Śmierć mnie nachodzi. Puka w okna mojego domu, z każdym dniem starając się coraz bardziej wybić szyby. Robię, co tylko mogę. Już przestałam kulić się pod brudnym stołem i czekać, aż wszystko samoistnie zniknie. Jestem tu, ostrzeliwana niewidzialnymi pociskami w każdej minucie życia. Widzę śmierć, jej wielkie ramiona i czuję siarczysty oddech na swoim policzku. Woła do mnie, krzyczy, przemawiając przez rannych. Przechodzę obok, nie jestem w stanie pomóc. Czy kiedykolwiek byłam?
Oczy zachodzą mi łzami i kurz przesłania widok. Nie potrafię pisać. Słyszę kroki na zewnątrz domu. Ktoś jest na werandzie, czuję to. Słyszę odległe wystrzały, niemalże mogę poczuć ból osób, które utraciły tutaj swoich bliskich. Jest strasznie. Zawsze uważałam się za empatyczną, otwartą i pomocną. Przybyłam z dostatku i pokoju, wykreowanego przez nas życia. Codziennie mówimy o walce, nie zdając sobie sprawy z potęgi tego słowa. Walka to miłość. Walka, jest tu. Na werandzie mojego domu.
Śmierć mnie nachodzi. Modlę się, by nigdy nie znalazła Waszego adresu.
Walczę. Dla Was i dla wszystkich innych.
Walczę. Na zawsze.

Śmierć mnie nachodzi. Puka w okna mojego domu, z każdym dniem starając się coraz bardziej wybić szyby. Robię, co tylko mogę. Już przestałam kulić się pod brudnym stołem i czekać, aż wszystko samoistnie zniknie. Jestem tu, ostrzeliwana niewidzialnymi pociskami w każdej minucie życia. Widzę śmierć, jej wielkie ramiona i czuję siarczysty oddech na swoim policzku. Woła do mnie,...

Drodzy,
Przed wyjazdem wspominałam, że mogę mieć drobne problemy z kontaktem. Zapewne podejrzewaliście, gdzie się wybieram – po raz kolejny jestem w Palestynie, Tel Awiw był tylko wymówką.
Mieszkam u A. (sytuacja jest gorsza niż ostatnio, nawet w komórce przestałam zapisywać nazwiska). A. i rodzina nie mają pozwolenia na wyjazd, Izrael zwiększył restrykcje, w drodze z Tel Awiwu zatrzymali nas pięciokrotnie – jakoś dotarliśmy, nie mogłam interweniować, musimy dojechać do obozu, przeszukiwali nas personalnie, obrzydliwe. Wojna się nie skończy, oficjalnie nigdy się nie zaczęła, mieszkańcy nie mają możliwości protestu, świat milczy.
Obozy dla uchodźców przechodzą kryzys, część z nich dostaje jeszcze darowizny, gorzej z Gazą.
Znowu doszło do zamachów, wszyscy noszą noże. Miasto znowu jest podzielone, nie ma chwili spokoju, żołnierze i policjanci są wszędzie. Wokół mnóstwo dzieci-żołnierzy z palcem na spuście, słyszę nocami strzały, sąsiedzi ucierpieli, zginęła ich córka, na ścianach zostały plamy zakrzepłej krwi, traumatyczne przeżycie, Izrael znowu odpala pociski, rozważam przeniesienie się do miasta obok.
Konsekwentnie nie tracę siły. Mam wizę jeszcze na 25 dni, wrócę po kolejną, nie wyjadę z Palestyny. Mój płacz nikomu nie pomoże, uczę ludzi wolności.. Robimy razem jedzenie, zastrzyki podaję z zamkniętymi oczami, dalej jest strasznie zimno.
Muszę biec, może nie wstrzymają tego listu.
Nie wrócę, pozdrawiam, przesyłam kawałek cynamonu.
Z miłością,
L.
P.S. Nie wrócę.

Drodzy,
Przed wyjazdem wspominałam, że mogę mieć drobne problemy z kontaktem. Zapewne podejrzewaliście, gdzie się wybieram – po raz kolejny jestem w Palestynie, Tel Awiw był tylko wymówką.
Mieszkam u A. (sytuacja jest gorsza niż ostatnio, nawet w komórce przestałam zapisywać nazwiska). A. i rodzina nie mają pozwolenia na wyjazd, Izrael zwiększył restrykcje, w drodze z Tel...

