Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma nic złego w pytaniach, tyle tylko, że czasem lepiej ich nie zadawać

Oto pierwsze przykazanie przyjaźni: wysłuchasz przyjaciółki swojej bez słowa skargi i nie będziesz przerywać jej w pół zdania.

Zdarzyło ci się rozpędzić na rowerze i zorientować się nagle, że zjeżdżasz w dół coraz szybciej, a hamulce nie działają? Jedziesz, trzymasz kierownicę ze wszystkich sił, bo zależy od tego twoje ko, życie, i modlisz się o jakąś miękką, nieskoszoną łąkę przy drodze albo o kopiec piasku, na który można by wpaść, żeby bezpiecznie wyhamować. Ale kiedy się pojawi to, na co czekasz, zastanawiasz się za długo, mijasz łąkę lub piasek, bo jedziesz tak szybko, że zjazd z drogi musi skończyć się bolesnym upadkiem. W szalonym tempie widoki zamazują ci się w oczach, a ty masz nadzieję, że kiedy już zjedziesz z tej góry, rower sam w końcu wyhamuje i wszystko będzie dobrze. I wtedy się rozbijasz.

A poza tym, powiedzmy to sobie uczciwie: w internecie każdy trochę kłamie. Piszemy na przykład, ze lubimy czytać, a od miesięcy nie czytaliśmy nic oprócz kolorowych tygodników. Piszemy, że uprawiamy sport, a w rzeczywistości dostajemy zadyszki, kiedy musimy podbiec do autobusu. Podajemy się za fanów jakiegoś zespołu, chociaż słyszeliśmy tylko jeden jego kawałek wpuszczony do internetu dla reklamy. Gdybyśmy wszyscy byli uczciwi, to nasze profile wyglądały by mało ciekawie: chodzę do szkoły, oglądam telewizję, piszę esemesy do znajomych, objadam się czekoladą, wsadzam nos w cudze sprawy, a kiedy akurat nie robię żadnej z tych rzeczy, to śpię. Ale nikt tak o sobie nie napisze.

Czy traktowałam ją instrumentalnie?Wcale nie bardziej niż większość ludzi traktuje swoich przyjaciół.Bo z jakich powodów ludzie się zaprzyjaźniają?Żeby należeć do fajnej paczki,żeby uniknąć samotności albo żeby mieć się przed kim popisywać.Więc przyjaźń zawsze ma w sobie coś instrumentalnego.Nawet jeśli ogranicza się do wspólnego kupowania ciuchów.