A ja właśnie strachu boję się najbardziej.

A ja właśnie strachu boję się najbardziej.

Strach jest w nas cały czas, ale nie oznacza to, że wszyestkiego się boimy. Gdy się rodzimy jakieś małe ziarnko tego uczucia - jest w nas. Z czasem gdy rośniemy, ono w nas kiełkuje. Możemy je wyplenić, ale ono "gdzieś tam", na dnie serca wciąż tkwi i czeka... Ale na co czeka? To dobre pytanie. Nasz strach się odnawia i wzmacnia. Gdy widzę pająki czuję wewnętrzyny paraliż. Przez pierwsze minuty stoję nieruchomo i wpatruję się w czarnego pajęczaka, który tak bardzo przypomina mi tarantulę. Mówię, że się go nie boję. Nawet to wiem. Tymczasem nie czuję w sobie siły, by go zabić. Nie chcę myśleć o tym, że mogłabym mieć jego wnętrzności na swoich rzeczach... Czasem wołam mamę, innym razem siostrę, aż w końcu wszyscy przestali reagować. "Przecież jesteś większa od pająka." - mówili. Ale ja i tak nie mogłam się przemóc. Brzydziłam się. To odpowiednie słowo! Myślę, że to "brzydzenie się" przeradzało się w "niepokój", a potem w "strach", do którego nie potrafię się przyznać do tej pory, choć podświadomie coś tam wiem... Mój umysł podpowiada mi inne obrazy. Gdy widzę pająki to dla mnie ogromne tarantule, patrzące tymi swoimi ślepiami. Nie potrafię powiedzieć, czemu tak jest...

Z paraliżującym strachem kojarzy mi się trzecia część przygód Harry'ego Pottera. Nauczyciel obrony przed czarną magią, Remus Lupin, uczył ich, jak obronić się przed boginem. Boginy z kolei były widmami, mieszkającymi w ciemnych zakątkach i które przybierały postać tego, czego najbardziej się boimy. Gdyby w dziesiejszych czasach istniała magia i zaklęcie "Riddiculus", nikt nie musiałby się bać. Ale strach może być czasem dobry. Nie mam na myśli panicznego strachu przed kimś, kto nas pobije, przed pająkami, wężami i owadami, przed wrednym sąsiadem. Jest "strach", którym możemy określić inne sytuacje. Może to być lęk przed złą oceną, klasówką, nauczycielem, który wie, że się ściągało, przed tym, że przyjaciółka może być lepsza we wszystkim, że koleżanki mają więcej znajomych, niż ty, że wyjdziemy na głupich, że wszyscy dostrzegą w tobie tylko wady, a przede wszystkim strach przed tym, że ktoś może być lepszy od ciebie. To inny rodzaj strachu. Taki lęk, z którym żyjemy. Narastający w nas niepokój, który nasila się w momencie kryzysowym. Taki lęk prowadzi do prawdziwych stresów, które mogą się źle skończyć.

Nie da się nie bać niczego. Jest to element nieodłączny w naszym życiu. Mimo to, powinniśmy póbować coś zrobić z tym panicznym strachem, który nas ogarnia. Wąż jest oślizgły i niebezpieczny, ale co mi po tym, jak u mnie w mieście nie ma wężów? Powinniśmy tłumaczyć sobie swój strach podyktowany przez nasze "ja". Boimy się, bo wiemy, że możemy być gorsi. Boimy się, bo nie wiemy, co nas czeka. Boimy się, bo tak jest łatwiej. Gdyby nie było strachu, żyłoby się zapewne lepiej, ale wtedy...? Nie byłoby już wad, które moglibyśmy w sobie zaakceptować. Dziewczyna nie bałaby się, że wygląda grubo, albo że jej makijaż wygląda strasznie. Chłopak z kolei nie bałby się, co powiedzą o nim koledzy, jeśli zacznie śpiewać. Nie moglibyśmy dokonywać racjonalnych wyborów, bo zawsze mielibyśmy pewność, że jest super i zawsze tak będzie. Strach uświadamia nam, że sytuacje często się komplikują i nie zawsze będzie kolorowo... Ale także to, że można z tym walczyć!

Strach jest w nas cały czas, ale nie oznacza to, że wszyestkiego się boimy. Gdy się rodzimy jakieś małe ziarnko tego uczucia - jest w nas. Z czasem gdy rośniemy, ono w nas kiełkuje. Możemy je wyplenić, ale ono "gdzieś tam", na dnie serca wciąż tkwi i czeka... Ale na co czeka? To dobre pytanie. Nasz strach się odnawia i wzmacnia. Gdy widzę pająki czuję wewnętrzyny paraliż....

Dzielę strach na dwie grupy.

