Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszy­scy w kółko mówią, jak to ko­niecz­nie trze­ba opusz­czać stre­fę kom­for­tu. Nikt się nawet nie za­jąk­nie, że cza­sem całe życie marzy się tylko o tym, by wresz­cie jakąś stre­fę kom­for­tu mieć! Bu­du­jesz ce­gieł­ka po ce­gieł­ce i wcale nie chcesz jej opusz­czać! Wtedy przy­cho­dzi zły wilk, dmu­cha i ścia­ny drżą w po­sa­dach. A ty aż za do­brze wiesz, co jest za tą ścia­ną!

Nic, co naprawdę ważne, nie jest proste (...).

Teraz już wie­dzia­ła, że ci, któ­rzy świa­do­mie od­wra­ca­ją wzrok, nie są nie­win­ni.

Śnieg otulał wszystko, zmiękczał krawędzie, iskrzył się w pierwszych promieniach słonecznych, jakby elfy przez pół nocy zasuwały z workiem brokatu.

- Nigdy nie mieliśmy kota, nawet nie wiem do końca, czy lubię koty - przyznał.
- Ale co tu jest do nielubienia? Małe, kochane i do przytulania.
- Myślisz o kocie?
- A czasem myślę - przyznała - tylko nie wiem, czy w moim przypadku rozsądnie brać zwierzaka, który może mnie przeżyć.
- Przecież ty się nigdzie nie wybierasz - przypomniał Marek.

Mó­wisz, że je­stem pe­sy­mist­ką? – za­py­ta­ła Maria z roz­ba­wie­niem. – Nie, to by­ło­by zwy­czaj­nie przy­kre i de­pre­syj­ne. Mówię, że spo­dzie­wasz się, że jeb­nie, i w do­dat­ku nie je­steś zdzi­wio­na, gdy tak się dzie­je.

Ta twoja wy­obraź­nia dzia­ła jak wiecz­nie na­szpry­co­wa­ny cho­mik fa­ta­li­sta.

(...) po­win­na się upew­nić, że to ona po­dej­mu­je de­cy­zje, nie strach. Bo strach nie jest nią.

Nic mu nie mó­wi­ła o swo­ich po­dej­rze­niach, ale był jak żaba i nie­któ­re rze­czy po pro­stu wchła­niał przez skórę.

(...) żadne kłam­stwo nie jest wiecz­ne.

Mo­ni­ka była ży­wio­łem, dłu­go­no­gą wal­ki­rią, jed­no­roż­cem na spe­edzie. Nie po­pa­da­ła w me­lan­cho­lię. Gdy gnę­bił ją eg­zy­sten­cjal­ny kry­zys, po pro­stu prze­ma­lo­wy­wa­ła pokój albo za­pi­sy­wa­ła się na wo­lon­ta­riat eko­pa­tro­lu i gła­ska­ła jeże! Jed­nym sło­wem jej roz­wią­za­nia by­wa­ły nie­stan­dar­do­we, ale za­wsze ja­kieś znaj­do­wa­ła.

Nie spo­dzie­wa­ła się od życia ni­cze­go do­bre­go, toteż nie mogła się roz­cza­ro­wać. Nie wy­cho­dzi­ła ze stre­fy kom­for­tu, nawet jeśli ta miała roz­miar cia­snej, wię­zien­nej celi.

Dziew­czy­no, stuk­nę­ła nam sie­dem­dzie­siąt­ka, za­li­czy­ły­śmy tyle ślu­bów, syl­we­strów i po­grze­bów, że w sza­fie mamy wię­cej kie­cek niż ta laska z ko­me­dii, która była non stop druh­ną.

Po­win­na nosić oku­la­ry, ale nie była na to men­tal­nie go­to­wa. Nie za­mie­rza­ła za­kła­dać na nos do­wo­du sta­ro­ści – rów­nie do­brze mo­gła­by wy­pi­sać sobie na czole ter­min przy­dat­no­ści do spo­ży­cia, który minął już dawno temu. Nie po to ro­bi­ła wszyst­ko, by wy­glą­dać na dzie­sięć lat młod­szą, żeby tak sobie strze­lać w stopę.

Małym nożem wyryła jamę w gąbce. Jak zdeterminiwany borsuk. Cóż, Aniela była raczej norką, ale determinacji jej nie brakowało.

(...) należała (...) do tych kobiet, które sypały człowiekowi cztery czubate łyżki cukru do kawy doprawionej strychniną.

Zofia Szyszka należała z kolei do tych kobiet, które sypały człowiekowi cztery czubate łyżki cukru do kawy przyprawionej strychniną.

-Myślisz, że Szyszka mówi prawdę?- zapytał Garstka cicho.
-Myślę, że to jej prawda.

A idź. Kijem bym nie dźgnęła, chyba że w oko.

(...) ode­pchnę­ła od sie­bie złe wspo­mnie­nia. Szko­da, że nie można ich za­mknąć w szczel­nym pu­deł­ku i wrzu­cić do morza, by nigdy wię­cej nie wra­ca­ły.

Nie po­tra­fi­ła­by (...) wę­dro­wać przez świat, po­zba­wio­na ko­rze­ni, bez ko­twi­cy wro­śnię­tej w dno morza. Sta­bil­ność da­wa­ła jej otu­chę nawet w naj­gor­szych chwi­lach.