Aququ - świetny tekst, gratulacje!
Żałuję, że nie wygrał michu30 - wybór pomiędzy wyjazdem do teściowej, a wycieczką do galerii handlowej - największa tragedia w życiu stereotypowego mężczyzny :)

Dziękuję wszystkim, którzy docenili mój tekst, dzięki Wam byłam już prawie pewna wygranej!
Szkoda, że jury miało inne zdanie :(

Aququ - świetny tekst, gratulacje!
Żałuję, że nie wygrał michu30 - wybór pomiędzy wyjazdem do teściowej, a wycieczką do galerii handlowej - największa tragedia w życiu stereotypowego mężczyzny :)

Dziękuję wszystkim, którzy docenili mój tekst, dzięki Wam byłam już prawie pewna wygranej!
Szkoda, że jury miało inne zdanie :(

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rossie
Kanclerz
Młody1985
Aququ
nan1989

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rossie
Kanclerz
Młody1985
Aququ
nan1989

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Kryję twarz w dłoniach. Słyszę świst pocisków nad głową, krzyk w oddali, jakby zza grubej zasłony, odłamki odbijają się od mojego hełmu. Zbieram w sobie odwagę i podnoszę wzrok. Wokół mnie leży cały mój oddział. Pokiereszowani, nieżywi, lub w stanie agonalnym. Trafili w nas z grubszego kalibru. Pewnie ta niemiecka Gruba Berta jak ją nazywają. Oglądam się powierzchownie – wygląda na to, że wyszedłem z tego bez szwanku. Patrząc na moich rozczłonkowanych towarzysz wokół, zakrawa to na cud. Podnoszę się powoli, lecz nagły atak torsji rzuca mnie na ziemię. Nie próbuję już nawet wstać. Wstrząsają mną dreszcze na samą myśl o tym piekle dziejącym się wokół.
Z letargu wyrywa mnie znajomy głos. Krzyk przerażenia! To Adam, miał pryczę obok mnie w koszarach pod Przemyślem! Zrywam się na równe nogi i , klucząc pomiędzy martwymi torsami, biegnę w stronę znajomych dźwięków. Przede mną stoi pozostałość po austriackim bunkrze. Wskakuję na pogruchotane betonowe płyty i staję jak wryty…
W odległości 50 metrów, w zagłębieniu terenu wyżłobionym przez gąsienice tankietek, stoi Adam. Mierzy z karabinu prosto w austriackiego żołnierza w szarym mundurze. Jednak to nie Adam przykuł moją uwagę. Ten C.K. wojak… To Jakub – mój młody siostrzeniec z Galicji! Obaj mierzą do siebie z broni! Jeszcze chwila i stracę albo przyjaciela, albo dziecko, nad którego wychowaniem czuwałem… Zrywam się do biegu i odbezpieczam Mosina – Kuba, Adam, Kuba, Adam, jeden strzał, jedna zdrada, jedna śmierć...

Kryję twarz w dłoniach. Słyszę świst pocisków nad głową, krzyk w oddali, jakby zza grubej zasłony, odłamki odbijają się od mojego hełmu. Zbieram w sobie odwagę i podnoszę wzrok. Wokół mnie leży cały mój oddział. Pokiereszowani, nieżywi, lub w stanie agonalnym. Trafili w nas z grubszego kalibru. Pewnie ta niemiecka Gruba Berta jak ją nazywają. Oglądam się powierzchownie –...

