Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze wspomnienie

w dzieciństwie, myślałam,
że ból znaczy:
jestem niekochana.
A znaczył, że ja kocham.

Nienawidziłam być dzieckiem,
nie móc wybierać
ludzi, których kocham.

Nikt nie mógłby napisać powieści o tej rodzinie:
za dużo podobnych postaci. Poza tym same kobiety;
był tylko jeden bohater.

Teraz bohater nie żyje.

Nie słuchajcie mnie; mam złamane serce.
Niczego nie widzę obiektywnie.

Znam siebie; nauczyłam się słyszeć jak psychiatra.
Gdy mówię z pasją,
wtedy najmniej można mi ufać.