Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Małgorzata
Ellie
xam123
eveo
_-Banita-_

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Małgorzata
Ellie
xam123
eveo
_-Banita-_

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mamo i Tato!
Chyba bardzo ciężko o gorętsze lato.
Żar z nieba się leje tonami,
lecz jest spowodowany ciągłymi ostrzałami.
W ciągu tych kilku dni,
zobaczyłem tyle, że ciągle mi się to śni.
Nie chcę zamęczać was sprawozdaniem,
tylko podzielić się moim doznaniem.
Tęsknota za Wami rozpiera mnie w całości,
lecz ktoś musi pokazać, że wróg nie ma litości.
Nie wymieniłem do końca pióra na broń,
lecz czasem wojna pociąga mnie w swą toń,
a ja bezbronny z piórem w rękach,
piszę na froncie o ludzkich udrękach.
Całym swoim sercem Was kocham,
a tęsknotę na papier wyszlocham.

Mamo i Tato!
Chyba bardzo ciężko o gorętsze lato.
Żar z nieba się leje tonami,
lecz jest spowodowany ciągłymi ostrzałami.
W ciągu tych kilku dni,
zobaczyłem tyle, że ciągle mi się to śni.
Nie chcę zamęczać was sprawozdaniem,
tylko podzielić się moim doznaniem.
Tęsknota za Wami rozpiera mnie w całości,
lecz ktoś musi pokazać, że wróg nie ma litości.
Nie wymieniłem do końca...

Ukochana Mamo!
Chciałabym powiedzieć, że nie musisz się o mnie martwić. Chciałabym powiedzieć, że jestem dumna z tego co robię. Ale okłamałabym Cię. Boję się i nie potrafię poradzić sobie z tym wszystkim. Bycie korespondentem wojennym zawsze było moim marzeniem, ale nie zdawałam sobie sprawy z powagi tego zajęcia. Mamo, tu codziennie umierają ludzie. Cierpią. Wykrwawiają się. Widziałam chłopaka, niewiele starszego ode mnie. Strzał rozszarpał mu rękę. Była tylko mieszaniną mięśni, odłamów kości i krwi. Ale kiedyś byłą ręką. A za moment już nie. I wiesz co jest najgorsze? W duchu ulżyło mi, że to nie moja ręka. Czułam do siebie obrzydzenie. Odrazę. Wstręt. A jednak cieszyłam się, że to nie przytrafiło się mnie. Proszę mamo, nie potępiaj mnie za to. Słychać strzały i wybuchy. Widok zwłok jest wszechobecny. Cierpienie jest tu namacalne, a odór śmierci unosi się w powietrzu. Trudno mi spojrzeć na wszystko na chłodno i nie mieszać pracy z emocjami. Wymaga to niewiarygodnej dyscypliny, jaką narzucam sobie codziennie. Bardzo chcę wrócić do Ciebie, do domu. A jednak nie mogę. Moja obecność tutaj ma przecież swój cel. Chociaż tyle mogę zrobić dla tych ludzi. Wiedz, że kocham Cię z całego serca. Żałuję każdej przykrości, jaką Ci sprawiłam. Dopiero teraz ujrzałam kruchość ludzkiego życia i naprawdę doceniam tą surową lekcję.
Mam nadzieję, że niedługo znów się spotkamy,
Twoja kochająca córka

Ukochana Mamo!
Chciałabym powiedzieć, że nie musisz się o mnie martwić. Chciałabym powiedzieć, że jestem dumna z tego co robię. Ale okłamałabym Cię. Boję się i nie potrafię poradzić sobie z tym wszystkim. Bycie korespondentem wojennym zawsze było moim marzeniem, ale nie zdawałam sobie sprawy z powagi tego zajęcia. Mamo, tu codziennie umierają ludzie. Cierpią. Wykrwawiają...

