Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

FiliżankaSzczęścia
wilk
Effugere
porcelanowa
Angelina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

FiliżankaSzczęścia
wilk
Effugere
porcelanowa
Angelina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Dookoła mnie rozlewa się morze książek. Nigdy wcześniej nie widziałam takiej ilości kartek zapakowanych w różnokolorowe okładki. Ta ogromna biblioteka przyprawia mnie o zawrót głowy. Czy to sen? Czy mogę którąś dotknąć?
-One wszystkie mogą należeć do ciebie. A jest ich nieskończenie wiele - odzywa się delikatny tajemniczy głos. Jest niczym melodia wygrywana na harfie.
-A jaka jest cena?- atmosfera w bibliotece zrobiła się tak gęsta, że mam wrażenie, że każdy krok wykonuję dwa razy wolniej niż normalnie.
- Spal to pióro - nagle przede mną materializuje się srebrne pióro wieczne, z którego spływa granatowy atrament, zaskakująco głośno uderzając o posadzkę. Ten dźwięk przywodzi mi na myśl odliczanie czasu. Tykanie zegara. - Wtedy już nikt nigdy więcej nie będzie wstanie niczego napisać. Nastanie koniec pisarstwa. Ale ty...ty zyskasz wszystkie książki, które zostały już napisane. Będą twoje i tylko twoje.- Czuję się coraz gorzej. Obraz zamazuje mi się przed oczami. Sięgam ręką przed siebie i chwytam pióro. Biegnę, choć jedynym co teraz widzę jest ciemność. Muszę się stąd wydostać... zanieść pióro w bezpieczne miejsce.
-Czytelnicy! Pomóżcie mi!- wołam i niczym za sprawą zaklęcia upadam na korytarz, za drzwiami przerażającej biblioteki.

Dookoła mnie rozlewa się morze książek. Nigdy wcześniej nie widziałam takiej ilości kartek zapakowanych w różnokolorowe okładki. Ta ogromna biblioteka przyprawia mnie o zawrót głowy. Czy to sen? Czy mogę którąś dotknąć?
-One wszystkie mogą należeć do ciebie. A jest ich nieskończenie wiele - odzywa się delikatny tajemniczy głos. Jest niczym melodia wygrywana na harfie.
-A...

"To ten czas. Czas decyzji." - brzmiało mi w głowie od paru minut. Siedząc na skraju świata miałam wybrać. Chronić ludzi czy wodzić ich na pokuszenie?
- Jakie jest twoje pragnienie? - rozbrzmiało tuż przy moim uchu.
Miałam mętlik w głowie i niepewność w sercu. Która decyzja jest słuszna? Czy będę aniołem stróżem czy diabłem? Czy ludzie zasługują na moje poświęcenie czy lepiej będę się bawić prowadząc ich na pokuszenie?
Całe życie próbowałam pomagać, walczyłam o dobro i sprawiedliwość... A mimo to ja nie doczekałam się żadnej pomocy. Jedyne co mnie spotkało to poniżenie i rozpacz, ból i samotność. Jedyne co widziałam to okrucieństwo.
- Nie zasługują na Ciebie, zniszcz ich... - chyba już czyha nade mną jakiś diabeł.
"To nic nie da, moja dusza nie jest zepsuta." - pomyślałam z decyzją tworząca się na ustach.
Gdy ją wypowiadałam, przerwał mi obraz tworzący się przed moimi oczami.
Ten, który mnie zdradził. Ci, którzy mnie zostawili. Ci, którzy mnie skrzywdzili. Ci, od których nigdy nie otrzymałam pomocy.
Tym razem moja decyzja zabrzmiała do końca. Skoczyłam ze skały i wyruszyłam wodzić ludzi na pokuszenie.

"To ten czas. Czas decyzji." - brzmiało mi w głowie od paru minut. Siedząc na skraju świata miałam wybrać. Chronić ludzi czy wodzić ich na pokuszenie?
- Jakie jest twoje pragnienie? - rozbrzmiało tuż przy moim uchu.
Miałam mętlik w głowie i niepewność w sercu. Która decyzja jest słuszna? Czy będę aniołem stróżem czy diabłem? Czy ludzie zasługują na moje poświęcenie czy...

