Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poniatowski po powrocie ze Szwecji zapewnił sobie start do kariery dzięki korzystnemu ożenkowi z Konstancją Czartoryską, siostrą dwóch ambitnych braci - Michała i Augusta, zdobywających doświadczenie w szkole politycznej feldmarszałka Flemminga. (...) Działalność Poniatowskiego w latach dwudziestych wiąże się z nierozwiązaną, jak dotąd kwestią genezy "Familii" - stronnictwa, które obok Potockich odegrać miało kluczową rolę we wszystkich meandrach polityki polskiej w schyłkowym okresie rządów Augusta II i za panowania jego następcy. Energia i majatek braci Czartoryskich (szczególnie Augusta, który wraz z ręką Zofii z Sieniawskich Denhoffowej, wdowy po Stanisławie Denhoffie, odziedziczył bajeczną fortunę hetmańską) w połączeniu z doświadczeniem politycznym i umiejętnościami politycznymi Poniatowskiego legły u podwalin stronnictwa, wytyczającgo jako cel nadrzędny (program "Familii" kształtował się, rzecz jasna, stopniowo) stworzenie silnego ośrodka politycznego, by w oparciu o klientelę szlachecką i poparcie Wettyna uzyskać dominujacą pozycję wśród innych fakcji magnackich.

Bitwa przyniosła kres potęgi szwedzkiej w basenie Morza Bałtyckiego, jednocześnie zapoczątkowując okres hegemonii rosyjskiej na tym obszarze. (...) Po wygranej pod Połtawą car miał możność stałego wpływania na politykę Rzeczypospolitej, uzurpując sobie rolę arbitra w wewnętrznych konfliktach pomiędzy obozami politycznymi w Polsce.

Leszczyński na mocy wiedeńskich preliminarów pokojowych miał objąć (zachowujac tytuł królewski) we władanie księstwa Lotaryngii i Baru, które po jego śmierci przejmowała Francja. Stanisław podpisawszy akt rezygnacji z korony polskiej w dniu 27 stycznia 1736 roku, nie troszcząc się zupełnie o los swych stronników, w maju ruszył przez Berlin do Francji.