Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety w Polsce mówienie o grzechach własnych przodków nie jest uznawane za dojrzałość. Jest uznawane za „kalanie własnego gniazda”. Zamiast refleksji i empatii dla pokrzywdzonych wywołuje „zwarcie szyków” i dawanie odporu „niesprawiedliwym zarzutom”. Zgodnie z zasadą „Biją (szkalują) naszych!”.
Za czarną owcę uznawany jest w Polsce nie ten, kto zabijał kobiety i dzieci, ale ten, kto po kilkudziesięciu latach ośmielił się o tym napisać.

Nim potępi się drugą stronę, zdecydowanie warto spojrzeć na sytuację z jej perspektywy. Sprawy nabierają wówczas zupełnie innego wymiaru.

Gwóźdź, który wystaje z gładkiej deski musi oberwać młotkiem.

Nie ma heroicznych armii, są tylko heroiczni żołnierze.

Społeczeństwo jest przecież tym bogatsze i tym ciekawsze, im więcej występuje w nim poglądów. Im więcej ściera się rozmaitych frakcji i punktów widzenia. Wachlarz opinii powinien być jak najszerszy. Postęp rodzi się bowiem tylko w wolnej, nieskrępowanej dyskusji. Dotyczy to wszelkich dziedzin ludzkiego życia i wszelkich dziedzin nauki - także historii.

Tylko własne łzy są gorzkie, cudze wydają się jedynie mokre.