Stałam na cmentarzu, z kamienną twarzą obserwując, jak trumna z ciałem mojego ukochanego powoli znika w głębokim dole i czując, że moje życie też się właśnie kończy. Zawładnęła mną nicość, w sercu miałam jedynie pustkę. Oto najlepszy człowiek, jakiego w życiu poznałam, który nigdy nie myślał o sobie, zawsze stawiając innych na pierwszym miejscu, zmarł na raka w wieku 21 lat. Jedyne, co czułam, to dojmujący żal, a w głowie dźwięczało mi tylko jedno słowo: niesprawiedliwość. Nagle owionął mnie chłodny podmuch. Po mojej prawej stronie stanął Guardianin, po lewej - Tentator. Od czasu, gdy mój narzeczony zachorował, co jakiś czas odwiedzali mnie, namawiając, bym przeszła na którąś ze stron. Nie ponaglali, cierpliwie czekali, aż decyzja we mnie dojrzeje i będę gotowa odejść z jednym z nich. Gdy tylko pojawili się obok, poczułam, jak rodzi się we mnie bunt i wzbiera nienawiść. Do życia i ludzi. Pomyślałam o wiecznie pijanym ojcu mojej przyjaciółki, który terroryzował ją i jej mamę. O moim sąsiedzie, który zostawił swoją ciężarną żonę dla jakiejś małolaty. O wszystkich mordercach i gwałcicielach, którzy każdego dnia zabijali i krzywdzili. Dlaczego oni mogli żyć, a Paweł nie? Rozmyślałam o tych wszystkich złych ludziach ze wzrokiem wbitym w trumnę skrywającą prawdziwego anioła i właśnie wówczas podjęłam ostateczną decyzję. Dołączę do Guardianów. Dla niego. Bo w tym krótkim czasie, gdy byliśmy razem, nauczył mnie, czym jest dobro i miłość. Nie mogę go teraz zawieść.

Stałam na cmentarzu, z kamienną twarzą obserwując, jak trumna z ciałem mojego ukochanego powoli znika w głębokim dole i czując, że moje życie też się właśnie kończy. Zawładnęła mną nicość, w sercu miałam jedynie pustkę. Oto najlepszy człowiek, jakiego w życiu poznałam, który nigdy nie myślał o sobie, zawsze stawiając innych na pierwszym miejscu, zmarł na raka w wieku 21...

Była wściekła i przerażona. Musiała uciec, nie zamierzała pozwolić by ukarano ją za coś czego nie zrobiła. Wiedzieli, że jest niewinna, a mimo to nikt nie stanął w jej obronie, nawet jej przyjaciele. Postanowiła obronić się sama.
Gnała do miejsca, w którym wiedziała, że ich znajdzie. Oni jej nie odrzucą, nie teraz kiedy ma w sobie chęć zemsty i tyle gniewu. Po co ratować ludzi skoro nie dostaje się za to podziękowania tylko nóż w plecy? Była Guardianem niższej rangi i dlatego to na nią zrzucono zbrodnię odebrania życia człowiekowi. Zwykły kozioł ofiarny. Nigdy w życiu, pomyślała i przyspieszyła. Już widziała cel, do którego zmierzała.
- Tentatorzy! – wrzasnęła najgłośniej jak umiała. – Wiem, że tu jesteście! Wyjdźcie!
Nie musiała długo czekać. Wokół niej pojawiło się kilka postaci, a po ich minach mogła wywnioskować, że nie są zadowoleni z wizyty Guardiana.
- Chcę… - nie dokończyła bo jedna z osób, kobieta, rzuciła się na nią. Bok zaczął ją niemiłosiernie palić. Poczuła, że świeża rana znów się otworzyła.
- Nie! Zostaw! – Tentatorka natychmiast usłuchała i cofnęła się. – Guardian tutaj… ciekawe.
- Jestem tutaj, bo chcę zostać Tentatorką.
W odpowiedzi usłyszała salwy śmiechu.
- Dlaczego miałabyś tego chcieć?
- Dlatego – odsłoniła brzuch, cały umazany krwią wypływającą z cięcia po lewej stronie. Nieudana próba zatrzymania jej. – Chcę się zemścić na Guardianach.
Mężczyzna uśmiechnął się, a w jego oczach zapłonęło coś niepokojącego.
- Witaj w szeregach Tentatorów.

