Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom :)

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

AHA
Elilaya
Aghama
Mruczanka
Desmond18

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

AHA
Elilaya
Aghama
Mruczanka
Desmond18

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Nadszedł marzec. Najpierw słota, plucha i roztopy, potem stopniowo słońce grzało coraz przyjemniej, coraz mocniej. Wreszcie nadszedł idealny czas, by nocami włóczyć się po okolicy i wyznaczyć swój rewir.
A wtedy na wieczornym spotkałem Ją.
Jakie cudowne z niej było zjawisko. Płci bieluchnej jak śnieg, o jedwabistych włosach, melodyjnym i zmysłowym głosie. Bogini mojego serca miała czarującą gibkość w ruchach, śmiałe spojrzenie i iście królewskie maniery. Jak odurzony byłem jej zapachem i bliskością, o mało com nie spadł z płotu.
Krótkie ze sobą spędziliśmy chwile, gdyż musiałem opracować jakiś wspaniały plan, jak by zdobyć swoją wybrankę. Nie chciałem być gruboskórny czy banalny- musiałem powalić ją swym heroicznym czynem.
Najpierw bezszelestnie podążyłem za nią następnego dnia, by ustalić gdzie mieszka. Nocą zaś przy wtórze pohukiwań sowy wykonałem pieśń ku czci nadobnej pani. Z głębi swego kociego serca wyśpiewałem zachwyty nad jej urodą.
Kolejnego wieczoru zebrałem trochę polnych kwiatów, które rozłożyłem pod jej drzwiami. Nie omieszkałem ponownie wykonać swojej serenady, mimo tego, że z okna wyleciał jakiś garnek, który roztrzaskał się u moich stóp, ludzie klęli, a psy ujadały.

A potem zapolowałem na najtłustszą mysz w okolicy. Miała aksamitne futerko i apetycznie wyglądała.

Poniosłem trofeum w pyszczku, futro wyglansowane, wąsy dumnie sterczące, sztywne nogi zwycięzcy i oto wychodzi moja piękna, a ja się do niej zbliżam, składając jej dary prosto pod nogi, a wtedy....

-Skaranie boskie z tym kotem! Chyba się waleriany opił! Drze się po nocach jak opętany!!!! Jeszcze mi zapaskudzi podłogę tym kretem. A psik wariacie- huknęła moja niewdzięczna właścicielka i potraktowała mnie wodą ze szlaucha.
Bo to zła kobieta była.

Nadszedł marzec. Najpierw słota, plucha i roztopy, potem stopniowo słońce grzało coraz przyjemniej, coraz mocniej. Wreszcie nadszedł idealny czas, by nocami włóczyć się po okolicy i wyznaczyć swój rewir.
A wtedy na wieczornym spotkałem Ją.
Jakie cudowne z niej było zjawisko. Płci bieluchnej jak śnieg, o jedwabistych włosach, melodyjnym i zmysłowym głosie. Bogini mojego...

