Za studenciaka wybraliśmy się z chłopakiem i przyjaciółmi w podróż pociągiem nad morze praktycznie spod samej południowej granicy... Mieliśmy nosa, żeby wcześniej jeszcze trochę nadłożyć drogi i wsiąść na pierwszej stacji, bo jak się okazało, pół Śląska również postanowiło pojechać do Władysławowa tym samym pociągiem. W pociągu był taki miszmasz jak w wierszyku Tuwima - pielgrzymka staruszków, którym konduktor jakoś zorganizował ze dwa przedziały, ale i tak co rusz ktoś słabł od gorąca i ogólnego braku tlenu, podstarzała Rosjanka w naszym przedziale, w ortalionowym dresie z napisem "Mockba" na plecach i ketchupem w tej kieszonce plecaka, gdzie zwykle trzyma się butelkę z napojem... pani rzucała na nas klątwy (tyle przynajmniej zrozumiał chłopak po latach rosyjskiego w technikum) i generalnie źle nam życzyła. Klątwy okazały się skuteczne, bo mojego chłopaka chrupnęło w kręgosłupie i przez resztę podróży wył z bólu, a podróż była nad wyraz długa, bo akurat wtedy wydarzyła się katastrofa kolejowa pod Szczekocinami i jechaliśmy jedyne 17 godzin... staraliśmy się jednak nie narzekać, bo mieliśmy przynajmniej siedzące miejsca w przedziale - nasze każde wyjście do toalety kończyło się byciem wyzwanym od burżujów, przez ludzi śpiących a'la tetris na podłodze w poprzek przejść, czynna toaleta zresztą była i tak tylko jedna, bo inni pasażerowie samozwańczo zaadaptowali drugą na sypialnię... 

Za studenciaka wybraliśmy się z chłopakiem i przyjaciółmi w podróż pociągiem nad morze praktycznie spod samej południowej granicy... Mieliśmy nosa, żeby wcześniej jeszcze trochę nadłożyć drogi i wsiąść na pierwszej stacji, bo jak się okazało, pół Śląska również postanowiło pojechać do Władysławowa tym samym pociągiem. W pociągu był taki miszmasz jak w wierszyku Tuwima -...

 "Gdy byłam w Twoim wieku nosiłam takie same warkocze" - usłyszałam pewnego ranka w drodze do szkoły. Jechałam 40-stką, jak zwykle o tej porze zatłoczoną.
Myślałam o tym co mnie czeka dzisiejszego dnia. Lekcje do 15:00, potem szybko na obiad, chwilę odpoczynku w swoim pokoju w bursie, potem spacer na próbę.
Czekał mnie dzień jak co dzień. Ale ten głos zmienił ten zwyczajny rozkład. 
Głos głęboki, pełen mądrości a jednocześnie czuły. Należał on do pewnej starszej Pani. "Gdy byłam w Twoim wieku nosiłam takie same warkocze, ah.. co to były za czasy. Zupełnie inne od tych teraz. Ale cieszę się, że jest inaczej, teraz jesteśmy wolni" - I tak oto uczestniczyłam w lekcji historii od najlepszego źródła. Przez całą trasę do szkoły z Nią rozmawiałam, słuchałam. Czułam się wyróżniona, że ta Pani odezwała się właśnie do mnie. Wdzięczna za moje warkocze i za wolność wkroczyłam w nowy dzień.

 "Gdy byłam w Twoim wieku nosiłam takie same warkocze" - usłyszałam pewnego ranka w drodze do szkoły. Jechałam 40-stką, jak zwykle o tej porze zatłoczoną.
Myślałam o tym co mnie czeka dzisiejszego dnia. Lekcje do 15:00, potem szybko na obiad, chwilę odpoczynku w swoim pokoju w bursie, potem spacer na próbę.
Czekał mnie dzień jak co dzień. Ale ten głos zmienił ten zwyczajny...

Dawne studenckie czasy…
Po nocce w pracy, kilku porannych kawach (żeby nie zaspać) jadę w sobotni poranek z miejscowości A do miejscowości B na egzamin (studia zaoczne).
Czasu sporo… założenie jest takie żeby się jeszcze trochę się pouczyć na uczelni…
Wsiadam do autobusu.
Czas przejazdu około 20 min.
Plan - zdrzemnę się króciutko na czas podróży, umysł odpocznie…
Odpocząłem, pytania na egzaminie idealnie mi spasowały…
nagle ktoś krzyczy…„ EEEEE!!!!!!, koniec trasy, proszę opuścić pojazd”!!!!
Wysiadam w miejscowości C ciągle w szoku że wszystko przede mną.
Przesiadam się na autobus powrotny..
Czas przejazdu na uczelnię z miejscowości C do B - około 50 min.
Plan: żadnej drzemki…
Czuwam na maxa…
Budzę się w miejscowości A…..
Przesiadam się znowu… wcześniej robię parę przysiadów… na kawę nie ma czasu bo podjeżdża autobus..
Plan: będę stał całą drogę… - nie dam się , jestem silny…
2 przystanki przed celem… usiądę na chwilę… głupio tak stać w prawie pustym autobusie…
Siadam… czuwam… 
Budzę się w miejscowości C
Patrzę na zegarek… … nie zdążę na egzamin…. Trudno … tak bywa…  pierwszy termin zawalony…
decyzja: jadę do domu…
czas przejazdu z miejscowości C do miejscowości D około 1,5h.
Plan…  trochę się zdrzemnę…
Fakt: nawet przez minutę nie zmrużyłem oka  

