Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są różne dzieci… Dzieci serca, dzieci krwi, dzieci obowiązku. Te ostatnie
są najbiedniejsze. Są — drewniane. Najszczęśliwsze są dzieci serca.

- Pani nie umie żyć (...)
- Ja? Ależ ja żyję tak, jak wszyscy w moim położeniu.
-Otóż to, otóż to! - jak wszyscy. A każdy człowiek powinien przefasonować swoje życie do swojej indywidualności. W tym cała filozofia.

Kochać – to ukochać tę drogą istotę z całym bólem, jaki nam sprawiać mogą jej wady, jej występki, kochać przez łzy, przez ból, przez cierpienie.

(...) większym poświęceniem jest dobrze dla innych żyć, niż wspaniale dla innych umrzeć.

Świat nie jest taki zły. Należy się z nim pogodzić, skoro już żyć na nim mamy.

(...) największą ludzką tragedią jest takie zgodzenie się z okrucieństwem przeznaczenia, jakie ma przed sobą.

Ktoś, co sam serca w sobie nie pielęgnował, na
próżno będzie o nie kołatał do innych.

No, sezonówka, sezonowa miłość… U nas w teatrze liczą sę miłości na sezony… teatralne. Mówi się: kochali się pół sezonu, cały sezon, to takie żniwo dla sezonowej miłości.