Dawno, dawno temu, w czasach gdy powietrze iskrzyło od magii, a elfickie opowieści wzbudzały dreszcze ekscytacji istniała pewna Magiczna Księga. Otoczona była legendą, tak starą, że najstarsi wioski nie potrafili sięgnąć pamięcią kiedy ją posłyszano po raz pierwszy. Księga ta owiana byłą tajemnicą, a każdy śmiałek który próbował ją znaleźć nigdy nie wrócił. A próbowali najwięksi i najodważniejsi mężowie wszystkich królestw, sami królowie, a nawet straszne istoty, których obecność napawała serca mrokiem. Próbowano wszystkiego. Subtelnej sztuki magii. Potężnej siły. Ostrej jak brzytwa inteligencji, oraz nierozważnej przebiegłości.
Księga ta dawała to, czego każdy w głębi serca pożądał. Spełniała największe pragnienia, dawała mądrość świata, potęgę i władze temu, kto ją posiądzie. Ale mógł ją dobyć, tylko ten, kto okazał się jej godzien. Ktoś o czystym sercu.
W małej wiosce u brzegu rzeki mieszał młodzieniec razem z sędziwym dziadkiem. Opiekował się nim, zarabiał jako rybak i zajmował się domostwem. Jednak nade wszystko lubił czytać książki. Wszystko to za sprawą dziadka, który od małego opowiadał mu piękne opowieści. Starzec ten snuł dość często historię o Magicznej Księdze, która swoją tajemnicą uwiodła młodzieńca. Gdy starzec znalazł się na łożu śmierci, chłopiec udał się na jej poszukiwania, kierowany chęcią uzdrowienia najbliższego.
I dane mu było odnaleźć Księgę, mimo że podróż była niebezpieczna i zdradziecka. Oczarowany magiczną aurą, dotknął jej barwnych stron. Obserwowało go z pogardą wielu obecnych tam śmiałków. Księga zalśniła wielką mocą i oślepiła zebranych. Kiedy blask opadł młodzieniec zajaśniał odziany w królewskie szaty, koronę, dzierżąc Księgę. Zebrani ze zdumieniem przyklękli, bo oto w końcu legenda znalazła swój kres. Księga wybrała kogoś o czystym sercu, kto tak chciał uratować życie innego, że był gotów poświęcić swoje własne.

Na podstawie Legend Arturiańskich

Dawno, dawno temu, w czasach gdy powietrze iskrzyło od magii, a elfickie opowieści wzbudzały dreszcze ekscytacji istniała pewna Magiczna Księga. Otoczona była legendą, tak starą, że najstarsi wioski nie potrafili sięgnąć pamięcią kiedy ją posłyszano po raz pierwszy. Księga ta owiana byłą tajemnicą, a każdy śmiałek który próbował ją znaleźć nigdy nie wrócił. A próbowali...

Dawno, dawno temu gdzieś na końcu świata była wioska a w niej poczciwy starszy rybak, który codziennie szedł łowić ryby. Pewnego dnia złowił małą złotą rybkę, na co mi taka mała rybka lepiej ją wypuszczę, pomyślał. Rybka widząc co chce uczynić rybak, powiedziała : Jeśli to uczynisz spełnię twoje 3 życzenia. Rybak zadumał się trochę i się zgodził. Pierwszym życzeniem rybaka było posiadania pięknego pałacu, rybka spełniła życzenie, drugie życzenie to żeby mieszkać z dala od ludzi, to życzenie również spełniła. Trzecim życzeniem to było posiadanie bogatej biblioteki w pałacu bo rybacy móeią lubimy czytać, powiedział rybak. Rybka zdumiała się, ponieważ nikt nigdy nie poprosił jej o książki, zwykle to były meble i tym podobne. W nagrodę za nie bycie głupcem który myśli o rzeczach przyziemnych, dała mu szansę na kolejne życzenie. W samym momencie z okna pałacu krzyczała żona rybaka: Obiad na stole!!. Rybak na to : To ja chcę rozwód. Rybka spełniła to życzenie i znikła.