Była wściekła i przerażona. Musiała uciec, nie zamierzała pozwolić by ukarano ją za coś czego nie zrobiła. Wiedzieli, że jest niewinna, a mimo to nikt nie stanął w jej obronie, nawet jej przyjaciele. Postanowiła obronić się sama.
Gnała do miejsca, w którym wiedziała, że ich znajdzie. Oni jej nie odrzucą, nie teraz kiedy ma w sobie chęć zemsty i tyle gniewu. Po co ratować...

Urodziłam się wyjątkowa. Zawieszona między światłem a ciemnością, dobrem a złem. Jako nieśmiertelne dziecko miałam dokonać w przyszłości niezwykłego wyboru: ratować ludzi przed śmiercią, lub wpychać w jej objęcia wodząc na pokuszenie. Mogłam być aniołem życia lub zagłady. Mogłam dawać nadzieję lub niszczyć i siać nienawiść. Ileż ja mogłam! Ale przede wszystkim MOGŁAM WYBRAĆ. Decyzja nie była łatwa i płynnie zmieniała się wraz z moją osobowością. Jako dziecko kochałam wszystkich ludzi, byłam naiwna i łatwowierna - jak wszystkie dzieci. Nie chciałam krzywdzić ani ranić, ani namawiać innych do złego. Ale z czasem sama była raniona... Byłam okłamywana, oszukiwana i zwodzona. I jako nastolatka pragnęłam zostać Tentatorką. Zwodzić, mamić, kłamać, wpychać w sidła śmierci. Wbijać nóż prosto w serce, zdradzać, rozkochiwać i porzucać. Tak jak potraktowane zostało moje nastoletnie serce. Ale kiedy zobaczyłam Jego, to wszystko się zmieniło. Uratowałam go z płonącego samochodu. Otworzył oczy. Był w nich cały wszechświat. I dla tych oczu stanę się Guardianką.

Urodziłam się wyjątkowa. Zawieszona między światłem a ciemnością, dobrem a złem. Jako nieśmiertelne dziecko miałam dokonać w przyszłości niezwykłego wyboru: ratować ludzi przed śmiercią, lub wpychać w jej objęcia wodząc na pokuszenie. Mogłam być aniołem życia lub zagłady. Mogłam dawać nadzieję lub niszczyć i siać nienawiść. Ileż ja mogłam! Ale przede wszystkim MOGŁAM...

Stoję naprzeciwko starszego mężczyzny w zielonym kapturze.
-Tentatorzy wodzą ludzi na pokuszenie. Jesteśmy cichym cieniem, który prędzej, czy później każdemu przynosi zgubę-odezwał się ukazując mi jaskrawożółte ślepia, które przypominały kocie oczy.
-Tentatorzy nie wiodą spokojnego, szczęśliwego życia, prawda?-mój głos rozniósł się echem po jaskini.
Bycie dobrym znudziło mi się, pragnęłam od życia czegoś więcej. Pragnęłam przygody, ale przede wszystkim pragnęłam wolności. Jasna strona mi ją odebrała.
Jeśli będąc Tentatorem będę wolna, mogę skazać swoją duszę na wieczne potępienie. Dlaczego nie, nie chce żyć po kres swoich dni niczym w jakiejś klatce.

Stoję naprzeciwko starszego mężczyzny w zielonym kapturze.
-Tentatorzy wodzą ludzi na pokuszenie. Jesteśmy cichym cieniem, który prędzej, czy później każdemu przynosi zgubę-odezwał się ukazując mi jaskrawożółte ślepia, które przypominały kocie oczy.
-Tentatorzy nie wiodą spokojnego, szczęśliwego życia, prawda?-mój głos rozniósł się echem po jaskini.
Bycie dobrym znudziło...