Wreszcie po wielu stuleciach badań udało się odkryć tajemnice komunikacji ze zwierzętami dlatego dziś ruszamy z wywiadami pod tytułem "Co myślą o nas zwierzęta" nasza korespondentka wybrała się do domu Państwa Floriańskich porozmawiać z ich kotem Milusiem.
- Witam Milusiu czy zechciał byś odpowiedzieć na kilka pytań?
MILCZENIE
- Witam Milusiu czy zechciał byś odpowiedzieć na kilka pytań?
...
MILCZENIE
...
- Miluś pogadaj ze mną proszę.
- O, och to Ty do mnie mówisz?
- Mhm...
- To czemu tak, dziwnie się do mnie zwracasz? Co to za imię Miluś dla tak szlachetnego stworzenia jak ja?
- W porządku rozumiem, to jak mam się do ciebie zwracać kocie?
- Zupełny brak wychowania nie jesteśmy na Ty możesz mówić do mnie Szanowny Panie Kocie, Panie Kocie ewentualnie Władco Świata.
- Dobrze Panie Kocie czy odpowiesz na kilka moich pytań?
- Ale kiedy że niby teraz? Teraz jestem trochę zajęty to pora mojej 35 drzemki dziś. O kamery. Dobrze może odpowiem.
- Co Pan myśli o ludziach?
- Ludziach? Nie znam, to po co mam sobie nimi zaprzątać głowę.
- Jak to Pan nie zna a kto się Panem opiekuje, daje jedzenie, sprząta w kuwecie, głaszcze? I Zna Pan mnie.
- To, to są ludzie? Dziwne zawsze miałem wasz gatunek za bardziej inteligenty.
- To znaczy?
- Ile czasu zajmuje wam pojęcie podstawowych zasad a przecież nie jest ich tak znowu dużo właściwie jedna ja rządzę.
- A po za tym co jeszcze Pan myśli o ludziach?
- Nic, nie zaprzątam sobie głowy głupotami. Chociaż nie w sumie to czasem myślę gdzie są i kiedy dadzą mi coś do jedzenia i czy to będzie to świństwo co zwykle, dlaczego znowu zajęli moje miejsce na kanapie, a na tarasie widokowym postawili jakiś wiecheć? Takie tam przemyślenia kiedy ich dziwne zwyczaje utrudniają mi normalne funkcjonowanie. A teraz do widzenia ominąłem przez ciebie już 7 drzemek.
- Cóż do widzenia. A już za tydzień wywiad z Pimpkiem psem pasterskim Państwa Garnkowskich.
- Co za nie takt wspominać przy mnie o tym pchlarzu psie.

Wreszcie po wielu stuleciach badań udało się odkryć tajemnice komunikacji ze zwierzętami dlatego dziś ruszamy z wywiadami pod tytułem "Co myślą o nas zwierzęta" nasza korespondentka wybrała się do domu Państwa Floriańskich porozmawiać z ich kotem Milusiem.
- Witam Milusiu czy zechciał byś odpowiedzieć na kilka pytań?
MILCZENIE
- Witam Milusiu czy zechciał byś odpowiedzieć...

Z pamiętnika Władcy Świata, Pana Wszechrzeczy i Protektora Uniwersum

Głęboka beznadzieja wypełnia mą duszę. Oto ja, Pan i Władca, idę na obchód królestwa. Mogę zlecić to swoim poddanym... Ale ja to zrobię lepiej.
Zawładnąłem tym królestwem przed laty. Była to wtedy otchłań zepsucia. Maluczcy mieszkańcy robili co chcieli. Chaos ogarniał ich żywoty i nic nie mogło tego zmienić.
Aż do czasu, gdy pojawiłem się ja.
Zapanowałem nad tym królestwem, choć było to szaleństwo. Zjednoczenie wymagało ogromu sił, ale to surowe prawo dało mi szansę władzy po kres życia. Rządy twardą ręką zdały egzamin.
Jestem spełniony. Osiągnąłem wszystko, co tylko mogłem. Przechadzam się teraz przez włości. Jest spokój. Poddani kręcą się, ale widząc mnie oddają mi cześć. Szanuję ich całym sercem. Szkoda, że są na tak niskim poziomie rozwoju, że nie potrafią się ze mną porozumieć. Ważne, że pracują dla mnie i przynoszą dary. Są to winni swemu władcy. Pomazańcowi bożemu. Królowi z łaski Boga. Nie są w stanie pojąć, jak wielkie brzemię na mnie ciąży. Szczególnie teraz, gdy nadchodzi kryzys.
Królestwo rośnie w siłę. Moja władza jest pewna. Nie ma zagrożeń. Ale jest problem.
Władca słabnie.
Moje życie wypełnia beznadzieja. Nie mam wyzwań. Więcej osiągnąć się nie da.
Poddani wracają. Zaraz oddadzą mi pokłony i dary.
Co się dzieje? Gdzie dary?
Oni kogoś sprowadzili! Toż to rewolucja! Przynieśli mojego rodaka! Drugiego KOTA! Co się stanie z królestwem? Wojna domowa?
Może jeszcze jest szansa, by odzyskać siły!