Kochani!
Ze względu na to, że sytuacja robi się coraz groźniejsza, pragnę napisać do Was ten list.
Dobrze wiecie, że mój zawód jest godny, ale też i śmiertelnie niebezpieczny. Nie ukrywam, że z każdym dniem jest mi coraz trudniej. Parę razy prawie udało im się mnie złapać. Pamiętam to uczucie, gdy ich oddechy muskały moją skórę na szyi, a ja biegłam. Biegłam o życie.
Na samo wspomnienie tego przechodzą mnie dreszcze, a nocą nie mogę zmrużyć oka. I boję się. Oj, jak bardzo się boję. Nie mam na myśli w tym momencie tego, że boję się o siebie. Nie, raczej o Was. I o przetrwanie piękna, bo widzę jak bardzo w tej chwili moje otoczenie jest szare. Każdego ranka zadaję sobie pytanie czy to świat oszalał, czy ja.
Tyle krwi i bólu widzę wokół siebie. Płacz i cierpienie, odgłosy strzelaniny i wysadzanych budynków - to wszystko stało się dla nas codziennością.
I ta walka, która nigdy się nie skończy. Walka dobra że złem.
Bez względu na wszystko pamiętajcie, że zawsze będziecie w moim sercu. Będę przy Was, nawet jeżeli odejdę z tego świata.
Proszę, nie odpisujcie na tę wiadomość. Nie chcę, żeby coś Wam się stało.
Kocham Was całą duszą.
A.

Kochani!
Ze względu na to, że sytuacja robi się coraz groźniejsza, pragnę napisać do Was ten list.
Dobrze wiecie, że mój zawód jest godny, ale też i śmiertelnie niebezpieczny. Nie ukrywam, że z każdym dniem jest mi coraz trudniej. Parę razy prawie udało im się mnie złapać. Pamiętam to uczucie, gdy ich oddechy muskały moją skórę na szyi, a ja biegłam. Biegłam o życie.
Na...

Kochani,
ciężko jest tu cokolwiek napisać, gdy wokół czuć tę kwaśno-gorzką woń śmierci. Chyba nie powinienem mówić o tym w tak dosadny sposób, chociażby przez wzgląd na waszą psychikę ale widzę w tym jakiś sposób oderwania od siebie jakiejś części. Ciekawość oddałbym w tym momencie najgorszym wrogom, i nie mam na myśli tych po drugiej stronie frontu, bo oni też tu są. Siła, która każe ci patrzeć na kawałek mięsa rozrzucony w przestrzeń kulą ołowiu, gdy myśl o jutrze znika, bo twoje życie to tylko echo. Dlatego jestem, to jest moim zadaniem; nie idę drogą krzyżową, ja tylko stoję obok. Jednak jest w tym jakiś sens: dostrzegam dużo więcej. Pierwszy raz zrozumiałem znaczenie słowa pustka, gdy cały wszechświat powoli znikał w oczach młodego chłopaka. Wtedy chociaż trochę udało mi się pojąć meritum śmierci: to nie koniec życia, a tylko koniec bólu. Tylko tyle mogę Wam powiedzieć. Rozszyfrujcie to własnym kodem.
Czekajcie.

Kochani,
ciężko jest tu cokolwiek napisać, gdy wokół czuć tę kwaśno-gorzką woń śmierci. Chyba nie powinienem mówić o tym w tak dosadny sposób, chociażby przez wzgląd na waszą psychikę ale widzę w tym jakiś sposób oderwania od siebie jakiejś części. Ciekawość oddałbym w tym momencie najgorszym wrogom, i nie mam na myśli tych po drugiej stronie frontu, bo oni też tu są. Siła,...

Moi Najbliżsi

Piszę ten list, siedząc w okopie, trochę ciągnie zimno od mokrej ziemi. Dziś jest bardzo spokojnie, słońce ogrzewa moją twarz, ludzie mnie otaczający patrzą z nadzieją w przyszłość, wypatrując końca wojny.

