"Zupełnie jak chrzestna!" - słyszę nieraz od krewnych. Często stwierdzeniu temu towarzyszy lekko poirytowany ton, kręcenie głową, czy wywracanie oczami. Początkowo nie rozumiałam, co takiego drażni rodzinę w mojej cioci, po której zdaje się, że odziedziczyłam spory kawałek osobowości.

Dziś już wiem, że po cioci odziedziczyłam dzikość serca i duszę włóczykija. Nie dla nas osiadły tryb życia – przygoda wzywa nas i rzuca w coraz odleglejsze rejony świata. Podróżowanie to nasze hobby, pasja i sposób na życie. Nic innego tak nas nie napędza jak samodzielnie zaplanowana wyprawa pełna wrażeń - zwiedzanie nowych krajów, poznawanie obcych kultur, nauka języków i kosztowanie orientalnych kuchni – to jest to! Do tego mamy dar łatwego nawiązywania kontaktów z ludźmi, co wzbogaca podróżnicze doświadczenia o nowe znajomości i usłyszane historie. A kiedy akurat nie jesteśmy w drodze, tęsknie wodzimy palcem po mapie, szukając inspiracji na kolejne wyjazdy. I choć podróżujemy osobno, to gdy rozmawiamy przez telefon, zawsze wymieniamy się ostatnimi doświadczeniami i planami na najbliższe wyjazdy.

A więc tak, jestem zupełnie jak moja chrzestna. Obie czerpiemy z życia garściami, żyjemy najpełniej jak potrafimy, kochamy całym sercem i ośmielamy się marzyć o wielkich rzeczach. No dobra, trzeba przyznać, że w tym wszystkim obie jesteśmy lekko roztrzepane, ale jeśli komuś to przeszkadza, to cóż – jego problem.

"Zupełnie jak chrzestna!" - słyszę nieraz od krewnych. Często stwierdzeniu temu towarzyszy lekko poirytowany ton, kręcenie głową, czy wywracanie oczami. Początkowo nie rozumiałam, co takiego drażni rodzinę w mojej cioci, po której zdaje się, że odziedziczyłam spory kawałek osobowości.

Dziś już wiem, że po cioci odziedziczyłam dzikość serca i duszę włóczykija. Nie dla nas...

- Jestem taka inna od wszystkich! - myślałam jako nastolatka. Nic to, że na półce w pokoju stały dwa identyczne zdjęcia dziewczynki w dwóch lokowanych mysich ogonkach, blondyneczki o dużych oczach, podpierającej lewą dłonią podbródek. Obydwa zrobione przez tego samego i jedynego fotografa w mieście. Tyle, że dzieliło je 20 lat różnicy. Na jednym ja, na drugim moja mama.
- Jestem jedyna w swoim rodzaju! - mówiłam poprawiając okulary na nosie jak poprawia moja mama, moja babcia, mój wujek i mój syn.
- Nie ma takiej drugiej jak ja! - uśmiecham się do siebie patrząc jak po kolejnym moim żarcie rzuconym podczas rodzinnej imprezy wszyscy biesiadnicy zataczają się ze śmiechu, by zaraz wręcz opluć się z powodu kolejnego, tym razem rzuconego przez mojego tatę, sucharze.
- Nie ma bata, jestem oryginalna jak dżinsy! - patrzę na siebie w lustrze i oglądam charakterystycznie wystające łopatki, które ma stojąca przede mną córka.
- Takiej formy, w jakiej mnie zrobili, już nie ma! - mawiam widząc dziadka, mamę i siebie siedzących każdy w swoim fotelu i pochłaniającym swoje książki w każdej wolnej chwili.
- Tak, dobrze, że każdy z nas jest taki inny, a jednak podobny.

- Jestem taka inna od wszystkich! - myślałam jako nastolatka. Nic to, że na półce w pokoju stały dwa identyczne zdjęcia dziewczynki w dwóch lokowanych mysich ogonkach, blondyneczki o dużych oczach, podpierającej lewą dłonią podbródek. Obydwa zrobione przez tego samego i jedynego fotografa w mieście. Tyle, że dzieliło je 20 lat różnicy. Na jednym ja, na drugim moja mama.
-...