Ciągle zero do zera. Zegar górujący nad stadionem wskazywała 90 minutę. Arbiter, który przez całe spotkanie wysłuchał pod swoim adresem masę epitetów doliczył tylko 2 minuty. Tuż przed końcem dodatkowego czasu gry zabrzmiał gwizdek a sędzia wyprostowanym ramieniem wskazał na wapno. Karny! Karny dla gospodarzy! Przyznanie rzutu karnego to jeszcze nie bramka, ale nie przeszkadzało to kibicom szaleć z radości. Do piłki ustawionej 11 metrów od bramki podszedł on. Najlepszy zawodnik Orłów, ich kapitan, piłkarz uwielbiany przez kibiców, którzy koszulki z jego nazwiskiem nosili niczym relikwie. Dla całej rzeszy fanów zadanie, jakie miał wykonać było banalne. Przecież robił to już setki razy. Nie dla niego. On przeżywał coś znacznie trudniejszego, boleśniejszego. Skuteczne egzekwowanie karnego dawało jego drużynie awans do europejskich pucharów czyli tysiące euro, przeciwnikom odbierało szansę na pozostanie w najwyższej lidze. Dla niego pozornie było to obojętne. Od przyszłego sezonu przenosił się do wymarzonej włoskiej ligi. Podszedł do piłki i spojrzał w lewo. Przy ławce rezerwowych rywali w niebieskim dresie z napisem trener stał jego ojciec. Siwowłosy mężczyzna, którego dalsza kariera zależała od skuteczności wykonanego prze niego strzału. Przypomniał sobie lata młodości. Widział kochającego ojca, który prowadził go na trening, który spędzał z nim każdą wolną chwilę, doskonaląc jego piłkarskie umiejętności. Człowieka, który przez całe swoje życie robił wszystko, by syn był tym kim jest teraz. Z zadumy wyrwał go gwizdek sędziego. Uwielbiający go kibice i ufający mu koledzy z drużyny czy tata, którego tak kocha? Nie było właściwego wyboru. Wziął rozbieg.

Ciągle zero do zera. Zegar górujący nad stadionem wskazywała 90 minutę. Arbiter, który przez całe spotkanie wysłuchał pod swoim adresem masę epitetów doliczył tylko 2 minuty. Tuż przed końcem dodatkowego czasu gry zabrzmiał gwizdek a sędzia wyprostowanym ramieniem wskazał na wapno. Karny! Karny dla gospodarzy! Przyznanie rzutu karnego to jeszcze nie bramka, ale nie...

Kiedy myśli się o pracy ratownika wodnego myśli się głównie o pięknym słońcu, opalonych ciałach i błękitnej wodzie odbijającej słońce. Jednak polskie morze często szaleje pod ołowianym niebem, i mimo pogody kurort żąda kąpieli. Lata odpracowałam stojąc na plaży licząc głowy wystające z wody i tyle też lat pomstowałam na brak rozwagi i brawurę. Pomstowałam na czym świat stoi na kolejnych amatorów ostróg, palików, pływających po kilku piwach, czy wreszcie amatorów fal...
Ale tak naprawdę, sama kochałam fale i ten przytłaczający gniew morza, który przypominał nawet nam, pływakom, jak jesteśmy słabi i niezdarni. Oficjalnie nazywaliśmy to treningiem i zwalczaniem strachu, by kiedyś się nie zawahać, ale pływając w grupie, z obstawą na brzegu - zwyczajnie się bawiliśmy. Czuliśmy się silni. Ja czułam się silna. Jednak do czasu.
Podczas sztormu pełniliśmy jedynie patrole. Mój kolega prowadził właśnie krzyczaną dysputę z rosłym mężczyzną stojącym po pierś w wodzie, kiedy zauważyłam ją na skraju pola widzenia. Złotą kulkę między jedną falą a drugą, zmierzającą wprost na falochron.
Ruszyłam w wodę bez nawet jednej myśli, jak automat. Gdy czułam już ogień w rękach i nogach byłyśmy zaledwie jedno uderzenie fali od drewnianego falochronu. Wyciągnęłam rękę łapiąc ją za chudą dziecięcą łydkę wciągnęłam między własne ramiona. W ułamku sekundy musiałam zadecydować – ona, czy inni, którym kiedyś jeszcze pomogę? Nie zdążyłam zrozumieć tej myśli, gdy gwałtownym ruchem obróciłam się czując wznoszenie kolejnej fali. Uderzenie pleców o drewniane słupy czułam tylko przez chwilę, jakby uderzył we mnie piorun, a potem już tylko ręce kolegi ciągnącego nas do brzegu i jego zdławione – jak mogłaś...

Kiedy myśli się o pracy ratownika wodnego myśli się głównie o pięknym słońcu, opalonych ciałach i błękitnej wodzie odbijającej słońce. Jednak polskie morze często szaleje pod ołowianym niebem, i mimo pogody kurort żąda kąpieli. Lata odpracowałam stojąc na plaży licząc głowy wystające z wody i tyle też lat pomstowałam na brak rozwagi i brawurę. Pomstowałam na czym świat stoi...