Z pamiętnika Władcy Świata, Pana Wszechrzeczy i Protektora Uniwersum

Głęboka beznadzieja wypełnia mą duszę. Oto ja, Pan i Władca, idę na obchód królestwa. Mogę zlecić to swoim poddanym... Ale ja to zrobię lepiej.
Zawładnąłem tym królestwem przed laty. Była to wtedy otchłań zepsucia. Maluczcy mieszkańcy robili co chcieli. Chaos ogarniał ich żywoty i nic nie mogło tego...

Mama nosi te dziwne buty, które nazywa szpilkami. Wmawia Tacie, że w nich łydki wyglądają lepiej, ale ja wiem, że to nieprawda.
Mama też jest kotem, czuję to. Tylko nie umie tupać. To znaczy umie, ale tylko w tych... szpilkach. Ja tupię tak po prostu, łapkami, choć umiem też się skradać i przemykać niezauważony, jak tajny agent w jednym z tych filmów, które ogląda Tata. Tyle że moją tajną bronią są pazury, a nie pistolet. Te głupawe ptaszki dobrze o tym wiedzą i nie przylatują już do naszego ogrodu. Trochę szkoda, ale z głodu nie umrę, bo Mama daje mi różne dobre rzeczy. Serduszka, wątróbkę, czasem jakąś puszkę... Tata się krzywi, mówi, że to okropne. Nieprawda, bardzo smaczne, ale Tata po prostu jest rozpieszczony przez Mamę i najchętniej jadłby tylko kotlety i szynkę. Właściwie go rozumiem.
Nasza relacja z Tatą opiera się na rywalizacji o względy Mamy. O to, czy ja pierwszy zaklepię jej kolana, czy uprzedzi mnie Tata, który układa głowę na ciepłych udach Mamy (wcale nie są za grube, bardzo wygodne) i patrzy na mnie ze złośliwą satysfakcją.
A wtedy ja mu sikam w buty.
Tata robi awanturę, a ja udaję, że nie wiem, o co chodzi. Choć wiem doskonale. W końcu musiałem się zastanowić, czy lepiej zemścić się na ulubionych trampkach, czy też bardziej go dotknie profanacja drogich, skórzanych półbutów.
Tata krzyczy i grozi, że mnie odda, bo to ludzkie pojęcie przechodzi. Wtedy ja robię smutną minę, a Mama mnie broni i bierze na ręce. I w końcu to ja ląduję na kolanach. Ciao, naiwniaku.

Mama nosi te dziwne buty, które nazywa szpilkami. Wmawia Tacie, że w nich łydki wyglądają lepiej, ale ja wiem, że to nieprawda.
Mama też jest kotem, czuję to. Tylko nie umie tupać. To znaczy umie, ale tylko w tych... szpilkach. Ja tupię tak po prostu, łapkami, choć umiem też się skradać i przemykać niezauważony, jak tajny agent w jednym z tych filmów, które ogląda Tata....