Dawno, dawno temu gdzieś na końcu świata była wioska a w niej poczciwy starszy rybak, który codziennie szedł łowić ryby. Pewnego dnia złowił małą złotą rybkę, na co mi taka mała rybka lepiej ją wypuszczę, pomyślał. Rybka widząc co chce uczynić rybak, powiedziała : Jeśli to uczynisz spełnię twoje 3 życzenia. Rybak zadumał się trochę i się zgodził. Pierwszym życzeniem rybaka...

Dawno, dawno temu za górami i lasami żyły dwa plemiona różniące się od siebie niemalże wszystkim. Górscy, bo tak nazywali się przedstawiciele plemienia, którzy uwielbiali piąć się na szczyty, poszerzać swą wiedzę oraz ćwiczyć swoje umysły i Leśni, ludzie, dla których nauka nie była ważna. Bardziej od zdobywania wiedzy liczyła się dla nich siła i tężyzna fizyczna, prowadzili konsumpcyjny tryb życia.
Plemiona te wbrew pozorom żyły ze sobą w zgodzie, bo dobrze wiedziały o tym, że bez wzajemnej pomocy zginą. Górscy choć byli oczytani i inteligentni, to brakowało im praktycznych umiejętności. Natomiast Leśni choć byli bystrzy i zaradni, to nie mieli świadomości istnienia wielu możliwości, zależności, teoretycznych informacji, które pomogłyby im rozwiązywać problemy, z którymi przychodziło im się mierzyć.
Pewnego razu doszło do momentu, który zapisał się w historii. Leśni przybyli tłumnie do Górskich i ku zaskoczeniu tamtejszej zbiorowości oznajmili: "my też lubimy czytać i od tej pory słowo pisane będzie obecne w życiu naszego plemienia".
Co wpłynęło na decyzję mieszkańców? nie wiadomo do dziś, ale chodzą pogłoski, że duma wodza Leśnych została urażona. Nie chciał już o każdą poradę (dotyczącą chociażby medycyny) zwracać się do Górskich. Sam zaczął pogłębiać wiedzę, po czym szybko zaangażował w to zajęcie przedstawicieli swego plemienia. Górscy nie chcąc być gorsi zaczęli uprawiać sport, dbać o swoje sylwetki. Z czasem zaskutkowało to połączeniem obu plemion. Tak powstała jedna duża społeczność Górleś (od pierwszych liter nazw plemion).

Dawno, dawno temu za górami i lasami żyły dwa plemiona różniące się od siebie niemalże wszystkim. Górscy, bo tak nazywali się przedstawiciele plemienia, którzy uwielbiali piąć się na szczyty, poszerzać swą wiedzę oraz ćwiczyć swoje umysły i Leśni, ludzie, dla których nauka nie była ważna. Bardziej od zdobywania wiedzy liczyła się dla nich siła i tężyzna fizyczna, prowadzili...

Dawno, dawno temu, żyła sobie księżniczka. Emanująca ciepłem i dobrocią, zawsze skora do pomocy. Ale to, co najbardziej ją wyróżniało, to miłość do czytania. Na imię jej było Bella. Pewnego dnia trafiła do domu Bestii, owianego złą sławą i tajemnicą. Musiała już zostać z nim na zawsze, ale nie oponowała, z pokorą przyjęła swój los. Rezydencja Bestii była pełna mrocznych zakamarków, ale pomieszczeniem, które przykuło uwagę dziewczyny, była biblioteka. Przesiadując tam z Bestią, nawiązała z nim szczególną więź. To uczucie, które narodziło się w bibliotece, połączyło dwojga zakochanych na resztę życia.
Jednakże Bella, wiedząc, jak ogromną moc mają książki, postanowiła podzielić się z ludźmi swoją pasją. Pomyślała o tych wszystkich ubogich dzieciach we wiosce, które nigdy nie miały możliwości nauczyć się czytać. Dlatego też otworzyła szeroko wrota rezydencji i od tego czasu biblioteka z chęcią przyjmowała nowych czytelników. Księżniczka założyła nawet księgę gości, której nazwę wymyśliła wspólnie z najmłodszymi pasjonatami. Sławetna nazwa "Lubimy Czytać", miała zostać zapamiętana przez pokolenia.
Lata mijały, upływały wieki, miejsce Belli zajmowali kolejni zapaleni miłośnicy książek. Technologia ciągle się rozwijała, wynalazki zawładnęły światem. Czytelnictwo powoli zanikało, dlatego ówcześni właściciele biblioteki zdecydowali się założyć portal internetowy, który łączyłby miłośników literatury. Mieli nadzieję utworzyć coś, co służyłoby jako wirtualna biblioteczka. Inspiracją natomiast, stał się jedyny dokument przetrwały zza czasów Belli, która przeszła do historii jako Wielka Książniczka. Zastanawialiście się kiedyś jak powstało lubimyczytac.pl? Oto i właśnie ta historia :)

