Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Moli
Blodeuwedd
chuddy
Labyrinthe
maap

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Moli
Blodeuwedd
chuddy
Labyrinthe
maap

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Dzienniczek zagubionego w czasie

Sol 245.2117 (lub 34 dzień tkwienia-z-ich-dziwnym-kalendarzem)

Harry prawie skończył robotę. Naiwne stworzenie, wciąż nie zorientował się, że wszedłem w interakcję z jego opus magnum. Grzebanie w wehikule czasu pochłonęło go na tyle, że nic nie zauważył nawet, gdy chodziłem po laboratorium próbując się pozbyć stabilizatora kwantowego, który niechcący do siebie przykleiłem. Muszę dodać, że nieźle przy tym kląłem.
Urocze z niego stworzenie, choć nie w moim typie. Niestety, Nadia nie jest tak roztrzepana, ale w końcu dzisiaj uśmiechnęło się do mnie szczęście i udało mi się podrowadzić jeden z kostiumów Spider-Mana, ten wzorowany na prototypie ze "Spiderverse - Powstanie Z Popiołów" z 2099 roku (swoją drogą, spoilerów wystarczy mi na najbliższe 150 lat. Strzeżcie się, geeky, bo oto nadchodzę, hihi).
No i teraz kostium leży sobie grzeczniutko na dnie mojej torby, z odpowiednio zhakowanym systemem bezpieczeństwa. A za parę dni poleci ze mną do domu.
Już czuję ten ubaw! Tutaj to pikuś, każdy odpowiednio dziany biznesmen mógłby sobie kupić kostium albo małe randes vous z radioaktywnym pająkiem. W sumie, z radioaktywnym czymkolwiek. Co do strojów i supermocy - mają tu pełną dowolność, dranie.
Za to w moich czasach... oj, będzie się działo.
Już widzę te nagłówki "Stan Lee Prorokiem!" czy "Kim jest ta zakała Nowego Yorku?!".
Powiem tyle - strzeż się, Manhatannie, bo oto nadchodzi twój niekoniecznie przyjazny i niekoniecznie superbohater z sąsiedztwa ;)

Dzienniczek zagubionego w czasie

Sol 245.2117 (lub 34 dzień tkwienia-z-ich-dziwnym-kalendarzem)

Harry prawie skończył robotę. Naiwne stworzenie, wciąż nie zorientował się, że wszedłem w interakcję z jego opus magnum. Grzebanie w wehikule czasu pochłonęło go na tyle, że nic nie zauważył nawet, gdy chodziłem po laboratorium próbując się pozbyć stabilizatora kwantowego,...

"Eh, dlaczego bale bogaczy zawsze muszą być tak bardzo sztampowe?", pomyślał, powoli zbliżając się do swojego celu. Organizatorka tej farsy była już niedaleko, stała otoczona zalotnikami, żądnymi jej fortuny. Choć, trzeba było przyznać, uroda ponętnej lalki barbi nie była tu bez znaczenia. Uzależnienie od neurofarmaceutyków zdecydowanie służyło jej pięćdziesięcioletniemu ciału.
- Zatańczymy, Pani? - tymi słowami próbował stworzyć wokół siebie atmosferę tajemniczości, której przydawał mu także czarny strój szlachcica i maska przesłaniająca oczy. Hrabina w ucieczce od nudy wręcz rzuciła się na jego wyciągniętą dłoń. Wystarczyła mu chwila, żeby nie zwracała uwagi na nic innego poza niebieskimi oczami... i miękkimi ustami. Gdy po dość frywolnym pocałunku odzyskała w pełni rezon i zorientowała się, że jej szyja jest nieco mniej obciążona, on był już w drodze do teraźniejszości.
...
Tak wiele lat zajęło mu zebranie całej kolekcji. A to nie koniec ceny, którą będzie musiał zapłacić. Każda podróż to gorsza regeneracja komórek w ciele, czego konsekwencją jest zdecydowanie skrócone życie. Ale cóż to by było za życie? Porzucił rodzinę i przyjaciół w pogoni za udowodnieniem, że jego szalony umysł się nie mylił. Że prawdziwa, najprawdziwsza maszyna czasu istnieje. I działa! Choć nie idealnie.
Medalion był ostatnim z siedmiu podarunków obcej cywilizacji dla ludzkości, ostatnim dowodem na przebywanie w przyszłości. Rok 2199 był zdecydowanie warty odwiedzenia ponownie.

"Eh, dlaczego bale bogaczy zawsze muszą być tak bardzo sztampowe?", pomyślał, powoli zbliżając się do swojego celu. Organizatorka tej farsy była już niedaleko, stała otoczona zalotnikami, żądnymi jej fortuny. Choć, trzeba było przyznać, uroda ponętnej lalki barbi nie była tu bez znaczenia. Uzależnienie od neurofarmaceutyków zdecydowanie służyło jej pięćdziesięcioletniemu...