Dawne studenckie czasy…
Po nocce w pracy, kilku porannych kawach (żeby nie zaspać) jadę w sobotni poranek z miejscowości A do miejscowości B na egzamin (studia zaoczne).
Czasu sporo… założenie jest takie żeby się jeszcze trochę się pouczyć na uczelni…
Wsiadam do autobusu.
Czas przejazdu około 20 min.
Plan - zdrzemnę się króciutko na czas podróży, umysł odpocznie…
...

Dwie walizki - jedna wielka, z zamkiem trzymającym się na słowo honoru; druga mniejsza, z przewieszoną przez rączkę małą, podróżną poduszką – górski plecak, torba na ramię i saszetka na biodrach… a gdzieś pod tymi tobołkami szamocze się jakaś udręczona dusza, próbując wyciągnąć ze sfatygowanego portfela legitymację studencką.  Tą duszą byłam ja, a wydany mi przez konduktora bilet miał być przepustką do rozpoczęcia długo oczekiwanego, studenckiego życia w wielkim mieście. Gdy w końcu formalności zostały dopełnione i udało mi się przysiąść na rozkładanym siedzisku tuż przy rozsuwanych drzwiach, przy okazji utrudniając zirytowanym współpasażerom dostęp do dalszych części pociągu, zaraz przysiadł się obok starszy pan, trzymając na kolanach transporter z drzemiącym kotem. Zwrócił z uśmiechem uwagę, że oboje ze swym śpiącym przyjacielem są chyba nieco za starzy na tak długie wojaże, ale jedzie zrobić niespodziankę swojej wnuczce, która podobnie jak ja w tamtej chwili opuściła rodzinne miasteczko na rzecz wyższej edukacji. Martwił się, że będzie czuła się samotna, wracając po zajęciach na pustą stancję i postanowił udać się do schroniska i znaleźć dla niej towarzysza – dużego, biało-rudego kocura. Po trzech latach latach nadal wspominam sympatycznego staruszka, który zagadywał mnie przez całą drogę i zastanawiam się, jak powodzi się teraz i jemu, i wnuczce, i staremu kocurowi.

Dwie walizki - jedna wielka, z zamkiem trzymającym się na słowo honoru; druga mniejsza, z przewieszoną przez rączkę małą, podróżną poduszką – górski plecak, torba na ramię i saszetka na biodrach… a gdzieś pod tymi tobołkami szamocze się jakaś udręczona dusza, próbując wyciągnąć ze sfatygowanego portfela legitymację studencką.  Tą duszą byłam ja, a wydany mi przez konduktora...

Mówi się, że muzyka łączy ludzi. Komunikacja miejska radzi sobie z tym równie dobrze! Do liceum dojeżdżałam codziennie pociągiem z innej miejscowości. Poszłam do niego nikogo tam nie znając, więc byłam przygotowana na długie, samotne podróże. Wszystko zmieniło się gdy na rozpoczęciu roku szkolnego poznałam koleżankę z nowej klasy mieszkającą zaledwie kilka ulic ode mnie. To nie była przyjaźń od pierwszego wejrzenia, ale można powiedzieć, że od pierwszej podróży. Okazało się, że jest jeszcze kilka innych osób dojeżdżających z tej samej miejscowości do mojej nowej szkoły. Mieszkaliśmy całe życie w tej samej okolicy, a dopiero dojazdy do dużego miasta sprawiły, że nasze drogi się skrzyżowały i stworzyliśmy zgraną ekipę. Od tamtej pory pociągi kojarzą mi się z czasami szkolnymi, z porannym sprintem byleby dobiec na peron na czas i jeszcze zdążyć znaleźć znajomych w tłumie innych pasażerów. Ściany tych pociągów na przestrzeni lat usłyszały niezliczone historie. Wypełniał je nasz śmiech, jak wtedy gdy mój niespodziankowy tort urodzinowy przypadkowo nie został zabrany z półki nad siedzeniami przez koleżankę i przejechał naszą stację, ale też narzekania. Przed wyborem szkoły słyszałam, że tak długie dojazdy mogą być uciążliwe. Czy tak było? Momentami pewnie tak, ale po czasie są jednymi z fajniejszych wspomnień licealnych.