Najdroższa mamo,
jesteśmy tacy, jak ludzie których spotykamy na swojej drodze. Widząc obecną sytuację zaczynam się o siebie bać… Zbyt wielu okrutnych ludzi spotykam. Wiem, że w normalnych warunkach moglibyśmy nawet zostać przyjaciółmi, a teraz patrzymy na siebie spode łba – podejrzliwie. On i ja wiemy, że w chwili próby nie zawahamy się. On albo ja – nie ma nic pośredniego. Oczy ludzi obu stron konfliktu mówią to samo. Strach jest wszechogarniający. Powoli większość zapominają od czego się ten konflikt zaczął. Teraz to już jest wet za wet. Nie ma rodziny, która by nikogo nie straciła. I stało się – teraz utożsamia się osobę z Narodem – obopólna nienawiść nie do konkretnych osób, ale do ogółu. Wstręt do bliżej nieokreślonej grupy – wroga – wpływa na los jednostek… Jednak moja niezachwiana wiara w człowieczeństwo wciąż nie upada, bo większość nie oznacza wszystkich. Muszę tu być i mówić o tym, chcę by ktoś usłyszał... Wrócę, bo chcę to opowiedzieć. Chcę mówić w imieniu mniejszości, która podtrzymuje moją opinię o ludziach, dzięki której wciąż jestem w stanie się śmiać...
Kocham Cię bardziej niż kiedykolwiek.
Do usłyszenia znów.

Najdroższa mamo,
jesteśmy tacy, jak ludzie których spotykamy na swojej drodze. Widząc obecną sytuację zaczynam się o siebie bać… Zbyt wielu okrutnych ludzi spotykam. Wiem, że w normalnych warunkach moglibyśmy nawet zostać przyjaciółmi, a teraz patrzymy na siebie spode łba – podejrzliwie. On i ja wiemy, że w chwili próby nie zawahamy się. On albo ja – nie ma nic pośredniego....

Mamo, Tato,

To się dzieje naprawdę.
Każdego dnia gdy otwieram oczy moje gardło ściska lęk. Nie tylko lęk przed tym co zobaczę. Ale i przed świadomością o tym, że to właśnie marny los decyduje o wartości życia. O unicestwieniu czyjegoś świata; wraz z jego przeszłością i przyszłością. Jego spuściźnie i przyszłych pokoleniach. W imię idei obślizgłych macek wyższego systemu. I wciąż nie mogę pojąć dlaczego jedna śmierć odbywa się w blichtrze, okupiona skandowaniem rozwścieczonego tłumu kiedy inna umyka ogólnej wiadomości a jedyny wydźwięk jaki pozostawia to ciche łkanie bliskich?
Tak właśnie jest tutaj.
Świat tu dawno przestał przypominać ten, do którego przywykłem daleko stąd. A właściwie zadaję sobie pytanie czy on go w ogóle kiedykolwiek przypominał. Dzieci, kobiety, rodziny, to wszystko nie ma tu najmniejszego znaczenia. Liczy się interes. A interesem jest władza. Bez wzmianki o znaczeniu ludzkiego życia.
Spisując słowa w każdym moim raporcie mam przed oczami śmierć. Śmierć dziesiątek ludzi, którzy giną w tak bezsensowny sposób a ja jestem tego świadkiem. Wraz z nimi giną szanse na lepszy świat. On pozostaje zlepkiem fałszywych nadziei, które odbiera głuchy huk wystrzelanej amunicji.
Chcę abyście wiedzieli, że to co mamy - a czego wielokrotnie nie zauważamy lub po prostu nie doceniamy - pozwala mi stwierdzić, iż szczęście ma na imię Pokój. Pokój w miejscu gdzie żyjemy. Gdzie każdy dzień nie jest walką o przetrwanie ani desperacką ucieczką przed terrorem. Pokój, który pozwala mi wyjść na ulicę i śmiało powiedzieć co kocham, z czym się nie zgadzam oraz co potępiam. Pokój, który nie ma nic przeciwko czy kocham kobietę czy mężczyznę. Pokój, który nie zlinczuje mnie za toast w Waszą rocznicę.
Jedyną walką, którą uskuteczniamy jest wymuszenie uśmiechu do szefa, który od roku nie dał nam podwyżki a w piątek kazał zostać po godzinach. Walka o lepszy i droższy ciuch, fryzurę, mieszkanie, wakacje... Gdzie zazdrość przeziera przez nasze wargi kiedy po powrocie orientujemy się, że sąsiad kupił lepszy samochód.
To tu zrozumiałam, że walka, którą odbywa każdy z nas; wszędzie ma to samo podłoże - żądze. W zależności od szerokości geograficznej zmienia tylko narzędzia, którymi się posługuje.

Wasza S.

Mamo, Tato,

To się dzieje naprawdę.
Każdego dnia gdy otwieram oczy moje gardło ściska lęk. Nie tylko lęk przed tym co zobaczę. Ale i przed świadomością o tym, że to właśnie marny los decyduje o wartości życia. O unicestwieniu czyjegoś świata; wraz z jego przeszłością i przyszłością. Jego spuściźnie i przyszłych pokoleniach. W imię idei obślizgłych macek wyższego systemu....