Czasami wydaje mi się, że poczucie braku sensu egzystencji, zobojętnienia do otaczającego nas świata, my koty nabywamy wraz z wejściem w dorosłość, i piętno to spada na nas bezwzględnie. Pamiętam dzieciństwo. Była wtedy we mnie jeszcze jakaś pasja. Chciałem błądzić, walczyć, eksperymentować, odkrywać świat, czynić rzeczy głupie i niebezpieczne. Sam nie wiem kiedy pragnienie to ustąpiło posępnej melancholii, która przyszła tak niespodziewanie, a zarazem bezszelestnie. Nawet nie zauważyłem kiedy oplątała mnie i uczyniła samą sobą. Ale stało się, musiało się stać. Stało się, bo każdy z nas nosi w sobie to gorzkie ziarno i tylko kwestią czasu jest to, kiedy ono wykiełkuje. Dziś moja pasja tylko czasami budzi się z błogiego snu. Udaję wtedy, że poluję, próbuję nawet polować i choć przez chwilę sprawia mi to przyjemność, przypomina młodzieńcze lata, to zaraz nudzi mi się to i wracam z powrotem do swojej metaforycznej – a czasem nawet nie – drzemki. Właśnie, drzemki. Te stały się najlepszym sposobem na zabicie czasu, który mam wrażenie, powoli zabija mnie. Któreś z nas w końcu przegra. Cieszy mnie jednak jedna rzecz, mianowicie to, że mogę się tutaj wypowiedzieć, snuć swoją opowieść o wygasłych marzeniach, o uczuciach, których już nigdy więcej nie dane mi będzie przeżyć. Cieszę się, że mogę zaprzeczyć swojej spontanicznej naturze, rzucić światło ta no, że kot nie chadza własnymi drogami, lecz mokrymi i samotnymi uliczkami. Sam pośród nocy, martwy już.

Czasami wydaje mi się, że poczucie braku sensu egzystencji, zobojętnienia do otaczającego nas świata, my koty nabywamy wraz z wejściem w dorosłość, i piętno to spada na nas bezwzględnie. Pamiętam dzieciństwo. Była wtedy we mnie jeszcze jakaś pasja. Chciałem błądzić, walczyć, eksperymentować, odkrywać świat, czynić rzeczy głupie i niebezpieczne. Sam nie wiem kiedy pragnienie...

"Aaach! Moje uszy!" - pomyślałem od razu po tym, gdy ten brzydki i staromodny dzban uderzył z hukiem o ziemię. Chwilę później usłyszałem stukot butów moich służących, bo jak inaczej nazwać tych, którzy mnie rozpieszczają, dają jedzenie, mleko i robią wszystko, czego chcę?
Wiem, jak to wszystko się skończy. Będą krzyczeć, gadać od rzeczy. Ale za jakiś czas zrozumieją, jak wielką zrobiłem im przysługę pozbywając się tego badziewia. Stanie się to, gdy przyjdzie ta stara baba, którą służący-pan nazywa Mamusią. Też nienawidziła tego naczynia i tylko podrapie mnie za uchem.
Robi to zawsze, ale za każdym razem jest tak samo satysfakcjonujące. Traktuje mnie jako władcę absolutnego, do czego reszta ludzi musi się jeszcze przekonać. Do tego im jeszcze daleko, szczególnie po tym, gdy wystawili mnie zimnym wieczorem na dwór, bo "głupi kot zmarnował całą rolkę papieru toaletowego". Kompletnie tego nie rozumiem, bo skoro a) papier był w MOIM domu, a b) był miękki i się kręcił, to chyba oczywiste, że mogę się nim pobawić. Ale nie pozostałem im dłużny i prychając im przed nosem zerwałem tkaninę sprzed okna, która podobno "dużo kosztowała" - człowiek musi znać swoje miejsce w szeregu.
Oho - kroki są coraz głośniejsze.
Już zaraz.
Za 3... 2...
1...
"Mruczek! Kochanie moje! Zbiłeś wreszcie ten obrzydliwy wazon? Mój Jaś się zdenerwuje, ale mamusia zawsze mu mówiła, by posłał go do lamusa, bo nawet moja babka takich nie pamięta! No, chodź, Mruczuś, taak. Należy ci się."
Tak jak mówiłem.
Lubię to drapanie za uchem.

"Aaach! Moje uszy!" - pomyślałem od razu po tym, gdy ten brzydki i staromodny dzban uderzył z hukiem o ziemię. Chwilę później usłyszałem stukot butów moich służących, bo jak inaczej nazwać tych, którzy mnie rozpieszczają, dają jedzenie, mleko i robią wszystko, czego chcę?
Wiem, jak to wszystko się skończy. Będą krzyczeć, gadać od rzeczy. Ale za jakiś czas zrozumieją, jak...