Im jestem starsza tym bardziej widzę podobieństwo do mojej ukochanej babci. Babcia pochodzi z rodziny tzw inteligenckiej, ojciec inżynier matka nauczycielka, niestety wojna i okres powojennym spowodowało, że całą swoją młodość spędziła w biedzie.Mimo braku tzw punktów za pochodzenie i w związku z tym brakiem stypendium i akademika przenosząc się z miejsca na miejsce udało się jej ukończyć studia, nieraz jak teraz wspomina z goryczą poczuła co znaczy prawdziwy głód... Po wyjściu za mąż razem z dzieckiem w niesamowitej ciasnocie zamieszkała u rodziców na tzw kwaterunku. Gdy mój dziadek awansował, został oficerem na statku postanowili wybudować dom, niestety szczęście trwało krótko... Babcia w wieku 30 lat została wdową, do tego z wielkim bagażem czyli 5 letnim dzieckiem i rozpoczęta budową. Mimo tego dała sobie radę ciężko pracując.. Zapytacie gdzie to podobieństwo? Nie chce w tym miejscu opowiadać o moich prywatnych sprawach... Ale tak jak babcia jestem silną kobietą, która mimo wielu przeciwności losu zawsze sobie daje radę.. Obie kochamy książki i podróże, mimo już zaawansowanego wieku babci chodzimy na długie spacery i rozmawiamy o filmach, literaturze. Łączy nas jeszcze to, że mimo uplywajacego czasu nadal mamy niekończąca się ciekawość świata i ludzi...

Im jestem starsza tym bardziej widzę podobieństwo do mojej ukochanej babci. Babcia pochodzi z rodziny tzw inteligenckiej, ojciec inżynier matka nauczycielka, niestety wojna i okres powojennym spowodowało, że całą swoją młodość spędziła w biedzie.Mimo braku tzw punktów za pochodzenie i w związku z tym brakiem stypendium i akademika przenosząc się z miejsca na miejsce udało...

Jest lipiec roku 1938. Żniwa już za połową. Władka nakłada do dwojaków ziemniaki z okrasą i zsiadłe mleko. Obiad w sam raz będzie miał Witek na taki upał – myśli zadowolona i daje naczynie Hanusi, która w te pędy leci do ojca z obiadem przez świeżo skoszone ściernisko. A spieszy się, bo po obiedzie, zanim ojciec znów chwyci za kosę, siądzie z nią pod jabłonką i będzie jej czytał o innych światach, małych syrenkach i braciach zaklętych w łabędzie.
Tak i ponad pół wieku później Hanka będzie czytać wnukowi te same historie. Tylko one pozostały, te same, niezmienione, zapisane ojcowskim głosem w dziewczęcym sercu zaklętym w tej obcej, starzejącej się kobiecie. Nie ma już ni Władki, ni Witka, ni starej jabłonki na miedzy, tylko te opowieści zostały z dawnego jej świata.
- Czytaj babciu! – domaga się Antoś, wyrywając Hankę z zamyślenia. Jakiż on podobny do ojca, ten Antoś – myśli Hanka. Może i on tak czytać będzie swoim dzieciom...
Tak właśnie w naszej rodzinie miłość do książek i tych "innych światów" przechodzi z pokolenia na pokolenie.

Jest lipiec roku 1938. Żniwa już za połową. Władka nakłada do dwojaków ziemniaki z okrasą i zsiadłe mleko. Obiad w sam raz będzie miał Witek na taki upał – myśli zadowolona i daje naczynie Hanusi, która w te pędy leci do ojca z obiadem przez świeżo skoszone ściernisko. A spieszy się, bo po obiedzie, zanim ojciec znów chwyci za kosę, siądzie z nią pod jabłonką i będzie jej...

Moja kochana Mama nauczyła mnie wielu rzeczy i odziedziczyłam po niej bardzo dużo - wygląd, charakter, nawet gesty mamy te same, ale moim zdaniem najważniejsze jest to, że nauczyła mnie być silną kobietą. Zadziorny charakter jest ogromnym plusem, który pozwala mi osiągnąć wcześniej ustalony cel. W świecie, gdzie relacje są bardzo niepewne i nietrwałe, a kobiety są traktowane na równi z mężczyznami, niezmiernie ważna jest niezależność. Niezależność pozwala nam kobietom żyć według własnych zasad, nie wykonując jedynie poleceń kogoś nad nami, nie ulegając. Mamy prawo czuć się tak samo dobre jak i przedstawiciele płci przeciwnej. Mam wpajane, że zawsze dam sobie radę, z pomocą innych jak i sama. Jestem jej tak strasznie wdzięczna, że przez wszystkie te lata potrafiła podbudować mnie i stworzyć młodą kobietę z bardzo wysoką samooceną, która nie boi się wyzwań.

Moja kochana Mama nauczyła mnie wielu rzeczy i odziedziczyłam po niej bardzo dużo - wygląd, charakter, nawet gesty mamy te same, ale moim zdaniem najważniejsze jest to, że nauczyła mnie być silną kobietą. Zadziorny charakter jest ogromnym plusem, który pozwala mi osiągnąć wcześniej ustalony cel. W świecie, gdzie relacje są bardzo niepewne i nietrwałe, a kobiety są...