Moja własna historia sprzed niecałych trzech miesięcy. Suczka, ponad 18 lat i duży, rozpadający się nowotwór sutka. Na szczęście bez przerzutów. Weterynarz odradza zabieg, bo pies jest za stary. Zmiana wypróbowanego lekarza. Inny weterynarz mówi, że podejmie się operacji, ale należy liczyć się z tym, że sunia może się nie obudzić. Co robić? Czy podjąć ryzyko i ewentualnie pozwolić na odejście czworonoga we śnie czy zaniechać operacji i humanitarnie uśpić gdy będzie cierpieć? Tak czy inaczej przed nią już niewiele życia...
Ja podjęłam ryzyko i podarowałam jej dokładnie trzydzieści dni życia. Wylew. A co Wy byście zrobili na moim miejscu???

Moja własna historia sprzed niecałych trzech miesięcy. Suczka, ponad 18 lat i duży, rozpadający się nowotwór sutka. Na szczęście bez przerzutów. Weterynarz odradza zabieg, bo pies jest za stary. Zmiana wypróbowanego lekarza. Inny weterynarz mówi, że podejmie się operacji, ale należy liczyć się z tym, że sunia może się nie obudzić. Co robić? Czy podjąć ryzyko i ewentualnie...

Dźwięk kroków dudnił mu w uszach jakby buty idących były z ołowiu. Chociaż to może dźwięk jego serca docierał do uszu przedzierając się przez ogłuszające okrzyki tłumu? Serce, które rwało się chęcią pomocy bratu, który był właśnie prowadzony na śmierć przy akompaniamencie obelg. „Obdarzeni” to zaraza, jaką od wielu lat ludzkość próbuje wyeliminować, skutecznie. Każdy, kto przejawia nadnaturalną umiejętność zostaje skazany na publiczną, odbierającą godność śmierć bez względu, czy coś zrobił, a raczej przez to, co według władzy niewątpliwie zrobi w przyszłości. Jednak problem Aidena polega na tym, że to właśnie on jest „obdarzonym” i w złości podpalił dom sołtysa, a nie jego brat, któremu zakładają właśnie pętlę na szyję.
Z trudem wspominał rozmowę z ojcem po tym jak wrócił do domu ze złymi wieściami.
-Powiedz im prawdę! – Krzyczał na Aidena czerwony ze złości.
-Zabiją mnie! – Bronił się Aiden.
-Inosz jest lepszym synem, mniejszym złem dla rodziny jest Twoja śmierć. – Aiden spodziewał się tych słów, ale mimo to bolały.
Co zrobić? – Pytał sam siebie patrząc na reakcję tłumu na odczytywane zarzuty przeciwko skazańcowi. Jaki lud skazuje człowieka na śmierć za to, jaki się urodził, nie miał przecież na to wpływu. Aiden był zazdrosny o sukcesy Inosza, ale nigdy nie chciał jego krzywdy. Jednak, gdy brat zniknie to on będzie nadzieją dla rodziny, będzie mógł się wykazać i zdobyć szacunek ojca. Tylko, czy nie straci tym samym szacunku do samego siebie? Bał się, jego duszę rozdzierał dylemat, który kosztował życie albo jego, albo Inosza. Tłum zamilkł. Aiden odnalazł się spojrzeniem z bratem. Mnogość emocji, jaką odnalazł w jego oczach zaparła mu dech. Wiedział już, co musi zrobić.

Dźwięk kroków dudnił mu w uszach jakby buty idących były z ołowiu. Chociaż to może dźwięk jego serca docierał do uszu przedzierając się przez ogłuszające okrzyki tłumu? Serce, które rwało się chęcią pomocy bratu, który był właśnie prowadzony na śmierć przy akompaniamencie obelg. „Obdarzeni” to zaraza, jaką od wielu lat ludzkość próbuje wyeliminować, skutecznie. Każdy, kto...

Od kiedy umarła matka, Janusz borykał się z ogarnięciem otaczającej rzeczywistości. Dobrze, że miał siostrę. Chociaż miała pod dostatkiem obowiązków przy własnych dzieciach i mężu, robiła mu raz w tygodniu zakupy, a w weekendy zapraszała go na obiad i wreszcie mógł zjeść coś ciepłego. A teraz znalazła jakąś niezamężną koleżankę i umówiła go na randkę w ciemno. Podszedł do lodówki, żeby zjeść coś przed wyjściem, ale okazało się, że jest praktycznie pusta. Najpierw się cofnął, ale pomyślał, że jeśli na pierwszej randce będzie mu burczało w brzuchu, nie zrobi dobrego wrażenia.
Posmarował kromki chleba masłem i jeszcze raz otworzył lodówkę. Na pustych półkach smętnie leżały cebula i czosnek.
- Co by tu wybrać... - myślał.

