Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę często o tym, co to jest szczęście, bo tego nikt nie wie. Za to wszyscy wiedzą, co to jest nieszczęście.

To, co pozostaje w nas, jest sumą przeczytanych słów, z tych cegiełek budujemy naszą wrażliwość i wyobraźnię.

Już nic nie uciszy tego płaczu w nas.
(...)
Trzeba kochać ludzi, z którymi się płacze.

Dla człowieka samotnego dbanie o siebie w tych czasach jest trudne - ciągle musi dopominać się u siebie o siebie, przypominać sobie stale, że ma coś dla siebie zrobić. I nikt go w tym nie zastąpi.

Słabość to pewnie jakaś duszy mojej, że zmartwienia prędzej ją ogarniają niż radość.

Obyśmy tylko zdrowi byli, to świat i życie jeszcze wiele ofiarować nam może.