Bohaterka mojej książki miałaby na imię Annatemma, które to imię słusznie budziłoby w czytelniku skojarzenia ze słowem anatema. Annatemma w istocie całe życie czułaby się wykluczona. Byłaby ekscentryczną outsiderką, nigdy nie przynależącą do żadnej grupy i nie mającą przyjaciół. Blada, ubrana na czarno, przypominałaby kruka, który zresztą byłby jej nieodłącznym towarzyszem. Annatemma byłaby dwudziestosiedmiolatką wyglądającą jak siedemnastolatka, mroczną, małomówną, ale diabelnie inteligentną. Paradoks polegałby na tym, że dzięki metalowo-gotyckiemu stylowi ubierania się byłaby nie do przeoczenia w tłumie, ale jednocześnie nie lubiłaby przyciągać uwagi. Jej sąsiedzi z bloku nie potrafiliby powiedzieć jak wygląda, ponieważ nigdy by jej nie widywali. Annatemma byłaby bowiem nieuchwytna niczym dym, przemykałaby jak duch, nigdy przez nich niezauważona, a z jej mieszkania nigdy nie dochodziłyby żadne hałasy. Nie byliby w stanie nic o niej powiedzieć, bo nic by o niej nie wiedzieli. Tymczasem ta zamknięta w sobie dziewczyna w glanach i skórzanym płaszczu, z krukiem stale siedzącym jej na ramieniu co noc przemierzałaby świat ludzkich snów, walcząc z ukrywającymi się w nich demonami, które zamieniają marzenia senne w koszmary. Tym samym ściągnęłaby na siebie uwagę samego Lucyfera, który odkryłby w niej swoją kochankę, z którą został rozdzielony dawno temu, na początku świata, jeszcze przed swoim upadkiem. Jak potoczyłyby się losy Wędrującej w Snach i Władcy Piekieł?

Bohaterka mojej książki miałaby na imię Annatemma, które to imię słusznie budziłoby w czytelniku skojarzenia ze słowem anatema. Annatemma w istocie całe życie czułaby się wykluczona. Byłaby ekscentryczną outsiderką, nigdy nie przynależącą do żadnej grupy i nie mającą przyjaciół. Blada, ubrana na czarno, przypominałaby kruka, który zresztą byłby jej nieodłącznym towarzyszem....

Pierwsze imię jaki mi przyszło do głowy to Tycjana. Brzmi ono dość poważnie i dostojnie, dlatego bardzo mi się podoba. Ja bym je zdrabniała do Tysi i brzmiałoby dobrze.
Osoba o tak nietypowym imieniu mogłaby mieć problemy w dzieciństwie z tego powodu, choć teraz to powoli się zmienia. Teraz rodzice coraz częściej wybierają imiona dość oryginalne (pamiętamy Wiedzymina).
Ja wyobrażam sobie Tycjanę jako osobę o duszy artysty, z zamiłowaniem do muzyki. Myślę, że byłaby dość otwarta i przyjazna, jednak z lekkim nakierowaniem na introwertyka. Każdy by ją lubił. Tycjana umiała by jak nikt inny rozwiązywać problemy ludzi. Zawsze można by się do niej zwrócić. Kochałaby przyrodę i dbałaby o nią najlepiej jak umiała. Widzę, jak chodziłaby na protesty przeciw zaśmiecaniu planety.
Zaletą posiadania nietypowego imienia jest to, że nikt nigdy się nie myli. Zawsze wiadomo, że chodzi o tą konkretną osobę i jest się raczej znanym na mieście z jego posiadania.

Pierwsze imię jaki mi przyszło do głowy to Tycjana. Brzmi ono dość poważnie i dostojnie, dlatego bardzo mi się podoba. Ja bym je zdrabniała do Tysi i brzmiałoby dobrze.
Osoba o tak nietypowym imieniu mogłaby mieć problemy w dzieciństwie z tego powodu, choć teraz to powoli się zmienia. Teraz rodzice coraz częściej wybierają imiona dość oryginalne (pamiętamy Wiedzymina).
Ja...

Przychodzi mi do głowy ciekawe imię, które nosiłby główny bohater powieści o apokalipsie: Kosmoapoklitenekniemiecki.

Przychodzi mi do głowy ciekawe imię, które nosiłby główny bohater powieści o apokalipsie: Kosmoapoklitenekniemiecki.

