I do mnie również dotarła :)
Przyjemnego czytania!

I do mnie również dotarła :)
Przyjemnego czytania!

Czy któryś z Laureatów dostał już książkę?

Czy któryś z Laureatów dostał już książkę?

Dziękuje i gratuluje pozostałym laureatom :)

Dziękuje i gratuluje pozostałym laureatom :)

Nagrody otrzymują:

Seconde
bronus09
Michael
Daniel
Bury

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:

Seconde
bronus09
Michael
Daniel
Bury

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy jutro.

W czasach, kiedy ludziom nie powodziło się tak dobrze, wszystkie narzędzia były na wagę złota. Każdy wiedział, że jak nie ma narzędzi, to nie ma zboża, a jak nie ma zboża, to jedzenia, a wtedy do śmierci już droga niedaleka. Dwie mieszkające po sąsiedzku rodziny uprawiały pszenicę. Wszystko było dobrze, dopóki jednemu z gospodarzy nie skradziono sierpa. Było to jedyne narzędzie, jakim dysponował. Zrozpaczony postanowił zwrócić się o pomoc do sąsiada. Spytał, czy mógłby pożyczyć jego sierp. Ten był Niemcem i odparł, że jego "Siechel" (niem. sierp) zostanie u niego.
W nocy, głodny Polak postanowił wykraść narzędzie z gospodarstwa Niemca. Zakradł się do stodoły i ukradł ostrze. Nazajutrz, gdy Niemiec zauważył zniknięcie, wszczął alarm. Straże przeszukiwały wszystkie domy. Winnego czekał stryczek, a jego rodzinę niechybna biedna i głód. Złodziej czym prędzej więc zabrał ze skrytki zdobycz i przerzucił ją za mur otaczający miasto. Skłóceni sąsiedzi wkrótce popadli w ruinę, a ich nieskoszone zboże uschło i zmarnowało się. Nie wiadomo co się stało z nimi ani z owym sierpem. Wiadomo jednak, że miejscowość, w której zaszły te wydarzenia nazwano Murzasichel. Z początku mówiono Siechelzamur, tak jak brzmiałoby to zgodnie z prawdą ("Sierp za mur"), jednak pewien burmistrz, którego nazwisko zaczynało się na literę M, postanowił zmienić nazwę tak, by bardziej kojarzył się z podlegającym mu rejonem.

W czasach, kiedy ludziom nie powodziło się tak dobrze, wszystkie narzędzia były na wagę złota. Każdy wiedział, że jak nie ma narzędzi, to nie ma zboża, a jak nie ma zboża, to jedzenia, a wtedy do śmierci już droga niedaleka. Dwie mieszkające po sąsiedzku rodziny uprawiały pszenicę. Wszystko było dobrze, dopóki jednemu z gospodarzy nie skradziono sierpa. Było to jedyne...

Gdy byłam ośmiolatką po raz pierwszy wyjechałam na kolonię - właśnie do Murzasichle. Było to dla mnie wielkie przeżycie - sama, bez opieki najukochańszych rodziców z dala od domu przez 14 długich dni. Już w autokrze poznałam nowych znajomych. Jedna dziewczyna zaczęła głośno zastanawiać się skąd wzięła sie nazwa miejscowości w której się zatrzymamy. "Murzasichle? Pewnie od jakiegoś muru" powiedziałam. Nagle do rozmowy włączył się straszy chłopak i oznajmił, że zna legendę dotyczącą tego miejsca. Zaczął swoją przerażającą (jak mi się wtedy wydawało) opowieść od słów typowiej bajki dla dzieci "dawno, dawno temu...". Z początku mała, spokojna wioska stała się piekłem na ziemi. Sielankowe życie na skraju lasu przerodziło się w koszmar. Miejscowi zauważyli, że giną im zapasy, zwierzęta z gospodarstwa są płochliwe, a przede wszystykim - dostrzegli diwne ślady na ich polach uprawnych. Trwało to jakiś czas, aż w końcu wójt miejscowości Bez Nazwy ogłosił, że trzeba podjąć radykalne kroki. Pewnej nocy zorganizował polowanie na tajemniczą postać. Chłopi zabrali ze sobą pochodnie, widły i ruszyli na pole, by zaczaić się na stwora. Nie musieli długo czekać, by pojawił się tajemny gość. Okazało się, że był to... Wilkołak. Ludzie próbowali zabić stworzenie, jednak na marne. Te próby rozwścieczyły tylko wilkołaka i zamieszkał on na stałe w ruinach starej karczmy. Uprzykrzał życie mieszkańcom i cały czas dawał znać o swojej obecności. Gdy porwał małe dziecko, ludność postanowiła uciec z Bez Nazwy. Aby wilkołak nie podążył za mieszkańcami wybudowali ogromny mur otaczający wioskę. Potwór nie mógł się wydostać, a zza muru był słychać tylko jego jęki i jego głośne, charakterystyczne "sichhh". Nikt nie wiedział jak owa postać się nazywa więc postawili tabliczkę z nową nazwą "Murzasichle". Otoczona murem wioska przez kilkadzisiąt lat była opuszczona...Do czasu. A wtedy ja - siedząc wygodnie w fotelu widziałam przez szybę autokaru tablicę z napisem "Murzasichle"...