Stał i w patrzył nią przepełnionymi wściekłością oczami. Była jego żoną niemal od trzydziestu lat, przed oczyma przeleciało ich wspólne życie. Cudowne początki, niewinne pocałunki, zalotne uśmiechy. Teraz stał naprzeciwko z podniesionym nożem, z zamiarem jej zabicia. Ona nie wierzyła, że mógł się tak zmienić. Po mężczyźnie, którego pokochała nie został nawet ślad. Tamten patrzył na nią oczyma pełnymi miłości, teraz dostrzegała w nich nienawiść.
- Tyle nas łączyło, tyle wspólnych lat, pięknych wspomnień, wspaniałych chwil. Czy to naprawdę nic dla Ciebie nie znaczy? A co z naszymi dziećmi? O Nich też nie myślisz? Czy to wszystko nie miało dla Ciebie żadnego znaczenia? Okaż serce, pokaż, że jesteś prawdziwym Guardianem, daruj mi życie.
- Moje serce zanikało powoli przy Tobie. To Ty pałałaś do mnie nieustanną niechęcią, To z Twojego powodu nasza rodzina nie była nigdy prawdziwą rodziną, a teraz oczekujesz ode mnie litości?
- Wiesz, że Cię kochałam, starała się dla nas jak najlepiej. Dbałam zawsze o dzieci, nie chciałam Was nigdy skrzywdzić.
- Wyjdź, tak abym nie widział Cię już najlepiej nigdy! Tylko wtedy Twoje życie będzie bezpieczne!

Stał i w patrzył nią przepełnionymi wściekłością oczami. Była jego żoną niemal od trzydziestu lat, przed oczyma przeleciało ich wspólne życie. Cudowne początki, niewinne pocałunki, zalotne uśmiechy. Teraz stał naprzeciwko z podniesionym nożem, z zamiarem jej zabicia. Ona nie wierzyła, że mógł się tak zmienić. Po mężczyźnie, którego pokochała nie został nawet ślad. Tamten...

Kolejna impreza firmowa... Straszne nudy. Jedynym pozytywnym aspektem takich wyjść był Marek - kolega z działu marketingu, który szalenie mi się podobał. Moim zdaniem nie było nic złego w przelotnych spojrzeniach, wspólnym piciu kawy i przypadkowych muśnięciach dłoni, kiedy tylko spotykaliśmy się na korytarzu lub podczas większych spotkań. To urocze, że pewnym wieku, kiedy człowiek ma w miarę ułożone życie, czuje się jak nastolatek, a rumieniec wstydu zalewa jego twarz regularnie. Niezwykłe urozmaicenie w poukładanym życiu do którego dążymy, a które z czasem staje się nudne. Ale wróćmy do imprezy. Nie wiem w jakim celu organizowane są z taką częstotliwością, ale chyba firma ma na to jakiś specjalny budżet, bo tym razem pozwolono nam przyjść z partnerami. Męża nie trzeba było długo namawiać. Uwielbiał wyjścia towarzyskie, catering, drinki i opowiadanie o swoich pasjach, których nigdy mu w życiu nie brakowało. Ledwo przekroczyliśmy próg restauracji w której odbywało się to wydarzenie, a już dostrzegłam Marka. Byłam pewna, że nie zdobędzie się na to, ale podszedł do nas i ze swoją wrodzoną elegancją przedstawił się Mikołajowi, a mnie pocałował w rękę. Najbliższe 2 godziny były gradem przelotnych spojrzeń, pomiędzy mną a kolegą, podczas gdy mój mąż brylował w towarzystwie i nie zwracał na mnie zbyt dużej uwagi. W tym momencie dostałam smsa. Marek zachęcał, żebyśmy się spotkali w niewielkim ciemnym i spokojnym składziku. Światło obok męża, a może mrok z kolegą? Byłam pod ścianą.

Kolejna impreza firmowa... Straszne nudy. Jedynym pozytywnym aspektem takich wyjść był Marek - kolega z działu marketingu, który szalenie mi się podobał. Moim zdaniem nie było nic złego w przelotnych spojrzeniach, wspólnym piciu kawy i przypadkowych muśnięciach dłoni, kiedy tylko spotykaliśmy się na korytarzu lub podczas większych spotkań. To urocze, że pewnym wieku, kiedy...