Pierwsza, czyli tzw. 'dobry strach'. Odczuwam go przy oglądaniu horrorów lub przy jakimś egzaminie, kiedy chce pokazać, że coś potrafię. Wtedy strach jest dla mnie motywacją, daje mi 'kopa', aby pokazać, na co mnie stać. Ostatni raz przeżywałam go przed egzaminem na prawo jazdy. Niestety, było to już moje któreś z kolei podejście, ale wtedy powiedziałam sobie 'albo zdasz, albo odpuszczasz, marnując tyle pieniędzy'. 'Dobry strach' podziałał i udało mi się w końcu zdać.
Przy filmach 'dobry strach' pokazuje mi, jak dobry jest film. Jeżeli jest go mało, twórcom nie udało się wprowadzić odpowiedniej atmosfery, wtedy też odczuwam raczej wstręt. Jednak kiedy 'dobrego strachu' jest dość dużo, że po obejrzeniu boję się wejść na piętro do swojego pokoju, wielki ukłon dla ekipy filmowej. Tak mogę powiedzieć o 'The Ring', 'Grudge: Klątwa' oraz puszczonym w wakacje filmie 'Naznaczonym'.

Drugi rodzaj strachu, to, jak można się domyślić, 'zły strach'. Jest on, kiedy znajduję się przy rzeczy, której się boję albo paraliżuje mnie przed zrobieniem czegoś.

Mam fobię na psy. Kiedy tylko przechodzę obok psa, szczególnie wilczura, mam miękkie nogi i ogarnia mnie fala gorąca. Wyobraźnia działa mi na najwyższych obrotach, zaczynam myśleć, że ta bestia zaraz mnie rozszarpie. Mam tak od wielu lat, kiedy idąc do szkoły, jeden z sąsiadów nie upilnował swojego psa, czarnego, ogromnego, z ostrymi zębami, a ten prawie się na mnie rzucił. Na szczęście właściciel odciągnął swojego psa, a mi nic się nie stało poza rozdartym ubraniem. Pamiętam ten strach, aż rozpłakałam się. Czasem ta scena śni mi się po nocach.

'Zły strach' paraliżuje mnie też przed nową zupełnie sytuacją. On podpowiada mi: 'po co masz tam iść, skoro i tak nic ci się nie uda'. To jeszcze gorsze uczucie od panicznego lęku przed psami. Na dodatek jestem perfekcjonistką i takie myśli są dla mnie okropne. Przyznanie się do błędu? Wolałabym umrzeć. Walczę z tym 'złym strachem', najczęściej z dobrym skutkiem. Gdyby nie to, to pewnie zamknęłabym się w domu i nigdzie nie wychodziła, a tak podróżuję bez lęku, że nie trafię (są przecież miejscowi i mapa), studiuję bez lęku, że nie zdam (przecież są poprawki i 'warunek'), spotykam się z nowymi znajomymi bez lęku, że powiem coś głupiego (jak nie zrozumieją, to ich sprawa).

Można rzec, że lepiej żyłoby się nam bez tego 'złego strachu'. Uważam, że 'dobry' i 'zły strach' uzupełniają się nawzajem. Co to by było za życie, gdybyśmy niczego się nie bali w życiu, nie mielibyśmy żadnych obaw co do przyszłości? Nie jesteśmy robotami, mamy uczucia, te dobre i te złe. Trzeba po prostu nauczyć się żyć z nimi albo powoli oswajać się ze 'złym strachem', czego próbuję od wielu lat.

Dzielę strach na dwie grupy.

Pierwsza, czyli tzw. 'dobry strach'. Odczuwam go przy oglądaniu horrorów lub przy jakimś egzaminie, kiedy chce pokazać, że coś potrafię. Wtedy strach jest dla mnie motywacją, daje mi 'kopa', aby pokazać, na co mnie stać. Ostatni raz przeżywałam go przed egzaminem na prawo jazdy. Niestety, było to już moje któreś z kolei podejście, ale wtedy...

Ja boję się nagłych dźwięków i strzelania z kości - te ostatnie wywołują u mnie wszystkie objawy przerażenia, łącznie z podnoszeniem się włosków na ciele. Ale tylko jeden rodzaj strachu mnie paraliżuje - że coś złego stanie się mojej córze. Powoduje dodatkowy strach, że mimo starań, aby tak nie było, będę zbyt nadopiekuńczą matką i tym samym zrobię jej krzywdę. Pewnie z tym strachem nie jestem jedyna.

Ja boję się nagłych dźwięków i strzelania z kości - te ostatnie wywołują u mnie wszystkie objawy przerażenia, łącznie z podnoszeniem się włosków na ciele. Ale tylko jeden rodzaj strachu mnie paraliżuje - że coś złego stanie się mojej córze. Powoduje dodatkowy strach, że mimo starań, aby tak nie było, będę zbyt nadopiekuńczą matką i tym samym zrobię jej krzywdę. Pewnie z tym...

"Czarne myśli na białej pościeli"
Mój strach jest ze mną, nawet kiedy śpię.
To mój nieodłączny towarzysz, wierny do bólu.
Jest cieniem Mnie, ciągnie mnie zawsze w drugą stronę, gdzie nie ma światła.
Boimy się snów, boimy się życia, boimy się...
Lecz ja się już nie boję, od kiedy wiem, że strach jest częścią mnie i umiem z nim żyć- umiem i chcę.

"Czarne myśli na białej pościeli"
Mój strach jest ze mną, nawet kiedy śpię.
To mój nieodłączny towarzysz, wierny do bólu.
Jest cieniem Mnie, ciągnie mnie zawsze w drugą stronę, gdzie nie ma światła.
Boimy się snów, boimy się życia, boimy się...
Lecz ja się już nie boję, od kiedy wiem, że strach jest częścią mnie i umiem z nim żyć- umiem i chcę.

Gdy byłam młodsza bardzo bałam się zmarłych jednak moja babcia wytłumaczyła mi, że nie wolno bać się zmarłych tylko ludzi żywych, ponieważ ludzie zmarli nie zrobią nam krzywdy, a ludzie żywi potrafią nas naprawdę bardzo mocno skrzywdzić. Zrozumiałam w tedy, że strach jest w każdym z nas i towarzyszy nam przez całe życie. Są to stwierdzenia, z którymi nie sposób polemizować. Nie ulega wątpliwości, że strach jako jedno z uczuć współtworzy ludzkie życie i jest w nim obecny. Jednakże człowiek musi nauczyć się żyć pomimo towarzyszącego mu na każdym kroku strachu.

Gdy byłam młodsza bardzo bałam się zmarłych jednak moja babcia wytłumaczyła mi, że nie wolno bać się zmarłych tylko ludzi żywych, ponieważ ludzie zmarli nie zrobią nam krzywdy, a ludzie żywi potrafią nas naprawdę bardzo mocno skrzywdzić. Zrozumiałam w tedy, że strach jest w każdym z nas i towarzyszy nam przez całe życie. Są to stwierdzenia, z którymi nie sposób polemizować....

Mój strach dorasta wraz ze mną. Zmienia się, ewoluuje, dojrzewa, ale na pewno nie opuszcza. Moim lękiem z dzieciństwa były potwory o bliżej nieokreślonym wyglądzie i właściwościach. Również powody, dla których należy się ich bać pozostawały niejasne. Po prostu już sama ich obecność i niepewność, co do ich intencji, budziła lęk i powodowała problemy z zasypianiem. W dzień w ogóle o nich nie pamiętałam i nie miałam pojęcia, gdzie się mogą podziewać, ale pewne było, że w nocy kryją się pod moim łóżkiem i w mojej szafie. Z wiekiem zapomniałam o niechcianych lokatorach. Być może dlatego, że nigdy się nie pokazały i nie próbowały zrobić mi krzywdy. Teraz jestem pewna, że nie ma ich pod łóżkiem ani w szafie. Są w mojej głowie. Dodatkowo nabrały pewności siebie i lubią dawać o sobie znać. Ich ulubioną porą pozostała noc. A jednak nie marzę o tym, by się ich pozbyć. Teraz mój lęk jest wręcz przeciwny. Jak powiedział Rilke: „jeżeli opuszczają mnie moje diabły, obawiam się, że ulecą z nimi moje anioły".

Mój strach dorasta wraz ze mną. Zmienia się, ewoluuje, dojrzewa, ale na pewno nie opuszcza. Moim lękiem z dzieciństwa były potwory o bliżej nieokreślonym wyglądzie i właściwościach. Również powody, dla których należy się ich bać pozostawały niejasne. Po prostu już sama ich obecność i niepewność, co do ich intencji, budziła lęk i powodowała problemy z zasypianiem. W dzień w...

Już od dziecka lubiłam najeść się strachu przy oglądaniu strasznych filmów. Zaczęło się od słynnej "Gęsiej skórki", którą mogłam oglądać i oglądać. Podbierałam też gazety mamy o niewyjaśnionych zjawiskach i różnych dziwnych rzeczach. Gdy miałam 8 lat zafascynował mnie temat ufo. Uwielbiałam przeglądać różne artykuły na ten temat i z zainteresowaniem przyglądałam się licznym rysunkom kosmitów. Fascynacja ta przeplatała się ze strachem, że oni naprawdę mogą istnieć i kiedyś faktycznie przylecą po mnie (niekoniecznie z pokojowymi zamiarami). Oglądałam też "Archiwum X", a później prawie każdej nocy śniło mi się ufo. W jednym ze snów mój brat był władcą kosmitów, a w innym statki kosmiczne jeździły po mej ulicy jak zwyczajne samochody. Najbardziej przerażali mnie kosmici przedstawiani jako szare istoty z wielkimi czarnymi oczami. Bałam się, a mimo to dalej oglądałam ten serial. Lata leciały , a mój głód na straszne filmy rósł i rósł. Obejrzałam większość horrorów, tych dobrych i tych beznadziejnych aż w końcu poczułam przesyt i przestałam oglądać filmy tego typu. Jednak moja wyobraźnia nafaszerowana tymi wszystkimi potworami, kosmitami i psychopatycznymi mordercami, czasem daje o sobie znak. Obecnie boję się ciemnych lasów. Nie jestem w stanie sama przejść nawet 5 minut, bo mam wrażenie, że w ciemności coś się czai. Za każdym drzewem doszukuje się jakichś postaci, a każdy dźwięk nakręca mój strach jeszcze bardziej. Nie jestem też w stanie wytrzymać zbyt długo w ciemnych jaskiniach, które miałam okazję zwiedzić na wakacjach. Chwilę postoję i szybko się stamtąd ulatniam. Zbyt duża wyobraźnia potrafi być uciążliwa ;)
Strach kiedyś pełnił głównie funkcję adaptacyjną. Był ważny, bo pozwalał unikać niebezpieczeństw i dzięki temu przetrwanie było możliwe. Obecnie strach często staje się rozrywką. Na co dzień nie odczuwamy prawdziwego strachu zbyt często, więc sami szukamy takich bodźców, które go wyzwolą. Ludzie chętnie oglądają i czytają horrory, wybierają się do pałaców strachu w wesołych miasteczkach itd. Lubimy się bać, ale tylko wtedy, gdy mamy poczucie kontroli nad sytuacją. "Przecież to tylko film/książka. To nie dzieje się naprawdę" - tłumaczymy sobie i dalej poddajemy się przyjemnemu dreszczykowi emocji. Nie twierdzę, że obecnie strach stracił swoją funkcję przystosowawczą. Nadal pomaga nam omijać pewne niebezpieczeństwa. Wyostrza nasze zmysły i sprawia, że jesteśmy czujni i gotowi do ucieczki bądź do kontrataku. Gdy wracam późną nocą, to jestem bardzo czujna. Tyle się mówi o napadach na młode kobiety, więc chcąc nie chcąc czuję strach przed tym. Rozglądam się, sprawdzam czy nikt za mną nie idzie i jestem podejrzliwa wobec każdego napotkanego człowieka, który wygląda choć trochę groźnie. Pewnie nie raz niewinny facet w duchu się ze mnie śmiał, że tak na niego reaguję, ale jak to mówią - przezorny zawsze ubezpieczony. Uważam, że strach dopóki nie jest paraliżujący, jest całkiem przydatny. A w zaciszu własnego domu jest czasem nawet pewną formą rozrywki w nudne wieczory spędzone przy jakimś strasznym filmie.

Już od dziecka lubiłam najeść się strachu przy oglądaniu strasznych filmów. Zaczęło się od słynnej "Gęsiej skórki", którą mogłam oglądać i oglądać. Podbierałam też gazety mamy o niewyjaśnionych zjawiskach i różnych dziwnych rzeczach. Gdy miałam 8 lat zafascynował mnie temat ufo. Uwielbiałam przeglądać różne artykuły na ten temat i z zainteresowaniem przyglądałam się...

Na pewno boję się pająków - zależnie od ich wielkości reaguję różnie. Jak są większe to się wzdrygam jak na nie patrzę, uciekam z pokoju i proszę kogoś żeby je usunął.
Przeraża mnie okrucieństwo ludzi, wręcz ich bezmyślność i egoizm - ich przekonanie że są lepsi od innych i należy im się wszystko bez względu na wszystko dookoła. Na to nie mam żadnej reakcji fizycznej jak w przypadku pająków - po prostu odrzuca mnie od takich ludzi.
Poza tym boję się samego strachu przed czymś - boję się tego stanu napięcia, suchości w ustach, kiedy wyobraźnia podsuwa mnóstwo następstw zależnych lub niezależnych ode mnie.

Na pewno boję się pająków - zależnie od ich wielkości reaguję różnie. Jak są większe to się wzdrygam jak na nie patrzę, uciekam z pokoju i proszę kogoś żeby je usunął.
Przeraża mnie okrucieństwo ludzi, wręcz ich bezmyślność i egoizm - ich przekonanie że są lepsi od innych i należy im się wszystko bez względu na wszystko dookoła. Na to nie mam żadnej reakcji fizycznej jak w...