Dawno, dawno temu, żyła sobie księżniczka. Emanująca ciepłem i dobrocią, zawsze skora do pomocy. Ale to, co najbardziej ją wyróżniało, to miłość do czytania. Na imię jej było Bella. Pewnego dnia trafiła do domu Bestii, owianego złą sławą i tajemnicą. Musiała już zostać z nim na zawsze, ale nie oponowała, z pokorą przyjęła swój los. Rezydencja Bestii była pełna mrocznych...

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami...
Żył Czerwony Kapturek, co baśnie czytał... czasami.
Najpiękniejsze książki, co niedzielę z półki zbierał.
Ładował do koszyka i do babci się wybierał.
Lecz dziś rzecz niesłychana!
Babcia zawsze taka zadbana...
Teraz jakoś dziwnie owłosiona,
Więc wnuczka pyta zaniepokojona:
- Babciu czemu masz takie duże oczy?
- To od czytania książek wnusiu po nocy.
- Jeśli czytasz wilku drogi wiesz jak skończy się to wraz.
Wszyscy tu lubimy czytać! Wypluj babcię puki czas!

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami...
Żył Czerwony Kapturek, co baśnie czytał... czasami.
Najpiękniejsze książki, co niedzielę z półki zbierał.
Ładował do koszyka i do babci się wybierał.
Lecz dziś rzecz niesłychana!
Babcia zawsze taka zadbana...
Teraz jakoś dziwnie owłosiona,
Więc wnuczka pyta zaniepokojona:
- Babciu czemu masz takie duże oczy?
- To od czytania...

Dawno, dawno temu, w czasach, gdy opieka społeczna nie ratowała dzieci przed koniecznością brania czynnego udziału w utrzymywaniu rodziny, gdy domy były nieocieplane a ubrania biedoty liche i niedające ciepła, żyła sobie mała dziewczynka, która sprzedażą zapałek zarabiała na przedłużenie swej egzystencji. Pewnego mroźnego dnia, kiedy dziewczynka nie czuła już swoich małych paluszków, postanowiła zapalić choć jedną zapałkę, by poczuć namiastkę ciepła. Kucając przy ścianie pobliskiego budynku usłyszała gorączkowe szepty. Rozejrzała się zaniepokojona, dostrzegła jednak tylko wystawę pobliskiej księgarni. Tknięta niewytłumaczalnym przeczuciem pchnęła drzwi, które okazały się otwarte. Szepty przybrały na sile.
-Chodź tutaj! Podejdź do mnie!
-Nie! Przeczytaj mnie!
-My bardzo lubimy czytać, a ty?
Zaintrygowana, podeszła do najbliższej półki i zapaliła zapałkę. Jednak gdy ta oświetliła grzbiety książek, dziewczynka zamiast liter ujrzała w płomieniu obrazy. Cudowne, fantastyczne obrazy – rycerze na koniach, księżniczki, magiczne zwierzęta, złe wiedźmy i inne postacie z baśni, których w rzadkich chwilach wytchnienia słuchała zawsze z zapartym tchem. Gdy zapałka gasła, dziewczynka czym prędzej zapalała kolejną. Czuła się szczęśliwa jak nigdy.
Gdy nad ranem straż pożarna skończyła gasić szalejący ogień, pod przewróconą półką znaleziono lekko tylko przydymione zwłoki dziewczynki. Mały trupek miał uśmiech na ustach, w jednej ręce ściskał książkę, a w drugiej puste opakowanie po zapałkach.

