Jest we mnie taka rana, która się nie goi. Jest wynikiem krzywdy, którą wyrządziłam sama, komuś bliskiemu i sobie. I chociaż minęły lata i po stokroć mi przebaczono, ona ciągle jest. Najgorsza ze wszystkich.

Jest we mnie taka rana, która się nie goi. Jest wynikiem krzywdy, którą wyrządziłam sama, komuś bliskiemu i sobie. I chociaż minęły lata i po stokroć mi przebaczono, ona ciągle jest. Najgorsza ze wszystkich.

Jest taka rana, która nawet po latach, pokryta błonką kurzu przy byle dotknięciu jątrzy się i ropieje. Dziecko zdradzone przez najbliższych nie zapomina. Odebrać poczucie bezpieczeństwa, rozwiać złudzenia możliwości zawierzenia swego losu jedynej pierwotnej ostoi, jaką jest rodzina to najprostsza droga do zniszczenia w człowieku wiary w ludzi. I to na dobre - przekonawszy się już w dzieciństwie, że zaufanie nie popłaca, już nigdy nie dasz rady prawdziwie zbliżyć się do innej ludzkiej istoty. Strach i niepewność wyniesione z domu ciągną się za nami do końca życia.

Jest taka rana, która nawet po latach, pokryta błonką kurzu przy byle dotknięciu jątrzy się i ropieje. Dziecko zdradzone przez najbliższych nie zapomina. Odebrać poczucie bezpieczeństwa, rozwiać złudzenia możliwości zawierzenia swego losu jedynej pierwotnej ostoi, jaką jest rodzina to najprostsza droga do zniszczenia w człowieku wiary w ludzi. I to na dobre - przekonawszy...

Kiedy ktoś jest dla nas całym światem. Jego ramiona i wsparcie są niczym pasy bezpieczeństwa w samochodzie, dotyk i pocałunek budzą wszystkie zmysły, a sama jego obecność lub uśmiech, potrafi poprawić nam humor, w chwili gdy zawiedzie na całej linii nie da się ukoić bólu. Ta rana boli najbardziej i goi się dłużej niż każda inna. Stosunkowo łatwo można wybaczyć i zrozumieć, ale niektórych rzeczy nie zapomina się nigdy. Takie rany tłamszą, przygniatają, budzą lęk i obawy rzucając cień na nasze życie. Wywołują strach, przed kolejnymi takimi ranami. Inne rany się zagoją, czasem nawet nie zostają blizny.

Kiedy ktoś jest dla nas całym światem. Jego ramiona i wsparcie są niczym pasy bezpieczeństwa w samochodzie, dotyk i pocałunek budzą wszystkie zmysły, a sama jego obecność lub uśmiech, potrafi poprawić nam humor, w chwili gdy zawiedzie na całej linii nie da się ukoić bólu. Ta rana boli najbardziej i goi się dłużej niż każda inna. Stosunkowo łatwo można wybaczyć i zrozumieć,...

Rana, zarówno ta na sercu i duszy jak i rana fizyczna wcześniej czy później chyba powinna się zagoić.

Dlaczego? Dlatego, że życie jest tylko jedno,. Dlatego, że każdy z nas popełnia błędy i może kogoś czasami nieświadomie skrzywdzić. Dlaczego, że czasami takie sytuacje kiedy ktoś nas zrani czyni nas silniejszym, mocniejszym, dojrzalszym. Dlatego, że ludzie się czasami zmieniają i to co teraz komuś wydaje się czarne, za chwilę może mieć inny odcień. Dlatego, że takie sytuacje potrafią otworzyć nowy rozdział w naszym życiu. Dlatego, że czas leci a wraz z nim powinniśmy pewne krzywdy przetrawić, przemyśleć, przeanalizować, wyciągnąć wnioski, schować do szufladki "było".

Każda historia nas czegoś uczy, każda do czegoś motywuje... czy warto je długo nosić w sobie? Nie jest to łatwe ale życie bez tych rozpamiętywanych krzywd jest po prostu lżejsze. I pozwala nam iść z każdym dniem z podniesionym czołem i zaczynać ten dzień na nowo. Staram się podążać tym schematem bo tak jest lżej i lepiej dla nas samych.

