Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kocham Cię, pragnę Cię, potrzebuję. Jestem Twój tak jak Ty jesteś moja. O, proszę. Właśnie wyznałem Ci miłość.

Jesteś (...) stokrotka, bąbelek szampana, który poszedł mi do głowy i pękł z trzaskiem, i nie wiem nawet, dlaczego Cię pragnę, i lepiej nie dawaj mi szansy zastanowienia się drugi raz.

Czasami mogę uwierzyć, że jesteś tam i że ja jestem tam z Tobą, w tym samym miejscu, ale to jest równie złudne i niemożliwe jak to miasto, które można odwiedzić, ale nie poznać, które jest zamieszkane, ale przez innych. (...) A jednak i jednak, i jednak dobrze nam razem na wiele sposobów. Życie jest bardzo ulotne i jakkolwiek to zasłonimy, wszystko, co robimy, jest chwilowe, a więc dlaczego słowa wiecznie znaczą tak dużo? Dlaczego nie pogodzić się z tym, że jestem tu gościem i wcale nie staram się o prawo stałego pobytu?