Rozglądam się uważnie dookoła, gdyż za każdym z nagrobków może czaić się nieproszony obserwator. Wygląda jednak na to, że jestem sama. Oddycham z ulgą i podchodzę do dziury w ogrodzeniu. Ostatnimi czasy coraz trudniej znaleźć portal, gdyż nowy burmistrz bardzo dba o to, by wszelkie wyrwy w murach i rozdarcia w ogrodzeniach były natychmiast łatane. Zupełnie jakby znał ich przeznaczenie. Ostrożnie przechodzę przez szczelinę w siatce, tak by nie rozerwać ubrania. Zamiast pól rozciągających się za cmentarzem widzę przed sobą miasto przyszłości. Wieżowce z płynnego srebrzystego tworzywa, które wyglądają jakby były w ciągłym ruchu, dziwaczne latające pojazdy, wysocy ludzie w zakrywających całe ciało inteligentnych kombinezonach. Na szczęście jestem dla nich niewidzialna. Nie wiem, jak to działa, ale w każdym razie wyjaśnia, dlaczego nikt w całej historii świata nie spotkał żadnego podróżnika w czasie. Wchodzę do pierwszego lepszego mieszkania i zaczynam poszukiwania. Mój wzrok prześlizguje się po cienkich półkach z elastycznego tworzywa, aż wreszcie go dostrzegam. Molekularny Pomniejszaczo-Powiększacz Materii Nieożywionej nareszcie mój! Gdy włączę zielony przycisk, każda rzecz zmaleje do wielkości główki od szpilki, a po włączeniu czerwonego przycisku wróci do swoich naturalnych rozmiarów. Koniec z walizkami, pudłami i proszeniem znajomych o pomoc. Odtąd każda podróż i przeprowadzka będą czystą przyjemnością, gdyż wszystkie swoje rzeczy zmieszczę do pudełka po zapałkach.

Rozglądam się uważnie dookoła, gdyż za każdym z nagrobków może czaić się nieproszony obserwator. Wygląda jednak na to, że jestem sama. Oddycham z ulgą i podchodzę do dziury w ogrodzeniu. Ostatnimi czasy coraz trudniej znaleźć portal, gdyż nowy burmistrz bardzo dba o to, by wszelkie wyrwy w murach i rozdarcia w ogrodzeniach były natychmiast łatane. Zupełnie jakby znał ich...

Kradłem kolejny tego dnia rower. Już odcinałem zabezpieczenie gdy spostrzegłem, że przygląda mi się jakiś dziwny typ.
- Co się gapisz? - warknąłem.
- Jesteś mi potrzebny - odpowiedział i zwinnym ruchem złapał mnie za rękę, po czym doznałem bólu głowy, który ściął mnie z nóg.
Ból na szczęście minął tak szybko jak się pojawił. Ale otoczenie drastycznie się zmieniło. Staliśmy w mrocznej uliczce spowitej mgłą, otoczeni zniszczonymi budynkami. Wyglądało to tak jakbyśmy cofnęli się kilkaset lat wstecz!
- Pomożesz mi coś ukraść - odezwał się nieznajomy.
- W niczym nie pomogę! Gdzie my jesteśmy i kim ty w ogóle jesteś?!
- To przyszłość, rok 53 po Zniszczeniu. Dostałem duże zlecenie. Muszę ukraść “ompas”, podobno to urządzenie wskazuje kierunki świata. Nikt z osób które znam, nie wie jak wygląda. Ukradnę go ze sklepu z antykami, ale ty mi go wskażesz. W przeciwnym razie zginiesz - powiedział bez emocji i czymś we mnie wycelował.
Rozglądnąłem się jeszcze raz i zwyczajnie uwierzyłem.
- Po pierwsze masz na myśli “kompas”. Po drugie zrobię to, ale odeślij mnie później z powrotem!
Włamaliśmy się i dość szybko zlokalizowałem łup nieznajomego. W zamian zaoferował mi kradzież dowolnego przedmiotu. W większości były to dla mnie śmieci, głównie zniszczona elektronika. Jednak mój wzrok przykuł jeden przedmiot: latająca deska wzorowana na tej z “Powrotu do przyszłości”! Nie wiedziałem czy działa i czy nie jest to atrapa, ale to jedyna rzecz, której nie mogłem ukraść w teraźniejszości.

Kradłem kolejny tego dnia rower. Już odcinałem zabezpieczenie gdy spostrzegłem, że przygląda mi się jakiś dziwny typ.
- Co się gapisz? - warknąłem.
- Jesteś mi potrzebny - odpowiedział i zwinnym ruchem złapał mnie za rękę, po czym doznałem bólu głowy, który ściął mnie z nóg.
Ból na szczęście minął tak szybko jak się pojawił. Ale otoczenie drastycznie się zmieniło. Staliśmy...