Pierwsze promienie wiosny sprawiają, że każdy człowiek, wróg czy przyjaciel patrzy przyjaznym okiem na świat. Jestem zdrowy, zrobiłem wiele poruszających zdjęć, dodatkowo napisałem artykuły… O tym pewnie wiecie, bo śledzicie gazety. Wojna zawsze jest trudna dla obu stron, nigdy nie jest tak, że ludzie po jednej stronie są niewinni, a ci po drugiej to potwory w ludzkim ciele. Krzywdzimy, ranimy, torturujemy i zabijamy się nawzajem w imię czegoś nieuchwytnego i nierealnego. Czuję niemoc, kiedy zastanawiam się nad sensem tego co mnie otacza i nie mogę się dopatrzeć…

Mam nadzieję, że moje słowa uspokoją Was chociaż nieco, zapewne rozumiecie jak bardzo ważna jest moja praca dla świata. Rzetelnie opisuję wszystko co widzę, staram się nie poddawać różnym emocją, które miotają mym sercem.

Wasz oddany syn

Moi Najbliżsi

Piszę ten list, siedząc w okopie, trochę ciągnie zimno od mokrej ziemi. Dziś jest bardzo spokojnie, słońce ogrzewa moją twarz, ludzie mnie otaczający patrzą z nadzieją w przyszłość, wypatrując końca wojny.

Pierwsze promienie wiosny sprawiają, że każdy człowiek, wróg czy przyjaciel patrzy przyjaznym okiem na świat. Jestem zdrowy, zrobiłem wiele poruszających...

Moja Rodzinko!
Cieszę się,że znalazłam chwilę by do Was napisać.Zapewne wiecie z TV co tu się wyrabia i każdego dnia spodziewacie się najgorszego.Nic z tego!Zamierzam jeszcze pożyć. Nie ukrywam-jest ciężko,nawet bardzo ciężko.Ostrzał artylerii jest nieregularny,ale jak już się zacznie trwa całą wieczność.Ziemia i każda moja cząstka trzęsie się i rozrywa,mam ochotę gołymi rękoma wryć się w glebę.Byle dalej od tego piekła.A gdy już pył opadnie ruszają ONI.W czołgach,w transporterach,na pieszo.Zwierzęcy strach każe mi się podnieść i uciekać,ale nie mogę.MUSZĘ patrzeć,żeby opisać to światu.Jeżeli uda mi się wycofać chyłkiem na tyły wcale nie czuje się lepiej.Widzę owoce wojny-krew,trupy.Nawet w miastach trochę oddalonych od frontu śmierć mnie dogania.Maleńkie dzieci łkają nad ciałami swych matek,które zginęły bo ONI ostrzelali miasto-Bogu ducha winne miasto!Tu nie ma wojska, są cywile do jasnej cholery!Boże,przepraszam Was.Tyle się we mnie dzieje.Przepraszam,ale jedynie Wam mogę napisać prawdę.Kocham Was.Tęsknie.Nie martwcie się. Wrócę do Was,a wtedy o nic nie pytajcie.Proszę.To już wżarło się w moją duszę i tak zostanie.
Buziaki.
M.

Moja Rodzinko!
Cieszę się,że znalazłam chwilę by do Was napisać.Zapewne wiecie z TV co tu się wyrabia i każdego dnia spodziewacie się najgorszego.Nic z tego!Zamierzam jeszcze pożyć. Nie ukrywam-jest ciężko,nawet bardzo ciężko.Ostrzał artylerii jest nieregularny,ale jak już się zacznie trwa całą wieczność.Ziemia i każda moja cząstka trzęsie się i rozrywa,mam ochotę gołymi...

Właśnie dostałem
rana jest straszna,
nie widzę nic
wszystko już
mi jedno
teraz umieram
koledzy także,
Już się nie
zobaczymy

ŻEGNAJ

(a po rozłożeniu kartki, list brzmiał:)



Właśnie dostałem Twój list. A że pogoda z
rana jest straszna, mam teraz wolne.
nie widzę nic w tym złego, luz.
wszystko już załatwiłem. Dali
mi jedno z przepustek !
teraz umieram z nudów, moi
koledzy także, gramy w karty.
Już się nie mogę doczekać.
zobaczymy się za tydzień

ŻEGNAJ WOJSKO

Właśnie dostałem
rana jest straszna,
nie widzę nic
wszystko już
mi jedno
teraz umieram
koledzy także,
Już się nie
zobaczymy

ŻEGNAJ

(a po rozłożeniu kartki, list brzmiał:)



Właśnie dostałem Twój list. A że pogoda z
rana jest straszna, mam ...