Co do nietypowych imion to mam dużo do powiedzenia. Mam na imię Estera. Teraz częściej spotykam się z moimi imienniczkami ale kilkanaście lat temu to było tak oryginalne imię, że często ludzie mnie zapamiętywali jako np Ernesta, Esmeralda, itd. Dlatego gdybym pisała powieść, mój bohater/ka mieli by swojskie, polskie imię, łatwe do zapamiętania. Chyba mnie coś by trafiła gdyby ktoś zapytał mnie o postać przekręcając jej imię. Ułatwiłabym więc czytelnikowi zapamiętanie nazywając bohatera np. Anna, Katarzyna czy Jolanta, dodając ciekawe nazwisko tj. Abratkiewicz, Lipowicz czy Piotrowicz :)

Co do nietypowych imion to mam dużo do powiedzenia. Mam na imię Estera. Teraz częściej spotykam się z moimi imienniczkami ale kilkanaście lat temu to było tak oryginalne imię, że często ludzie mnie zapamiętywali jako np Ernesta, Esmeralda, itd. Dlatego gdybym pisała powieść, mój bohater/ka mieli by swojskie, polskie imię, łatwe do zapamiętania. Chyba mnie coś by trafiła...

EULALIA. Imię to pochodzi od słów „dobrze” i „mówić”, więc myślę, że bohaterka ta na pewno byłaby elokwentna. Wyobrażam ją sobie jako niespełnioną artystkę, poszukującą swojego „ja” przez całe swoje życie. Byłaby nieco zagubiona, trochę nawet jak nie z tego świata. Myślę, że często osoby o nietypowych imionach, wiodą też nietypowe, pełne przygód życia… 😉 Tak właśnie wykreowałabym Eulalię. Poza tym, personalnie, bardzo podoba mi się to imię 😊

EULALIA. Imię to pochodzi od słów „dobrze” i „mówić”, więc myślę, że bohaterka ta na pewno byłaby elokwentna. Wyobrażam ją sobie jako niespełnioną artystkę, poszukującą swojego „ja” przez całe swoje życie. Byłaby nieco zagubiona, trochę nawet jak nie z tego świata. Myślę, że często osoby o nietypowych imionach, wiodą też nietypowe, pełne przygód życia… 😉 Tak właśnie...

Mój bohater miałby na imię Kiburonre.

Kiburonre to nieprzeciętnie inteligentny chłopiec, którego analityczny umysł jest niesamowicie rozwinięty. Potrafi on w zdumiewająco krótkim czasie rozgryźć każdy problem. Dostrzega złożoność i prostotę każdej nawet najmniejszej cząstki wokół siebie. Potrafi znaleźć określony porządek w chaosie i stabilność w dziele dynamicznym.

Mimo to, a być może z powodu tego, postrzegany jest przez większość jako dziwoląg, choć w rzeczywistości to wirtuoz życia. Swoje niepospolite imię odziedziczył po genialnym wynalazcy Erno Rubiku, który był profesorem jego mamy.

Swoje zdolności odziedziczył po mamie, która osierociła go kilka miesięcy wcześniej zastrzelona w napadzie rabunkowym. Jego zdolności i potencjał dostrzega wychowawczyni z sierocińca, w którym zostaje on umieszczony i widząc jego udrękę wśród rówieśników, którzy znęcają się nad nim za inność, postanawia go adoptować. Jak ogromny ciężar wzięła na swoje barki dowiaduje się, gdy pod jej domem zaczyna pojawiać się co wieczór zamaskowany mężczyzna, a wokół zaczynają dziać się dziwne rzeczy.

Czy mama chłopca na pewno zginęła w wyniku przypadkowego rabunku? Co ukrywa Kiburonre? I kim jest tajemniczy mężczyzna?

Niesamowita opowieść o odmienności, dorastaniu, potrzebie bliskości i samotności, w której uczucia te przeplatają się z wątkiem kryminalnym w tle.

Mój bohater miałby na imię Kiburonre.

Kiburonre to nieprzeciętnie inteligentny chłopiec, którego analityczny umysł jest niesamowicie rozwinięty. Potrafi on w zdumiewająco krótkim czasie rozgryźć każdy problem. Dostrzega złożoność i prostotę każdej nawet najmniejszej cząstki wokół siebie. Potrafi znaleźć określony porządek w chaosie i stabilność w dziele dynamicznym.

Mimo...

Sihanouk był potomkiem z plemienia indiańskiego. Urodził się w Polsce i nie miał pojęcia o swoich korzeniach. Natomiast nie był pozbawiony mocy o których istnieniu nawet nie wiedział. Czasami miał wrażenie, ze jego marzenia dość szybko potrafią przekuć się w rzeczywistość. Jednak kładł to na karb szczęścia.
Żył dość beztrosko, jednak lada moment miało się to zmienić. Dusze przodków pragnęły aby poznał swoją historię oraz historię swojego rodu. Miał dowiedzieć się o swojej sile i zacząć z niej rozważnie korzystać. Moce miały mu towarzyszyć w jego życiu, być jego nieodłączną częścią.
Czekała go długa i niebezpieczna podróż. Jednak miał coś co zawsze obroni go przed złem, miłość swoich rodziców i swoich przodków. To dawało siłę aby mógł poznać siebie i zniszczyć zło, które rozbiło jego rodzinę...