- Wchodzisz tam, nie zwracasz uwagi na nic ani na nikogo, chwytasz Amulet Życia, po czym obracasz się na pięcie i wskakujesz do portalu. Lądujesz z powrotem w 2018…
- … a potem już tylko uścisk dłoni prezydenta i wiekuista chwała, pamiętam.

W sumie nadal nie rozumiem, dlaczego postanowili powierzyć Najważniejszą Misję Wszech Czasów właśnie mnie. Z wf-u ledwo miałam czwórkę. Ale kiedy niespodziewanie wyrasta przed tobą trio złożone z dwóch facetów w garniturach i jednego w kitlu… cóż, nie protestujesz. A milczenie okazuje się być wystarczającym powodem, dla którego tydzień później stoisz przed owalną, niebieskofioletową wyrwą w czasoprzestrzeni i zastanawiasz się, gdzie popełniłaś błąd. Po czym robisz krok w przód.

Rok 2118 przywitał mnie czernią i jeszcze raz czernią. Żadnych amuletów. Nieco oszołomiona odwróciłam się – z tyłu wciąż jarzyły się wrota do przeszłości. Zdeterminowana obeszłam je i ku swojemu zdziwieniu odkryłam zupełnie zwyczajne drzwi. Po ich pchnięciu moim oczom ukazało się kilka straganów i siedzące przy nich starowinki, zapewne handlujące tym, co udało im się wyhodować w ogródkach. Podeszłam do najbliższego stoiska, na którym wśród jarzyn leżał (bo cóż by innego) Amulet Życia. Wyciągnęłam po niego rękę, ale mój wzrok przykuło coś jeszcze. Coś, co leżało w koszyczku obok – nasiona. Wrzuciłam wisior do koszyczka i pomknęłam do portalu przy akompaniamencie przekleństw babuleńki.
A potem już tylko wiekuista chwała i bezkarne objadanie się czekoladowymi warzywami.

- Wchodzisz tam, nie zwracasz uwagi na nic ani na nikogo, chwytasz Amulet Życia, po czym obracasz się na pięcie i wskakujesz do portalu. Lądujesz z powrotem w 2018…
- … a potem już tylko uścisk dłoni prezydenta i wiekuista chwała, pamiętam.

W sumie nadal nie rozumiem, dlaczego postanowili powierzyć Najważniejszą Misję Wszech Czasów właśnie mnie. Z wf-u ledwo miałam...

Patrzę na wystawy sklepów i nie znam się. Energii zostało już tylko na powrót. Chciałbym ukraść coś dzięki czemu będę bogaty. Ale patrząc na cuda najnowszej techniki nie wiem co warto ukraść, a co nie, co udałoby się drogo sprzedać.

Wtedy dostrzegam jubilera. Złoto i diament zawsze jest drogie niezależnie od czasów. Wchodzę do środka, kiwam głową na powitanie. Nachylam się nad najokazalszą gablotą. Wybijam szybę, łapię fanty i znikam jakby mnie nigdy nie było.

Patrzę na wystawy sklepów i nie znam się. Energii zostało już tylko na powrót. Chciałbym ukraść coś dzięki czemu będę bogaty. Ale patrząc na cuda najnowszej techniki nie wiem co warto ukraść, a co nie, co udałoby się drogo sprzedać.

Wtedy dostrzegam jubilera. Złoto i diament zawsze jest drogie niezależnie od czasów. Wchodzę do środka, kiwam głową na powitanie. Nachylam się...

Jeśli teraźniejszość jest nieprzewidywalna i paskudna, to przyszłość będzie jeszcze gorsza. Właśnie do takiego wniosku doszłam, biegnąc ulicą w kierunku portalu. Jeden jedyny raz miałam okazję przeskoczyć do przyszłości i wrócić z niej w jednym kawałku. Czułam się nieswojo wśród cichych robotów, przemykających ulicami jak dawniej ludzie – niektóre z nich wiozły zakupy, inne teczki i listy. Udało mi się ustalić, że załatwiały za swoich właścicieli wszystkie te przyziemne sprawy – takie jak stanie w urzędach czy na poczcie. Portal wzywał mnie coraz wyraźniej, a ja przyciskałam do brzucha nieduży przedmiot, którego róg wbijał mi się w brzuch. To nic. Jeszcze tylko chwila i znów znajdę się w moich swojskich, choć nieidealnych czasach...