Synu, Mężu, Mamo, Tato, Siostro!
Jest dobrze, naprawdę! Mogło być znacznie gorzej! Zacznę od tego, że zakwaterowali nas w bundeswehrach, śpimy na rozkładanych pryczach, po 10 osób w namiocie. Dogrzewamy się farelkami (tak, mamy przenośne generatory prądu). Śpiwór puchowy sprawdził się tu doskonale, bo nad ranem jest koszmarnie zimno. Miejscowi nocują w tym, co pozostało z ich domów. Śpią na gruzowisku. Nie chcą porzucić dobytku. Dostali używane koce z darów. Przychodzą do nas wieczorami posłuchać radia. Mamy prysznice z ciepłą wodą (w soboty)! Można się wykąpać. Miejscowi też jakoś sobie radzą – noszą w wiadrach zimną wodę z beczkowozów i grzeją w kotłach nad ogniskiem. Wczoraj przyszedł kontyngent konserw (paprykarz szczeciński będzie mi się śnił po nocach, jak wrócę). Dzielimy się z miejscowymi, bo u nich tylko ziemniaki i cebula. Pewnie jesteście ciekawi, czy jest tu w miarę bezpiecznie. Cóż. Jak wszędzie. Jaka praca, takie życie. Walki toczą się w pewnym oddaleniu, więc nie narzekamy. Wczoraj w nocy w pobliską szkołę trafił co prawda jakiś zabłąkany pocisk moździerzowy, ale spokojnie – nikt nie zginął. Budynek był od dawna opustoszały. Miejscowych nawet to nie obudziło. Mam już prawie cały materiał do reportażu. Łatwo nie było, ale było warto. Jesteśmy to winni tym ludziom. Przynajmniej tyle możemy zrobić. Już niedługo się zobaczymy, więc wszystko Wam ze szczegółami opowiem. Ściskam i lecę – przyjechał UNICEF i Ci z Amnesty International. Do zobaczenia w domu!

Synu, Mężu, Mamo, Tato, Siostro!
Jest dobrze, naprawdę! Mogło być znacznie gorzej! Zacznę od tego, że zakwaterowali nas w bundeswehrach, śpimy na rozkładanych pryczach, po 10 osób w namiocie. Dogrzewamy się farelkami (tak, mamy przenośne generatory prądu). Śpiwór puchowy sprawdził się tu doskonale, bo nad ranem jest koszmarnie zimno. Miejscowi nocują w tym, co pozostało z...

Kochanie,
Kiedy wyjeżdżałem z domu, obiecywałem, że wrócę i tak będzie. Musimy w to wierzyć. Choć wolałbym być z wami w domu, muszę wykonać swoją powinność. Tylko dzięki takim jak my świat dowiaduje się o okropnościach, które się tu dzieją.
Chciałbym już wrócić do domu, do naszych dzieci, do Ciebie. Chciałbym zasypiać trzymając Cię w ramionach. Mam nadzieję, że moja nieobecność nie sprawi, że dzieci zapomną, jak wygląda ich ojciec.
I nie martw się o mnie. Wbrew pozorom jestem silnym mężczyzną, nie dam się tak łatwo zabić. Na szczęście walki trochę tracą na sile. Kto wie? Może już niedługo znowu się zobaczymy!
Pamiętaj, że was kocham. Ucałuj ode mnie dzieci, powiedz im, że tata tęskni.
Na zawsze Twój,
K.

Kochanie,
Kiedy wyjeżdżałem z domu, obiecywałem, że wrócę i tak będzie. Musimy w to wierzyć. Choć wolałbym być z wami w domu, muszę wykonać swoją powinność. Tylko dzięki takim jak my świat dowiaduje się o okropnościach, które się tu dzieją.
Chciałbym już wrócić do domu, do naszych dzieci, do Ciebie. Chciałbym zasypiać trzymając Cię w ramionach. Mam nadzieję, że moja...

Pytacie co u mnie?U mnie wojna,wszędzie walka niespokojna.
Wróg jest bardzo silny,
nasz żywot jest niestabilny.
Z RPG strzelamy,
rannych przyjaciół z pola bitwy zbieramy.
Z moździerza wróg wali,
w niedługi czas nas to z nóg zwali.
Toyota jedzie w stronę naszą,
chłopaki zaraz ją granatnikiem zgaszą.
MRAP-y nigdzie nie pojadą,
Z pola bitwy nie wyjadą.
Helikopter leci z posiłkami,
już ląduje między zasiekami.
Wróg strzela seriami,
wielki chaos nastał między górami.
Wszędzie po kulach ślady,
spokoju nie dają nam te gady.
Nie ma czasu na odpoczynek,
taki ciężki jest ten pojedynek.
W oddali wraki transporterów,
zakłócone jest działanie komputerów.
U was na niebie widać komety,
nad nami zaś latają rakiety.
Prawda jest brutalna,
śmierć ponosi liczba ludzi kolosalna.
Niedaleko kumpel na stanowisku ogniowym,
jest on strzelcem wyborowym.
Każdy z nas nosi mundur,
nie ma czasu na gadanie bzdur.
Każdy pilnuje kolegi lepiej od siebie,
jeśli źle pójdzie spotkamy się w niebie.
Walczymy za ojczyznę,
bo ona na to zasłużyła i nosi już niejedną bliznę.
Oni są liczni ale mali,
my jesteśmy waleczni i wytrwali.
Pewnie mi nie uwieżycie,
ale tutaj co minute ktoś traci życie.
Musimy mieć się na baczności,
chwila nie uwagi i połamią nam kości.
My się nigdy nie poddamy,
jak nasi przodkowie zawsze wygramy.