Sihanouk był potomkiem z plemienia indiańskiego. Urodził się w Polsce i nie miał pojęcia o swoich korzeniach. Natomiast nie był pozbawiony mocy o których istnieniu nawet nie wiedział. Czasami miał wrażenie, ze jego marzenia dość szybko potrafią przekuć się w rzeczywistość. Jednak kładł to na karb szczęścia.
Żył dość beztrosko, jednak lada moment miało się to zmienić....

"Aurelia". To tytuł mojej książki. Opowieści o kobiecie pełnej życia, siły, radości piękna i woli walki o prawdziwe dobro. Dziś, w dobie chaosu, w czasach trudnych dla zachowania prawdziwej wartości i godności człowieka - moja bohaterka byłaby zdolna zachować właściwe, drogocenne cechy, wiarę w człowieka i upór w działaniu. Nie tylko wierzy w dobro ludzkiej natury, ale potrafi zawojować zagubiony świat swoją charyzmą. Ona: "złota", silna, piękna wewnętrznie, wytrwała w nieustającej walce o dobry, szlachetny i wartościowy świat, o prawdziwe, ponadczasowe wartości, jest moją wymarzoną kandydatką na główną bohaterkę pozytywnej powieści. Powieści o tym jak można i warto nie tracić nadziei i wiary w zwycięstwo człowieka. O tym, że można widzieć dalej, czuć lepiej, rozumieć więcej. I że można pociągnąć za sobą innych. W dobrym kierunku.

"Aurelia". To tytuł mojej książki. Opowieści o kobiecie pełnej życia, siły, radości piękna i woli walki o prawdziwe dobro. Dziś, w dobie chaosu, w czasach trudnych dla zachowania prawdziwej wartości i godności człowieka - moja bohaterka byłaby zdolna zachować właściwe, drogocenne cechy, wiarę w człowieka i upór w działaniu. Nie tylko wierzy w dobro ludzkiej natury, ale...

Swoją bohaterkę nazwałabym Alienacja.
Świat Alienacji jest światem, który nie jest w żaden sposób zależny od niej. W jej rzeczywistości nie istnieje wyrażenie wolna wola, wszystko jest ustalone i narzucone z góry przez władzę. Tyczy się to także imion. Imiona są generowane automatycznie po narodzinach i nakładają na ich nosicieli konkretne wzorce zachowań. Z złamanie owego prawa grożą poważne konsekwencje, jako że zniszczyłoby to idealny schemat społeczeństwa, który wymaga by obywatele byli podzieleni procentowo na konkretne grupy osób o konkretnych charakterystykach. Jednak Alienacja nie zgadza się z takim porządkiem rzeczy. Postanawia zapoczątkować ruch oporu, który z ukrycia będzie przeprowadzał akcje, mające na celu zmianę opresyjnej rzeczywistości na świat, o którym skrycie marzą wszyscy obywatele, na świat wolnego wyboru.

Swoją bohaterkę nazwałabym Alienacja.
Świat Alienacji jest światem, który nie jest w żaden sposób zależny od niej. W jej rzeczywistości nie istnieje wyrażenie wolna wola, wszystko jest ustalone i narzucone z góry przez władzę. Tyczy się to także imion. Imiona są generowane automatycznie po narodzinach i nakładają na ich nosicieli konkretne wzorce zachowań. Z złamanie owego...

Mój tata miał trochę dziwne imie – Teodor. Mama w chwilach czułości mówiła na niego Teoś. Kiedy w latach siedemdziesiątych jeździł do Berlina Zachodniego mówiono tam do niego „Teo” i mama się tego nauczyła. Od tej pory tak do niego mówiła. Pewnego razu spotkałem w pracy młodszego ode mnie pracownika, któremu też było na imię Teodor. To się nigdy nie powtórzyło.
A na mnie na studiach mówiono „Marcello” podobno dlatego, że z lekka włoską urodą skojarzyłem im się ze znanym aktorem – Marcello Mastrojanim. Po latach mi opowiedzieli, który to kolega zainicjował takie powiedzenie dla mnie.

Mój tata miał trochę dziwne imie – Teodor. Mama w chwilach czułości mówiła na niego Teoś. Kiedy w latach siedemdziesiątych jeździł do Berlina Zachodniego mówiono tam do niego „Teo” i mama się tego nauczyła. Od tej pory tak do niego mówiła. Pewnego razu spotkałem w pracy młodszego ode mnie pracownika, któremu też było na imię Teodor. To się nigdy nie powtórzyło.
A na mnie na...