Mówi się, że muzyka łączy ludzi. Komunikacja miejska radzi sobie z tym równie dobrze! Do liceum dojeżdżałam codziennie pociągiem z innej miejscowości. Poszłam do niego nikogo tam nie znając, więc byłam przygotowana na długie, samotne podróże. Wszystko zmieniło się gdy na rozpoczęciu roku szkolnego poznałam koleżankę z nowej klasy mieszkającą zaledwie kilka ulic ode mnie. To...

Tyle lat dojeżdzałam najpierw do szkoły, a następnie do pracy, że nie sposób nie mieć masy wspsomnień z autobusów! 
A i owszem, właśnie na przystanku poznałam aktualnie moją najlepszą przyjaciółkę! Początkowo spotykałyśmy się to w busie, to na przystanku. Zaczęłyśmy mówić sobie dzień dobry, gdy widziałyśmy się w sklepie i tak to wszystko się zaczęło. Kilka razy razem usiadłyśmy i rozmawiało się nam bardzo przyjemnie, dlatego zdarzało się to coraz częściej i od tego wszystko się zaczęło. Później było tylko lepiej, zaczęłyśmy umawiać się na wspólnie kawy, spacery, aż stałyśmy się dosłownie nierozłączne. Mimo, że każda z nas aktualnie zmieniła kierunek dojazdów i w busach się już nie widujemy, to nasza przyjaźń nadal trwa! 

Tyle lat dojeżdzałam najpierw do szkoły, a następnie do pracy, że nie sposób nie mieć masy wspsomnień z autobusów! 
A i owszem, właśnie na przystanku poznałam aktualnie moją najlepszą przyjaciółkę! Początkowo spotykałyśmy się to w busie, to na przystanku. Zaczęłyśmy mówić sobie dzień dobry, gdy widziałyśmy się w sklepie i tak to wszystko się zaczęło. Kilka razy razem...

Wyszedłem z egzaminu dyplomowego, cały w skowronkach i udałem się na przystanek tramwajowy. Kiedy nadjechała siódemka wsiadłem w nią. Myślami przeniosłem się do czekającego mnie jeszcze tego dnia .. ślubu. Tak wyszło bo promotor nie miał innego wolnego terminu niż ten piątek kiedy mieliśmy ślubować.
- Proszę bilety do kontroli – usłyszałem nagle i wyjąłem bilet.
- Legitymację proszę – co usłyszawszy zacząłem przeszukiwać kieszenie.
I wtedy sobie przypomniałem, że legitymację studencką oddałem na egzaminie. Zacząłem więc gęsto się tłumaczyć.
- Każdy tak może mówić – usłyszałem groźne – Płaci pan od razu czy mam pana spisać?
- Ale ja nie mam też dowodu – powiedziałem kiedy odkryłem, że został w zwykłym ubraniu, a nie tym odświętnym garniturze.
- No to jedziemy na pętlę. Policja się panem zajmie.
- Ależ ja muszę zdążyć na mój ślub – Próbowałem przekonać kontrolera.
On jednak był nieugięty. Wysiedliśmy na pętli Starołęka i stanęliśmy obok budynku kontrolera ruchu. I wtedy zauważyłem postój taksówek. Stała na nim tylko jedna. Mój kontroler akurat zajął się rozmową z jakimś motorniczym i wtedy zdecydowałem się. Ruszyłem na pełnym gazie i dopadłem taksówki.
- Prędko na Grunwald, bo mnie zamordują – wykrzyczałem taksówkarzowi.
Ten nie zwlekał a ja obejrzawszy się za siebie dojrzałem jak kontroler usiłował jeszcze nas dogonić. Na szczęście taksówkarz nie widział tego albo nie chciał widzieć.

Wyszedłem z egzaminu dyplomowego, cały w skowronkach i udałem się na przystanek tramwajowy. Kiedy nadjechała siódemka wsiadłem w nią. Myślami przeniosłem się do czekającego mnie jeszcze tego dnia .. ślubu. Tak wyszło bo promotor nie miał innego wolnego terminu niż ten piątek kiedy mieliśmy ślubować.
- Proszę bilety do kontroli – usłyszałem nagle i wyjąłem bilet.
-...