Zachowujemy zimną krew,
mamy waleczności zew.
Słowo się żekło,
tak właśnie wygląda piekło.
Jak długo jeszcze wyczymamy?
Wiem jedno,wrogowi się nie damy! I już nigdy się nie poddamy!

Karo

Pytacie co u mnie?U mnie wojna,wszędzie walka niespokojna.
Wróg jest bardzo silny,
nasz żywot jest niestabilny.
Z RPG strzelamy,
rannych przyjaciół z pola bitwy zbieramy.
Z moździerza wróg wali,
w niedługi czas nas to z nóg zwali.
Toyota jedzie w stronę naszą,
chłopaki zaraz ją granatnikiem zgaszą.
MRAP-y nigdzie nie pojadą,
Z pola bitwy nie wyjadą.
Helikopter leci z...

Mamutku, Paputku.
Jestem tu w centrum wydarzeń. Pamiętacie jak kazaliście mi się rozwijać, rozmawialiśmy na wszystkie tematy, podsyłaliście mi co ciekawsze artykuły i książki. Dziś jestem tu dzięki Wam. Pewnie myślicie sobie, co ona plecie. Ale chcę Wam podziękować. Jestem szczęśliwa, choć może wydawać się to dziwne. Spełniam marzenia, pokazuje światu prawdę o otaczającej rzeczywistości. Może nie odkrywam leków na nowotwór, może nie odkrywam nic nowego w dziedzinach naukowych. Ale zmieniam świat. Mam wpływ na to o czym będą dziś mówić ludzie. Nie możemy milczeć, gdy dookoła tyle krzywdy. Jestem tu i chcę mieć realny wpływ na rzeczywistość. To Wy zaszczepiliście we mnie tę chęć.
Kocham,
Emilka
PS. Tu naprawdę nie jest tak strasznie. Jestem z Wami myślami.

Mamutku, Paputku.
Jestem tu w centrum wydarzeń. Pamiętacie jak kazaliście mi się rozwijać, rozmawialiśmy na wszystkie tematy, podsyłaliście mi co ciekawsze artykuły i książki. Dziś jestem tu dzięki Wam. Pewnie myślicie sobie, co ona plecie. Ale chcę Wam podziękować. Jestem szczęśliwa, choć może wydawać się to dziwne. Spełniam marzenia, pokazuje światu prawdę o otaczającej...

"Ostatni list"

12 Stycznia 2016
Droga Elizabeth.
Z chwilą pisania tego listu mija 45 dzień odkąd me serce zostało rozdarte miedzy tobą a krajem który równie mocno kocham. Każdego dnia staram sobie przypomnieć twoją twarz, lecz z każdą godziną staje się to co raz trudniejsze. Boje się. Tak strasznie się boje, że cię już nie zobaczę. Ciebie i naszego domku z marzeń. Naszych przyszłych dzieci i psa wesoło merdającego ogonem.
Jutro wysyłają nas do kolejnego zajętego obszaru miasta. Nic nam więcej nie mówią. Ostatnio co raz mniej osób wraca. Ale ja ci obiecałem. Możesz być spokojna. Nie martw się. Nasz dowódca to największy bohater jakiego widziała ta wojna. On nie pozwoli by coś nam się stało.
Czuje, że to nie potrwa już długo. Wojna się skończy i niebawem cię zobaczę. Modle się o to w każdej wolnej chwili i czuję, że Bóg mnie wysłucha.
Napiszę jak zwykle za tydzień.
Twój Thomas

"Ostatni list"

12 Stycznia 2016
Droga Elizabeth.
Z chwilą pisania tego listu mija 45 dzień odkąd me serce zostało rozdarte miedzy tobą a krajem który równie mocno kocham. Każdego dnia staram sobie przypomnieć twoją twarz, lecz z każdą godziną staje się to co raz trudniejsze. Boje się. Tak strasznie się boje, że cię już nie zobaczę. Ciebie i naszego domku z marzeń. Naszych...