Każdy z nas mimo ze jesteśmy indywidualistami dziedziczy wiele po swoich przodkach. Urodę odziedziczyłam po mojej mamie a ona po swojej czyli mojej babci. Babcie niestety znam ją tylko ze zdjęć bo młodo zmarła ale już na pierwszy rzut oka widać że jestem jej wnuczką a moja mama córką. Po mamie mam również niektóre cechy charakteru które mama nauczyła mnie w swoim ciężkim, młodym życiu. Zaradność, oszczędność zrobienie coś z niczego, planowanie i dążenie do celu za wszelką cenę. Po mamie mam również opanowanie i zanim podejmę decyzje zastanowię się 10 razy. Jeżeli założony plan mi nie wyjdzie to nigdy się nie poddaję tylko prę na przód, bo wiem że jak nie spróbuję to nigdy zobaczę i nic zdobędę. Dzięki niej wiem że zasługuję na to, bo jestem wiele warta. Mimo że jestem nic nie znaczącym ludkiem na tym tak dużym świecie. Tak jak mama dążę do celu, rozwijam się i zdobywam jak ona rzeczy które na początku mojego życia wydawały się tak nierealne. Po mamie jestem kobietą która jest bardzo krucha ale nigdy nikomu o tym nie powie i nigdy tego nie okaże. Kobiecą a zarazem taką, która jest władcza i niezależna. Wiem że tak jak mama w każdej sytuacji bym sobie poradziła tak jak ona a musiała wiele razy. Dziękuję Ci mamo.

Każdy z nas mimo ze jesteśmy indywidualistami dziedziczy wiele po swoich przodkach. Urodę odziedziczyłam po mojej mamie a ona po swojej czyli mojej babci. Babcie niestety znam ją tylko ze zdjęć bo młodo zmarła ale już na pierwszy rzut oka widać że jestem jej wnuczką a moja mama córką. Po mamie mam również niektóre cechy charakteru które mama nauczyła mnie w swoim ciężkim,...

Jako nastolatka ciągle kłóciłam się z moją mamą. Byłyśmy jak woda i ogień… a może tak właściwie jak dwa ognie, konkurujące ze sobą o to, który pozostawi większe zgliszcza. W każdej kwestii miałyśmy inne zdanie, a każda z nas wykłócała się o nie z całych sił, gotowa do największych poświęceń by tylko dogryźć drugiej. W tamtym czasie obiecywałam sobie, że nigdy nie będę taka jak moja matka. Chciałam inaczej patrzeć na świat, inaczej rozwiązywać problemy.
A dzisiaj? Prawdą jest, że rzeczywiście ciężko pracowałam na to, aby być możliwie najlepszą wersją siebie. Nadal mam z mamą zupełnie inne zdania na wiele spraw, jednak coraz bardziej dostrzegam nasze podobieństwo. Na pewno odziedziczyłam po mamie temperament, a co ciekawsze – uważam, że ten niepohamowany temperament to najlepsza cząstka mnie. Ta cząstka, która idzie przez życie z uniesioną głową, ta „twarda babka”, która się nigdy nie poddaje. Cholernie to lubię! Oczywiście, ośla upartość i zbytnia egzaltacja to niewielki skutek uboczny. Myślę, że to nie przypadek, i nie coś czego zdołałam się wyuczyć. Mama mojej mamy, również była kobietą bardzo barwną, temperamentną – u niej było to nieco bardziej figlarne zachowanie, ale krzyczeć to ona potrafiła jak mało kto. Zmierzając do sedna, uważam, że każdy z nas dziedziczy pewną energię, która towarzyszyła naszym przodkom. Jest to pewien rodzaj dynamizmu, który kieruje naszymi cechami charakteru. Coś, co niezależnie od naszych starań będzie zbliżało nas ku bliskim.

Jako nastolatka ciągle kłóciłam się z moją mamą. Byłyśmy jak woda i ogień… a może tak właściwie jak dwa ognie, konkurujące ze sobą o to, który pozostawi większe zgliszcza. W każdej kwestii miałyśmy inne zdanie, a każda z nas wykłócała się o nie z całych sił, gotowa do największych poświęceń by tylko dogryźć drugiej. W tamtym czasie obiecywałam sobie, że nigdy nie będę taka...

