Zapewne moja wypowiedź wywoła falę krytyki, ale... najmocniejszą więź w całym moim życiu miałam z czworonożnym przyjacielem.
Nieśmiały szczeniak, którego dostałam jako kilkuletnie dziecko, kompan zabaw, długich spacerów, mój niezawodny stróż, mój lekarz smutku, najskuteczniejszy lek na depresję, ogrzewał mnie zimą swoim otyłym ciałkiem, a latem ochładzał merdaniem włochatego ogonka. Kiedy płakałam, a on nie mógł że mną być - wył, dopóki nie wpuściłam go do pokoju. Kiedy wyjeżdżałam na kilka dni, przestawał jeść. Z czasem z żywiołowego kundelka stał się starym głuchym psem, który już nie miał siły się mną opiekować - wtedy to ja się nim zaopiekowałam. Mimo fizycznych zmian, mimo, że jego sierść posiwiała, a łapki odmawiały mu posłuszeństwa, kochałam go jeszcze mocniej niż przed laty.
Po około dwóch lat "psiej geriatrii" jakby odżył na nowo - był silny, energiczny, odzyskał słuch i apetyt. Dziś wiem, że chciał uśpić naszą czujność i odejść z psią godnością.
Zaczął znikać wieczorami. Na początku wracał, ale pewnego dnia już nie wrócił. Znaleźliśmy go kilka kilometrów od domu. Mama mówi, że nie chciał umrzeć wśród nas, by oszczędzić nam smutku, chciał zniknąć i dać nam nadzieję, że może gdzieś żyje i ma się dobrze.
Z Nerem spędziłam większość swojego życia - zmarł, mając 14 lat, zostawiając na zawsze pustkę w moim sercu. Mimo że od jego smierci minęło już sporo czasu zdarza mi się uronić łzę na myśl o nim.
Czasem śni mi się, że zniknął, a jeśli w śnie udaje mi się go odnaleźć całego i zdrowego, kolejnego dnia spotyka mnie coś dobrego.
Dla niektórych to tylko cztery łapy, sierść i ogon, ale dla mnie to część świata, część mojego serca, część mnie.

Zapewne moja wypowiedź wywoła falę krytyki, ale... najmocniejszą więź w całym moim życiu miałam z czworonożnym przyjacielem.
Nieśmiały szczeniak, którego dostałam jako kilkuletnie dziecko, kompan zabaw, długich spacerów, mój niezawodny stróż, mój lekarz smutku, najskuteczniejszy lek na depresję, ogrzewał mnie zimą swoim otyłym ciałkiem, a latem ochładzał merdaniem...

Myślę, że najmocniejszą więź mam z moim dużo młodszym bratem - od zawsze czułam się trochę za niego odpowiedzialna.

Wybrałam mu drugie imię po postaci z bajki (Artur), odbierałam z przedszkola, a potem szkoły. Pomagałam mu z lekcjami i stawałam po jego stronie, gdy coś przeskrobał. Z drugiej strony bezustannie kłócimy się o największe głupoty.

Naszą relację można doskonale podsumować jednym zdaniem: nie podzielę się z nim ciastkiem za nic w świecie, ale bez wahania zaryzykowałabym dla niego swoim życiem.

Myślę, że najmocniejszą więź mam z moim dużo młodszym bratem - od zawsze czułam się trochę za niego odpowiedzialna.

Wybrałam mu drugie imię po postaci z bajki (Artur), odbierałam z przedszkola, a potem szkoły. Pomagałam mu z lekcjami i stawałam po jego stronie, gdy coś przeskrobał. Z drugiej strony bezustannie kłócimy się o największe głupoty.

Naszą relację można...

Ciężko jest wybrać jedną osobę, z którą mam najsilniejsze więzi. Z każdą z bliskich mi osób przeżyłam cudowne chwile, jak i chwile burzliwe, pełne kłótni. Wiem, że na każdym członku mojej rodziny mogę polegać w równym stopniu. Z każdą osobą mam silną więź. Z mamą mam bardzo silną więź, bo od niedawna dużo czasu spędzamy razem, dużo rozmawiamy i zawsze dostanę jakąś dobrą życiową radę. Z tatą więzi umacniają się w samochodzie. To on nauczył mnie jeździć, do niego dzwonię, gdy zakpię się w błocie lub gdy nie mogę odpalić silnika. Z siostrą więzi umocniły się wraz z wiekiem,. Z babcią i wujkiem w trakcie choroby. Oni wiedzą, że mogą liczyć na mnie. Ja wiem, że mogę liczyć na nich. Jeśli chodzi o przyjaciół. Mam dwie przyjaciółki wiele razem przeszłyśmy naszą więź traktuje tak jak więzi z rodzinom.

