Po śmierci ojca poznałam moją przyjaciółkę. Ja - cała na czarno, rozbita. Ona - kolorowy człowiek, określający się mianem "metalówy".
Obie miałyśmy o sobie mylne pierwsze wrażenie - ona oceniła mnie jako pyskatą i pewną siebie podrywaczkę, zarzuciła mi mój ubiór - puki nie wiedziała dlaczego jestem w czerni. Ja oceniłam ją jako metalówę, bez poszanowania dla innych, niechętną dla kościoła...
Pierwsze kilka tygodni szkoły - nie miałyśmy kontaktu. Aż w końcu usiadłyśmy ze sobą pierwszy raz - już po jednej wspólnie spędzonej na korytarzu przerwie czułyśmy, że jesteśmy bratnimi duszami. Potem obie otwarcie wyjaśniłyśmy sobie nieporozumienia i do dziś się z nich śmiejemy (szczególnie z tych naszych pierwszych ocen). To już prawie 10 lat! :)

Po śmierci ojca poznałam moją przyjaciółkę. Ja - cała na czarno, rozbita. Ona - kolorowy człowiek, określający się mianem "metalówy".
Obie miałyśmy o sobie mylne pierwsze wrażenie - ona oceniła mnie jako pyskatą i pewną siebie podrywaczkę, zarzuciła mi mój ubiór - puki nie wiedziała dlaczego jestem w czerni. Ja oceniłam ją jako metalówę, bez poszanowania dla innych,...

Randka w ciemno. Wystrojona w najelspze ciuchy, z utapirowaną fryzurą pozyczoną specjalnie na tę okazję lokówką- jestem gotowa! Jak się okazało mój wybranek też się przygotował- wypielęgnowany, wypachniony , wyprasowany, z metra cięty, prosto z "Pani" wyjęty mówił ciągle o swojej fryzurze. Spacerując parkowymi uliczkami pełnego pasji monologu o tym, że wilgoć powietrzu, że mu zaraz żel puści, że musi iść do fryzjera (wyglądał jakby przed chwilą od niego wyszedł).Zatęskniłam za monologiem o fryzurze, gdy rozpoczął się wykład o wyższości ludzi po studiach technicznych nad wszystkim co stworzone, o jego niszowych zainteresowaniach liczbami pierwszymi i rozszerzalnością kosmosu, o tym jak za chwilę się chyba posikam z wrażenia jaka z niego najlepsza partia w gminie, jaki to on wyjątkowy,inteligĘtny, wykształcony, techniczny, jaki samiec alfa do potęgi entej.... Trafił mi się prawdziwy Lolo Manolo i Profesor Nadzwyczajny w jednym - zupełnie nie widziałam punktow wspolnych między takim "ideałem" a moją skromną zwyczajną, przeciętną, nudną, osobą, zatem przerażona jego ego przerastającym mnie o pół metra uciekłam czym prędzej. SMS przyszedł za kilka dni kiedy:Wiem,że wyszedłem na zadufanego w sobie buca. Może druga "pierwsza randka"? . Dziś jesteśmy 11 lat po ślubie -obydwoje lubimy fabularyzowane filmy historyczne, wszelkie aquaparki i rozrywki wodne, a rozmowę jako środek do rozwiązywania problemów. Wciąż czasem opowiada mi o liczbach pierwszych i rozszerzalności kosmosu:)

Randka w ciemno. Wystrojona w najelspze ciuchy, z utapirowaną fryzurą pozyczoną specjalnie na tę okazję lokówką- jestem gotowa! Jak się okazało mój wybranek też się przygotował- wypielęgnowany, wypachniony , wyprasowany, z metra cięty, prosto z "Pani" wyjęty mówił ciągle o swojej fryzurze. Spacerując parkowymi uliczkami pełnego pasji monologu o tym, że wilgoć powietrzu, że...

Mniej więcej w gimnazjum zaczęłam rozwijać świadomość polityczną. Miałam wtedy skrajnie lewicowe poglądy i bardzo pyskatą naturę i z tego jakoś rozwinęła się duża niechęć do religii. Jakiś czas później poznałam Ankę. Dosiadłam się do grupki moich znajomych, z którymi ona siedziała, akurat w momencie, kiedy streszczała im jakiś artykuł. Nie będę wdawać się w szczegóły, ale był to jeden z tych artykułów, których źródło powoduje uniesienie brwi u racjonalnego odbiorcy i był z gatunku "stop promocji tego i tamtego". Wyrok w mojej głowie zapadł - z tą dziewczyną nie gadam. Pech chciał, że odtąd ciągle ją spotykałam w sytuacjach towarzyskich. W gruncie rzeczy jestem osobą miłą, nawet, jeżeli niekoniecznie kogoś lubię, dlatego przy kilku okazjach udało mi się z Anką pogadać o paru błahych sprawach, a przy kilku następnych o sprawach poważniejszych. Szybko odkryłam, że mamy ze sobą dużo wspólnego. Zaimponowała mi swoim zaangażowaniem w pracę wolontariusza, wszechstronną wiedzą oraz po prostu byciem bardzo uprzejmym i wesołym człowiekiem. To z nią odbyłam jedne z najbardziej wartościowych i konstruktywnych dyskusji w życiu. Z czasem ja trochę spokorniałam w moich poglądach i przestałam wrzucać wszystkich do jednego wora, a i ona przez lata w paru sprawach przyznała mi rację. Jest moją drogą przyjaciółką i dzięki tej przyjaźni nauczyłam się, że dla wszystkich jest na świecie miejsce i możemy żyć ze sobą w przyjaźni, nawet, jeżeli wydajemy się tak bardzo różni.

Mniej więcej w gimnazjum zaczęłam rozwijać świadomość polityczną. Miałam wtedy skrajnie lewicowe poglądy i bardzo pyskatą naturę i z tego jakoś rozwinęła się duża niechęć do religii. Jakiś czas później poznałam Ankę. Dosiadłam się do grupki moich znajomych, z którymi ona siedziała, akurat w momencie, kiedy streszczała im jakiś artykuł. Nie będę wdawać się w szczegóły, ale...

Mówi się, że rodziny się nie wybiera. Niestety współpracowników również. Spotkałem takiego w pracy, gość nie dość, że niezbyt ładny powierzchownie, to i paskudy wewnątrz (i nie mówię tu o żółtych od fajek zębach). Już po paru rozmowach wiedziałem, że się z nim nie dogadam, ale cóż trzeba jakoś współpracować. Wszystkie wspólne tematy starałem załatwiać się mejlowo, z pełnym profesjonalizmem i nic ponad to. Starałem się być sympatyczny, no a przynajmniej nie być chamski i sarkastyczny, w większości wypadków wychodziło.

Na szczęście facet zmienił pracę i nie muszę już z nim współpracować. Ostatniego dnia pożegnaliśmy się jak przyjaciele i wydaje mi się, że ten ignorant nawet nie zauważył, że go nie lubię - w sumie sam nie wiem jak to o mnie świadczy, może i powinienem mu to powiedzieć. Na szczęście już nie muszę i nie mam zamiaru tego roztrząsać.

Mówi się, że rodziny się nie wybiera. Niestety współpracowników również. Spotkałem takiego w pracy, gość nie dość, że niezbyt ładny powierzchownie, to i paskudy wewnątrz (i nie mówię tu o żółtych od fajek zębach). Już po paru rozmowach wiedziałem, że się z nim nie dogadam, ale cóż trzeba jakoś współpracować. Wszystkie wspólne tematy starałem załatwiać się mejlowo, z pełnym...

Ona – dziewczyna z dobrego domu, sumienna uczennica, poważana przez społeczeństwo, inteligentna prymuska; ja – zbuntowany punk, bystra poszukiwaczka prawd, wiecznie zaczytana w książkach, podważająca normy społeczne i kulturowe. Wydawać by się mogło, że taka znajomość jest niemożliwa, a przynajmniej trudna. A jednak… Zagadnęłam ją na ulicy, chodziło o jakiś błahy temat, który przerodził się w rozmowę i chęć spotkania. Tak zaczęła się nasza przyjaźń. Ona uczyła mnie otwartości na innych, zrozumienia i poszanowania osiągnięć kultury i nauki, ja przekazywałam jej konieczność podważania prawd oczywistych i uczyłam wolności oraz entuzjazmu. Razem biegałyśmy po ściernisku i prowadziłyśmy nocne filozoficzne rozmowy przy ogniskach. Nasze drogi rozeszły się, by po dwudziesty latach znów się spotkać. Mimo upływu lat i odmiennych doświadczeń ta więź pozostała, czekała uśpiona na moment spotkania.
Przegadałyśmy całą noc, nie tylko dzieląc się przeżyciami, ale znów nawzajem ucząc się swojej odmienności. Bo właśnie to co nas czasem różni najbardziej nas przyciąga.

Ona – dziewczyna z dobrego domu, sumienna uczennica, poważana przez społeczeństwo, inteligentna prymuska; ja – zbuntowany punk, bystra poszukiwaczka prawd, wiecznie zaczytana w książkach, podważająca normy społeczne i kulturowe. Wydawać by się mogło, że taka znajomość jest niemożliwa, a przynajmniej trudna. A jednak… Zagadnęłam ją na ulicy, chodziło o jakiś błahy temat,...

Owszem! Zarozumiała, wypindrowana laleczka na konsoli w firmie, do której wybrałam się na rozmowę kwalifikacyjną świeżo po studiach! Ja zestresowana, nieobyta i przerażona, a ona zero wyrozumiałości i pokory! Od razu jej nie polubiłam. Tudzież miałam nosa! Do pracy mnie przyjęli, ale jak się okazało Iwony, bo tak właśnie miała na imię, nikt w firmie nie lubił!

Owszem! Zarozumiała, wypindrowana laleczka na konsoli w firmie, do której wybrałam się na rozmowę kwalifikacyjną świeżo po studiach! Ja zestresowana, nieobyta i przerażona, a ona zero wyrozumiałości i pokory! Od razu jej nie polubiłam. Tudzież miałam nosa! Do pracy mnie przyjęli, ale jak się okazało Iwony, bo tak właśnie miała na imię, nikt w firmie nie lubił!

- Cholera. Szekspir. Za jakie znowu grzechy?!
Hermes był wściekły, gdy dowiedział się, że ma przeczytać „Makbeta”. Nie lubił szkoły i nie rozumiał po co mu książki. Jaka to znowu rozrywka? On lubował się w dzikich ekscesach w barach, pubach i innych przybytkach.
Szkoły olewać nie mógł, gdyż pamiętał reakcję swojej rodziny na marne oceny z zeszłego półrocza. Dlatego wbrew sobie, zacisnął zęby i pewnego pięknego poranka udał się do biblioteki miejskiej. Cud, że w ogóle tam trafił. Wszedł do budynku i od razu powiało grozą. Podszedł do półek, ale szybko się poddał.
„Po co mam szukać książki przez godzinę, skoro ten typ przy biurku może mi ją podać. Pewnie zna to na pamięć” - myślał sobie Hermes. Podszedł nieco luzacko do biurka.
- Słucham?
- E... ja chciałem Magbita... to znaczy Makbeta. No, taka lektura - burknął.
Bibliotekarz zirytował się.
- To sobie poszukaj i nie przerywaj mi pracy - odwarknął. Hermes nie wiedział, co go tak wkurzyło.
Może był przewrażliwiony na przekręcanie nazw lektur? Jednak nie znalazł książki i zrezygnowany podszedł do bibliotekarza:
- Czy mógłbym jednak prosić pana o pomoc? Nijak nie potrafię odnaleźć tej książki.
Bibliotekarz wstał, nawet nie spojrzawszy na Hermesa, podszedł bez wahania do półki i nie patrząc na nią, wyciągnął „Makbeta”:
- S'il vous plaît – syknął złośliwie.
Hermes nie zdążył jakoś odszczeknąć bibliotekarzowi, bo odezwała się jego komórka. Bibliotekarz groźnie spojrzał pokazując drzwi wejściowe.
Tak się zaczyna romans tych niedopasowanych.

- Cholera. Szekspir. Za jakie znowu grzechy?!
Hermes był wściekły, gdy dowiedział się, że ma przeczytać „Makbeta”. Nie lubił szkoły i nie rozumiał po co mu książki. Jaka to znowu rozrywka? On lubował się w dzikich ekscesach w barach, pubach i innych przybytkach.
Szkoły olewać nie mógł, gdyż pamiętał reakcję swojej rodziny na marne oceny z zeszłego półrocza. Dlatego wbrew...

Prawie dwadzieścia lat temu, gdy byłam w gimnazjum różne osoby się spotykało. Była dziewczyna z klasy, która potajemnie paliła papierosy, wagarowała i nie najlepiej szło jej z niektórymi przedmiotami w szkole. Raczej nie miałyśmy kontaktu, mówiłyśmy sobie cześć, gdy się widywałyśmy, ale nic poza tym. Nie miałyśmy wspólnych tematów, bo należałyśmy do dwóch innych światów. Osoba dobrze ucząca się, ułożona, stosująca się do zasad narzuconych przez szkołę czy rodziców, jaką byłam ja, raczej nie dogada się z osobą przeciwnego pokroju. Kiedyś pani pedagog naszego gimnazjum poprosiła mnie bym wytłumaczyła zadania z fizyki tej koleżance, bo ona miała kiepskie oceny. Nie czułam się znawcą fizyki, ale coś na logikę rozumiałam z zadań i przekształcania wzorów, więc jej wytłumaczyłam. Pamiętam jak moja koleżanka powiedziała, że przy mnie może zejdzie na dobrą drogę i przestanie wagarować. W końcu kto z kim przystaje takim się staje. Może nie zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale darzyłyśmy się szacunkiem. Lody uprzedzenia i niechęci przełamałyśmy.

Prawie dwadzieścia lat temu, gdy byłam w gimnazjum różne osoby się spotykało. Była dziewczyna z klasy, która potajemnie paliła papierosy, wagarowała i nie najlepiej szło jej z niektórymi przedmiotami w szkole. Raczej nie miałyśmy kontaktu, mówiłyśmy sobie cześć, gdy się widywałyśmy, ale nic poza tym. Nie miałyśmy wspólnych tematów, bo należałyśmy do dwóch innych światów....

Pracowałam kiedyś w dużej fabryce, gdzie była ogromna rotacja pracowników. Pewnego dnia nasz brygadzista oznajmił, że przyjdzie do nas nowa dziewczyna z innego działu.
Nadszedł ten dzień i zobaczyłam ją, jak zbliża się w swoich leginsach w panterkę, mocnym makijażu i fantazyjnie utapirowanymi włosami. "Rany, ale pusta dziunia" - pomyślałam. Zupełne przeciwieństwo mnie.
Pech ( czy szczęście?) chciał, że nasze stanowiska były obok siebie, a praca w fabryce jest monotonna i nudna. Tak więc, chcąc nie chcąc , zaczęłyśmy rozmawiać. Dziewczyna okazała się niezwykle otwartą, szczerą i pogodną osobą. Szybko znalazłyśmy wspólny język. Wyszło na to, że więcej nas łączy, niż mogłam się spodziewać oceniając ją po krzykliwym wyglądzie. Do końca jej pracy w tym miejscu byłyśmy nierozłączne. Niestety, musiała się przeprowadzić i nasz kontakt się urwał, ale do dziś ciepło ją wspominam.
Tamta nieoczekiwana znajomość nauczyła mnie nie oceniać ludzi po wyglądzie (ani książki po okładce).

Pracowałam kiedyś w dużej fabryce, gdzie była ogromna rotacja pracowników. Pewnego dnia nasz brygadzista oznajmił, że przyjdzie do nas nowa dziewczyna z innego działu.
Nadszedł ten dzień i zobaczyłam ją, jak zbliża się w swoich leginsach w panterkę, mocnym makijażu i fantazyjnie utapirowanymi włosami. "Rany, ale pusta dziunia" - pomyślałam. Zupełne przeciwieństwo mnie.
Pech...

Mam duże problemy ze wzrokiem a kiedyś spotkałam chłopaka nadpobudliwego. Za dużo się poruszał i był za głośny. Nie zaprzyjaźniła bym się z nim za żadne skarby świata, ale tu wchodzi coś czego nie ma w polskich komediach romantycznych czyli rozmowa i od lat jest moim najlepszym przyjacielem.

Mam duże problemy ze wzrokiem a kiedyś spotkałam chłopaka nadpobudliwego. Za dużo się poruszał i był za głośny. Nie zaprzyjaźniła bym się z nim za żadne skarby świata, ale tu wchodzi coś czego nie ma w polskich komediach romantycznych czyli rozmowa i od lat jest moim najlepszym przyjacielem.