Często zastanawiam się, co myślą moje koty (tak, mam zaszczyt być mamusią kilku bardzo nieprzeciętnych i pięknych egzemplarzy tych słodkich stworzeń). W końcu przywykliśmy mówić, że koty traktują swoich opiekunów jak niewolników, nie obchodzi je nic oprócz leniuchowania i zawsze mają swoje drogi do przebycia… Nie bardzo przychylam się do tych opinii, ponieważ moim zdaniem koty to najmilsze stworzenia na świecie! Nie mogą wiedzieć na pewno, co moi podopieczni o mnie myślą, ale czasem można to wyczytać z ich zielonych oczu. Pewnie w duchu śmieją się z mojego porannego roztargnienia i ze stoickim spokojem przyjmują groszek w misce, zamiast swojego jedzenia, czekając aż po kilkunastu minutach naprawię swój błąd. Zapewnie także myślą, że to dla nich wracam do domu w takim pośpiechu, że większość zakupów wypada mi z torby przy samych drzwiach i dlatego są zawsze takie miłe i wesołe ;) Myślę także, że uważają mnie za swój prywatny termofor, bo kiedy tylko usiądę, wszystkie są od razu jak na zawołanie na moich kolanach i bezczelnie pakują się pod kocyk, którym lubię się przykrywać czytając wieczorem książki. Mam nadzieję, że myślą o mnie właśnie w taki sposób, ale może jednak mit kota bezdusznego, który chce panować nad światem jest prawdziwy i w głębi duszy moje pupilki szykują się na podbój naszego domowego zacisza!

Często zastanawiam się, co myślą moje koty (tak, mam zaszczyt być mamusią kilku bardzo nieprzeciętnych i pięknych egzemplarzy tych słodkich stworzeń). W końcu przywykliśmy mówić, że koty traktują swoich opiekunów jak niewolników, nie obchodzi je nic oprócz leniuchowania i zawsze mają swoje drogi do przebycia… Nie bardzo przychylam się do tych opinii, ponieważ moim zdaniem...

Nim pierwsze promyki słońca wychylą się zza chmur, wyciągam zesztywniałe od snu łapy i rozpoczynam swój poranny rytuał. Siadam blisko głowy swojego wiernego niewolnika i zaczynam wydawać z siebie głośne, nieprzyjemne mruczenie.
- Wywal go stąd... - słyszę złowieszczy jęk znienawidzonej "właścicielki".
Dostrzegam jej poirytowane spojrzenie i w odpowiedzi zaczynam ostentacyjnie czyścić pazury przedniej łapy zaciśnięte w pięść. Mój poddany, mamrocząc coś pod nosem, zwleka się w końcu z łóżka i idziemy do miejsca, gdzie kryją się wszystkie kocie marzenia: do lodówki.
Dobrze, że tamta nie postanowiła wstać i mnie "nakarmić", bo inaczej musiałbym się pocieszyć nędznymi chrupkami, które co najwyżej nadają się do wsadzenia komuś w buty.
Po obfitym posiłku, wpełzam do ich łóżka i zaczynam drzemać.
Jedno muszę Wam, ludzie, przyznać: świetnie jest być kotem. Pełna miska, ciepły kąt i wieczne leniuchowanie - kto by tak nie chciał?

Nim pierwsze promyki słońca wychylą się zza chmur, wyciągam zesztywniałe od snu łapy i rozpoczynam swój poranny rytuał. Siadam blisko głowy swojego wiernego niewolnika i zaczynam wydawać z siebie głośne, nieprzyjemne mruczenie.
- Wywal go stąd... - słyszę złowieszczy jęk znienawidzonej "właścicielki".
Dostrzegam jej poirytowane spojrzenie i w odpowiedzi zaczynam...