Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja nie miałam nic, by wzbudzić w kimś podszyte współczuciem przywiązanie. Żadnego utykania, nałogu, zeza czy bezradnego wyglądu. Postanowiłam, że spróbuję ułożyć sobie życie. Próbowałam zmiażdżyć myśli pełne żalu nad sobą wkłuwające mi się w mózg niczym igły i uznałam, że nadszedł czas, by zwinąć kostiumy, które w szwach już zawsze pachnieć będą szminką aktorską, i schować buty do stepowania, które i tak raniły mi stopy. Bo w ostatecznym rozrachunku tylko poetów obchodzi, gdzie są niegdysiejsze śniegi. A ja nie miałam czasu być poetką, musiałam znaleźć pracę, wziąć się w garść i zatroszczyć się o syna.

W ciągu kilku napiętych lat zdołałam zostać snobką na każdej płaszczyźnie: rasowej, kulturowej i intelektualnej. Byłam burdelmamą i uważałam się za moralnie lepszą od dziwek. Byłam kelnerką i wierzyłam, że jestem mądrzejsza od obsługiwanych przez siebie klientów. Byłam samotną matką bez ślubu i żyłam w przekonaniu, że mam więcej swobody niż spotkane przeze mnie mężatki.