Rana, zarówno ta na sercu i duszy jak i rana fizyczna wcześniej czy później chyba powinna się zagoić.

Dlaczego? Dlatego, że życie jest tylko jedno,. Dlatego, że każdy z nas popełnia błędy i może kogoś czasami nieświadomie skrzywdzić. Dlaczego, że czasami takie sytuacje kiedy ktoś nas zrani czyni nas silniejszym, mocniejszym, dojrzalszym. Dlatego, że ludzie się czasami ...

Życie niektórych doświadcza bardziej niż innych. Wszystkie przykre wydarzenia odbijają piętno na naszym życiu, jednak gdy zło spotyka dorosłych znacznie łatwiej radzą oni sobie z problemami. Jeśli tragedia spotyka dzieci, a niekomfortowa sytuacja trwa zbyt długo, to prawdopodobnie wpłynie to na jego przyszłość, niszcząc całe dorosłe życie. Mój ojciec był alkoholikiem, w domu były wieczne awantury i libacje. Bieda była taka, że nie było co do garnka włożyć, bo wszystko szło na alkohol i papierosy. Moja mama pozostawała w tym wszystkim bierna winiąc mnie za wszystko. Gdy ojciec umarł i miałam depresję, bo przerosła mnie świadomość wolnego, normalnego życia, wszyscy powtarzali, że przesadzam i zaraz o tym zapomnę. Minęło 15 lat i dopiero teraz ze zdwojoną siłą odczuwam, to co wydarzyło się w dzieciństwie, wszystkie zapewnienia, że będzie dobrze diabli wzięły, a ja nie mogę odnaleźć się w świecie dorosłych, znaleźć normalnego faceta czy założyć rodziny. Całe moje życie jest przewartościowane w zakłamany sposób, zaburzając mi wizję tego jak funkcjonują zwykli ludzie. Więc nie, nie zgadzam się, że do wesela się zagoi, czasem człowiek nie pozbiera się do śmierci po tym co przeżył. Rany zadane przez najbliższych nigdy się nie goją.

Życie niektórych doświadcza bardziej niż innych. Wszystkie przykre wydarzenia odbijają piętno na naszym życiu, jednak gdy zło spotyka dorosłych znacznie łatwiej radzą oni sobie z problemami. Jeśli tragedia spotyka dzieci, a niekomfortowa sytuacja trwa zbyt długo, to prawdopodobnie wpłynie to na jego przyszłość, niszcząc całe dorosłe życie. Mój ojciec był alkoholikiem, w...

Każda rana w pierwszej chwili boli. Od otarć, skaleczeń, po kłamstwa, wyzwiska, itd. To w mniejszym lub większym stopniu uszkadza nasz organizm. Może to być ugryzienie komara - boli, swędzi, dokucza, a później przestanie – jak nazwanie mnie "głupią", zapomnę o tym. Zdarza mi się to częściej i znalazłam sposób, żeby zmniejszyć ból: ugryzienie - maść, wyzwisko – zwykła rozmowa. Pozostanie tylko niemiłe wspomnienie, które powoli będzie zacierać się w świadomości, aż w końcu nie pozostanie po tym śladu.
Inaczej jest z tymi cięższymi, np. oparzenie wrzątkiem, to już poważne. Pozostają blizny po takim doświadczeniu nawet po kilku latach. Pod wpływem temperatury uwidaczniają się. Tak samo po tym, gdy straci się zaufanie do przyjaciela. W najgorszych momentach przypomina się wszystko i pluje sobie w brodę, że może miało się wpływ?
Lecz są też rany, które zostają na dobre. Utrzymują się przez całe życie i za każdym razem, gdy na nie spojrzysz - przypominasz sobie, jakim idiotą byłeś. Dlaczego to zrobiłeś? Co nakłoniło cię do tak idiotycznej rzeczy, skazując siebie na takie cierpienie? Nieraz nie mamy wpływu na okoliczności, ale co z tego? Wymyślam scenariusze, jak mogłam poprowadzić wszystko inaczej. Prosty przykład: wypadek samochodowy i gwałt. W pierwszym: mogłam przewidzieć, że dojdzie do zderzenia czołowego. W drugim: widziałam, że ten człowiek dziwnie zachowuje się i nie zareagowałam. Lub sprowokowałam go.
Tak czy tak, zależy od rodzaju rany. Najgorszy jest jednak ból psychiczny.

