyjemna.

Największe wrażenie zrobił na mnie „Neuromancer” Williama Gibsona, ponieważ jest uważany za jedno z pierwszych dzieł, które definiuje gatunek cyberpunk. Autor w nowy sposób opowiada o przyszłości, sztucznej inteligencji i cyberprzestrzeni. Tworzy mroczne, futurystyczne środowisko, które zyskało popularność jako charakterystyczny element cyberpunku. Opisuje świat, gdzie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją pierwszą myślą jest "Przeminęło z wiatrem" autorstwa Margaret Mitchell.
Pokazuje zmiany społeczne, gospodarcze i polityczne tłumaczące relację pomiędzy rasami, klasami społecznymi i przede wszystkim płciami.
Postacie dokonują kontrowersyjnych wyborów, przez co podczas czytania miałam sporo rozmyślań np. nad moralnością człowieka.
Główna bohaterka - Scarlett O'Hara jest przedstawiona jako silna i niezależna kobieta. Mimo tego, że jest kobietą to walczy o swoją pozycję w społeczeństwie, w którym nie jest to mile widziane. W przeciwieństwie do tradycyjnych konwencji społecznych, Scarlett aktywnie podejmuje działania, aby zabezpieczyć swoją przyszłość, nawet jeśli oznacza to działania nieakceptowane przez społeczeństwo. Pomimo, że jej działania nie wszystkim się podobają, to myślę, że niejedna osoba chciałaby mieć w sobie tyle odwagi i determinacji co Scarlett. W sumie, rozwój postaci Scarlett O'Hara wynika z jej zdolności przystosowawczych do zmieniających się okoliczności, doświadczeń i trudności, a nie tylko z braku moralności jak myślą niektórzy.
"Przeminęło z wiatrem" przemeblowało mi głowę właściwie pod każdym względem.

Moją pierwszą myślą jest "Przeminęło z wiatrem" autorstwa Margaret Mitchell.
Pokazuje zmiany społeczne, gospodarcze i polityczne tłumaczące relację pomiędzy rasami, klasami społecznymi i przede wszystkim płciami.
Postacie dokonują kontrowersyjnych wyborów, przez co podczas czytania miałam sporo rozmyślań np. nad moralnością człowieka.
Główna bohaterka - Scarlett O'Hara...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od dzieciństwa lubiłem książki... były momenty, że pochłaniałem je masowo... każda z nich w jakiś sposób oddziaływała i zostawiała w głowie coś po sobie, jednak przemeblowanie to znacznie większy "kaliber" :-)
Myślę, że na takie miano zasługuje u mnie "Paragraf 22" Josepha Hellera... 
Pierwszy raz przeczytałem ją na studiach... przyznaję, uśmiałem się... po jakimś czasie sięgnąłem po nią znowu... tym razem zacząłem patrzeć się na bohaterów książki już nie przez pryzmat zabawności, ale jak na pewne typy charakterów i osobowości...
Ciekawie było podczas ponownej lektury analizować ten aspekt.
Kolejna lektura książki uświadomiła mi, że przecież otaczający mnie ludzie mają podobne cechy osobowości jak bohaterowie Paragrafu...
To było ciekawe doznanie - wizualizowanie postaci książki z twarzami co ciekawszych znajomych :-)
Książkę czytałem już kilka, żeby nie powiedzieć wiele razy i za każdym razem odkrywałem coś nowego.
Dzięki niej sięgnąłem również po inne pozycje Josepha Hellera... ale Paragraf 22 jest tą książką - która przemeblowała mi głowę i uświadomiła mi, że w życiu codziennym otaczają mnie: Yossarian, Nately, Orr, Milo Minderbinder i inni.
Jako ciekawostkę mogę dodać, że wydanie które kiedyś kupiłem oddałem do introligatora, aby książka dostała twardą, elegancką oprawę... szkoda tylko, że pożyczyłem ją i już do mnie nie wróciła... ale to może dowodzić tylko jednego - jest naprawdę dobra!
A ja musiałem kupić nowe wydanie... 