Bardzo mi przykro, że nie jestem w stanie wybrać jednej osoby. Ale z każdą osobą mam szczególną wieź.

Ciężko jest wybrać jedną osobę, z którą mam najsilniejsze więzi. Z każdą z bliskich mi osób przeżyłam cudowne chwile, jak i chwile burzliwe, pełne kłótni. Wiem, że na każdym członku mojej rodziny mogę polegać w równym stopniu. Z każdą osobą mam silną więź. Z mamą mam bardzo silną więź, bo od niedawna dużo czasu spędzamy razem, dużo rozmawiamy i zawsze dostanę jakąś dobrą...

Pytanie tak proste :) Najsilniejszą więź mam z moją drugą połówką, moją bratnia duszą. Poznaliśmy się już 10 lat temu i pomimo upływu czasu czuję, że z każdym rokiem ta wieź jest mocniejsza.

Pytanie tak proste :) Najsilniejszą więź mam z moją drugą połówką, moją bratnia duszą. Poznaliśmy się już 10 lat temu i pomimo upływu czasu czuję, że z każdym rokiem ta wieź jest mocniejsza.

Zdecydowanie byłaby to moja mama. Bez niej ciężko wyobrazić mi sobie rozwiązanie moich wszelkich trosk. Jest osobą, której w pełni ufam, to z nią dzielę się moimi radościami i zdradzam wszlekie sekrety. To właśnie ona jest moją powierniczką, wsparciem i najlepszą przyjaciółką na którą zawsze, w każdej sytuacji i o każdej porze dnia i nocy mogę liczyć!

Zdecydowanie byłaby to moja mama. Bez niej ciężko wyobrazić mi sobie rozwiązanie moich wszelkich trosk. Jest osobą, której w pełni ufam, to z nią dzielę się moimi radościami i zdradzam wszlekie sekrety. To właśnie ona jest moją powierniczką, wsparciem i najlepszą przyjaciółką na którą zawsze, w każdej sytuacji i o każdej porze dnia i nocy mogę liczyć!

Najmocniejszą więź mam ze swoimi dwoma córkami. Starsza to już dojrzała kobieta, kilka miesięcy temu została mamą. Fantastyczną mamą. Mamy wspólną pasję – kochamy czytać. Chociaż nie mieszkamy w jednej miejscowości, to mamy właściwie jedną, wspólną biblioteczkę. Książkę poleconą przez córkę czytam w ciemno, bo mamy bardzo podobny gust czytelniczy. I to działa również w drugą stronę. Z zakupem prezentów nie mamy problemu, bo znamy swoje marzenia czytelnicze. Mamy takie samo poczucie humoru i podobne poglądy na wiele spraw. Starsza córka jako nastolatka była bardzo zbuntowana. Przeżyłyśmy wspólnie ciężkie chwile, momentami było naprawdę bardzo nerwowo. Nie spodziewałam się, że po tym trudnym dla nas obu okresie, tak bardzo się do siebie zbliżymy. Nie ma dnia bez rozmowy o wnuczku, codziennych sprawach, ale też o książkach.
Jutro mamy wielkie, rodzinne święto. Moja młodsza córka kończy 18 lat. Nie mogę uwierzyć, że moja mała dziewczynka będzie już dorosła... Jest całkiem inna od starszej, nie tylko z urody, ale przede wszystkim z charakteru. Jest bardzo delikatna, wrażliwa. I jest dla mnie prawdziwą radością , takim promyczkiem słońca. Jest bardzo pomocna, zawsze mogę na nią liczyć. Z wytrwałością wprowadza mnie w świat nowinek technologicznych, informatycznych itp. Od chwili narodzin była bardzo spokojna, nie przechodziła też takiej burzy hormonów jak jej starsza siostra. W okresie pandemii, kiedy to więcej czasu spędzamy razem, lepiej się poznajemy, ona zaczęła się trochę otwierać. I chyba polubiła ze mną spędzać czas :) Ja poznaję jej pasje, razem słuchamy jej ulubionej muzyki. Razem też częściej gotujemy – córka jest wegetarianką, razem odkrywamy nowe przepisy i smaki. Sprawa to nam dużo radości. A ostatnio razem nawet się gimnastykujemy.
Moje córki, z czego bardzo się cieszę, mimo dużej różnicy wieku, są ze sobą bardzo związane. Mają ze sobą codzienny kontakt, pomagają sobie, gdy tylko mogą spędzają razem czas.
Jurto świętujemy. Spotkamy się. Będę miała je obie blisko siebie. To będzie wspaniały dzień.
Powiem może nieskromnie, ale jestem z siebie dumna, że udało mi się wychować takie wspaniałe dziewczyny. Oj przepraszam, przecież to już kobiety :)
Kocham je najbardziej na świecie :)