Niedługo później weszłam do domu. Rozradowane psy rzuciły się w moją stronę, wywijając ogonami, a ja dotarłam tylko do salonu i padłam na dywan wśród kłębiących się łap i pysków. Wyjęłam ramkę i spojrzałam na nią z uwagą. Oprawiony wycinek z gazety potwierdzający słuszność moich hipotez. Na zdjęciu – ja sama. Już nie młódka, ale czas był (będzie?) dla mnie życzliwy. Ściskam dłoń komuś, kogo jeszcze nie znam. Pod spodem wykaz wszystkich nagród, które otrzymałam, publikacji, takich tam, puste słowa pochlebstwa, aż wreszcie... wzmianka o dwojgu dzieci i mężu. Odetchnęłam z ulgą. Więc nauka nie pożarła całego mojego życia. Więc za rogiem jest ktoś. Jakaś przyszłość.

Jeśli teraźniejszość jest nieprzewidywalna i paskudna, to przyszłość będzie jeszcze gorsza. Właśnie do takiego wniosku doszłam, biegnąc ulicą w kierunku portalu. Jeden jedyny raz miałam okazję przeskoczyć do przyszłości i wrócić z niej w jednym kawałku. Czułam się nieswojo wśród cichych robotów, przemykających ulicami jak dawniej ludzie – niektóre z nich wiozły zakupy, inne...

Wskoczyłam w przyszłość, jak do basenu w upalny dzień. Szybko okazało się, że tak naprawdę byłam na pustyni, a to co w omamach jawiło się jak basen, tak naprawdę było suchym bagnem wciągającym mnie głęboko pod powierzchnię. Za późno by wyskoczyć.

Ból minął i ocknęłam się na zimnej podłodze. Niemal wszędzie granit i stal. Raczej nie trafiłam do biednej dzielnicy. Może w tych czasach takich miejsc nie ma? W każdym razie, muszę się dostać do szpitala. To powinno być proste, bo podróż w czasie nieźle mnie poobijała. Gdzie jest jakaś osoba, którą mogę spytać o kierunek. W jakim języku tutaj mówią? Nawet nie wiem, czy to wciąż Polska, czy już inny kraj. Głosy! Tam się czegoś dowiem.

Skradam się cichutko, próbując odgadnąć gdzie właśnie jestem.
Język polski, czyli kraj się nie zmienił, ale sam język owszem. Mnóstwo skrótów i słów, które dla mnie z niczym się nie kojarzą, za to brzmią jak połączenia znanych mi nazw potraw. Według zegara pora obiadowa, więc to ma sens. A co to za miejsce.
Mówią zrozumiale, ale trochę dziwnie teatralnie. Czyżbym trafiła do teatru? To tłumaczy bogaty wystrój i wysokie sufity, jednak oni nie wyglądają na aktorów podczas próby kostiumowej. Ktoś krzyknął "Już czas!" i wszyscy udali się w stronę wyjścia. Niezauważona ruszyłam za nimi. Teraz dotarło do mnie co mi nie pasowało. Byli grubo ubrani. Wyruszyłam w lato, a trafiłam na środek zimy. Jestem na to zupełnie niegotowa. Na szczęście widać stąd aptekę. Powinni tam mieć lek, który pozwoli uratować wiele istnień, ratując jedną bliską przyszłej genialnej farmakolog. Jeśli ma wpaść na tą kombinację substancji, nie może się załamać przestając próbować. Przekazanie swoich badań wydłuży proces, a to niedopuszczalna strata. Widzę płaszcz na wieszaku. Komu w drogę temu czas.

Jaki ubogi wybór! Tylko cztery lekarstwa, do tego wszystkie od tego samego producenta. Skoro nie ma kamer, a ja i tak już tu jestem, to czemu nie wziąć po sztuce każdego z produktów? W sumie warto wziąć więcej niż po jednej sztuce. Nigdy nie wiadomo co się komu przytrafi, a skoro każdy rodzaj raka da się wyleczyć tym samym środkiem dopracowanym tak, że nie posiada skutków ubocznych. Trzeba wyłącznie pilnować, by farmakolodzy wciąż uważali tą chorobę za problem i nie tracili zaangażowania.

O ile łatwiej byłoby powiedzieć przyszłej producentce prawdę, dając możliwość by sama przekazała coś dawnej sobie (no, może nie osobiście), ale na to się nie godzą. A mnie nazywają łotrema i złodziejką, jakby byli lepsi tylko dlatego, że sami nie brudzą rączek zlecając zadania innym. W tutejszych laboratoriach muszą mieć jakiś niegroźny wirus, żeby tym snobom utrzeć nosy...

Wskoczyłam w przyszłość, jak do basenu w upalny dzień. Szybko okazało się, że tak naprawdę byłam na pustyni, a to co w omamach jawiło się jak basen, tak naprawdę było suchym bagnem wciągającym mnie głęboko pod powierzchnię. Za późno by wyskoczyć.

Ból minął i ocknęłam się na zimnej podłodze. Niemal wszędzie granit i stal. Raczej nie trafiłam do biednej dzielnicy. Może w...