Kochani Moi!
Tęsknię za Wami bardzo. Mały już pewnie nie może doczekać się mamusi, a Pyzuchna ma całą szczękę ząbków. Już niedługo się zobaczymy, obiecuję, jeszcze tydzień, może półtora i znów będę z Wami całe dnie i noce. Teraz muszę tu być, bo to, co się tutaj dzieje, może wpłynąć na losy całego świata, również nasze.
Dobrze mi tutaj - nie jest tak źle, jak by mogło się wydawać. Jem przyzwoicie, raz, czasem dwa razy dziennie, kaszę i chleb, dwa dni w tygodniu zdarza się mięsko. I tak miałam iść na dietę, Kochanie, pamiętasz :)? Zdarzają się dni, kiedy drżę ze strachu, lecz rzadziej niż myślicie. Ludzie szanują dziennikarzy, starają się znaleźć nam najbezpieczniejsze kwatery, mimo zimna w nocy jakoś się wysypiam. Nie martwcie się, wrócę wkrótce i w jednym kawałku. Ucałuj dzieciaki, przypominaj Młodemu o myciu ząbków i dbaj, żeby Pyza nie rozbiła łebka przy nauce chodzenia.
Do zobaczenia niebawem,
Całuski,
Wasza Miśka

Kochani Moi!
Tęsknię za Wami bardzo. Mały już pewnie nie może doczekać się mamusi, a Pyzuchna ma całą szczękę ząbków. Już niedługo się zobaczymy, obiecuję, jeszcze tydzień, może półtora i znów będę z Wami całe dnie i noce. Teraz muszę tu być, bo to, co się tutaj dzieje, może wpłynąć na losy całego świata, również nasze.
Dobrze mi tutaj - nie jest tak źle, jak by mogło się...

Kochani,

jeśli zastanawiacie się, czy wojna jest faktycznie tak okrutna, jak się o niej mówi - zapewniam was, że jest. Jednak nie w okrucieństwie wojny leży problem, lecz w tym, że mówi się o niej tak mało. W dzisiejszych czasach wojna kojarzy się albo z romantycznymi zrywami, albo z heroicznymi grami komputerowymi. Zapewniam was, że w tym, co mnie otacza, nie ma ani romantyzmu, ani wirtualności. Wszystko tu jest realne w swojej okropności i okropne w swojej realności.

Nie jest tu bezpiecznie. Dokoła ciągle giną ludzie. Taka jest wojna. I ja nie jestem tu bezpieczny, choć nie biorę udziału w walkach. Ale nie jestem tu dla bezpieczeństwa. Jestem tu dla prawdy. Tej brzydkiej, brudnej, okropnej prawdy, jakiej nie spotka się w grach komputerowych ani romantycznych narracjach. Prawdy reporterskiej, okupionej niebezpieczeństwem. Prawdy, która musi ujrzeć światło dzienne po to, by to, co mnie otacza, mogło skończyć się jak najszybciej i nie powtarzać w innym miejscu czy innym czasie.

Nie martwcie się o mnie. Martwcie się o ludzkość, która tą prawdę by wyparła.

Kochani,

jeśli zastanawiacie się, czy wojna jest faktycznie tak okrutna, jak się o niej mówi - zapewniam was, że jest. Jednak nie w okrucieństwie wojny leży problem, lecz w tym, że mówi się o niej tak mało. W dzisiejszych czasach wojna kojarzy się albo z romantycznymi zrywami, albo z heroicznymi grami komputerowymi. Zapewniam was, że w tym, co mnie otacza, nie ma ani...