Myślę, że w moim przypadku stwierdzenie jaka matka taka córka nie do końca jest właściwe, ponieważ jest miksem obydwojga moich rodziców w równym stopniu. Z czystym sumieniem mogę zaprzeczyć, że mogłabym być nazwana kopią swojej matki. Po mamie przypadła mi w udziale charakterystyczna mimika twarzy, natomiast po tacie wybuchowy charakter. Jednak najwięcej cech wspólnych odziedziczyłam po swojej babci – zaczynając od wyjątkowego, zielono-piwnego koloru oczu przy niebieskookich rodzicach, przez drobną budowę ciała i pyzatą twarz, po cechy charakteru takie jak umiejętność słuchania, zawziętość czy upór. Bardzo często zauważam, że dzieci dziedziczą specyficzne cechy w większym stopniu po pokoleniu dziadków niż rodziców i tak jest też w moim przypadku.

Myślę, że w moim przypadku stwierdzenie jaka matka taka córka nie do końca jest właściwe, ponieważ jest miksem obydwojga moich rodziców w równym stopniu. Z czystym sumieniem mogę zaprzeczyć, że mogłabym być nazwana kopią swojej matki. Po mamie przypadła mi w udziale charakterystyczna mimika twarzy, natomiast po tacie wybuchowy charakter. Jednak najwięcej cech wspólnych...

Co odziedziczyłam po mamie? Całkiem często zadaje sobie to pytanie. Pierwsze na myśl mi się nasuwa dobre serce - pomaganie staryszkom na ulicy, chodzenie do wolontariatu... Ale niestety też jest druga strona medalu - musze sobie radzić z okropnymi skłonnościami do odkładania spraw, w czym moja mama jest mistrzem. Codziennie się męczę z tym, żeby nie iść w jej ślady.

Z kolei po babuni, a tak naprawdę to po każdej kobiecie w mojej rodzinie, odziedziczyłam zdolności artystyczne. Po co się bawić lalkami barbie w wieku 6 lat, skoro można dla nich szyć?

Co odziedziczyłam po mamie? Całkiem często zadaje sobie to pytanie. Pierwsze na myśl mi się nasuwa dobre serce - pomaganie staryszkom na ulicy, chodzenie do wolontariatu... Ale niestety też jest druga strona medalu - musze sobie radzić z okropnymi skłonnościami do odkładania spraw, w czym moja mama jest mistrzem. Codziennie się męczę z tym, żeby nie iść w jej ślady.

Z...

Zazwyczaj odpowiada się, że mały nosek, duże usta czy figurę. Gdyby jednak sięgnąć nieco głębiej i przejść do cech charakteru czy określonych zachowań, można wyciągnąć bardziej dogłębne spostrzeżenia. Wraz z wyssanym mlekiem matki wchłonęłam zamiłowanie do książek. Obie czytamy z zapałem, wymieniając się opiniami, polecając sobie książki, pogłębia to naszą relację. Lubię w chłodne wieczory, gdy przy kieliszku wina, pod ciepłym kocem stajemy się jednością, dzięki otwartości i długim rozmowom o życiu. Wiem, że oboje rodziców stale o mnie myśli, dopinguje w moich wyborach dorosłych, tęsknią za tym, jak byłam w ich gniazdku. Działa to w dwie strony, pomagam jak mogę, wiem, że czas, który im poświęcam jest cenny zarówno dla nich, jak i dla mnie. „Kochajmy ludzi tak szybko odchodzą”. Najbardziej zdanie trafia w relacjach z dalszymi krewnymi, gdy wiek i choroby powodują odejście. Troska, wzajemna miłość, szacunek dla drugiej osoby to cechy, które w mojej rodzinie są codziennością. Pomimo zdarzających się kłótni, nigdzie nie jest tak kolorowo zawsze, znajdujemy odpowiednie wyjście. Po mamie odziedziczyłam spokój, panowanie nad emocjami, ukrywam je w sobie i odpowiednio analizuję sytuację, biorąc pod uwagę dwie strony. Nie zawsze mam rację, ale potrafię się przyznać do tego. Czasami nie wiemy ile nasi rodzice przeżyli, jakie mają emocje skryte gdzieś głęboko. W relacji ważna jest otwartość, rozmowa i przede wszystkim szczerość. Rada dla innych – nie zamykajcie serc waszych.

Zazwyczaj odpowiada się, że mały nosek, duże usta czy figurę. Gdyby jednak sięgnąć nieco głębiej i przejść do cech charakteru czy określonych zachowań, można wyciągnąć bardziej dogłębne spostrzeżenia. Wraz z wyssanym mlekiem matki wchłonęłam zamiłowanie do książek. Obie czytamy z zapałem, wymieniając się opiniami, polecając sobie książki, pogłębia to naszą relację. Lubię w...