Najmocniejszą więź mam ze swoimi dwoma córkami. Starsza to już dojrzała kobieta, kilka miesięcy temu została mamą. Fantastyczną mamą. Mamy wspólną pasję – kochamy czytać. Chociaż nie mieszkamy w jednej miejscowości, to mamy właściwie jedną, wspólną biblioteczkę. Książkę poleconą przez córkę czytam w ciemno, bo mamy bardzo podobny gust czytelniczy. I to działa również w...

Jestem wybrykiem natury. Moje więzi z rodziną są żadne. Podtrzymuję je dla świętego spokoju, choć po prostu nie potrzebuję rodziny. To banda wykorzystywaczy, którzy wożą się na naszych plecach (pisząc "naszych" mam na myśli mego partnera i siebie).
A ja już jestem zmęczona.
Chciałabym wreszcie zacząć żyć! Wyłącznie dla siebie.
Dlatego wybór jest prosty: albo oni lecą na księżyc bez biletu powrotnego, albo ja przeprowadzam się nad morze (na księżyć lecieć nie chcę, nie moje klimaty).
600 kilometrów lub więcej odległości między Śląskiem a Wybrzeżem to akurat dla mnie idealna odległość, żeby odciąć im pępowinki ( ja mam odciętą zaraz po urodzeniu. Być może gdybym nie miała, to dziś też pragnęłabym nieustannego kontaktu).
Natomiast mocną więź mam z moim partnerem, z którym jestem od wielu lat. I nie chcę nikogo innego. Bez niego uschłabym jak prymulka.
I oczywiście ten wyjazd nad morze to z nim. Bez niego nic nie miałoby sensu... I jakby tak ta rodzina na ten księżyc poleciała (albo na jakąś odległą planetę), to ja odetchnęłabym z ulgą. Oczywiście zadbałabym, żeby wszystkie kasy były zamknięte przy zakupie biletu powrotnego... :))

Jestem wybrykiem natury. Moje więzi z rodziną są żadne. Podtrzymuję je dla świętego spokoju, choć po prostu nie potrzebuję rodziny. To banda wykorzystywaczy, którzy wożą się na naszych plecach (pisząc "naszych" mam na myśli mego partnera i siebie).
A ja już jestem zmęczona.
Chciałabym wreszcie zacząć żyć! Wyłącznie dla siebie.
Dlatego wybór jest prosty: albo oni lecą na...

Najmocniejsza więź rodzinna? Kojarzy mi się to bardzo z zapytaniem dziecka – nieumiejącego wybrać, kiedy słyszy: „Kogo kochasz bardziej? Mamusię czy tatusia?” Najsilniejszą relacją rodzinną u mnie jest kochana nie tylko ze względu na ogromne życiowe doświadczenie, lecz również na wyjątkowy pryzmat do swoich wnuczków pomimo wszystkiego na świecie jest właśnie BABCIA!!! Nie tylko od święta, ale na co dzień moja babcia wystawia mi swoje serce na dłoni, będąc ze mną na przekór wszystkiemu, stając zawsze po mojej stronie. Już od wczesnych lat mojego dzieciństwa to właśnie babcia poświęcała mi bardzo dużo czasu – wyruszając w naszą wspólną podróż kulinarną, kiedy to ja jako mała dziewczynka wycinałam różne kształty ciasteczek z moją babcią!!!! Dawało mi to wiele frajdy i finalnie mnóstwo pyszności! Ciasteczka nie były do końca kształtne, idealne, ale za to własnoręcznie wykonane i aromatyczne. W formie odpoczynku, na pewno to co my z babcią lubiłyśmy najbardziej - seans filmowy przed telewizorem w najlepszym wykonaniu przez babcię gorącej czekolady fantastycznie komponującej się z ciastkami. Zawsze powracając już z kulinarnych smaków na ziemię grałyśmy w planszówki, układałyśmy puzzle, z przyjemnością wyciągałyśmy kartki wywołując wojnę w rzucane papierowe samoloty, lecz także mierzyłyśmy się w trochę już obecnie zapomniane rozgrywki takie jak państwa-miasta, czy statki. Teraz po tylu latach spędzonych razem, po tylu rozmowach wieczornych przy szklance gorącego mleka, kiedy było nam źle wiemy, że to my kobietki – agentki w składzie Babcia i Wnuczka to najlepszy duet!!! Zawsze przy możliwej okazji siadamy wygodnie na kanapie oglądając zdjęcia w albumie wspominając chwile spędzone razem od najmłodszych moich lat aż do teraz przy filiżance babciowej herbaty!!!

Najmocniejsza więź rodzinna? Kojarzy mi się to bardzo z zapytaniem dziecka – nieumiejącego wybrać, kiedy słyszy: „Kogo kochasz bardziej? Mamusię czy tatusia?” Najsilniejszą relacją rodzinną u mnie jest kochana nie tylko ze względu na ogromne życiowe doświadczenie, lecz również na wyjątkowy pryzmat do swoich wnuczków pomimo wszystkiego na świecie jest właśnie BABCIA!!! Nie...

Zwykłe powiązanie krwi a może tak wiele znaczyć dla człowieka. Przyjaciele są dla nas bliscy lecz nic nie zastąpi więzi rodzinnej. Jest ona samoistna wieczna i cudowna. Swoją rodzinę znamy od zawsze. Jest ona dla nas wsparciem i powiernikiem w każdej chwili życia. W moim życiu tym najbliższym powiernikiem jest moja babcia. Jest to wspaniała kobieta taka jaką ja bym chciała być w przyszłości. Jest dla mnie największym autorytetem i w dodatku jesteśmy do siebie ogromnie podobne głównie pod względem psychicznym. W naszej więzi zdecydowanie niesłychane jest to że jako jedyna nie stara się mnie zmienić. Zawsze czułam że każdy chciałby bym była innym człowiekiem a z nią nigdy tak nie było. Dlatego zawsze czuję się z nią jakbym prowadziła konwersację z drugą sobą. Nasze zainteresowania są sobie bardzo bliskie lecz nie jest to ich całokształt przez co z naszych licznych rozmów każda może wynieść coś od drugiej. Przez równice wieku także dowiadujemy się wiele o danych czasach. Ja jestem zafascynowana jej historiami z młodzieńczych lat i wyobrażam sobie jak pięknie by było gdybym urodziła się w tamtych latach. Babcia zaś jest bardzo ciekawa moich ,,młodocianych" poglądów, oraz interesuje się nawet takimi drobiazgami jak slang itp. Jest to ta osoba przy której czuję się kompletnie sobą i nie mogłabym wyobrazić sobie jej braku. Jest przy mnie szczególnie wtedy gdy tego najbardziej potrzebuje i wspiera mnie w moich pasjach i planach na przyszłość oraz pomaga mi je kształtować.

Zwykłe powiązanie krwi a może tak wiele znaczyć dla człowieka. Przyjaciele są dla nas bliscy lecz nic nie zastąpi więzi rodzinnej. Jest ona samoistna wieczna i cudowna. Swoją rodzinę znamy od zawsze. Jest ona dla nas wsparciem i powiernikiem w każdej chwili życia. W moim życiu tym najbliższym powiernikiem jest moja babcia. Jest to wspaniała kobieta taka jaką ja bym chciała...