Od kiedy umarła matka, Janusz borykał się z ogarnięciem otaczającej rzeczywistości. Dobrze, że miał siostrę. Chociaż miała pod dostatkiem obowiązków przy własnych dzieciach i mężu, robiła mu raz w tygodniu zakupy, a w weekendy zapraszała go na obiad i wreszcie mógł zjeść coś ciepłego. A teraz znalazła jakąś niezamężną koleżankę i umówiła go na randkę w ciemno. Podszedł do...

Wiem że muszę wybrać. W końcu zdecydować się. Rzuciłam studia. I co teraz ? Powiedzieć rodzicom, którzy są ze mnie tak bardzo dumni. Rozczarować ich ? Zawieść ?. Czy udawać że chodzę na wykłady, znaleźć pracę, a może za rok wybrać przemyślany kierunek. Żyć tak długo w kłamstwie jest złe. Dlatego powinnam wybrać prawdę ? W końcu prawda jest dobra. To dlaczego mam wrażenie że tak nie jest. Że prawda jest gorsza niż kłamstwo. Żal porażki i wstyd jest tak duży. Ale muszę wybrać...

Wiem że muszę wybrać. W końcu zdecydować się. Rzuciłam studia. I co teraz ? Powiedzieć rodzicom, którzy są ze mnie tak bardzo dumni. Rozczarować ich ? Zawieść ?. Czy udawać że chodzę na wykłady, znaleźć pracę, a może za rok wybrać przemyślany kierunek. Żyć tak długo w kłamstwie jest złe. Dlatego powinnam wybrać prawdę ? W końcu prawda jest dobra. To dlaczego mam...

- Witam wszystkich serdecznie. Zaprosiłem was, członków Stowarzyszenia Kibiców, ze względu na historyczne wydarzenie w dziejach naszego klubu. Jak wszyscy wiemy, PZPN swoją wczorajszą decyzją pozbawił Legię tytułu mistrzowskiego. Drużyny, które zajęły 2. i 3. miejsce, czyli Lech i Wisła, również zostały ukarane za korupcję. W takiej sytuacji tytuł Mistrza Polski zostanie przyznany następnym w kolejce. Czyli nam. I właśnie tutaj mamy problem, nad którym musimy się pochylić: czy przyjąć tytuł mistrzowski, czy nie? Liczę na to, że wspólnie podejmiemy jakąś decyzję.
- Panie prezesie, a nad czym się tu zastanawiać? – Odezwał się mężczyzna z ostatniego rzędu. – Mamy szansę na pierwsze, historyczne mistrzostwo, na które normalnie musielibyśmy czekać z 50 lat, jeśli nie dłużej, a wiele osób chce tę szansę zaprzepaścić! Bawicie się w Hamletów: brać, czy nie brać – tylko niech mi ktoś powie, dlaczego?! Dlaczego nazywacie się kibicami, a sabotujecie i podstawiacie klubowi nogę?! – zakończył wyraźnie wzburzony.
Głos znów zabiera prezes:
- Rozważamy nieprzyjęcie tytułu, bo do pierwszego miejsca straciliśmy ponad 20 punktów. Ok, Legia wygrała ligę nieuczciwie, ale spójrzmy prawdzie w oczy: miała dużo lepszy skład i wszyscy wiemy, jak łatwo nas ograła. Zresztą sam pan zauważył, że NORMALNIE mistrza byśmy nie zdobyli. A nas nie ma nawet na podium.
- Cała Polska będzie nam wypominać, że dostaliśmy mistrza przy zielonym stoliku – dorzuca inny z kibiców.
- Teraz pomarudzą, ale za 20 lat nikt nie będzie o tym pamiętał! – Przekonuje kibic z ostatniego rzędu.
- A my? – Pyta dziewczyna siedząca w rogu sali. – Czy nie ma znaczenia to, jak MY będziemy traktować tak zdobyty tytuł?
(…)

- Witam wszystkich serdecznie. Zaprosiłem was, członków Stowarzyszenia Kibiców, ze względu na historyczne wydarzenie w dziejach naszego klubu. Jak wszyscy wiemy, PZPN swoją wczorajszą decyzją pozbawił Legię tytułu mistrzowskiego. Drużyny, które zajęły 2. i 3. miejsce, czyli Lech i Wisła, również zostały ukarane za korupcję. W takiej sytuacji tytuł Mistrza Polski zostanie...