Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chłodny i rozkoszny, migocący cień gałęzi. Czasami myślę, że właśnie po to żyję, dla takich pięknych, wspaniałych chwil.

(...) kiedy myślisz, że już nic się nie da zrobić, musisz pomyśleć jeszcze raz.

- Twój problem tkwi w tym, że jesteś Rosjanką: nie umiesz być szczęśliwa.

Widzę rzeczy, o których pisałem, ludzi, o których pisałem, i wiesz, co jest dla mnie absolutnie jasne, Grigorij? Chociaż przypuszczam, że już wtedy tak myślałem lub, że znałem to od urodzenia. Że są tylko dwie rzeczy, które naprawdę coś w życiu znaczą. Literatura i miłość. Grigorij się uśmiechnął. - Chyba się z Tobą zgadzam.

Niemniej jednak kiedy pomyślał o tym, ile czasu trzeba, żeby poznać kogoś tak dogłębnie, jak znał Christine, uświadomił sobie, że to bardzo stroma droga pod górę, ponowne osiągnięcie takiej bliskości z drugą osobą. To rzeczywiście było "wszystko albo nic". Zoltan miał rację. Dojść stąd do tego "wszystko", do stanu, w którym się kogoś zna i kocha całkowicie... To się wydawało niemożliwe. Jak ludzie mogą to robić, dzielić się ze sobą wszystkim- nie raz, a wiele razy? Mimo to Grigorij bardzo, ale to bardzo chciał znów spróbować.