Dawno, dawno temu, w czasach, gdy opieka społeczna nie ratowała dzieci przed koniecznością brania czynnego udziału w utrzymywaniu rodziny, gdy domy były nieocieplane a ubrania biedoty liche i niedające ciepła, żyła sobie mała dziewczynka, która sprzedażą zapałek zarabiała na przedłużenie swej egzystencji. Pewnego mroźnego dnia, kiedy dziewczynka nie czuła już swoich małych...

Dawno dawno temu, gdy zaczęły pojawiać się książki w wersji drukowanej, żyła sobie mała dziewczynka. Nieśmiała Śnieżka lubiła czytać i pochłaniała pojawiające się teksty w bardzo szybkim tempie. Wciąż jednak brakowało jej treści, które oddałyby siedzące w jej głowie wyobrażenie o magicznym świecie. Postanowiła sama zacząć pisać. Skoro inni potrafią, to dlaczego ona miałaby nie przelać swoich myśli na papier. Na pewno są gdzieś osoby, które też lubią czytać i chętnie przeczytają opowieść o smokach, księżniczce i rycerzu na białym koniu. Jak postanowiła, tak zrobiła. Pisała, gryzmoląc jeszcze niewyrobioną ręką po kartce papieru i tworzyła swój własny magiczny świat. Była walka dobra ze złem, były czary, były smoki i inne gadające zwierzątka, ale była też piękna księżniczka, o której losy walczył przystojny książę. I w takiej otoczce spędzała swoje wolne chwilę. Gdy skończyła swoją opowieść, nie kryła dumy. Podzieliła się swoją twórczością z każdym kto chciał ją przeczytać. A osób tych nie było mało. Okazało się, że całe miasteczko lubiło czytać.

Dawno dawno temu, gdy zaczęły pojawiać się książki w wersji drukowanej, żyła sobie mała dziewczynka. Nieśmiała Śnieżka lubiła czytać i pochłaniała pojawiające się teksty w bardzo szybkim tempie. Wciąż jednak brakowało jej treści, które oddałyby siedzące w jej głowie wyobrażenie o magicznym świecie. Postanowiła sama zacząć pisać. Skoro inni potrafią, to dlaczego ona miałaby...

Dawno, dawno temu w środku lasu leżała Śpiąca Królewna. Krasnoludki już dawno odeszły, tracąc nadzieję. Pewnego razu jechał przez las królewicz na czarnym koniu. Zobaczył leżącą postać. Potrząsnął ramieniem dziewczyny, a ta otworzyła oczy. Królewna popatrzyła na wybawcę. Powoli wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy. Był prawdziwy.
- Jak mnie tu znalazłeś, kolego?
- W moim królestwie grasuje niebezpieczny typek i wyruszyłem, aby go zabić. Jadę, a tu leży ktoś na ziemi. O mało cię nie podeptałem.
Nagle koń królewicza zaczął wierzgać kopytami. Młodzieniec rozejrzał się. W odległości kilku metrów zauważył człowieka ze strzelbą. To jego wróg. Schował się w cieniu drzew i miał ich jak na dłoni - królewna miała różową kieckę z wieloma falbanami, na głowie koronę, a na stopach pantofelki. Na szczęście królewicz nosił przy sobie zapasowy strój. Wyciągnął miecz i uciął sukienkę, która kończyła się teraz przed kolanami. Królewna nie była zachwycona, ale zgodziła się, gdy zobaczyła myśliwego. Poza tym podobały się jej zgrabne nogi. Włosy szybko owinęła wokół głowy, koronę kazała schować królewiczowi. Zarzuciła na siebie szary kaftan i ubrała męskie buty.
Schowali się w brzozowym lasku i obserwowali wroga. Kiedy był już blisko, królewna wyciągnęła różdżkę i powiedziała magiczne zaklęcie:
- Lubimy czytać!
Myśliwy zamienił się w kota w butach.
Królewicz ucieszył się, że najpierw obudził królewnę. Na coś się jednak przydała.
Wyruszyli do domu. Po drodze postanowili, że wezmą ślub, bo chyba tak trzeba.
Wyglądali razem pięknie. Lecz, gdy wchodzili po schodach do kaplicy, królewna zgubiła pantofelek. Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Odzyskano go, a potem wszyscy żyli długo i… długo.