Gdy byłam ośmiolatką po raz pierwszy wyjechałam na kolonię - właśnie do Murzasichle. Było to dla mnie wielkie przeżycie - sama, bez opieki najukochańszych rodziców z dala od domu przez 14 długich dni. Już w autokrze poznałam nowych znajomych. Jedna dziewczyna zaczęła głośno zastanawiać się skąd wzięła sie nazwa miejscowości w której się zatrzymamy. "Murzasichle? Pewnie...

Dawno, dawno temu, gdzieś pośród południowopolskich lasów, żył sobie możny Andrzej Niedźwiedź - Gąsienica. Razu pewnego, zatarg mając ze swym sąsiadem, Jakubem Smętnym, wyzwał go na nietypowy pojedynek: kto wystawi w konkursie akrobacji na koniu (teraz byśmy powiedzieli: woltyżerki) lepszego jeźdźca, będzie mógł przejąć od konkurenta skrawek terenu wraz oficjalnymi przeprosinami.

Smętny wybrał na swego czempiona węgierskiego chłopa - przybłędę, który prawie z siodła nie złaził, a i ponoć matka go na jednym powiła. Przeciw niemu stanął sam pan Andrzej, człek obyty w jeździe konnej i posiadacz najmocniejszej głowy w okolicy. Fakt ten wykorzystał przeciw biednemu Węgrowi, który nie mogąc uchybić zasadom gościnności, wychylił z gospodarzem zawodów kilka(naście?) toastów. Efekt był łatwy do przewidzenia, a gdy biedny obcokrajowiec podnosił się z ziemi po widowiskowym upadku, zdołał jedynie wybełkotać: "murzasichle!" - co jest wyjątkowo szpetnym przekleństwem w gwarze węgierskich czikoszów.

Panu Andrzejowi tak się spodobało to słowo, że wygrany kawałek włości, a później i wieś, ochrzcił tym właśnie mianem.

Dawno, dawno temu, gdzieś pośród południowopolskich lasów, żył sobie możny Andrzej Niedźwiedź - Gąsienica. Razu pewnego, zatarg mając ze swym sąsiadem, Jakubem Smętnym, wyzwał go na nietypowy pojedynek: kto wystawi w konkursie akrobacji na koniu (teraz byśmy powiedzieli: woltyżerki) lepszego jeźdźca, będzie mógł przejąć od konkurenta skrawek terenu wraz oficjalnymi...

Wędrowali dwaj bracia, Mirza i Murza, obaj ubrani w brunatną szatę. Spod kapturów wystawały im gęste czarne loki, a za nimi szli Pielgrzymi, których trzeba było oprowadzić po nieznanym im lądzie. Wspólna wędrówka zakończyła się na rozwidleniu dwóch potężnych rzek i pielgrzymi postanowili rozdzielić się. Ruszyli więc wraz z własnym przewodnikiem w inną stronę. Murza z bogato ubranym Francuzem dotarli pewnego dnia do przydrożnej, obskórnej, średniowiecznej karczmy Pod Czapką z Piór. Zasiedli do małego stolika i zamówili po kuflu cedru. Po kilku haustach niezdolni do dalszej podróży, jak każdy poczciwy obywatel ruszyli więc dalej. Mijali pierwsze pagórki i rozmokłe trzęsawiska, gdzie jedynym odgłosem był klekot bocianów. Doszli do podnóży groźnie spoglądających na nich gór, a podpity Murza wskazał dookoła swą pomarszczoną dłonią wielką polanę pod wzniesieniem. Wtem pielgrzym podniósł laskę, stuknął nią o ziemię i wystrzelił z niej płomień bardzo jaskrawego światła. Bagna osuszyły się, i zaczęły formować się zalążki budynków. Inni wędrowcy zapatrzyli się na nich i postanowili się dołączyć. Białe światła rozbłyskiwały długo nad ich głowami. Widać było coraz wyraźniej kształty gospodarstw. Zadowolony Francuz ze swych poczynań wyciągnął z płaszcza karczemną butelkę czystej.
- Oblewamy, wać Panie?
- Murza, si! Chlejmy!
Powstała po paru latach osada Murzasichlejmy, na cześć nieskładnej przyśpiewki Pielgrzyma, lecz w urzędzie popełniono błąd i ostało się Murzasichle. Zdrowie!

Wędrowali dwaj bracia, Mirza i Murza, obaj ubrani w brunatną szatę. Spod kapturów wystawały im gęste czarne loki, a za nimi szli Pielgrzymi, których trzeba było oprowadzić po nieznanym im lądzie. Wspólna wędrówka zakończyła się na rozwidleniu dwóch potężnych rzek i pielgrzymi postanowili rozdzielić się. Ruszyli więc wraz z własnym przewodnikiem w inną stronę. Murza z bogato...

Wow :) Bardzo się cieszę, że Wam się spodobało :) Jest mi niezmiernie miło.

Wow :) Bardzo się cieszę, że Wam się spodobało :) Jest mi niezmiernie miło.