Każda rana w pierwszej chwili boli. Od otarć, skaleczeń, po kłamstwa, wyzwiska, itd. To w mniejszym lub większym stopniu uszkadza nasz organizm. Może to być ugryzienie komara - boli, swędzi, dokucza, a później przestanie – jak nazwanie mnie "głupią", zapomnę o tym. Zdarza mi się to częściej i znalazłam sposób, żeby zmniejszyć ból: ugryzienie - maść, wyzwisko – zwykła...

Rany goją się dopiero, gdy człowiek pozbawiony zostaje nadziei i odpuszcza. Odcina się emocjonalnie od krzywdy i przez to nie jest w stanie dalej cierpieć, bo rany przestają mu dokuczać, przestają się otwierać. Zostaje tylko blizna - gładka i jasna.
Przez dziewięć lat łudziłam się, że ktoś odwzajemni moje uczucia, naiwnie wierzyłam w dobre zakończenie, nie potrafiłam spojrzeć racjonalnie i rozsądnie. Ilekroć moja pierwsza miłość łamała mi serce, pozwalałam, by czas wyleczył te rany, a potem rozdrapywałam je kolejnymi powrotami do tej miłości, kolejnymi próbami zwrócenia na siebie uwagi. Aż w końcu przestałam. Zrozumiałam, że powinnam sobie darować. Zrozumiałam, że jednostronne związki nie mają żadnej przyszłości, że w takim związku nie da się być szczęśliwym.
Rany się goją, ale blizny zostają. Nie boli mnie już tamta miłość. Odpuściłam sobie i nie wracam do niej. Jednak mam świadomość straconego czasu, który nigdy mi się nie zwróci. Pierwsza miłość zabrała mi dużo energii.
Moje serce nie jest już złamane, ale w życiu jestem ostrożniejsza i nie potrafię już nikomu zaufać. Nigdy więcej nie dam z siebie aż tak wiele drugiemu człowiekowi.

Rany goją się dopiero, gdy człowiek pozbawiony zostaje nadziei i odpuszcza. Odcina się emocjonalnie od krzywdy i przez to nie jest w stanie dalej cierpieć, bo rany przestają mu dokuczać, przestają się otwierać. Zostaje tylko blizna - gładka i jasna.
Przez dziewięć lat łudziłam się, że ktoś odwzajemni moje uczucia, naiwnie wierzyłam w dobre zakończenie, nie potrafiłam...

Niektórzy ludzie uważają, że niektóre rany nigdy się nie zagoją, a kolejni, że do wesela się zagoi.
Ale ja myślę, że obydwie grupy mają trochę racji.
Czasem jak wydarzy się nam coś złego to za wszelką cenę chcielibyśmy o tym zapomnieć , najlepiej wymazać to z pamięci, ale niestety tak się nie da. Gdzieś zawsze w człowieku pozostaje ta rana, ubytek czegoś, jakieś miejsce nam o czymś niemiłym przypomina.Zawsze na swojej drodze spotkamy to coś co nas unieszczęśliwia. Uważam, że każdy z nas powinien o tym pamiętać i starać się unikać ponownie takiej sytuacji, jeśli wiemy, że skończy dla nas to się źle. Są krzywdy , które wyrządzili nam inni, więc my nie powinniśmy iść za ich przykładem i robić tak kolejnym osobom, jeżeli na samym sobie przekonaliśmy się jakie to jest nie przyjemne.

Niektórzy ludzie uważają, że niektóre rany nigdy się nie zagoją, a kolejni, że do wesela się zagoi.
Ale ja myślę, że obydwie grupy mają trochę racji.
Czasem jak wydarzy się nam coś złego to za wszelką cenę chcielibyśmy o tym zapomnieć , najlepiej wymazać to z pamięci, ale niestety tak się nie da. Gdzieś zawsze w człowieku pozostaje ta rana, ubytek czegoś, jakieś miejsce...

