Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bierność i męskość wykluczają się wzajemnie, z zasady są sprzeczne. Aby być mężczyzną, trzeba nauczyć się żyć odważnie, podejmować ryzyko, iść do boju.

Dyscyplina uczy nas posłuszeństwa, a chętne i niekwestionowane posłuszeństwo jest wielkim darem, który można chłopcu ofiarować, cechą charakteru, która będzie mu służyć do końca życia. Zasadniczą prawdą w życiu bowiem jest poznanie i zrozumienie faktu, że wszechświat nie uważa cię za swoje centrum. Raczej żąda od ciebie, wymaga, abyś żył w jego granicach. Bez względu na to, jak bardzo będziesz narzekał i rozpaczał, belka cię skaleczy, jeśli spuścisz ją na palec u nogi. Witaj w rzeczywistości. Naucz się w niej żyć.

(…) męskość to coś, co trzeba chłopcu nadać. Chłopiec tego, kim jest i z jakiej jest zrobiony gliny, dowiaduje się od mężczyzny albo w towarzystwie mężczyzn. Tego nie nauczy się w żadnym innym miejscu. Nie powiedzą mu tego inni chłopcy ani kobiety.

Pycha oślepiła i doprowadziła do upadku niejednego Króla. Jednak być może największym ryzykiem zawodowym Króla jest głęboka samotność. (…) Owszem, pycha jest poważnym testem. Doprowadziła do upadku największych spośród aniołów. Trzeba być na nią czujnym. Nie sądzę jednak, aby była wielkim zagrożeniem dla dobrego Króla(…). Sądzę, że największym niebezpieczeństwem jest izolacja.

(…) zauważalna zmiana zachodzi w duszy chłopca, kiedy zaczyna być nastolatkiem, wtedy pojawia się tęsknota za prawdziwą przygodą. Coś w jego wnętrzu mówi mu, że musi się sprawdzić, musi przejść próbę. (…) W tym okresie najważniejsze pytanie męskiej duszy zaczyna się przejawiać niemal we wszystkim, co robi (…): Czy mam wszystko, co potrzeba? Na etapie Kowboja odpowiedź uzyskuje po części dzięki przygodzie, po części dzięki ciężkiej pracy.

Nic tak nie wybija z rutyny jak wyjazd do obcego kraju, zwłaszcza do kraju Trzeciego Świata. Jeśli przygoda ma wyciągnąć mężczyznę z domu, wytrącić go z normalnego rytmu, pozbawić wygód, sprawić, żeby polegał tylko na Bogu, to taki rodzaj przygody jest dla męskiej wędrówki najważniejszy.

Dawno temu postanowiłem żyć bez żadnego wsparcia, przyrzekłem sobie, że będę sam rozwiązywał swoje problemy. Jest to straszne, ale niezwykle powszechne postanowienie wśród osieroconych mężczyzn, którzy jako chłopcy zostali opuszczeni. Zdecydowali, że nie mogą na nikim polegać, zwłaszcza na mężczyznach, zatem muszą radzić sobie sami.

Pismo Święte zakłada, że bez względu na to, kim i czym jest mężczyzna, on musi działać, interweniować. Na bierność w słowniku prawdziwej męskości nie ma miejsca – żadnego.

Ochrona chłopca przed wszystkim, co niebezpieczne, osłabia go.

Nic nie zastąpi czasu spędzonego razem. Jak inaczej może pojawić się więź?

(…) piękno jest niebezpieczne. A zwłaszcza Piękna. (…) w duszy mężczyzny jest coś, co sprawia, że jest zupełnie bezbronny wobec Pięknej. Każdy mężczyzna o tym wie. Zna ten zapierający dech w piersiach powab kobiecych kształtów. (…) Wrażliwy na piękno – to określenie nie do końca oddaje ten stan. Bezbronny – to określenie jest bardziej odpowiednie.

Zawsze ilekroć czujemy się opuszczeni albo porzuceni, albo tak, jakby brzemię świata spoczywało na naszych barkach, zaczynamy wątpić w serce, jakie ma dla nas Bóg. W takich chwilach najlepiej jest wrócić do prawdy: jesteś Ukochanym Synem. Te słowa są naszą opoką.

Mężczyzna zauważa przede wszystkim nie jakąś konkretną kobietę (…). On widzi Kobietę, Piękno w ogóle, czułość, intymność i powab, i to w tym się zakochuje. Wszystkich nas prześladuje jakieś wspomnienie Ewy.

(…) wróg to złodziej (…) jego głównym celem jest ukraść ci radość.

(…) piękno jest czymś, czemu trzeba poświęcać uwagę.