Pamiętam kilka podróży, które nie były takie zwykłe, oczywiste. Gdy miałam chyba 8 lat pojechałam w swoje rodzinne strony (Bieszczady) pociągiem z bratem i kuzynką na wakacje. Oni byli ode mnie sporo starsi, już dorośli a chcieli trochę oszczędzić pieniędzy na wyjeździe, więc zamiast kupić dla mnie bilet postanowili mnie przemycić pod ławką. Wtedy były inne, takie drewniane pod którą mały człowiek (a nawet większy) mógł się położyć. Gdy konduktor z daleka krzyczał "bileciki do kontroli" ja musiałam wejść pod ławkę a oni mnie zastawiali walizką. Chociaż jechaliśmy niemal 300 km to udało się dojechać bez kary. Innym razem już jako niemal dorosła również jechałam w Bieszczady, lecz sama wsiadłam do zatłoczonego pociągu a mój brat miał dosiąść się w połowie drogi, gdyż był u rodziny żony. Ja miałam być w pierwszym wagonie i tak wsiadłam, lecz po drodze zmieniana była lokomotywa i okazało się, że jadę w ostatnim. O tym dowiedziałam się dopiero po tym gdy mój brat do mnie dotarł przedzierając się przez cały skład pociągu tuż przed dotarciem na miejsce. Teraz podróże są trochę nudne i spokojne.

Pamiętam kilka podróży, które nie były takie zwykłe, oczywiste. Gdy miałam chyba 8 lat pojechałam w swoje rodzinne strony (Bieszczady) pociągiem z bratem i kuzynką na wakacje. Oni byli ode mnie sporo starsi, już dorośli a chcieli trochę oszczędzić pieniędzy na wyjeździe, więc zamiast kupić dla mnie bilet postanowili mnie przemycić pod ławką. Wtedy były inne, takie drewniane...

Tak naprawdę w komunikacji miejskiej nie spotkała  mnie żadna życiowa przygoda, muszę jednak wyznać, ze spadało na mnie multum objawień. 
Od lat wiem, że jeśli mam kłopot i nie mogę sobie poradzić muszę przejechać się tramwajem lub autobusem. Jestem księgową, szukanie brakujących groszy to moja specjalność. Sześć godzin szukałam 0,02 zł różnicy w sprawozdaniu. Wystarczyło wsiąść do autobusu i pomysł na rozwiązanie już się pojawiał.
Kłótnia rodzinna, problemy w pracy. Tramwaj działa jak terapia. Wycisza, uspokaja, oczyszcza umysł. Bardzo lubię te spokojne podróże gdzie obraz leniwie przesuwa się za oknem a ja nie muszę myśleć o niczym. 

Tak naprawdę w komunikacji miejskiej nie spotkała  mnie żadna życiowa przygoda, muszę jednak wyznać, ze spadało na mnie multum objawień. 
Od lat wiem, że jeśli mam kłopot i nie mogę sobie poradzić muszę przejechać się tramwajem lub autobusem. Jestem księgową, szukanie brakujących groszy to moja specjalność. Sześć godzin szukałam 0,02 zł różnicy w sprawozdaniu. Wystarczyło...

Zanim nastał covid codziennie rano jeździłam autobusem do pracy. Zwykle zajmowałam miejsce z przodu pojazdu, a bynajmniej przed przegubem. Dlaczego? Wiele lat temu ( kiedy jeszcze jeździły Ikarusy) mąż pracujący w komunikacji miejskiej mnie ostrzegał, że część tylna może się urwać. Może to był żart z jego strony, ale wzięłam sobie uwagę do serca i później zawsze siadałam z przodu, z lękiem patrząc na obracającą się przy zakrętach platformę.
No i któregoś razu siadłam sobie zaraz na pierwszym siedzeniu blisko kierowcy. Jak to ja zatopiłam się we własnych myślach i nie zauważyłam, że kierowca pomylił drogę. Gdy do niego krzyknęłam, było już za późno. Pojechał źle. Musiał nawracać na rondzie. Dobrze, że było gdzie nawrócić. Później już go instruowałam  jak ma jechać. Okazało się bowiem, że chłopina jedzie pierwszy raz i wcześniej lekcji nie odrobił.  Darowałam sobie komentarz, że ktoś z firmy powinien pokazać mu drogę, co było dla mnie kuriozalne.
Oczywiście nie przejechałam z nim całej trasy. Przekazałam tę rolę innemu pasażerowi. Wysiadłam z autobusu, czując się tak, jakbym sama była dzisiaj kierowcą :))

Zanim nastał covid codziennie rano jeździłam autobusem do pracy. Zwykle zajmowałam miejsce z przodu pojazdu, a bynajmniej przed przegubem. Dlaczego? Wiele lat temu ( kiedy jeszcze jeździły Ikarusy) mąż pracujący w komunikacji miejskiej mnie ostrzegał, że część tylna może się urwać. Może to był żart z jego strony, ale wzięłam sobie uwagę do serca i później zawsze siadałam z...