Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) wiedźmą jest każda kobieta, która mówi coś, czego nie powinna, lub chce czegoś, czego mieć nie może, która walczy o swój sprawiedliwy udział w życiu.

(...) za każdymi czarami stoi źle potraktowana kobieta.

Lecz może ostatecznie to nie pochodzenie skazuje nas na wielkie czyny; może nikt nie ma tego we krwi.

Ludzie opowiadają sobie historie o przeznaczeniu po to, aby upewnić się w przekonaniu, że różne rzeczy dzieją się nie bez powodu, że cały okropny świat jest dobrze poskładany i działa jak doskonale skonstruowana maszyna, która zamiast mosiądzu ma kości, a zamiast smaru – krew. Że każde zamknięte w piwnicy dziecko i każda przykuta do krosien dziewczyna znajduje się we właściwym, z góry przewidzianym miejscu.

No oczywiście, pojawia się wybór. Zawsze go w końcu dostajemy: poświęcić kogoś innego, przehandlować serce za serce, kupić własne przetrwanie za cenę cudzego życia.

Nie ma czegoś takiego jak wiedźmy, choć kiedyś były.

Historia zatacza krąg, a wy, ludzie, zawsze szukacie w nim początku i końca.

Czasem nie można walczyć. Czasami da się tylko przetrwać.

Zaufania nie można tak naprawdę zniszczyć, można je tylko stracić.

(…) przetrwanie polega na egoizmie.

(…) czasem każdy wybór oznacza przegraną, a mimo to trzeba brnąć dalej z nadzieją, że się ujdzie z życiem.

Sztuka robienia czegoś głupiego polega na tym, żeby uwinąć się z tym szybko, zanim ktoś zdąży zawołać: >Czekaj!<.

Nadeszły jednak zaraza i czystka. Smoki wyżnięto w pień, czarownice palono, a noc należała odtąd do mężczyzn z krzyżami i pochodniami.

Rzecz jasna czarownictwo nie zniknęło zupełnie. Moja babcia, Mama Mags, mawiała, że nie można zgładzić magii, gdyż bije ona niczym wielkie czerwone serce pod podszewką wszystkiego.