Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tylko głupiec potyka się o to, co jest za nim.

Zbyt uwikłana. Te dwa słowa ciągle pobrzmiewają w mojej
głowie. Doskonale opisują to, jak się teraz czuję. Uwięziona
w pułapce twoich czułych, chwytających za serce słów,
twoich silnych, męskich ramion i ciepłych, miękkich ust.
Zbytnio pochłonęło mnie to… życie na niby.

Ten pocałunek nie miał nic wspólnego z udawaniem.
Chcę od niego znacznie więcej, niż jest skłonny mi dać.

Lecz ta dziewczyna… nie wydaje się bez znaczenia. Jest prawdziwa, piękna i idealnie wpasowuje się w moje ramiona. Sprawia, że znowu pragnę czuć.

Nie chcę, by zachowywał się jak gentleman ani jak uprzejmy, troskliwy chłopak. Nie zniosę tych… kłamstw. Potrzebuję czegoś prawdziwego. Zimnych, twardych faktów.

Pokrewne dusze się odnajdują. Może brzmi to banalnie, ale zaczynam wierzyć, że może spotkaliśmy się nie bez powodu.

Po­krew­ne dusze się od­naj­du­ją. Może brzmi to ba­nal­nie, ale za­czy­nam wie­rzyć, że może spo­tka­li­śmy się nie bez po­wo­du.

Nie mogę po­zwo­lić, by mnie kon­tro­lo­wa­ła. Lecz nie po­tra­fię za­pa­no­wać nad swo­imi od­ru­cha­mi. Po­trze­bu­ję po­mo­cy. Je­stem to­tal­nym wra­kiem i chcę, aby ktoś mnie oca­lił, do­pó­ki to jesz­cze moż­li­we.

Ten facet po­ja­wił się w moim życiu nie bez po­wo­du. Ja w jego rów­nież. Może mamy sobie na­wza­jem pomóc.

Lub dać na­dzie­ję.

Niszczę tę chwilę. Pozwalam, by przeszłość przyćmiła teraźniejszość i całą przyszłość. Ogarnia mnie niewytłumaczalny gniew.

Nienawidzę tego. Nie znoszę poczucia winy z powodu
czegoś, co jest niezwykłe. Nie cierpię bycia uwikłanym
w relacje z niewłaściwymi osobami - takimi, które wszystko niszczą.

Potrzebuję pomocy. Jestem totalnym wrakiem i chcę, aby ktoś mnie ocalił, dopóki to jeszcze możliwe.