Opieka nad młodszym rodzeństwem to prawdziwa szkoła życia. Tym bardziej, gdy wiesz, że podczas wspólnych zabaw pod nieobecność innych, to ty jesteś tą najstarszą i odpowiedzialną osobą.
Odwacając się dosłownie na chwilę, nigdy nie byłam pewna, czy zastanę siostrę nadal w jednym kawałku. Dopóki nie zaczęłam opiekować się młodą, nie wiedziałam jaki potencjał skrywa czas kilku sekund.
Dla wszystkich niewtajemniczonych kilka przykładów:
-Zabawki ustawione na niskiej półce, żeby był do nich łatwy dostęp? O wiele ciekawsze jest wdrapanie się na meble i sprawdzenie, co się skrywa na najwyższej.
-Wycinanki dla dzieci? Ważne dokumenty sprawdzą się w tej roli znakomicie!
-Czyste ubranie? Nuda! Takie z wyraźną plamą na środku jest o wiele atrakcyjniejsze.
-Nie wolno dotykać ostrych narzędzi? Przecież krojenie to świetna zabawa, a im większy i ostrzejszy nóż tym lepiej.
-Kontakt w ścianie? Ciekawe, co się stanie, jeśli włożę tam palce...
DOŚĆ!
Na samą myśl mam stan przedzawałowy. A wiedzcie, że to naprawdę tylko KILKA przykładów z naszego morza doświadczeń. To, że obie jeszcze żyjemy (w dodatku całe i zdrowe) jest dowodem, że wciąż zdarzają się cuda na świecie.

Opieka nad młodszym rodzeństwem to prawdziwa szkoła życia. Tym bardziej, gdy wiesz, że podczas wspólnych zabaw pod nieobecność innych, to ty jesteś tą najstarszą i odpowiedzialną osobą.
Odwacając się dosłownie na chwilę, nigdy nie byłam pewna, czy zastanę siostrę nadal w jednym kawałku. Dopóki nie zaczęłam opiekować się młodą, nie wiedziałam jaki potencjał skrywa czas...

To chyba nie jest zabawne, ale ostatnio przypomniało mi się, jak bawiliśmy się z bratem kuleczkami rtęci - ot takie edukacyjno-sensoryczne aktywności, wymyślone przez kreatywnych małolatów. Spytałam brata czy to pamięta. Pamięta. Pamiętamy - to chyba dobrze. Uf!

To chyba nie jest zabawne, ale ostatnio przypomniało mi się, jak bawiliśmy się z bratem kuleczkami rtęci - ot takie edukacyjno-sensoryczne aktywności, wymyślone przez kreatywnych małolatów. Spytałam brata czy to pamięta. Pamięta. Pamiętamy - to chyba dobrze. Uf!

Jestem jedynaczką, ale zawsze i wszędzie byłam najmłodsza: wśród kuzynostwa, grup religijnych, w klasie, a nawet w paczce przyjaciół. Może nie wszędzie była to aż tak wielka różnica wieku, że trzeba było się mną fizycznie opiekować, ale zdecydowanie byłam utrapieniem, takim ogonkiem, tą cichą, słuchającą. Gdy ktoś mnie gdzieś zabierał, czy znajdowałam się w jakieś grupie, zawsze bliższe mi osoby starały się wciągnąć mnie w dyskusję lub rozkręcić. W pewnym sensie byłam taką kulą u nogi, ale było mi z tym dobrze, a przynajmniej tak mi się wydawało. W domu jednak zachowywałam się nie do poznania, wszędzie było mnie pełno, byłam na prawdę rozgadanym i żywiołowym dzieckiem. Teraz się z tego śmieję, bo z czasem udało im się mnie wychować i wyszłam do ludzi. Nie zmieniłam swojego charakteru aż tak dramatycznie, że teraz jestem duszą towarzystwa, ale potrafię się dogadać i naprawdę dobrze bawić z ludźmi. Więc gdy widzę kogoś kto niekomfortowo czuje się ze swoim milczeniem zawsze staram się jakoś zagaić, ale nic na przymus. Każdy odnajdzie siebie i nie każdy chce zmieniać swojego podejścia do ludzi.

Jestem jedynaczką, ale zawsze i wszędzie byłam najmłodsza: wśród kuzynostwa, grup religijnych, w klasie, a nawet w paczce przyjaciół. Może nie wszędzie była to aż tak wielka różnica wieku, że trzeba było się mną fizycznie opiekować, ale zdecydowanie byłam utrapieniem, takim ogonkiem, tą cichą, słuchającą. Gdy ktoś mnie gdzieś zabierał, czy znajdowałam się w jakieś grupie,...

Miałam 14 lat kiedy moja starsza siostra postanowiła, że w walentynki koniecznie muszą mieć z Gogusiem wolny wieczór, bo idą do kina. W tym czasie ja - no przecież już prawie dorosła miałam zaopiekować się jej niesfornymi trzyletnimi bliźniaczkami. Goguś się zgodził a mnie o zdanie nikt nie pytał. No bo jakie plany na walentynki może mieć czternastolatka.
Wyszli. Nie minęło piętnaście minut - wszystkie książeczki, były już przeczytane, lalki wyrozbierane a mała Zu drze się się "KUUUUUUPA". Zacisnęłam zęby, wzięłam małą na ręce i niosę do toalety modląc się żeby nie było po fakcie. Niestety moje modły nie zostały wysłuchane więc mała wylądowała w wannie gotowa do mycia. Nalewam wodę, rozbieram ją do końca. Pójdzie raz dwa. Mam wprawę. Zerkam jednym okiem do salonu. Druga bestia zwana roboczo Pat , właśnie z zapałem wcierała w dywan w salonie czekoladę do chleba polewając obficie sokiem marchewkowym! Ruszyłam w te pędy ratować resztki czekolady - na dywan już za późno. W momencie gdy podniosłam radośnie klaskającą w ręce Pat usłyszałam głośny plusk w łazience. Poleciałam na miejsce zdarzenia i moim oczom ukazała się Zu taplająca się w wannie razem z koszem na brudną bieliznę wraz z zawartością. Co było robić? Wsadziłam czekoladową Pat do całego bajzlu w wannie. One miały świetną zabawę bo okazało się, że do wanny jakimś sposobem wlała się cała butelka szamponu, a ja pół godziny wyżymania bielizny. Cudowne walentynki.

Miałam 14 lat kiedy moja starsza siostra postanowiła, że w walentynki koniecznie muszą mieć z Gogusiem wolny wieczór, bo idą do kina. W tym czasie ja - no przecież już prawie dorosła miałam zaopiekować się jej niesfornymi trzyletnimi bliźniaczkami. Goguś się zgodził a mnie o zdanie nikt nie pytał. No bo jakie plany na walentynki może mieć czternastolatka.
...

Chrzestna zrobiła mi prezent i zabrała na wczasy za granicą ze swoją rodzinką w tym także wtedy 5-latkiem. Pech chciał, że kuzyn akurat się rozchorował z gorączką włącznie i przez pierwszy tydzień był marudny. Miałam już taki wiek, że na spokojnie mogłam zostać z nim sama na wieczór, a ciotka z wujkiem wyszli na kolacje z okazji rocznicy ślubu. Kuzyn spał grzecznie więc mogłam poczytać książkę, do czasu. Wybudził się z płaczem - bo śniła mu się kąpiel w morzu i mimo późnej pory chciał tam pognać. Oczywiście tłumaczenia i mimo późnej pory było już po spaniu do momentu przyjścia jego rodziców.
Opieka nad dziećmi wcale nie jest prosta, każdy ma swoje metody wychowawcze.
Mimo różnych historii lubię dzieci, a ... za kilka dni na świat ma przyjść mój pierworodny. :)

Chrzestna zrobiła mi prezent i zabrała na wczasy za granicą ze swoją rodzinką w tym także wtedy 5-latkiem. Pech chciał, że kuzyn akurat się rozchorował z gorączką włącznie i przez pierwszy tydzień był marudny. Miałam już taki wiek, że na spokojnie mogłam zostać z nim sama na wieczór, a ciotka z wujkiem wyszli na kolacje z okazji rocznicy ślubu. Kuzyn spał grzecznie więc...