Każda rana boli, oj boli... nawet ta pozornie już zabliźniona i dlatego bardzo ważne jest, żeby nie wracać do czasów w jakich powstawała. Lepiej nie rozdrapywać zgodnie z przysłowiem starych ran i definitywnie powiedzieć sobie, że to co już się stało przykrego to zamknięta przeszłość i mądry Polak po szkodzie.

Z "psychicznymi" ranami da się żyć, ale kwestia jest taka, żeby nauczyć się je traktować nie jako coś co nas ostatecznie wyniszcza i szpeci, ale wręcz przeciwnie... staje się naszą siłą i pokazuje, że wiele można wytrzymać i wybaczyć... choć nie zawsze oczywiście można zapomnieć.

Zastanawiam się tylko nad jedną sprawą. My, ogólnie jako naród zawsze lubimy być tymi pokrzywdzonymi i najbardziej poranionymi, ale czy przychodzi nam do głowy, że czasami patrząc na swój czubek nosa nie zauważamy, gdy sami potrafimy wbić komuś w plecy nóż; słowem, gestem albo uczynkiem?

Muszę przyznać się do tego, że parę razy poczułam się naprawdę kiepsko w momencie, gdy zorientowałam się, że sama kogoś uraziłam sprawiając mu przykrość i taka zadana rana komuś, automatycznie wracała do mnie z podwójnymi wyrzutami, a ja czułam się jak ostatnia świnia. (nie obrażając świń) Jesteśmy jednak tylko ludźmi, którzy popełniają błędy...

Traktujmy innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani i nie rańmy tak samo jak nie chcielibyśmy być też ranieni. Tak proste w teorii, a trudne w praktyce...

Każda rana boli, oj boli... nawet ta pozornie już zabliźniona i dlatego bardzo ważne jest, żeby nie wracać do czasów w jakich powstawała. Lepiej nie rozdrapywać zgodnie z przysłowiem starych ran i definitywnie powiedzieć sobie, że to co już się stało przykrego to zamknięta przeszłość i mądry Polak po szkodzie.

Z "psychicznymi" ranami da się żyć, ale kwestia jest taka,...

Gdy przeczytałam na jaki temat ma być ten konkurs, od razu nasunął mi się cytat z filmu "Chłopaki nie płaczą": "Dawno temu (...) zaufałem pewnej kobiecie, wtedy dałbym sobie za nią rękę uciąć. I wiesz, co... I bym teraz, kurwa, nie miał ręki." Cytat bardzo adekwatny do mojej sytuacji życiowej. Dawno temu zaufałam pewnemu mężczyźnie. Wtedy dałabym sobie za niego uciąć rękę. I co? I bym teraz, kuźwa, nie miała ręki!
Dookoła mnie były zdrady, brak szacunku, nieszczerość, oszustwa, kłótnie... Wszystko to działo się obok. Ale nie u mnie! Oooo! U mnie nie! To niemożliwe! Aż tu pewnego bożonarodzeniowego wieczora mąż mówi mi, że jest inna kobieta... Perspektywa dalszego życia rodzinnego umarła rażona piorunem tej informacji. Sufit zawalił mi się na głowę. Ruiny..., gruzy..., zgliszcza... . Najgorszy był chyba ten ból, który przeszył mnie na wskroś i był nie do zniesienia.
Od tamtego dnia, a upłynęło już prawie 14 lat, w miejscu gdzie było serce jest teraz jedna wielka dziura. Boli już wprawdzie mniej, ale serce nie powróciło na swoje miejsce.

A gdybym jeszcze sobie wtedy dała obciąć rękę...

Gdy przeczytałam na jaki temat ma być ten konkurs, od razu nasunął mi się cytat z filmu "Chłopaki nie płaczą": "Dawno temu (...) zaufałem pewnej kobiecie, wtedy dałbym sobie za nią rękę uciąć. I wiesz, co... I bym teraz, kurwa, nie miał ręki." Cytat bardzo adekwatny do mojej sytuacji życiowej. Dawno temu zaufałam pewnemu mężczyźnie. Wtedy dałabym sobie za niego uciąć rękę....