Dawno, dawno temu w środku lasu leżała Śpiąca Królewna. Krasnoludki już dawno odeszły, tracąc nadzieję. Pewnego razu jechał przez las królewicz na czarnym koniu. Zobaczył leżącą postać. Potrząsnął ramieniem dziewczyny, a ta otworzyła oczy. Królewna popatrzyła na wybawcę. Powoli wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy. Był prawdziwy.
- Jak mnie tu znalazłeś, kolego?
- W moim...

Dawno, dawno temu żył sobie ubogi młodzieniec. Mieszkał z ojcem i bratem, a jego matka umarła, gdy był jeszcze dzieckiem. Ojciec rozpieszczał synów jak tylko mógł, lecz starszemu, bratu naszego bohatera miłość ojca nie wystarczała. Postanowił poślubić księżniczkę. Jej ojciec, który był władcą krainy, w której żyli był także cenionym pisarzem. Wciąż dawał starszemu bratu swoje nowe powieści. On jednak nie docenił ich, liczyły się dla niego jedynie pieniądze i władza. Każdą książkę oddawał młodszemu bratu, który wkrótce miał już małą biblioteczkę. Młodzieniec pokochał książki i postanowił twarzą w twarz spotkać się z pisarzem. Ubrał się w najlepsze ubrania jakie miał i wyruszył do pałacu. Strażnicy nie chcieli go wpuścić myśląc, że jest zwykłym ulicznym złodziejem. W wejściu pomogła mu małżonka brata. Była tak piękna i dobra, że młodzieniec odrazu się w niej zakochał. Dziewczyna prowadząc go do komnaty ojca opowiadała o smutku jaki odczuwała po ślubie z mężczyzną, który nie odwzajemnia jej miłości. Bohater obiecał sobie, że uratuje i poślubi księżniczkę. Długo czekali na władcę, jtóry się nie pojawiał. Zrezygnowany chłopak już ruszył do wyjścia, kiedy nagle zobaczył króla biegnącemu ku lasowi i pobiegł za nim. Pisarz w środku lasu przystanął przed wielkim głazem i rzekł: "lubimy czytać". Nagle w głazie pojawił się otwór i schody prowadzące pod ziemię. Król zszedł na dół, a młodzieniec za nim. Znaleźli się w ogromnej komnacie pełnej książek. Na środku zebrało się 40 mężczyzn wraz z królem. Przyglądający się wszystkiemu młodzieniec zrozumiał, że to także władcy i autorzy. Podsłuchał, że król jego krainy znalazł już godnego zastępce, który jest mądry i uwielbia czytać i, że jest nim jego brat! Młodzieniec oburzył się i wyszedł z ukrycia po czym wyjawił królowi prawdę. Oszołomioni władcy zaczęli między sobą szeptać "jak mógł tu wejść?" "Skąd znał hasło?" "Kim jest?". Władca uśmiechnął się do niego życzliwie i uwierzył we wszystkie jego słowa, bo do komnaty tej nie mógłby wejść człowiek, który nie kocha książek. Wkrótce młodzieniec został królem i dołączył do tajnego stowarzyszenia czterdziestu pisarzy. Wtrącił starszego brata do lochu, ojcu zapewnił najlepszą komnatę w pałacu, a książniczkę poślubił tak jak obiecał.
Koniec

Dawno, dawno temu żył sobie ubogi młodzieniec. Mieszkał z ojcem i bratem, a jego matka umarła, gdy był jeszcze dzieckiem. Ojciec rozpieszczał synów jak tylko mógł, lecz starszemu, bratu naszego bohatera miłość ojca nie wystarczała. Postanowił poślubić księżniczkę. Jej ojciec, który był władcą krainy, w której żyli był także cenionym pisarzem. Wciąż dawał starszemu bratu...