Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Depresja do dzisiaj sprawiała, że co jakiś czas miałam wahania nastroju i brak chęci do tego, żeby wstać z łóżka – nie widziałam sensu w swoim życiu. Nie miałam myśli samobójczych, leczyłam się już od tak dawna, że w mojej świadomości nic takiego się nie pojawiało. Ale poczucie braku sensu życia ciągle powracało, jak bumerang. Kiedyś wydawało mi się, że łatwiej byłoby nie żyć, niż znaleźć w swojej codzienności coś, co mogłoby mnie zmotywować do tego, abym codziennie rano otworzyła oczy.

Jestem silniejsza niż myślisz. Jestem silniejsza, niż się każdemu wydaje. Gdyby było inaczej, już dawno podcięłabym sobie żyły. Depresja w żaden sposób mnie nie definiuje, szczególnie że od dawna jest ze mną dużo lepiej. A ty potrafisz mnie oceniać tylko przez pryzmat choroby, co? Nawet nie wiesz, ile trzeba mieć siły, żeby prosić o pomoc i walczyć z czymś tak podstępnym jak choroba psychiczna.

Jestem samotnikiem – nie do końca z wyboru – i bycie strażakiem to moje powołanie. Nie umiałbym wybrać innej drogi, chyba nawet bym tego nie chciał. Za bardzo zależało mi na tym, aby pomagać ludziom. Do tego uwielbiałem, gdy podczas trudnych sytuacjach adrenalina krążyła w moich żyłach.

Kiedyś w końcu zrozumiesz, że mimo wszystko warto zaryzykować w imię miłości, chociaż miałaby ona trwać bardzo, bardzo krótko.

Wydawało mi się, że mogliśmy stać się dla siebie nie tylko powodem do niepokoju, ale także lekiem na całe zło.

Cokolwiek by się działo, ludzie zwykle są w stanie się odrodzić niczym feniks z popiołów. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, żeby uczyć się żyć dalej.

Wy­da­je mi się, że wtedy po­trak­to­wał­byś mnie nie tylko jak damę swo­je­go serca, ale też jak praw­dzi­wą księż­nicz­kę. Czu­ła­bym się to­tal­nie roz­piesz­czo­na. Ale uwa­żaj, bo się jesz­cze przy­zwy­cza­ję i bę­dziesz tak mu­siał robić co­dzien­nie!

Jestem samotnikiem – nie do końca z wyboru – i bycie strażakiem to moje powołanie. Nie umiałbym wybrać innej drogi, chyba nawet bym tego nie chciał. Za bardzo zależało mi na tym, aby pomagać ludziom. Do tego uwielbiałem, gdy podczas trudnych sytuacjach adrenalina krążyła w moich żyłach.

Ale nie umia­ła­bym się od­na­leźć w związ­ku z męż­czy­zną, który pró­bu­je mi dyk­to­wać wa­run­ki i który nie trak­tu­je mnie jak swo­je­go słoń­ca, księ­ży­ca i wszyst­kich gwiazd na nie­bie.

(…) ja je­stem za­wsze taki sam,
za­wsze pełen mi­ło­ści i głu­po­ty”.

– Marek Hła­sko, Listy.

Pierw­szy raz w życiu cze­goś ta­kie­go do­świad­cza­łem: nawet nie sta­łem bli­sko, a czu­łem swego ro­dza­ju przy­cią­ga­nie do niej. Jakby ona była ma­gne­sem, a ja ja­kimś me­ta­lem.

Po­wo­li od­bu­do­wu­jąc sobie życie, ka­wa­łek po ka­wał­ku, ce­gieł­ka po ce­gieł­ce. Je­steś naj­lep­szym, co ją spo­tka­ło. Uświa­dom to sobie i uświa­dom jej, że wszyst­ko się może zda­rzyć: nie tylko tobie, bo je­steś stra­ża­kiem, ale mnie też, jak przez przy­pa­dek zjem tru­ją­ce­go grzy­ba, który miał być ja­dal­ny.

Kry­stian ca­ło­wał mnie tak, jak­bym była jego po­wie­trzem i jakby nie mógł beze mnie żyć.