Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak śnimy i tak żyjemy - samotnie.

Życie! nic dziwniejszego! - bezlitosna logika tajemniczej maszynerii nakręconej do niewykonalnego zadania.

Ukryte jest wnętrze człowieka przed człowiekiem. I całe szczęście!

Moc słowa, dar przemowy, a to znaczy: komunia ducha. Tylko tak bowiem możemy się podzielić z inną duszą tym, co w naszym wnętrzu - w najcudowniejszym, najplugawszym - tak z wnętrza wypływa światłość tętniąca muzyką niebios i wylew upojnej podłoty z samego serca ciemności.

Jeśli nie damy kobietom żyć w ich świecie piękna i ideału, o! tym gorzej dla naszego świata.

Słucham z nadzieją na słowo zdanie wskazówkę - co takiego jest w tej opowieści, że przenosi mnie poza mnie? że czuję się nieswojo?

Lubię to, co praca robi z człowiekiem, co z człowieka wydobywa. Pozwala mu poczuć prawdę o nim samym. Pracujesz, to znaczy zmagasz się z rzeczywistością, i tak real odpowiada na real, a ta odpowiedź jest czymś innym niż widowisko, jakie wystawiasz przed światem od rana do wieczora: co inni ludzie widzą, gdy patrzą na ciebie, widzą, ale nie rozumieją. Praca zaś to prawda.

A przecież nie przemawiałem do szaleńca, nie był szalony, skupiona w krysztale potężnego umysłu inteligencja przepalała go - aż przepaliła na wylot. I dusza zajrzała w samą siebie. I nie było w tej dziczy nikogo niczego, by odwrócić jej uwagę od przerażającej prawdy. A teraz i ja - słuszna to zapewne kara - miałem w nią wejść.