Od dzieciństwa lubiłem książki... były momenty, że pochłaniałem je masowo... każda z nich w jakiś sposób oddziaływała i zostawiała w głowie coś po sobie, jednak przemeblowanie to znacznie większy "kaliber" :-)
Myślę, że na takie miano zasługuje u mnie "Paragraf 22" Josepha Hellera... 
Pierwszy raz przeczytałem ją na studiach... przyznaję, uśmiałem się... po jakimś czasie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwszego przemeblowania doświadczyłam licząc raptem osiem wiosen. O późnej porze nocnej koczowałam w pokoju taty i przy nadto wyraźnym świetle pochłaniałam Wróć Alfiku. Z mojego łóżka zniknęła część puchatych, tęczowych poduch, a nagły powiew wiatru zerwał poprzyklejane do ścian kolorowanki. Pierwsze łzy przy książce.

Pół dekady później - w październikowy wieczór, jakich wiele - siedziałam przy swoim biurku i zamiast rozwiązywać porachunki z Królową Nauk, śledziłam siedemdziesiąte czwarte Głodowe Igrzyska. Czyż byłam lepsza od mieszkańców Kapitolu? Był to okres, gdy ściany zmieniły barwę na odcienie szarości, a w pomieszczeniu pojawiły się pierwsze lustra. Pierwsze pytania o sens egzystencji i rolę zła w świecie.

Rok dwa tysiące dwudziesty trzeci. Wszelkie źródła światła zostały stłamszone. Ściany odzyskały cząstkę dawnych barw - wycinki z gazet, zdjęcia. Na środku pokoju - nowych panelach - leży komiks. Maus. Kolorowy. Ze zwierzątkami. Mój siostrzeniec, choć nie potrafi jeszcze czytać, lgnie do niego niczym Żydzi do gazu.

Refleksja: mocna, nadto intensywna.

To nigdy nie była fikcja...

... lecz nasz wspaniały świat. 

Pierwszego przemeblowania doświadczyłam licząc raptem osiem wiosen. O późnej porze nocnej koczowałam w pokoju taty i przy nadto wyraźnym świetle pochłaniałam Wróć Alfiku. Z mojego łóżka zniknęła część puchatych, tęczowych poduch, a nagły powiew wiatru zerwał poprzyklejane do ścian kolorowanki. Pierwsze łzy przy książce.

Pół dekady później - w październikowy wieczór,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją głowę przemeblowała "Agla" Radka Raka. Doskonale bawiłam się odnajdując w powieści znajome krakowskie klimaty i miejsca. Upór, zawziętość i hart ducha Sofji zawsze mnie będą inspirować. Kto by pomyślał, że za murami uniwersytetu kryje sie tyle tajemnic?? Spacer po Krakowie już nigdy nie będzie taki sam...😏

Moją głowę przemeblowała "Agla" Radka Raka. Doskonale bawiłam się odnajdując w powieści znajome krakowskie klimaty i miejsca. Upór, zawziętość i hart ducha Sofji zawsze mnie będą inspirować. Kto by pomyślał, że za murami uniwersytetu kryje sie tyle tajemnic?? Spacer po Krakowie już nigdy nie będzie taki sam...😏

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

„Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie” Anny Bikont to książka, która całkowicie zmieniła mój obraz historii Polski od początku drugiej wojny światowej, aż do czasów współczesnych. Interesuję się losami dzieci polskich i żydowskich w czasie wojny już od dłuższego czasu i czytałam wiele wstrząsających dokumentów na ten temat. Nikt jednak nie pokazał dehumanizacji Żydów,
na przykładzie żydowskich dzieci, bardziej prawdziwie niż Anna Bikont. Książkę czytałam strona po stronie, ponieważ jako matka nie mogłam znieść myśli, że ktoś mógłby wydać na śmierć, przepędzić lub włąsnymi rękami zamordować moje dziecko, tylko dlatego, że nie było katolikiem. Wciąż myślę o losach poszczególnych dzieci i nie mogę uwolnić się od myśli, że te wszystkie na pozór katolickie
osoby, które w zamyśle powinny naśladować Jezusa, nie miały litości dla niewinnych dzieci. Powojenna Polska jawi mi się jako jedno wielkie cmentarzysko, nie tylko w sensie dosłownym, ale i w przenośni. Brak moralności, skrupułów i chęć zarobienia na żydowskiej sierocie wzięły nierzadko górę nad zwykłym, ludzkim współczuciem. Wstydzę się, że moi rodacy, którzy ciągle podkreślają, że najwięcej
Sprawiedliwy wśród Narodów Świata pochodzi z Polski, byli w większości nieczułymi i nastawionymi na zysk istotami.  

„Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie” Anny Bikont to książka, która całkowicie zmieniła mój obraz historii Polski od początku drugiej wojny światowej, aż do czasów współczesnych. Interesuję się losami dzieci polskich i żydowskich w czasie wojny już od dłuższego czasu i czytałam wiele wstrząsających dokumentów na ten temat. Nikt jednak nie pokazał dehumanizacji...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przemeblowała mi głowę saga "Hyperion", która odnosi się do tak wielu filozofii i konceptów, że "Ah!" i za każdym razem przemeblowują ją reportaże, bardzo duże wrażenie wywarła na mnie seria J. Hugo-Badera: W rajskiej dolinie wśród zielska, Biała gorączka i Dzienniki kołymskie. Reportaże pokazują, że świat jest różnorodny, a każdy z nas zazwyczaj ocenia rzeczywistość z bardzo ograniczonej perspektywy czubka własnego nosa oraz przez własne, indywidualne doświadczenia, co jest błędem. Natomiast sci-fi pięknie uruchamiają wyobraźnię i zahaczają mocno o kwestie etyczne, wywracając czasem przyjęte normy do góry nogami, żeby coś udowodnić, uwypuklić, pokazać w zbliżeniu. 

Przemeblowała mi głowę saga "Hyperion", która odnosi się do tak wielu filozofii i konceptów, że "Ah!" i za każdym razem przemeblowują ją reportaże, bardzo duże wrażenie wywarła na mnie seria J. Hugo-Badera: W rajskiej dolinie wśród zielska, Biała gorączka i Dzienniki kołymskie. Reportaże pokazują, że świat jest różnorodny, a każdy z nas zazwyczaj ocenia rzeczywistość z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Słynny cytat z Lema głosi, że „książką można czytelnikowi głowę, owszem, przemeblować o tyle, o ile jakieś meble już w niej przed lekturą stały".

Według mnie ten cytat jest szczery i prawdziwy jedną z pierwszych książek które wywarła na mnie mocne wrażenie był "ten obcy " Ireny jurgielewiczowej przeczytałem ją w 6 klasie podstawówki i pomimo młodego wieku skłoniła mnie do przemyśleń i głębszego rozważenia wielu swer życiowych a także zapoczątkowała zamiłowanie do czytania książka porusza ważne kwestie min. przyjaźni lojalności wartości życiowych moralności a także uczy o pomocy i zrozumieniu jest napisana w bardzo przyjemny do czytania sposób i pozostawia chęć poznania dalszych losów bohaterów. Uważam że książka przemeblowała dużo w mojej głowie po jej przeczytaniu zrozumiałem co to prawdziwa przyjaźń ile można poświecić dla kogoś jakie często niezrozumiałe uczucia kierują ludźmi jest to dobra opowieść można by powiedzieć o naszych rówieśnikach stających przed lawiną trudnych wyborów i kłopotów która na pewno spełnia swoje zadanie jako lektura uzupełniająca na tym etapie nauczania

Słynny cytat z Lema głosi, że „książką można czytelnikowi głowę, owszem, przemeblować o tyle, o ile jakieś meble już w niej przed lekturą stały".

Według mnie ten cytat jest szczery i prawdziwy jedną z pierwszych książek które wywarła na mnie mocne wrażenie był "ten obcy " Ireny jurgielewiczowej przeczytałem ją w 6 klasie podstawówki i pomimo młodego wieku skłoniła mnie do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej