Moja ciocia z pewnością zasługuje na bycie bohaterką książki. Jej życie jest jak jedna wielka powieść. Wyjazd za granicę, małżeństwo, trójka dzieci i niestety potem zdrada, po czym walka o powrót do domu i zabranie ze sobą dzieci. Jej siła, chęć do walki z trudnościami i ostatecznie powrót do kraju, gdzie mieszka cała jej rodzina, to byłaby niesamowita historia, pełna wzlotów i upadków, które ostatecznie zakończyły się happy endem. :)

Moja ciocia z pewnością zasługuje na bycie bohaterką książki. Jej życie jest jak jedna wielka powieść. Wyjazd za granicę, małżeństwo, trójka dzieci i niestety potem zdrada, po czym walka o powrót do domu i zabranie ze sobą dzieci. Jej siła, chęć do walki z trudnościami i ostatecznie powrót do kraju, gdzie mieszka cała jej rodzina, to byłaby niesamowita historia, pełna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ona. Niepowtarzalna jak płatek śniegu. Zapachniało banałem? Będzie banalnie, bo treść książki również opakowana byłaby w banał i przewiązana truizmem. Dlatego, że byłaby napisana ze smutku i desperacji, a prawda jest trywialna.
Napisałbym o Niej, ale chyba nie powieść. Fantasmagorie zamazałyby przekaz, co nie wywołałoby wstrząsu. Napisałbym o Niej książkę tłumaczoną na wszystkie języki. U nas, dla leniwych w formie książki mówionej z głosem Krystyny Czubówny. W krajach anglosaskich audiobooka nagrałby David Attenborough. Czy kontekst zaczyna się wyostrzać? Napisałbym o Niej, mimo że pisało na Jej temat już wielu. W językach, które wymarły. Całe cywilizacje składały Jej pokłony, budowały świątynie. Traktaty naukowe, dysertacje, rigorosa najtęższych umysłów swoich czasów wygłaszanych, o Jej pięknie i zadziwieniu Nią dały tyle, że dzisiaj wygląda jak ofiara przemocy domowej. Z poparzoną Australią, zaropiałymi oceanami i złuszczoną ziemią Afryki.
Napisałbym o Niej, ale nie napiszę, bo podobnie jak Ty, czytający tę garść liter, jak i ja zdajemy sobie sprawę z tego, że słowo nie kruszy murów. Nie demontuje systemów polityczno-gospodarczych. Słowo w XXI wieku się zdewaluowało i służy niszowej rozrywce, jaką jest czytanie oraz do opisów naukowych wyczynów badaczy wąskich specjalizacji. I to, że nie napiszę o Niej książki nie jest najgorsze. Gorsze jest to, że po pracy wsiądziesz do swojego auta, a ja o 5 minut za długo spędzę pod prysznicem, bo w skali globalnej, jaki ma to wymiar?

Ona. Niepowtarzalna jak płatek śniegu. Zapachniało banałem? Będzie banalnie, bo treść książki również opakowana byłaby w banał i przewiązana truizmem. Dlatego, że byłaby napisana ze smutku i desperacji, a prawda jest trywialna.
Napisałbym o Niej, ale chyba nie powieść. Fantasmagorie zamazałyby przekaz, co nie wywołałoby wstrząsu. Napisałbym o Niej książkę tłumaczoną na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybrać tylko jedną spośród wszystkich wspaniałych kobiet jakie znam to duże wyzwanie. Jednak po dłuższej chwili zastanowienia myślę, że napisałabym historię opartą na podstawie życia mojej najbliższej przyjaciółki. Co prawda nie zaznała ona wojny, ani żadnego innego traumatycznego wydarzenia. Ale przecież nie oznacza to, że nie jest silną kobietą. Wręcz przeciwnie! Moja przyjaciółka jest inteligentną i niezależną kobietą, która dużo podróżuje i poznaje szalenie interesujących ludzi. Znam na pamięć wszystkie przygody, które przeżyła w czasie autostopowych podróży po Europie. Niektóre z nich mogą być przezabawne, inne lekko przestraszyć. Natomiast jestem pewna, że postać mojej przyjaciółki jest mocnym przykładem siły, która tkwi w kobietach. Dlatego też myślę, że taka opowieść oparta na jej doświadczeniach byłaby świetną i inspirującą kobiecą powieścią przygodową!

Wybrać tylko jedną spośród wszystkich wspaniałych kobiet jakie znam to duże wyzwanie. Jednak po dłuższej chwili zastanowienia myślę, że napisałabym historię opartą na podstawie życia mojej najbliższej przyjaciółki. Co prawda nie zaznała ona wojny, ani żadnego innego traumatycznego wydarzenia. Ale przecież nie oznacza to, że nie jest silną kobietą. Wręcz przeciwnie! Moja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że taką osobą jest moja przyjaciółka Monika. Może nie przeżyła jeszcze tylu lat co główne bohaterki ale wiele niepowodzeń ma już za sobą. Ciąża w wieku siedemnastu lat była zaskoczeniem nie tylko dla mnie ale i dla jej rodziców, ludzie dookoła zaczęli gadać jak to bywa w małej wsi... Ojciec dziecka okazał się niedojrzałym nastolatkiem namawiającym ją na oddanie dziecka jednak ona nigdy by tego nie zrobiła, byłam z niej dumna, że tak dobrze radziła sobie z tym wszystkim. Tydzień przed jej osiemnastymi urodzinami urodził się Mikołaj, jedno ze słodszych dzieci które widziałam a ja po raz pierwszy stałam się pełnoetatową ciocią ;) Wkrótce między jej rodzicami zaczęło się psuć, wzięli rozwód podczas którego mama Moniki uciekła za granicę. Jej ojciec zawsze był agresywny po alkoholu ale ostatnio zaczął przesadzać dlatego podjęła decyzję, że lepiej będzie pójść w ślady matki i wyjechać do większego miasta. Nie mogłyśmy się już często spotykać, ja miałam szkołę, ona dziecko i masę innych obowiązków. Nie wyobrażam sobie siebie w jej roli, tak naprawdę z dnia na dzień musiała stać się dorosła i odpowiedzialna. Myślę, że gdyby została główną bohaterką jakiejś książki to byłaby motywacją dla młodych matek które myślą, że ich świat się zawalił, dałaby nadzieję, że jednak może być lepiej pomimo przeciwności.

Myślę, że taką osobą jest moja przyjaciółka Monika. Może nie przeżyła jeszcze tylu lat co główne bohaterki ale wiele niepowodzeń ma już za sobą. Ciąża w wieku siedemnastu lat była zaskoczeniem nie tylko dla mnie ale i dla jej rodziców, ludzie dookoła zaczęli gadać jak to bywa w małej wsi... Ojciec dziecka okazał się niedojrzałym nastolatkiem namawiającym ją na oddanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy mamy? I to nie jedna. Mówi się, że faceci nie rozumieją kobiet - i jest to niestety prawda. Wiele się zmienia, ale...

Dziesiątki małżeństw, które obserwuje w swoim otoczeniu: to kobieta - która żadnej pracy się nie boi, wychowuje dzieci, pierze, gotuje, niejednokrotnie jeszcze się uczy i... stara się coś jeszcze przeżyć..

Jej druga połowa to często taki MEN - Myśli Empatyczne Nieobecne.
"Ja przecież ciężko pracuję!, Ja nie będę sprzątał, ja nie będę gotował, ja nie będę smarkacza przebierał"

Można byłoby pisać godzinami o tym wszystkim, ale wystarczy jedno zdanie:
Kobiety jesteście heroskami, bohaterkami - wspaniałymi bohaterkami. I naprawdę mało który facet zrozumie, że to co robicie jest tak wielką sprawą, że dla większości facetów - zbyt wielką...

Czy mamy? I to nie jedna. Mówi się, że faceci nie rozumieją kobiet - i jest to niestety prawda. Wiele się zmienia, ale...

Dziesiątki małżeństw, które obserwuje w swoim otoczeniu: to kobieta - która żadnej pracy się nie boi, wychowuje dzieci, pierze, gotuje, niejednokrotnie jeszcze się uczy i... stara się coś jeszcze przeżyć..

Jej druga połowa to często taki MEN - Myśli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dojrzała kobieta...a w głębi serca mała dziewczynka. Strach i lęk to uczucia, które towarzyszą jej w codziennym życiu. Boi się każdego dnia i musi stawić temu czoła. Dla dzieci, dla których musi być silną a przede wszystkim szczęśliwą mamą. Nie chce przecież, żeby dorastały w poczuciu strachu, jak ona. Musi być też silna dla siebie, żeby nie dać się zadusić lękom.
Ja. Bohaterka codziennego dnia.

Dojrzała kobieta...a w głębi serca mała dziewczynka. Strach i lęk to uczucia, które towarzyszą jej w codziennym życiu. Boi się każdego dnia i musi stawić temu czoła. Dla dzieci, dla których musi być silną a przede wszystkim szczęśliwą mamą. Nie chce przecież, żeby dorastały w poczuciu strachu, jak ona. Musi być też silna dla siebie, żeby nie dać się zadusić lękom.
Ja....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na bohaterkę mojej książki wybrałabym starszą siostrę mojej babci. Jako młoda dziewczyna przeżyła wojnę. Będąc jeszcze dzieckiem została zabrana z domu, aby pracować jako służąca u niemieckiej rodziny. Po wojnie odżyła. Zakochała się, wyszła za mąż i wyjechała z mężem na drugi koniec Polski bo tam dostał pracę, urodziła dzieci. Była szczęśliwą matką i żoną, aby z dnia na dzień stać się wdową. Jej mąż zginął na służbie, a mordercy nigdy nie złapano. Od tamtej pory musiała radzić sobie sama. Jak dla mnie lepiej poradzić sobie nie mogła. Wychowała dzieci, pracowała, ale przede wszystkim zawsze potrafiła się uśmiechać i cieszyć z małych rzeczy. Mimo, iż to nie wszystkie nieszczęścia jakie spadły na nią w jej oczach ciągle widać blask.
Żeby poznać jej historię w pełni musicie jednak poczekać na książkę.

Na bohaterkę mojej książki wybrałabym starszą siostrę mojej babci. Jako młoda dziewczyna przeżyła wojnę. Będąc jeszcze dzieckiem została zabrana z domu, aby pracować jako służąca u niemieckiej rodziny. Po wojnie odżyła. Zakochała się, wyszła za mąż i wyjechała z mężem na drugi koniec Polski bo tam dostał pracę, urodziła dzieci. Była szczęśliwą matką i żoną, aby z dnia na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bohaterką dla mnie jest moja babcia dlatego, że sama o sobie nie napisałaby książki ze względu na wrodzoną skromność i myślenie o bardziej przyziemnych sprawach, które dla mojego pokolenia w dobie nowych technologii, kariery zawodowej i podróży są już niemal zapomniane. Mogłaby symbolizować wiele silnych kobiet, które przeżyły najtrudniejsze czasy II wojny Światowej, a w szczególności okrutną rzeź wołyńską.

Zwykłe, a zarazem niezwykłe kobiety.

Bohaterstwo to dla mnie walka o takie wartości jak życie, wolność, bezpieczeństwo, praca, miłość i rodzina, zwłaszcza gdy punktem wyjścia jest ubóstwo, samotność, choroba i konflikty zbrojne jak w przypadku Jej historii.
Babcia została małą bohaterką już w wieku 4 lat kiedy przetrwała ewakuację z Kresów Wschodnich na zachodnie ziemie Polski, podczas której zmarli na tyfus Jej rodzice. Nie mając odpowiednich rodzicielskich wzorców i szczęśliwego dzieciństwa weszła w dorosłość, którą głównie wypełniały obowiązki macierzyńskie i czasochłonna praca w rolnictwie.
I chociaż nigdy nie była nad morzem i nie zdążyła zerwać wiśni w wołyńskim sadzie, to nie pamiętam, aby kiedykolwiek narzekała. W zamian cieszyły ją proste rzeczy jak dobra kuchnia, tradycje, odwiedziny bliskich i wiosenno- letni deszcz.
A życiowe rady babci są nieocenione w dzisiejszym kryzysie kobiecości i męskości , budowaniu zdrowych relacji i długich listach oczekiwań.

„ Najważniejsze, aby chłopak był ładny, mądry i pracowity. I aby praca i zdrowie było”.

Bohaterką dla mnie jest moja babcia dlatego, że sama o sobie nie napisałaby książki ze względu na wrodzoną skromność i myślenie o bardziej przyziemnych sprawach, które dla mojego pokolenia w dobie nowych technologii, kariery zawodowej i podróży są już niemal zapomniane. Mogłaby symbolizować wiele silnych kobiet, które przeżyły najtrudniejsze czasy II wojny Światowej, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeśli miałabym wybrać jedną kobietę z mojego otoczenia, o której można by napisać książę, zdecydowałabym się na moją przyjaciółkę - matkę niepełnosprawnego chłopca. Jej życie to ciągła walka z przeciwnościami, chorobą, ograniczeniami i sposobem myślenia innych ludzi, jednak nie poddaje się, a co najważniejsze i chyba najtrudniejsze, nie zapomina w tym wszystkim o sobie. Jak sama mówi, dla dobra swojego dziecka czasami musi zostawić go pod opieką kogoś innego i w tym czasie zadbać o siebie, pójść do kosmetyczki, spotkać się z przyjaciółkami. Dla niej to takie ładowanie baterii.
Myślę, że wśród nas jest wiele takich cichych bohaterek. Takie osoby zawsze mnie zawstydzają, bo przy nich moje problemy wydają się błahe.

Jeśli miałabym wybrać jedną kobietę z mojego otoczenia, o której można by napisać książę, zdecydowałabym się na moją przyjaciółkę - matkę niepełnosprawnego chłopca. Jej życie to ciągła walka z przeciwnościami, chorobą, ograniczeniami i sposobem myślenia innych ludzi, jednak nie poddaje się, a co najważniejsze i chyba najtrudniejsze, nie zapomina w tym wszystkim o sobie. Jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znam pewną kobietę, której historia mogłaby wzbudzić wiele wątpliwości i mnóstwo pytań w głowie każdej z nas. Jej życiowa opowieść nie jest mi znana do końca. Ba, myślę, że nie poznałam nawet jej części, a tylko niewielki pierwiastek moich obserwacji czyni ją bohaterką tej wypowiedzi. Nie jest to też zbyt bliska mi osoba i ku zaskoczeniu jest nią pani profesor, która prowadzi większość moich zajęć na studiach. Myślę, że książka z jej udziałem nie byłaby romansem, komedią, ani kryminałem, a raczej czymś zakrawającym o psychologiczną opowieść. Główna bohaterka to ambitna Pani profesor, która dość późno zaczęła swoją karierę naukową. Jako nastolatka zaszła w ciążę i zajęła się wychowywaniem dzieci, ale ambicje nie pozwalały jej zostać z niczym i dość szybko postanowiła piąć się po ścieżkach kariery. Jest to wielowątkowa opowieść i nie da się złożoności charakteru bohaterki opisać tak małą liczbą słów. Ta kobieta dała mi poczucie, że warto ustalać priorytety, że czasem należy sobie trochę odpuścić, a życie nie tylko po to jest, aby ciągle zdobywać i piąć się wzwyż. Widząc jej gonitwę, brak czasu i ciągłą walkę mam ochotę - ja, niedoświadczona, młoda kobieta - powiedzieć jej, że nie warto. Że bycie "kimś" jest przereklamowane, że każdy chce teraz osiągnąć "coś'. Myślę, że byłaby to mimo wszystko pokrzepiająca książka, bo życie głównej bohaterki otworzyłoby nam oczy, że w tej całej gonitwie najważniejsze jesteśmy my same i nie warto tracić życia na wygórowane ambicje.

Znam pewną kobietę, której historia mogłaby wzbudzić wiele wątpliwości i mnóstwo pytań w głowie każdej z nas. Jej życiowa opowieść nie jest mi znana do końca. Ba, myślę, że nie poznałam nawet jej części, a tylko niewielki pierwiastek moich obserwacji czyni ją bohaterką tej wypowiedzi. Nie jest to też zbyt bliska mi osoba i ku zaskoczeniu jest nią pani profesor, która...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej