cytaty z książki "Sedno sprawy"
katalog cytatów
[+ dodaj cytat]
Po raz pierwszy uświadomił sobie ból, nieunikniony we wszystkich stosunkach między ludźmi – ból, który się cierpi, i ból, który się zadaje. Jacy jesteśmy głupi, że się boimy samotności.
Rozpacz jest ceną, którą się płaci za wyznaczenie sobie nieosiągalnego celu. Powiedziane jest, że to grzech, za który nie ma odpuszczenia; ale tego grzechu nigdy nie popełni człowiek zepsuty lub zły. Taki ma zawsze nadzieję. Nigdy nie osiąga swego punktu zamarzania, w którym się poznaje absolutna klęskę: tylko człowiek dobrej woli nos właśnie w sercu tę właśnie możność, by zostać potępionym.
Nie wierzę nikomu, kto mówi: kocham, kocham, kocham. To zawsze znaczy: ja, ja, ja.
Pokaż mi człowieka szczęśliwego, a ja ci wskażę egoizm, samolubstwo, zło albo też całkowitą ignorancję.
Wielka część życia to odkładanie nieszczęścia na kiedy indziej.
- Miłość nie jest taka prosta, jak pan sobie wyobraża. Czyta pan za dużo wierszy.
Wziął nieprzemakalny płaszcz i wyszedł ponownie w deszcz. Rany jątrzyły się w wilgoci, nigdy się nie goiły. Wystarczyło zadrasnąć palec, a po kilku godzinach skóra wokół draśnięcia zieleniała. Scobie idąc pod górę dźwigał w sobie poczucie rozkładu.
-Przepraszam - powiedział Scobie [...]Wyciągnął rękę i nakrył nią jej rękę; kostki leżały pod jego dłonią jak mały złamany kręgosłup.
Jakże często - pomyślał - brak wiary pozwala widzieć jaśniej niż wiara.
Nie piękność jest tym, co kochamy -myślał - tylko niepowodzenie: niepowodzenie nerwów, niepowodzenie ciała, niemożność pozostania na zawsze młodym. Piękność jest niby sukces: nie możemy kochać jej długo.
Nie czuł zazdrości, tylko depresję człowieka, który próbuje pisać ważny list na wilgotnym papierze i widzi, że litery się rozmywają.
,,-Przepraszam - powiedział Scobie [...] Wyciągnął rękę i nakrył nią jej rękę; kostki leżały pod jego dłonią jak mały złamany kręgosłup.
-Ale naprawdę, majorze, poważnie - czy pan wierzy w piekło?
- O, tak, wierzę.
- W ogień i w męki?
- Chyba niezupełnie tak. Uczą nas, że to jest na pewno nieustające poczucie utraty.