Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dom jest tam, gdzie jesteśmy wszyscy razem.

Ona nieustannie wypełnia każdą moją myśl i wywołuje ściskanie w piersi. Jedyna kobieta, która w taki sposób się dla mnie liczyła.

Spotkałem cudowną dziewczynę. Pamiętasz? Mówiłem ci o niej podczas ostatniej wizyty. Pozwoliłem jej odejść. Pozwoliłem odejść kobiecie, którą kocham, bo nie chciałem, żeby przechodziła przez to samo, co mama. Ale zdałem sobie sprawę, że bez niej nie dam rady. Że jej potrzebuję. Że dodaje mi siły. Nie chcę jej skrzywdzić, teraz, kiedy nadeszła moja kolej, żeby się tu znaleźć… Nie chcę, żeby płakała każdej nocy jak mama, kiedy mnie już przy niej nie będzie. Albo dlatego, że jestem po drugiej stronie kraju, a ona mnie potrzebuje. Ale nie umiem z niej zrezygnować. Jestem, kurwa, samolubny, ale nie potrafię tego zrobić.

Trzymałem się od niej z daleka, a teraz każdą komórką swojego ciała pragnę się z nią zobaczyć. Posiądę klucze do całego świata, lecz zrezygnowałem z tego do serca kobiety, którą kocham. Zaprzepaściłem swoją szansę. Jak mogę być z tego dumny?