Opieka nad rodzeństwem, hmm, to całe moje wczesne dzieciństwo. W czasach późnego PRL-u wyglądało to trochę inaczej niż teraz: dzieci miały dużo więcej swobody i cały swój wolny czas spędzały na świeżym powietrzu, bez dozoru dorosłych. Mamy z siostrą wiele barwnych wspomnień, z których nieraz się zaśmiewamy, choć rodzicom nie było wtedy do śmiechu. Poszłyśmy np. raz, ja lat 6, siostra 2, do pobliskiego lasu na maliny. Nie było nas ponoć kilka godzin. Kiedy siostrę rozbolały nogi, zawróciłyśmy do domu. Kiedy wróciłyśmy, okazało się, że cała okolica nas szukała. Ulga rodziców była jednak tak wielka, że (prawie) nie krzyczeli ;). Wtedy w ogóle nie rozumiałam, o co to całe zamieszanie, przecież się nie zgubiłyśmy i same wróciłyśmy do domu. Innym razem, oczywiście nie pytając o pozwolenie, poszłyśmy jeździć na łyżwach na pobliskim stawku. Zabawa szybko się skończyła kiedy wywróciłam się, uderzyłam głową o lód i na chwilkę mnie zamroczyło. Wtedy to moja młodsza siostra pełniła rolę opiekunki, odprowadziła mnie do domu i z obawy przed karą pomagała ukryć całe zdarzenie. Niestety nie udało się, bo guz był ogromny i następnego dnia wielobarwną tęczą rozlał się na pół twarzy.
Ile przygód, tyle pięknych wspomnień, z których każde wzmocniło siostrzaną miłość.

Opieka nad rodzeństwem, hmm, to całe moje wczesne dzieciństwo. W czasach późnego PRL-u wyglądało to trochę inaczej niż teraz: dzieci miały dużo więcej swobody i cały swój wolny czas spędzały na świeżym powietrzu, bez dozoru dorosłych. Mamy z siostrą wiele barwnych wspomnień, z których nieraz się zaśmiewamy, choć rodzicom nie było wtedy do śmiechu. Poszłyśmy np. raz, ja lat...

To ja w dzieciństwie zostawałam pod opieką starszego brata. Niestety nie byłam przykładną siostrą, ponieważ na każdym kroku robiłam mu psikusy. Dwa najlepsze, jakie doszły do skutku to:
1) przekluczenie go w jego pokoju, przez co musiał wychodzić z domu przez balkon,
2) podłożenie mu na obrotowe krzesło pinesek, na które usiadł ;)
Także tego... Byłam ukochaną siostrą xd

To ja w dzieciństwie zostawałam pod opieką starszego brata. Niestety nie byłam przykładną siostrą, ponieważ na każdym kroku robiłam mu psikusy. Dwa najlepsze, jakie doszły do skutku to:
1) przekluczenie go w jego pokoju, przez co musiał wychodzić z domu przez balkon,
2) podłożenie mu na obrotowe krzesło pinesek, na które usiadł ;)
Także tego... Byłam ukochaną siostrą xd

Zawsze przypadał mi zaszczyt bycia "tą najmłodszą". Prócz dziadków i rodziców mam o 3 lata starszego brata.
Czy to on sprawował pieczę nade mną, czy było odwrotnie... Trudno się o to spierać.
Jednak kiedy pomyślę o naszej relacji i sytuacjach, w których zostawałam pod jego opieką, nie mogę nie wspomnieć o pewnym jakże słonecznym dniu.
Jako, że dzień był naprawdę piękny, większość dorosłych miała bardzo dużo pracy. Kiedy zbliżała się pora obiadowa, mama z babcią skryły się w kuchni odprawiając czary mary nad garnkami pełnymi smakowitych potraw. Na moje nieszczęście zostawiły na podwórku taczki, na których wcześniej przewoziły ziemię do ogrodu. Mój 9-letni brat wymyślił, że obiekt ten idealnie nada się podczas zabawy w udawanie. Chciał zademonstrować mi, jak trudną pracę ma maszynista i wieloma prośbami wymusił na mnie, bym usiadła w tych oto nienajczystszych taczkach. Pomimo młodego wieku miał siły aż nadto, by przewieźć mnie w zabójczym tempie po podwórku, które nie było pozbawione większych czy mniejszych uskoków. Potłukłam się niemiłosiernie.
Być może byłoby całkiem zabawnie, gdyby nie próba brawurowego hamowania, którym uraczył mnie mój braciszek. Skończyło się to na krwotoku z nosa i kilku zadrapaniach na kolanach. Oczywiście padły jakże dorosłe słowa: "Tylko nie mów mamie".
Nie musiałam nic mówić, nawet nie zdążyłam. Obraz jaki sobą prezentowałam w zupełności wystarczał.

Zawsze przypadał mi zaszczyt bycia "tą najmłodszą". Prócz dziadków i rodziców mam o 3 lata starszego brata.
Czy to on sprawował pieczę nade mną, czy było odwrotnie... Trudno się o to spierać.
Jednak kiedy pomyślę o naszej relacji i sytuacjach, w których zostawałam pod jego opieką, nie mogę nie wspomnieć o pewnym jakże słonecznym dniu.
Jako, że dzień był naprawdę piękny,...

Kiedy rodzice wieczorem wychodzili na imprezkę lub wyjeżdżali na krótko, opiekowała się mną o 4 lata starsza kuzynka. Uwielbiałam, bo to zawsze oznaczało godziny pełne wrażeń, o jakich się moim rodzicom nie śniło.
Szczególnie lubiłyśmy korzystać z telefonu, stacjonarnego oczywiście (lata 60). Wydzwaniałyśmy do Bogu ducha winnych ludzi, na ogół znajomych, i zmieniając głos, plotłyśmy trzy po trzy zaśmiewając się przy tym do rozpuku.
Kiedyś Teresa wpadła na pomysł, żeby odwiedzić swoją dawną nianię we wsi oddalonej o kilka kilometrów od naszego miasteczka. Kazała mi założyć buty przywiezione z zagranicy i oczekujące na moją za komunię, abym się godnie prezentowała na owej wsi. Pojechałyśmy jej rowerem, ja na ramie. Wyobraźcie sobie: kilkukilometrowa brukowana droga... Ale dotarłyśmy. Rodzina niani była w szoku, nakarmili i odesłali do domu. Obcas komunijnego buta wkręcił mi się w szprychy i przepadł.
Do dziś pamiętam, jak potem bolał mnie tyłek. Nie tylko od jazdy, bo wtedy nikt nie uważał, niestety, że lanie to przemoc :)

Kiedy rodzice wieczorem wychodzili na imprezkę lub wyjeżdżali na krótko, opiekowała się mną o 4 lata starsza kuzynka. Uwielbiałam, bo to zawsze oznaczało godziny pełne wrażeń, o jakich się moim rodzicom nie śniło.
Szczególnie lubiłyśmy korzystać z telefonu, stacjonarnego oczywiście (lata 60). Wydzwaniałyśmy do Bogu ducha winnych ludzi, na ogół znajomych, i zmieniając głos,...

Nie potrafię zapomnieć starań mojego starszego kuzyna o mnie i mojego brata. Byliśmy wtedy bardzo mali a on był i jest od nas o cztery lata starszy. Wtedy była to ogromna przepaść. Z dobroci serca chciał się z nami pobawić, ale też lekko nastraszyć. Pomysł był świetny, tym bardziej że początkowo nam się podobało i śmialiśmy się z jego prób.
Problem w tym, że małe dziecko nie wie kiedy młodsze dziecko jest na progu zabawy a strachu. Szybko pognał nas w tym kierunku. Pobiegliśmy do sypialni i schowaliśmy się pod kołdrę. On udawał wilkołaka (sic!) i chodził wokół łóżka. Nigdy więcej w życiu nie doświadczyłem tak realnej obecności tego mitycznego stwora jak właśnie wtedy!
Gdy zaczęliśmy płakać i krzyczeć, zorientował się co się dzieje i chciał załagodzić sytuację. Niestety, było już zdecydowanie za późno. Nic tłumaczenia, że to on i że nie istnieją żadne wilkołaki. Patrzeliśmy na niego, mieliśmy świadomość zabawy a jednak płakaliśmy. Obecność przywołanego wilkołaka była dla nas zbyt realna, bardziej realna niż rzeczywistość. Brawo, kuzynie!

Nie potrafię zapomnieć starań mojego starszego kuzyna o mnie i mojego brata. Byliśmy wtedy bardzo mali a on był i jest od nas o cztery lata starszy. Wtedy była to ogromna przepaść. Z dobroci serca chciał się z nami pobawić, ale też lekko nastraszyć. Pomysł był świetny, tym bardziej że początkowo nam się podobało i śmialiśmy się z jego prób.
Problem w tym, że małe dziecko...