Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami najlepszą rzeczą, jaką człowiek może zrobić, jest niewtrącanie się w sprawy przeznaczenia.

Ból to zaledwie jeszcze jeden przeciwnik, któremu należy stawić czoło i go pokonać.

Uwielbiam odważnych i uczciwych ludzi - tak łatwo się nimi manipuluje.

Jedną z moich słabości, której tak często przychodzi mi żałować, jest przyjmowanie na siebie trosk i niedoli każdego napotkanego nieszczęśnika. O ileż łatwiej byłoby żyć z twardszym sercem i bardziej cynicznym usposobieniem.

Lecz człowiecza natura jest już tak pokrętna, że pragnąłem tego, czego nigdy nie będę mógł posiąść, i marzyłem o niemożliwym.

Każda matka jest także kochanką i rzadko sprawia jej przyjemność widok syna zabieranego przez inną kobietę.

Motłoch często znajduje wiele zadowolenia w zrzucaniu z piedestału wczorajszych bohaterów i w wynoszeniu nowych na ich miejsce.

Moja pani Lostris nie jest szczególnie próżna, ale jest kobietą.

Nie można cierpieć za całą ludzkość (…). Nie można też radzić na silę tym, którzy tego nie pragną.

Nikt nie jest wdzięczny za wepchnięcie mu w gardło ciężkostrawnej prawdy.

O ileż łatwiej byłoby żyć z twardym sercem i bardziej cynicznym usposobieniem.

Opisywane wyczyny nigdy nie są tak przyjmowane jak te widziane na własne oczy.

O wiele łatwiej jest żyć na uboczu, bez przyciągania niczyjej uwagi.

Prosty lud bierze przykład z tych, którzy stoją wyżej.

Roztropnie jest posiadać przyjaciół gdzie tylko się da, czy to na tym, czy na drugim świecie.

Sława i popularność rodzą zazdrość wśród możnych, a uwielbienie tłumu jest nietrwałe.

Strach czyni z nas wszystkich pospólstwo.

- Śmierć? – Basti wybuchnął śmiechem. – Nigdy się jej nie obawiałem. Jest mąką chleba, jaki wypiekam. Nakarmiłem nim niezliczoną liczbę ludzi, więc czemuż miałbym obawiać się samemu go zakosztować?

Twój wstyd jest dziełem twych własnych uczynków.

Uwielbiam odważnych i uczciwych ludzi – tak łatwo się nimi manipuluje.

Wojna to gra, w której starzy bawią się życiem młodych ludzi.

Ból to zaledwie jeszcze jeden przeciwnik, któremu należy stawić czoło i go pokonać.

Przerażenie jest zaraźliwe.

(...) mężczyzna i kobieta są najbardziej zajadłymi drapieżnikami na Ziemi. Czujemy pokrewieństwo z sokołem, jego urodą i szybkością. Czapla i gęś dane zostały sokołowi przez bogów jako prawowita zdobycz. W ten sam sposób człowiekowi dane zostało zwierzchnictwo nad wszystkimi innymi stworzeniami świata.

Był to być może dziecięcy popis, lecz wciąż jest we mnie dość z chłopca, by bawił mnie wojskowy ceremoniał.

Często tak bywa, że naród wydaje najpiękniejsze dzieła sztuki u schyłku swej historii. Gdy imperium się kształtuje, obsesją są nowe podboje i gromadzenie bogactw. Dopiero po osiągnięciu tego celu ma się wolny czas i odczuwa potrzebę tworzenia sztuki.

Często zastanawiało mnie to, że każdy nasz król (…) poświęcał tak znaczna część swojego żywota i majątku wznoszeniu obszernych, wiecznotrwałych grobowców z granitu i marmuru, podczas gdy za życia nie przeszkadzało mu zamieszkiwanie w pałacu o ścianach z gliny i krytych strzechą dachach.

Człowiek ma dość wrogów wśród ludzi, by nie musiał szukać ich wśród bogów.

Człowiek świeżo wyrwany z objęć śmiertelnego zagrożenia i stanu napięcia, staje się gadatliwy i podniecony.

Dlaczego zwycięzcy mieliby marnować swe zasoby na ratowanie okaleczonych przeciwników, skoro jest mało prawdopodobne, by osiągnęli oni jakąkolwiek wartość jako niewolnicy, a gdyby pozostawiono ich przy życiu, mogliby wyzdrowieć i ponownie podnieść broń?