Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uświadamiałam sobie, że nic nie jest wieczne, że wszystko przemija, więc także moja zła passa, gnębiące mnie osobiste lęki i uczucie porażki kiedyś miną.

Całkiem inaczej się bowiem żyje, inaczej funkcjonuje, gdy ma się obok kogoś, za kogo bez wahania oddałoby się życie.

- A wierzysz w świąteczny cud? - przekomarzalem się . Także nie wierzyłem w cud ale chciałem ,aby przyznała, że to co nas spotkało ,to coś więcej niż jedynie przypadek. Że to nie tylko potrzeba chwili, chęć bycia z drugim człowiekiem w momencie, kiedy oboje baliśmy się tęgo, co może się wydarzyć.

- Kochanie, czy ty się w nimi zakochałaś? -spytala bez pardonu. Coś we mnie uderzyło . Czy ja się zakochałam ? Nieeee....
- Nie , skąd! -zaprzeczylam nerwowo .- Przecież go wcale nie znam!
- Skarbie , to akurat ma niewielkie znaczenie . Zakochać się można w godzinę .
-No nie wiem .

Czy na to potrzeba czasu?
Czy można zmierzyć jakkolwiek jednostką czasu stopień zauroczenia, które się w końcu kumulują i sprawiają że człowiek wie, że to właśnie to ,i że nie potrafi funkcjonować bez bez tej drugiej osoby? Nie ma na tym świecie narzędzia, które mierzyło by siłę uczuć. Można to jedynie policzyć liczbą uderzeń serca. A moje serce właśnie biję jak szalone.